تقدیم به مادران عزیز : ((تو مه جان ماره ته دا بمیرم))

تو مه جان ماره ته دا بمیرم / همش سبزه زاره ته دا بمیرم

اگه دنیا سوز و سرما بوو / همیشه بهاره ته دا بمیرم

نه نه ماه و نه روز تا که گت بووم / ته مِر بی قراره ته دا بمیرم

اته راحت خو تنه آرزو / تو شو زینّه داره ته دا بمیرم

اته دل به پش تو نخارده غذا / همش لقمه خواره ته دا بمیرم

ته دس مشت اوله ته دوش وچه / همش فکر کاره ته دا بمیرم

ته کار و ته زحمت چه بی منّته / خب پرستاره ته دا بمیرم

جان مارا ته کشه ی خوی دا / مه دلّ قراره ته دا بمیرم

خبی وینه بیه ته ور قرض گیرن / چونکه انّه خاره ته دا بمیرم

همه ی غم و غصه ره دارنه دل / کوی استواره ته دا بمیرم

تَ فرق نکنه و چه خار و بد / چنّه با وقاره ته دا بمیرم

تِ ارمون اینه جمع بوون وچیله / همه ی غمخواره ته دا بمیرم

اگه پر دنیّوو خنّه ی امید / تو هم پرو ماره ته دا بمیرم

ته شرمنده مِ چی بوام جان مار / تو چشم انتظاره ته دا بمیرم

بهشتم ته مزّ کچیک و کمه / تو پره براره ته دا بمیرم

جلالیِّ ارمون اینه نوینه / و چه ی بی ماره ته دا بمیرم

(فرهود جلالی کندلوسی)

)