خوشا گریه ... نه این گریه !
مانده از روضه وُ از هیأت وُ از مجلس وُ از سینه زنی،
آمده ام کنج اتاقم،
به دلم پرچم مشکی زده وُ شال عزایم به کف وُ دست به دامان تو گشتم
که تو اربابی و من بنده ی هر جاییِ جامانده ازین جا و از آن جایم و
امروز دلم گشته هوایی و
نشستم به امید کرمی از طرف شاه عزایم که شمایی!
بگو از عطشُ و از جگر سوخته و از رخ افروخته و از طف صحرا و
بگو از "علی" و از "علی" وُ از غم لیلا و
بگو از ید سقا و
بگو با من دل خسته از اندوه دل زینب کبرا و
امان از دل زهرا و امان از دل زهرا ...
بگو با من مجنون،
به خدا حسرت داغی به دلم مانده که از داغ شما بشکنم امروزُ و
بسوزم که دگر نشنوم این روضه ی جان سوز که:
ای اهل حرم میر و علمدار نیامد ...
و دگر نشنوم امروز که خم گشته قد کوهیُ و
رودی به لب آورده رشیدی... چه رشیدی! همان راز رشیدی که لبِ رود رسیدُ و نرسید آب به لب هاش...
همان راز رشیدی که عمودی...
بگو !
روضه بخوان شاه غریبم تو بخوان بر من جامانده ازین قافله ی اشک،
که با نام تو آمیخته این اشک و خوشا اشک!
خوشا اشک!
خوشا گریه بر این داغ، خوشا گریه بر این درد
خوشا گریه، نه این گریه!
خوشا گریه ی یعقوب که نور بصرش رفت چو روزی پسرش رفت...
خوشا قصه ی یعقوب!
که گرگان بیابانی و پیراهن خونین عزیزش همه کذب است...
خوشا چاه!
همان چاه که یوسف به سلامت ز درش باز درآمد و
نه یک قطره ی خون ریخت در آن جا و
نه انگشت کسی گم شده آن جا و
کنارش نه تلی بود نه تپه!
وَ یعقوب ندیده است دمی یوسفِ در چاه!
خوشا قصه ی یعقوب!
که گودال ندارد
وَ آه از دل آن خواهر غم دیده که از روی تلی دیده که «الشّمر ...»
عجب مجلس گرمی شده این جا،
همین کنج اتاقم که به جز من و به جز روضه ی ارباب،
کسی نیست وَ انگار که عالم همه جمعند همین جا!
و انگار که این پنجره و فرش و در و ساعت و دیوار،
گرفتند دمِ حضرت ارباب:
ح س ی ن جان، ح س ی ن جان...
یاسمین صباغیان طوسی
