اضطراب مهم ترین عامل انجام این کار!
ناخن جویدن یکی از اختلالات عادی نوروتیک است،ناخن جویدن معمولاً از 1 تا 5 سالگی آغاز و به‌تدریج در 9 تا 15 سالگی شدت می‌یابد به طوری که فرد در سنین نوجوانی متوجه عادت نامطلوب خود می‌شود.این اختلال در دخترها بیشتر از پسرهاست و تقریباً در همه گروه‌های اجتماعی وجود دارد.
علاوه بر ناخن جویدن مواردی مانند حس کنجکاوی، خستگی، مکیدن انگشتان، انگشت‌کردن در بینی، پیچیدن موها یا کشیدن آنها، ساییدن دندان‌ها و دندان قروچه از دیگر نشانه‌های عادات عصبی بودن فرد است.ناخن جویدن در کودکان غالبا راهی برای رهایی از سختی‌ها و فشارهای کوتاه مدت و گذراست،اگر کودک در شرایطی مانند یادگیری مسائل جدید در مدرسه، احساس خجالت در مهمانی و شرکت در زمین بازی قرار گرفت و شروع به ناخن جویدن کرد نگران نباشید به دلیل اینکه کودک سرانجام خودش از این کار دست می‌کشد.
مهمترین عامل موثر در بروز ناخن جویدن اضطراب موضوعی است که فرد را دچار نگرانی ذهنی درباره بروز واقعه‌ای درآینده می‌کند،اضطراب موضوع دار وابسته به موقعیت‌هایی مانند اضطراب به علت دیدن فیلمهای ترسناک، مشاهده مشاجره والدین و شرکت در امتحانات و داغدیدگی ایجاد می‌شود.به همین دلیل مهمترین عامل مؤثر در بروز ناخن جویدن، این نوع اضطراب است.
بسیاری از کودکان فقط هنگامی که فشار روحی و عصبی دارند ناخن‌های خود را می‌جوند،اگر ناخن جویدن تبدیل به عادت شود دیگر نباید منتظر توقف خود به خودی آن باشیم همچنین بسیاری از کودکان تنها در زمان فشار روحی عصبی ناخن‌های خود را می‌جوند که این فشارها شامل نگرانی، اضطراب، عصبانیت، تماشای فیلمهای مهیج و یا ترس از امتحان است.
برخی افراد ناخن جویدن را روشی برای تسکین ناراحتی از موقعیت اضطراب زا و فشارآور می‌دانند،این عادت معمولا راهی برای کاهش فشار درونی فرد محسوب می‌شود که به احتمال زیاد در بزرگسالی هم ادامه می‌یابد.
همچنین فرد با قرار گرفتن در موقعیت فشار آور برای تسکین خود شروع به ناخن جویدن می‌کند.ناخن جویدن در افرادی که هیجان پذیرترند و به طور غیرارادی این عمل را انجام می‌دهند بیشتر از دیگران دیده می‌شود،روانشناسان ناخن جویدن را واکنشی برای تخلیه هیجان‌ها و تمایلات ناخودآگاه فرد برای خودآزاری می‌دانند و این عمل به خاطر احساس گناهی است که در فرد به وجود آمده و به خودآزاری او منجر می‌شود.
تقلید یکی دیگر از علل ناخن جویدن کودکان محسوب می‌شود،در صورتی که یکی از والدین، اطرافیان و همسالان، عادت به ناخن جویدن داشته باشند احتمال اینکه کودک مبتلا به چنین اختلالی شود،بیشتر از کودکان دیگر است زیرا آنان برخی از رفتارها را به طور ناخودآگاه از والدین و اطرافیان خود تقلید می‌کنند.
کودک با دیدن الگوهای رفتاری والدین که در مواقع ناراحتی و فشارهای روانی انجام می‌دهند یاد می‌گیرند برای رفع تنش‌های درونی خود به جویدن ناخن بپردازند.توجه بیش ازحد به کودک منجر به تشدید آن می‌شود و باید به عامل بوجود آورنده ناخن جویدن توجه شود زیرا درمان اساسی هر اختلال تنها با شناخت عامل به وجودآورنده و روان درمانی امکان پذیر است.
بستن ناخن، مالیدن داروهای تلخ و بدمزه برای ترک ناخن جویدن موثر نیست،سرزنش، تنبیه و تهدید نه تنها این عمل را کاهش نمی دهد بلکه تاثیر منفی دارد و موجب تشدید این عادت هم می‌شود و رفتار نامطلوب دیگری از قبیل تیک‌های عصبی، جایگزین آن می‌شود. با ایجاد اضطراب در کودک این رفتار تشدید و موجب کاهش اعتماد به نفس در فرد می‌شود.
عادات عصبی ناخن جویدن به صورت ناخودآگاه است پس تا زمانی که کودک شما مایل به ترک آن نباشد شما نمی‌توانید از این کار جلوگیری کنید و باید کودک را تنها از عملش آگاه و با آرامش او را همراهی کنید.ایجاد بهداشت روانی در زندگی موجب کاهش هیجان پذیری و ناخن جویدن در فرد می‌شود،عوامل ایجاد کننده هیجان پذیری در فرد را باید شناسایی کنیم به طوری که با کاهش رفع اضطراب و ناراحتی شخص، رفتار ناخن جویدن هم از بین می‌رود.
به همین دلیل قبل از هر اقدامی باید علت بروز هیجان‌های نامطلوب را مشخص کرد.یکی از روش‌های آسان برای کاهش ناخن جویدن، حرف زدن کودک از عواملی که فکرش را درگیر کرده است،این عوامل شامل آوردن دلایل مضحک و خنده‌دار والدین برای عمل کودک خود است که اجازه دهند کودک درباره عواملی که فکرش را درگیر کرده است حرف بزند.
