نمایش نسخه قابل چاپ
سلام خدمت همگی دوستان[golrooz]
الان یه سوال بسیار مهمی مطرح هست توی دنیا که هم برای من وجود داره و هم فکر میکنم برای خیلی ها سوال اینه که به نظر شما به بیماری که نمیدونه بیماریش منجر به مرگش میشه یا بیماری که رو به مرگه یا حتی بدتر فردا یا یک ماه دیگه احتمالا اخر زندگیشه پزشک باید مستقیما بگه یا نگه نظر شما چیه؟؟؟ توضیح بدید.
موضوع خوب وتلخیه .
حق هر کسیه که بدونه چی قراره سرش بیاد. من گزینه اول رو انتخاب کردم
نقل قول:
نوشته اصلی توسط ? Ask
كاملا موافقم....
ولي راستش مادر بزرگ من سرطان استخوان داره و هر روز داروهاي شميي درماني مصزف ميكنه و كلي دارو ديگه و استخوان درد هم به اون اضافه كنيد...ولي خودش نميدونه .
61 سال داره و من خيلي دوستش دارم ولي راستش الان هيچ كس بهش نگغته چه بيماري رو داره ولي ميدونم خودش ي چيز هايي پي برده و به روي خودش نمياره ....راستش وضعيت اصلا خوبي نداره !!
ولي خب شايد از اول بهش ميگفتيم بهتر ميشد باهاش كنار
اومد...ولي خب ديگه الان موردي نميشه بهش گفت....
فقط خوشحالم ايشون دوست داشتن عمه ام رو كه خارج كشور هستن ببينه كه خدا رو شكر رفت اون ديد و برگشت...خوشحالم كه الان ديگه خواسته اي نداره....مادربزرگم خيلي دوستت دارم !!
ولي خب با گزينه اول موافقم.....
دونستن حقيقت حرف اول هست از نظر من !!
اگه این گفتن ما باعث بدتر شدن حال بیمار و مرگ زود هنگامش بشه چی؟ و اگه بعد از این مرگ زود هنگام تو مدتی که ما براش پیشبینی گردیم و فرد اگه بهش نمیگفتیم زنده میموند دارو یا روش درمان بیماریش پیدا بشه چی؟
یا اگه گفتن ما باعث بشه فرد نتونه از زمان باقیموندش استفاده کنه چی؟
نقل قول:
نوشته اصلی توسط poune
كاملا موافقم....
ولي راستش مادر بزرگ من سرطان استخوان داره و هر روز داروهاي شميي درماني مصزف ميكنه و كلي دارو ديگه و استخوان درد هم به اون اضافه كنيد...ولي خودش نميدونه .
61 سال داره و من خيلي دوستش دارم ولي راستش الان هيچ كس بهش نگغته چه بيماري رو داره ولي ميدونم خودش ي چيز هايي پي برده و به روي خودش نمياره ....راستش وضعيت اصلا خوبي نداره !!
ولي خب شايد از اول بهش ميگفتيم بهتر ميشد باهاش كنار
اومد...ولي خب ديگه الان موردي نميشه بهش گفت....
فقط خوشحالم ايشون دوست داشتن عمه ام رو كه خارج كشور هستن ببينه كه خدا رو شكر رفت اون ديد و برگشت...خوشحالم كه الان ديگه خواسته اي نداره....مادربزرگم خيلي دوستت دارم !!
ولي خب با گزينه اول موافقم.....
دونستن حقيقت حرف اول هست از نظر من !!
میدونم الان چه احساسی دارید واقعا متاسفم.[narahat]نقل قول:
نوشته اصلی توسط باستان شناس
و میدونم که الان مادر بزرگتون چه احساسی داره چون من تو این رشته این بیمارا رو خیلی باهاشون در ارتباطم.[narahat]
ولی شما بدون که مادربزرگتون حتما میدونه و نمیخواد به شما بگه که ناراحتتر بشید.
ولی اگه یه کودک تو این موقعیت بود چی؟ اونوقت باید چیکار کرد.
منم گزینه اول رو انتحاب کردم.
حق هر کسی دونستن حقیقته.
نقل قول:
نوشته اصلی توسط poune
به نظر من ادم موجودی بسیار منعطفه . اگه بدونه به زودی می میره شاید چند روز به هم بریزه ولی بعد خودشو جمع می کنه و کارهایی را که باید انجام میده .شاید به بهبود خودش هم کمک کنه.
به نظر من کاملا بستگی به روحیه شخص داره
اگه میتونه هضمش کنه گفتنش 100% واجبه تا کارای موندشو انجام بده یا از بقیه عمرش لذت ببره
اگه تحملشو نداره یا روحیشو از دست میده یا منفی بافی میکنه یا هر چیز دیگه بهتره که نگه چون بدتر میشه مثل یکی تو فامیل ما بود که دکتر بهش گفت با این بیماریت یکی دو سال دیگه بیشتر نمیمونی، اون به حدی روحیشو از دست داد از خوردن افتاد از شوخی کردن افتاد از همه چی، که به 6ماه هم نرسید
به نظر من باید حقیقت گفته بشه
من که به شخصه اگه بهم بگن سعی می کنم باقی عمرمو هرچند که چند روز باشه با شادی و نیکی بگذرونم
سلام
به نظر منم بايد فرد بدونه كه بتونه براي اون زمان باقي مونده برنامه ريزي كنه
منم گزینه اول رو انتخاب کردم. به نظر من این افراد حق دارن که از وخامت اوضاع و محدوده تقریبی زمان باقی مانده مطلع باشند.
تصميم گيري بسيار سخته.
گزينه 1
اگر واقعا اميدي به ادامه حيات او نيست بايد به ايشان گفت.
گزينه 1 محكمتر مي شود اگر ايشان باهوش و كنجكاو
باشند.
بدونه بهتر هست تا حد اقل برای زندگی باقی موندش هر فکر یا ارزویی دارد بر دنبالش البته نیاز به یک مشاوره خوب هم داره
میگم فقط اولی ،
تو هر شرایطی یا حداقل اکثر مواقع حق داریم ک از واقعیت اون چیزی که داره برامون اتفاق میفته باخبر باشیم مخصوصا وقتی پای بقیه عمر یا لحظه های آخر زندگی وسط باشه ... فکر میکنم تواین شرایط با دونستن حقیقت ، اطرافمونو روشن تر میبینیم و واسه بقیه لحظه ها باحساسیت بیشتری تصمیم میگیریم
من به شخصه نمیگم همچین خبری رو ... [entezar]
ولی مطمئن هم باشید که مثله این فیلم ها هم نیست که بری به یارو بگی داری میمیری بعدش طرف هم برگرده بگه : اااااااءءء دستت درد نکنه که گفتی بعد به کار خودش برسه و انگار نه انگار [nadanestan] ...!!!
کلی داغون میشه و میشه گفت همه ی زندگی گذشته و حال و آینده ای که میخواست داشته باشه میاد جلو چشاش ...[afsoorde]
نظر شخصی من بود ، حالا دوستان هم هر نظری دارن محترمه ...[golrooz]
درسته که همه ی زندگی و لحظه های خوشی که داشتیم از قبلو + همه ی اون لحظه هایی رو که میخواسته در آینده داشته باشه + تمام خاطره هاش ؛ جلوی چشماش اونم به طور شدید ناامید کننده میان ولی همون آدم درسته که تا آخرین لحظش به اون چیزایی فکر میکنه که دیگه نمیتونه تجربش کنه و ازش ناراحته ولی مطمئنن به بقیه فرصتاش بیشتر از حسرت خوردن و ناراحتی اهمیت میده ... بعد یه دوره البته با کمک اطرافیانش حتما میتونه ادامه بده ... ولی هیچ وقت اون آدم سابق نمیشه و نخواهد شد و در ضمن تصور اینکه آدم چه حالی میشه بعد شنیدن این خبر برای کسی که تاحالا تجربش نکرده غیرممکنه ... و هیچ کسی هم نمیتونه به اندازه ی خود آدم تو اون شرایط کمک باشه ...
با احترام[golrooz]
من گزینه دو رو انتخاب میکنم. اگه خواستید دلیلش رو میگم
من فکر می کنم به نوع بیماری، به شخصیت بیمار، و نگاه بیمار به بیماری و زندگی، بستگی داره
و بیشتر وقتها هر بیماری اگه بدونه بیماریش چیه و عاقبتش چیه خیلی راحت تر می تونه کنار بیاد
چون نوع رفتار دکترها و اطرافیان رو با نوع بیماریش می تونه بسنجه که چقدر حساسه
اما اگه ندونه
و رفتارهای عجیب و غریب و حساسیت ها و بعضی پنهان کاری ها رو ببینه، مسلما استرس بیشتری بهش وارد میشه.
اما اگه بیمار خیلی از مرگ هراسانه ، و خود دونستن نوع بیماری یک قدم اون رو به مرگ نزدیکتر می کنه اینجا نباید گفت و باید احتیاط کرد.
یه مورد جدید تو بحث میخوام بیارم که:[narahatish]
در مورد کودکان و نوجوانان چی کار باید کرد با توجه به اینکه در ردههای سنی متفاوت رویکرد و روش برخورد با یه موضوع متفاوته.
آیا یه کودک 9 ساله میتونه متوجه مرگ باشه؟ روش برخوردش با این موضوع چه جوریه؟
میشه لطف کنید و دلیلشو بگید.[esteghbal]نقل قول:
نوشته اصلی توسط LOVE GOD
به نظر من هم باید گفت هم نه!!! به هر حال یک پزشک یا هر کسی که قراره این کارو بکنه به اندازه کافی مریض خودش را بشناسه و در مورد هر فرد تصمیم بگیره که بگه یا نه!! من خودم در بیمارستان ها شاهد بودم که بیمارانی هستند که سن بالایی دارند و کانسر دارند بیچاره ها نمی دونند چه خبره وقتی می آد دکتر معاینه اش می کنه و می گه بیرون منتظر باش و بعد با همراهش صحبت می کنه و بیچاره مریض هاج و واج می ره بیرون!! به نظر من این آدم که عمری ازش گذشته اونقدر آینده نگری داره و اونقدر عاقل هست که بشه چنین مشکلی را با اون در میان گذاشت به هرحال این بدنه اونه!! اتفاقاتی را که طی درمان پیش می آد را چطور می خوان براش توجیه کنن؟ ولی در دادن این خبر فقط دکتر نباید دخیل باشه باید به کمک یک روانپزشک و یک روانشناس این خبر را آرام آرام به فرد داد و به کمک خانواده خودش اگه این کار اصولی و آرام آرام صورت بگیره خیلی بهتره.
اما در مورد بچه ها با توجه به اینکه هنوز به سن قانونی نرسیدند به نظر من بهتره که با ولی آنها در میان گذاشته بشه و به آنها بگیم که مختار هستند که به اون خبر بدن یا نه ولی توصیه کنیم که بهتر است به او اطلاع داده بشه به هر حال همانطور که گفتم این بدن خود فرده که داره زجر می کشه حق داره بدونه چه بلایی داره به سرش می آد.
مرسی پاسختون عالی بود و کامل.
حالا یه سوال اگه قرار باشه این خبر رو به یه بچه 10 ساله شما بدید آیا این خبر رو میگید یا نه؟
نقل قول:
نوشته اصلی توسط poune
ببینید گفتن نا امیدی دکترا به خود فرد از نظر من فرقی با گفتن واقعیت تو هیچ زمینه ای نداره و این خود فرد هست که باید با واقعیت کنار بیاد...مث این میمونه که یه فردی عزیزش بمیره و بهش نگیم و به عزاداری نرسه و یه عمر حسرت بخوره...
از پنهان کاری اصلا خوشم نمیاد شاید اون فرد اگر بدونه که دکتر ازش قطع امید کردن به کارهای دنیویش رسیدگی کنه و اون دنیا رو با آرامش سپری کنه...[khoobboodan]ما حق نداریم به جای دیگران تصمیم بگیریم و حق دونستن رو از کسی بگیریم....
بهتره بحث رو این باشه که چیکار کنیم که فرد کمتر لطمه ببینه[golrooz]
تو این مورد که گفتن فرقی به حالش نمیکنه و سنی هم نداره که گناهی داشته باشه از نظر من نباید صریح گفت...اما اینم نمیشه تعمیم داد بعضی از بچه ها انقدر کنجکاوی میکنن که خودشون متوجه میشن اینجا فقط محبت خونواده س که به درد اون بچه میخورهنقل قول:
نوشته اصلی توسط poune