آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ(168)

سفارش اسلام:

«حلال» چیزی است که ممنوعیت شرعی نداشته باشد و «طیّب» به چیزهای پاکیزه گفته می شود که علاوه بر نداشتن ممنوعیت شرعی، موافق طبع سالم انسانی است و نقطۀ مقابل آن«خبیٍ» است که طبع آدمی از آن تنفر دارد.
اسلام همواره به بهره برداری از نعمت های پاک و حلال سفارش نموده ، با هرگونه رهبانیت و زهد بی جا مبارزه می کند؛ از این رو:
هم خوردنی های ناسالم را از شیطان می داند «إنّما الخمر....رجس من عمل الشیطان»(سورۀ مائده آیه90)
و هم نخوردن نابجا را گام شیطان معرفی می کند «كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ»

شرط بهره مندی:

قرآن معمولا در کنار اجازۀ مصرف، شرطی را بیان کرده است؛ اینجا می فرماید:«كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ»

درجای دیگر می فرماید:«کلوا واشربوا من رزق الله و لا تعثو فی الارض مفسدین»«از روزی خدا بخورید و بیاشامید؛ ولی در زمین، فساد نکنید»(بقره آیۀ60)

و درجای دیگر می فرماید:«فکلوا منها و أطعموا...» «بخورید و اطعام کنید»(حج،آیۀ28)
در آیۀ دیگر می فرماید: «کلوا واشربوا و لاتسرفوا» « بخورید و بیاشامید؛ ولی اسراف نکنید»(اعراف،آیۀ31)

اصل اول:

این آیه دلیل بر این است که اصل اول در همۀ در همۀ غذاهای روی زمین، خلال بودن است و غذاهای حرام جنبۀ استثنایی دارد. بنابراین حرام بودن هرچیز، دلیل م یخواهد نه خلال بودن آن.
نتیجه آنکه: هر غذایی که ممنوعیت آن با دلیل صحیح ثابت نشده است، تا هنگامی که منشأ فساد و ضرری برای فرد و اجتماع نباشد، طبق آیۀ شریف، حلال است.

هشدار قرآنی:

عبارت«وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ» در چهار جای قرآن مجید{بقره آیات168 و 208 و انعام آیۀ142 و نور آیۀ 21 } آمده است که دو مورد آن{بقره آیۀ 168؛انعام آیۀ142} دربارۀ استفاده از غذاها و روزی های الهی است در واقع، به انسان هشدار می دهد این نعمت های حلال در موارد نامناسب، مصرف نکند و آنها را وسیله ای برای اطاعت و بندگی قرار دهد؛ نه طغیان وفساد در زمین(بقره آیۀ60}

سیاست گام به گام:

جملۀ «خطوات الشیطان»(گام های شیطان) به یک مسألۀ دقیق تربیتی اشاره دارد و آن اینکه، انحراف ها و تبه کاری ها، بیشتر به طور تدریجی در انسان نفوذ می کند؛ نه به صورت دفعی و فوری؛ برای مثال برای آلوده شدن به مواد مخدر و قمار و شراب، معمولا مراحلی وجود دارد: نخست تماشاچی یکی از این صحنه هاست و انجام این کار را ساده می شمرد. گام دوم، شرکت تفریحی در قمار(بدون برد و باخت)، یا استفاده از مواد مخدر برای رفع خستگی، یا درمان بیماری ومانند آن. گام سوم، استفاده از این مواد به مقدار کم و به قصد ترک آن است.

سرانجام گام ها یکی پس از دیگری برداشته می شود و شخص، یک قمار باز حرفه ای یا معتاد خطرناک می گردد. وسوسه های شیطان نیز معمولا به همین صورت است، انسان را قدم به قدم در پشت سر خود، به پرتگاه می کشاند.

شیطان وتمام دستگاه های شیطانیو آلوده، برای اجرای نقشه های شوم خود، از همین روش خطوات (گام به گام) استفاده می کنند؛ لذا قرآن می گوید: از همان گام اول باید به هوش بود و با شیطان همراه نشد.

شیطان به صراحت از دشمنی خود با انسان خبر داده است: « لأغوینّهم أجمعین» «همه را گمراه می کنم»(حجر آیۀ 39)

طبق این آیه:

1- بهره برداری از آنچه در زمین است برای همۀ انسانها جایز است و انسان نباید خود را از بهره برداری از آنچه خدا حلال کرده، محروم کند، لذا اسلام با برخی ریاضت ها مخالف است {يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟...}
2- تکالیف منحصر به مومنان نیست{يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟...لَا تَتَّبِعُوا۟ }
3- نیازهای طبیعی بشر، زمینه ای برای انحراف و تسلط شیطان است. باید ضمن تأمین نیاز ، به لغزش های آن توجه کرد.{كُلُوا۟...لَا تَتَّبِعُوا۟}
4- شیطان، برای انحراف انسان ها، از راههای گوناگون استفاده می کند {خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ}
آوردن خطوات به صورت جمع، به راهها و وسایل متنوع نیرنگ شیطان، اشاره دارد.

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

روزي شخصي از پيامبر پرسيد كه بهترين آيه از نظر شما كدام آيه است؟پيامبر فرمودند:آيه 2 سوره طلاق"و يرزقه من حيث لا يحتسب و من يتوكل علي الله فهو حسبه ان الله بالغ امره قد جعل الله لكل شيء قدرا.يك قسمت از اين آيه "ان الله بالغ امره "است كه يعني خداوند بر هر چيزي احاطه دارد.اگر پيامبر از بين اين همه آيه اين آيه را انتخاب كرده اند پس شايسته تعمل و نگاه به تفسير اين آيه است.

يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ كُلُوا۟ مِمَّا فِي الْأَرْضِ حَلَٰلًا طَيِّبًا وَلَا تَتَّبِعُوا۟ خُطُوَٰتِ الشَّيْطَٰنِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ(168)
اي مردم از آنچه در زمين است حلال و پاكيزه را بخوريد و از گامهاي شيطان پيروي مكنيد كه او دشمن آشكار شماست(168)


این ایه رو خیلی دوست دارم.

صفحه ی 16 از قرآن کریم شامل آیات 175 تا 184 از سوره ی البقرة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


أُو۟لَٰٓئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُا۟ الضَّلَٰلَةَ بِالْهُدَيٰ وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَآ أَصْبَرَهُمْ عَلَي النَّارِ(175)
آنان همان كساني هستند كه گمراهي را به [بهاي] هدايت و عذاب را به [ازاي] آمرزش خريدند پس به راستي چه اندازه بايد بر آتش شكيبا باشند(175)



ذَٰلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ نَزَّلَ الْكِتَٰبَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُوا۟ فِي الْكِتَٰبِ لَفِي شِقَاقٍۭ بَعِيدٍ(176)
چرا كه خداوند كتاب [تورات] را به حق نازل كرده است و كساني كه در باره كتاب [خدا] با يكديگر به اختلاف پرداختند در ستيزه اي دور و درازند(176)



۞ لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّوا۟ وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنْ ءَامَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْءَاخِرِ وَالْمَلَٰٓئِكَةِ وَالْكِتَٰبِ وَالنَّبِيِّۦنَ وَءَاتَي الْمَالَ عَلَيٰ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَيٰ وَالْيَتَٰمَيٰ وَالْمَسَٰكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّآئِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَوٰةَ وَءَاتَي الزَّكَوٰةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَٰهَدُوا۟ وَالصَّٰبِرِينَ فِي الْبَأْسَآءِ وَالضَّرَّآءِ وَحِينَ الْبَأْسِ أُو۟لَٰٓئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا۟ وَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ(177)
نيكوكاري آن نيست كه روي خود را به سوي مشرق و [يا] مغرب بگردانيد بلكه نيكي آن است كه كسي به خدا و روز بازپسين و فرشتگان و كتاب [آسماني] و پيامبران ايمان آورد و مال [خود] را با وجود دوست داشتنش به خويشاوندان و يتيمان و بينوايان و در راه ماندگان و گدايان و در [راه آزاد كردن] بندگان بدهد و نماز را برپاي دارد و زكات را بدهد و آنان كه چون عهد بندند به عهد خود وفادارانند و در سختي و زيان و به هنگام جنگ شكيبايانند آنانند كساني كه راست گفته اند و آنان همان پرهيزگارانند(177)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَي الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنثَيٰ بِالْأُنثَيٰ فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌۢ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَآءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَٰنٍ ذَٰلِكَ تَخْفِيفٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَيٰ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ(178)
اي كساني كه ايمان آورده ايد در باره كشتگان بر شما [حق] قصاص مقرر شده آزاد عوض آزاد و بنده عوض بنده و زن عوض زن و هر كس كه از جانب برادر [ديني]اش [يعني ولي مقتول] چيزي [از حق قصاص] به او گذشت شود [بايد از گذشت ولي مقتول] به طور پسنديده پيروي كند و با [رعايت] احسان [خونبها را] به او بپردازد اين [حكم] تخفيف و رحمتي از پروردگار شماست پس هر كس بعد از آن از اندازه درگذرد وي را عذابي دردناك است(178)



وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَوٰةٌ يَٰٓأُو۟لِي الْأَلْبَٰبِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(179)
و اي خردمندان شما را در قصاص زندگاني است باشد كه به تقوا گراييد(179)



كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِن تَرَكَ خَيْرًا الْوَصِيَّةُ لِلْوَٰلِدَيْنِ وَالْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَي الْمُتَّقِينَ(180)
بر شما مقرر شده است كه چون يكي از شما را مرگ فرا رسد اگر مالي بر جاي گذارد براي پدر و مادر و خويشاوندان [خود] به طور پسنديده وصيت كند [اين كار] حقي است بر پرهيزگاران(180)



فَمَنۢ بَدَّلَهُ بَعْدَمَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَآ إِثْمُهُ عَلَي الَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ(181)
پس هر كس آن [وصيت] را بعد از شنيدنش تغيير دهد گناهش تنها بر [گردن] كساني است كه آن را تغيير مي دهند آري خدا شنواي داناست(181)



فَمَنْ خَافَ مِن مُّوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلَآ إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(182)
ولي كسي كه از انحراف [و تمايل بيجاي] وصيت كننده اي [نسبت به ورثه اش] يا از گناه او [در وصيت به كار خلاف] بيم داشته باشد و ميانشان را سازش دهد بر او گناهي نيست كه خدا آمرزنده مهربان است(182)



يَٰٓأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا۟ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَي الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(183)
اي كساني كه ايمان آورده ايد روزه بر شما مقرر شده است همان گونه كه بر كساني كه پيش از شما [بودند] مقرر شده بود باشد كه پرهيزگاري كنيد(183)



أَيَّامًا مَّعْدُودَٰتٍ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ عَلَيٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ وَأَن تَصُومُوا۟ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ(184)
[روزه در] روزهاي معدودي [بر شما مقرر شده است] [ولي] هر كس از شما بيمار يا در سفر باشد [به همان شماره] تعدادي از روزهاي ديگر [را روزه بدارد] و بر كساني كه [روزه] طاقت فرساست كفاره اي است كه خوراك دادن به بينوايي است و هر كس به ميل خود بيشتر نيكي كند پس آن براي او بهتر است و اگر بدانيد روزه گرفتن براي شما بهتر است(184)


صدق الله العلي العظيم

خدا به شما خیر بدهد.

صفحه ی 17 از قرآن کریم شامل آیات 185 تا 193 از سوره ی البقرة


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيٓ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْءَانُ هُدًي لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَٰتٍ مِّنَ الْهُدَيٰ وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَيٰ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلَا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُوا۟ الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُوا۟ اللَّهَ عَلَيٰ مَا هَدَيٰكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ(185)
ماه رمضان [همان ماه] است كه در آن قرآن فرو فرستاده شده است [كتابي ] كه مردم را راهبر و [متضمن] دلايل آشكار هدايت و [ميزان] تشخيص حق از باطل است پس هر كس از شما اين ماه را درك كند بايد آن را روزه بدارد و كسي كه بيمار يا در سفر است [بايد به شماره آن] تعدادي از روزهاي ديگر [را روزه بدارد] خدا براي شما آساني مي خواهد و براي شما دشواري نمي خواهد تا شماره [مقرر] را تكميل كنيد و خدا را به پاس آنكه رهنمونيتان كرده است به بزرگي بستاييد و باشد كه شكرگزاري كنيد(185)



وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا۟ لِي وَلْيُؤْمِنُوا۟ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ(186)
و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزديكم و دعاي دعاكننده را به هنگامي كه مرا بخواند اجابت مي كنم پس [آنان] بايد فرمان مرا گردن نهند و به من ايمان آورند باشد كه راه يابند(186)



أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَيٰ نِسَآئِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَّكُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ كُنتُمْ تَخْتَانُونَ أَنفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا عَنكُمْ فَالَْٰٔنَ بَٰشِرُوهُنَّ وَابْتَغُوا۟ مَا كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَكُلُوا۟ وَاشْرَبُوا۟ حَتَّيٰ يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الْأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا۟ الصِّيَامَ إِلَي الَّيْلِ وَلَا تُبَٰشِرُوهُنَّ وَأَنتُمْ عَٰكِفُونَ فِي الْمَسَٰجِدِ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَقْرَبُوهَا كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ ءَايَٰتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ(187)
در شبهاي روزه همخوابگي با زنانتان بر شما حلال گرديده است آنان براي شما لباسي هستند و شما براي آنان لباسي هستيد خدا مي دانست كه شما با خودتان ناراستي مي كرديد پس توبه شما را پذيرفت و از شما درگذشت پس اكنون [در شبهاي ماه رمضان مي توانيد] با آنان همخوابگي كنيد و آنچه را خدا براي شما مقرر داشته طلب كنيد و بخوريد و بياشاميد تا رشته سپيد بامداد از رشته سياه [شب] بر شما نمودار شود سپس روزه را تا [فرا رسيدن] شب به اتمام رسانيد و در حالي كه در مساجد معتكف هستيد [با زنان] درنياميزيد اين است حدود احكام الهي پس [زنهار به قصد گناه] بدان نزديك نشويد اين گونه خداوند آيات خود را براي مردم بيان مي كند باشد كه پروا پيشه كنند(187)



وَلَا تَأْكُلُوٓا۟ أَمْوَٰلَكُم بَيْنَكُم بِالْبَٰطِلِ وَتُدْلُوا۟ بِهَآ إِلَي الْحُكَّامِ لِتَأْكُلُوا۟ فَرِيقًا مِّنْ أَمْوَٰلِ النَّاسِ بِالْإِثْمِ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ(188)
و اموالتان را ميان خودتان به ناروا مخوريد و [به عنوان رشوه قسمتي از] آن را به قضات مدهيد تا بخشي از اموال مردم را به گناه بخوريد در حالي كه خودتان [هم خوب] مي دانيد(188)



۞ يَسَْٔلُونَكَ عَنِ الْأَهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَوَٰقِيتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ وَلَيْسَ الْبِرُّ بِأَن تَأْتُوا۟ الْبُيُوتَ مِن ظُهُورِهَا وَلَٰكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقَيٰ وَأْتُوا۟ الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوَٰبِهَا وَاتَّقُوا۟ اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ(189)
در باره [حكمت] هلالها[ي ماه] از تو مي پرسند بگو آنها [شاخص] گاه شماري براي مردم و [موسم] حج اند و نيكي آن نيست كه از پشت خانه ها درآييد بلكه نيكي آن است كه كسي تقوا پيشه كند و به خانه ها از در [ورودي] آنها درآييد و از خدا بترسيد باشد كه رستگار گرديد(189)



وَقَٰتِلُوا۟ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يُقَٰتِلُونَكُمْ وَلَا تَعْتَدُوٓا۟ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ(190)
و در راه خدا با كساني كه با شما مي جنگند بجنگيد ولي از اندازه درنگذريد زيرا خداوند تجاوزكاران را دوست نمي دارد(190)



وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلَا تُقَٰتِلُوهُمْ عِندَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّيٰ يُقَٰتِلُوكُمْ فِيهِ فَإِن قَٰتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذَٰلِكَ جَزَآءُ الْكَٰفِرِينَ(191)
و هر كجا بر ايشان دست يافتيد آنان را بكشيد و همان گونه كه شما را بيرون راندند آنان را بيرون برانيد [چرا كه] فتنه [=شرك] از قتل بدتر است [با اين همه] در كنار مسجد الحرام با آنان جنگ مكنيد مگر آنكه با شما در آن جا به جنگ درآيند پس اگر با شما جنگيدند آنان را بكشيد كه كيفر كافران چنين است(191)



فَإِنِ انتَهَوْا۟ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ(192)
و اگر بازايستادند البته خدا آمرزنده مهربان است(192)



وَقَٰتِلُوهُمْ حَتَّيٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ فَإِنِ انتَهَوْا۟ فَلَا عُدْوَٰنَ إِلَّا عَلَي الظَّٰلِمِينَ(193)
با آنان بجنگيد تا ديگر فتنه اي نباشد و دين مخصوص خدا شود پس اگر دست برداشتند تجاوز جز بر ستمكاران روا نيست(193)


صدق الله العلي العظيم

وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا۟ لِي وَلْيُؤْمِنُوا۟ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ(186)

شخصی از پیامبر(ص) پرسید:« آیا خدای ما نزدیک است،تا با او آهسته مناجات کنیم یا دور است تا با صدای بلند او را بخوانیم؟» آیۀ فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد که خدا به بندگانش نزدیک است.

عنایت ویژه:

دعا کننده آن چنان مورد محبت پروردگار قرار دارد که در آیه، خداوند هفت بار،تعبیر «خودم» را برای لطف به او به کار برده است: اگر بندگان خودم، دربارۀ خودم پرسیدند،[به آنان بگو] من ، خودم به آنان نزدیک هستم و هرگاه خودم را بخوانند، خودم دعاهای آنان را مستجاب می کنم.پس به خودم ایمان بیاورند و دعوت خودم را اجابت کنند....

این ارتباط محبت آمیز، درصورتی است که انسان بخواهد با خداوند مناجات کند.

ظرفیت دعا کننده:

دعا و گفتگو با خداوند، ظرفیت انسان را برای دریافت الطاف الهی بیشتر می کند؛ مانند توسل و زیارت اولیای خدا که شرایط را برای انسان تغییر می دهد؛ همان گونه که اگر کودکی همراه پدر به مهمانی برود ، دریافت محبتش بیش از آن خواهد بود که تنها برود.

عبدالله بن سنان می گوید: از امام صادق (ع) شنیدم که فرمودند: «زیاد دعا کنید؛ زیرا دعا، کلید بخشش خداوند و وسیلۀ رسیدن به هر حاجت است؛ نعمت ها و رحمت هایی نزد پروردگار است که جز با دعا نمی توان به آن رسید. بدان هر دری را بکوبی، عاقبت گشوده خواهد شد.»

لطافت آیه:

این آیه در بیان پیامش، بهترین اسلوب و لطیف ترین و زیباترین معنا را برای دعا کننده دربر دارد؛ زیرا:

1- اساس گفتار را بر متکلم وحده(من چنین و چنانم) قرار داده است؛ نه غیبت(خدا چنین و چنان است) و این، می فهماند که خداوند متعال، به دعا کننده کمال عنایت را دارد.

2- به«عبادی»(بندگانم) تعبیر کرد و نفرمود «ناس»(مردم) و این نیز عنایت یاد شده را بیشتر می رساند.

3- واسطه را حذف کرده و نفرموده است: «در پاسخشان بگو:...»؛ بلکه فرمود: « چون بندگانم از تو دربارۀ من پرسیدند، من نزدیکم»

4- جملۀ «من نزدیکم» را با حرف «إنّ» تاکید کرده است.

5- نزدیک بودن را با صفت مشبهه و جملۀ اسمیه بیان کرده و فرمود : «نزدیکم» ، نه با فعل « من نزدیک می شوم» تا ثبوت و دوام قرب را برساند.

مراد از « ولیؤمنوا بی»:

در مجمع البیان از مولا امام صادق(ع) روایت شده که ذیل جملۀ « ولیؤمنوا بی» فرمودند: « یعنی ایمان بیاورند که من قادر هستم آنچه می خواهند ، به ایشان بدهم».

طبق این آیه:

1- دعا، هرجا و هر وقت که باشد مفید است؛ چون خداوند می فرماید: من نزدیکم {فَإِنِّي قَرِيبٌ}

2- استجابت خداوند همیشگی است، نه موقتی{ «أُجیبُ» بیانگر دوام است}

3- دعا وسیلۀ رشد و هدایت است {لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ}

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

عاقبت به خیر بشی انشاالله

عالی بود عزیزم مرسی

وَقَٰتِلُوهُمْ حَتَّيٰ لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ فَإِنِ انتَهَوْا۟ فَلَا عُدْوَٰنَ إِلَّا عَلَي الظَّٰلِمِينَ(193)
با آنان بجنگيد تا ديگر فتنه اي نباشد و دين مخصوص خدا شود پس اگر دست برداشتند تجاوز جز بر ستمكاران روا نيست(193)

حضرت امیر علیه السلام می فرمایند:
اگر طالب صلحی همواره آمادهی جنگ باش.
یاعلی