مشاعره

آه چه دردیست که درمان ندارد
فتادم به راهی که پایان ندارد

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگست/ ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگست

تو ای پری کجایی؟ که رخ نمی نمایی...
از آن بهشت پنهان دری نمی گشایی

یار گرفته ام بسی ، چون تو ندیده ام کسی
شمع چنین نیامده ست، از در هیچ مجلسی

یارب آن نوگل خندان که سپردی به منش / میسپارم به تو از دست حسود چمنش

شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز
هرکه دل بردن او دید و در انکار من است

تا توانی رفع غم از چهره غمناک کن / در جهان گریاندن آسان است ، اشکی پاک کن

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر میخواستی ، حالا چرا؟؟

الا ای آهوی وحشی کجایی / مرا با توست چندین آشنایی

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زره ناسره بفروخته بود