دلنوشته ...

من از اعدام نمیترسم!
نه از چوبش.نه از دارش...
نه از دردش.نه آزارش...

من از زندان نمیترسم!
نه از حبسش.نه ازمرگش...
نه از پاییز ِ بی برگش...

من از دنیا نمیترسم!
نه از غصه اش نه از دردش...
نه از رنج و نه از گنجش...

من از دریا نمیترسم!
نه از طوفان.نه سیلابش...
نه از موج و نه گردابش...

من از دشمن نمیترسم!
نه از تیرش.نه ازخشمش...
نه از پیکار و از جنگش...

نمیترسم

نمیترسم

نمیترسم

من از پایان این دیدار میترسم!

از ان روزی که از یاد تو خواهم رفت...

میـــــــــــــــــــــــ ـترسم ..........




https://lh6.googleusercontent.com/-c...D8%B4.%2B-%2B1

یه زمانی که حسابی دلت خوشه یکی یهو میاد تو زندگیت ...
یهو میشه عشقت
یهو میشه همه کس و کارت
یهو میشه دلیل تموم دلخوشیات
یه روزم یهو میزازه میره
یهو میشه دلیل تموم دلتنگی و گریه هات
یهو میشه دلیل پیر شدنت تو اوج جوونی !! . . .

اندوه بزرگی است زمانی که نباشی...

http://kafshdoozaki.ir/wp-content/up...11/asheghi.jpg

نقش ِ "شيرين "رود از سنگ ...

ولي ممكن نيست !

كه خيال ِ رُخش از خاطر ِ "فرهاد" رود ....

سعديا گفتی که مهرش میرود از دل ، ولی

مهر رفت و ماه ِ آبان نیز ، آرامم نکرد ...

https://lh6.googleusercontent.com/-X...D8%B4.%2B-%2B1

پُولدار که باشی...
بَرف بَهانه ای میشَوَد بَرایِ
لِباس نُو خَریدَن،
با دوستان به اِسکی رَفتَن،
تَفریح کَردن و از زِندِگی لِذّت بُردَن...
اما ..... فَقیر باشی و بَرف ببارَد...
از بیکار شُدَنِ پِدَرِ کارِگرَت بِگیر ،
تا غَمِ پاره بُودَن کَفشهایَت،
و چِکّه کَردَنِ سَقفِ خانه اَت...
ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳَﺪ ﭘُﻮﻝ ﺗَﻌﻴﻴﻦ ﻛُﻨَﺪ ،
بَرف ﻧِﻌﻤَﺖ ﺍَﺳﺖ ﻳﺎ ﻋَﺬﺍﺏ...!؟

ای پسر عمران: هر گاه بنده ای مرا بخواند، آنچنان به سخنان او گوش می سپرم که گویی بنده ای جز او ندارم. اما شگفتا که بنده ام همه را چنان می خواند که گویی همه خدای اویند جز من...

- از مکالمات خداوند با موسی

مثل همین گاری به برف نشسته ام
وقتی موهایم سفید شده/نشده
انگشتانی که نه کرخ اند نه گرمم میکنند
کلمات از سرما به ژاکت آویزان شدند
وقتی این کوله را گذاشته کمی خواب زمین را بدزدد
شاید برف را با کمی قهوه به خوردتان داده ام
که شیر کاکایو خنده اش گرفته
چقدر ساده آب شد عشق لای گلوله های برفی
زمان رامیان رفتنت جا گذاشته ام
آدم برفی فراموش کرده شال گردنت را پس بدهد
بیاتلویزیون را وارونه تماشا کن
شاید کمی بر این جاده زندگی ببارد

آیناز

چون ماه نو از حلقه به گوشان توایم
چون رود خروشنده خروشان تو ایم
چون ابر بهاریم پراکنده تو
چون زلف تو از خانه به دوشان تو ایم


- رهی معیری

رفتی و رفتن تو آتش نهاد بر دل

از کاروان چه ماند جز آتشی به منزل