مشاعره

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند / وان در آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

در غم ما روزها بیگاه شد /روز ها با سوز ها همراه شد

در جهان نتوان اگر مردانه زیست / همچو مردان جان سپردن زندگیست

دل مي رود ز دستم صاحب دلان خدايا دردا كه راز پنهان خواهد شد آشكارا[nishkhand]

آن تلخ وش که صوفی ام الخبائشش خواند / اشلی لنا و اهلی من قبل هل عذارا

آتش دوست اگر در دل ما خانه نداشت

عمر بی حاصل ما این همه افسانه نداشت

تورا دانش و دین رهاند درست / در رستگاری بباید جست

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

وین راز سر ب مهر ب عالم سمر شود

دیروز جای پورسینا بود و سعدی /فردا بود منزل گه مردان بعدی

يا رب اين نوگل خندان كه سپردي به منش
مي سپارم به تو از چشم حسود چمنش[nishkhand]