مشاعره

من نه آنم که دو صد مصرع رنگین گویم / همچو فرهاد یکی گویم و شیرین گویم

مور بدو گفت بدین سان جواب
غافلی ای عاشق بی صبر و تاب

باز آی به چشمم قدمی بگذار / چون اشک به چشمانم آشنا می اآیی

یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
می سپارم به تو از چشم حسود چمنش[golrooz]

شد چنان از تف دل کام سخنور تشنه / که ردیف سخنش آمده یک سر تشنه

هر کس ب طریقی دل ما می شکند

بیگانه جدا دوست جدا می شکند

در نومیدی بسی امید است / پایان شب سیه سفید است

همه شب در اين اميدم كه نسيم صبحگاهي
به پيام آشنايان بنوازد آشنا را[nishkhand]

ای کار گشای هر چه هستند / نام تو کلید هر چه بستند

دل اگر خدا شناسی
همه در رخ علی بین
به علی شناختم من
به خدا قسم خدارا