پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
استدراج در روایات
الف . مولا امیر المومنین حضرت علی(ع) در نهج البلاغه می فرمایند:
«إِنَّهُ مَن وُسِّعَ عَلَیهِ فِی ذَاتِ یَدِهِ فَلَم یَرَ ذَلِکَ استِدرَاجاً فَقَد أَمِنَ مَخُوفاً»؛
«کسی که خداوند به مواهب و امکاناتش وسعت بخشیده [و دست از گناهانش بر نداشته و مسیر غیر الهی را می پوید] و این عمل پروردگار را مجازات استدراجی نداند، همانا از نشانه های خطر غافل مانده است».
ب . از مولا امام جعفرصادق (ع) در تفسیر این آیه چنین نقل شده است :
«منظور از این آیه، بندۀ گنه کاری است که پس از انجام گناه، خداوند او را مشمول نعمتی قرار می دهد؛ ولی [نعمت را به حساب خوبی خودش گذاشته] و آن نعمت، او را از استغفار از گناه غافل می سازد».
ج . مولا امام صادق(ع) می فرمایند:
«موقعی که خداوند، خیر بنده ای را بخواهد، اگر گناهی انجام دهد، او را دچار نقمت و سختی می کند و استغفار را یادآور او می شود و هنگامی که شر بنده ای را [بر اثر اعمالش] بخواهد، موقعی که گناه می کند، نعمتی به او می بخشد، تا استغفار را فراموش کند و به آن ادامه دهد؛ این همان است که خداوند عزّ وجلّ فرموده : «سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ» ؛ یعنی از طریق نعمت ها هنگام معصیت ها، آنها را به تدریج از راهی که نمی دانند، گرفتار می کنیم.»
پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
پیام های این آیۀ شریفه
1 . تکذیب آیات روشن الهی، به سقوط تدریجی و هلاکت پنهانی می انجامد؛ چرا که غالبا سقوط انسانها پله پله و آرام صورت می گیرد «وَالَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ».
2 . مهلت دادن به مردم، از سنت های خدا است، تا هر کس در راهی که برگزیده، به نتیجه برسد و درها به روی همه باز باشد، تا هم فرصت طغیان داشته باشند و هم مجال توبه و جبران «وَالَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُم».
3 . گرفتاری گنهکاران به عذاب استدراج از نکاتی است که به آن توجه نداشته و به آن آگاهی ندارند «سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ».
برگرفته از کتاب تفسیر همراه
پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
امام صادق(ع)فرمود : خداوند وقتی بخواهد به بنده اش خیری برساند وقتی بنده اش گناهی می کند به دنبال گناهش ، به بلاء وناملایمتی دچارش می سازد ، تا استغفار بیادش بیندازد و وقتی بخواهد به بنده اش شرّی برساند وقتی بنده اش گناهی کرد دنبال گناهش نعمتی به او می رساند ، تابدین وسیله استغفار از یادش برود ، و او همچنان به گناه کاری خود ادامه دهد ، و این سخن خداست که می فرماید : (( سنستدرجهم من حیث لایعلمون )) واین استدراج به نعمت دادن دروقت معصیت است.( الدر المنثور ، ج3، 149.)
پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
امام علی علیه السلام می فرماید:
« ای فرزند آدم! وقتی دیدی خدایت پشت سر هم برایت نعمت میفرستد، در حالی که تو او را نافرمانی میکنی، از او بترس.»
از سویی دیگر قرآن این نکته را نیز بیان می کند که تقوی و ایمان موجب نزول برکات و رفع گرفتاریها می شود.
می فرماید :
« و اگر اهل آبادىها، ایمان مى آوردند و تقوا پیشه مىکردند، برکات آسمان و زمین را بر آنها می گشودیم؛ ولى (آنها حق را) تکذیب کردند؛ما هم آنان را به کیفر اعمالشان مجازات کردیم ...»
همچنین می فرماید :
«... و هر کس تقواى الهى پیشه کند، خداوند راه نجاتى براى او فراهم مى کند؛ و او را از راهى که گمان ندارد روزى مى دهد و هر کس بر خدا توکل کند، کفایت امرش را مى کند ...»
پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
خیلی خوشحالم در سایتی عضو شدم که بچه هایی به این باحالی داره و این همه مطالب خوب و عالی میذارن.[golrooz]
دست همگی طلا و ممنون از همگی[tashvigh]
پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
صفحه ی 98 از قرآن کریم شامل آیات 194 تا 206 از سوره ی اعراف و آیات 1 تا 2 سوره ی انفال
صفحه ی 98 از قرآن کریم شامل آیات 194 تا 206 از سوره ی اعراف و آیات 1 تا 2 سوره ی انفال
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ عِبَادٌ أَمْثَالُكُمْ فَادْعُوهُمْ فَلْيَسْتَجِيبُوا۟ لَكُمْ إِن كُنتُمْ صَٰدِقِينَ(194)
در حقيقت كساني را كه به جاي خدا مي خوانيد بندگاني امثال شما هستند پس آنها را [در گرفتاريها] بخوانيد اگر راست مي گوييد بايد شما را اجابت كنند(194)
أَلَهُمْ أَرْجُلٌ يَمْشُونَ بِهَآ أَمْ لَهُمْ أَيْدٍ يَبْطِشُونَ بِهَآ أَمْ لَهُمْ أَعْيُنٌ يُبْصِرُونَ بِهَآ أَمْ لَهُمْ ءَاذَانٌ يَسْمَعُونَ بِهَا قُلِ ادْعُوا۟ شُرَكَآءَكُمْ ثُمَّ كِيدُونِ فَلَا تُنظِرُونِ(195)
آيا آنها پاهايي دارند كه با آن راه بروند يا دستهايي دارند كه با آن كاري انجام دهند يا چشمهايي دارند كه با آن بنگرند يا گوشهايي دارند كه با آن بشنوند بگو شريكان خود را بخوانيد سپس در باره من حيله به كار بريد و مرا مهلت مدهيد(195)
إِنَّ وَلِۦِّيَ اللَّهُ الَّذِي نَزَّلَ الْكِتَٰبَ وَهُوَ يَتَوَلَّي الصَّٰلِحِينَ(196)
بي ترديد سرور من آن خدايي است كه قرآن را فرو فرستاده و همو دوستدار شايستگان است(196)
وَالَّذِينَ تَدْعُونَ مِن دُونِهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ نَصْرَكُمْ وَلَآ أَنفُسَهُمْ يَنصُرُونَ(197)
و كساني را كه به جاي او مي خوانيد نمي توانند شما را ياري كنند و نه خويشتن را ياري دهند(197)
وَإِن تَدْعُوهُمْ إِلَي الْهُدَيٰ لَا يَسْمَعُوا۟ وَتَرَيٰهُمْ يَنظُرُونَ إِلَيْكَ وَهُمْ لَا يُبْصِرُونَ(198)
و اگر آنها را به [راه] هدايت فرا خوانيد نمي شنوند و آنها را مي بيني كه به سوي تو مي نگرند در حالي كه نمي بينند(198)
خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَٰهِلِينَ(199)
گذشت پيشه كن و به [كار] پسنديده فرمان ده و از نادانان رخ برتاب(199)
وَإِمَّا يَنزَغَنَّكَ مِنَ الشَّيْطَٰنِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ(200)
و اگر از شيطان وسوسه اي به تو رسد به خدا پناه ب ر زيرا كه او شنواي داناست(200)
إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا۟ إِذَا مَسَّهُمْ طَٰٓئِفٌ مِّنَ الشَّيْطَٰنِ تَذَكَّرُوا۟ فَإِذَا هُم مُّبْصِرُونَ(201)
در حقيقت كساني كه [از خدا] پروا دارند چون وسوسه اي از جانب شيطان بديشان رسد [خدا را] به ياد آورند و بناگاه بينا شوند(201)
وَإِخْوَٰنُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِي الْغَيِّ ثُمَّ لَا يُقْصِرُونَ(202)
و يارانشان آنان را به گمراهي مي كشانند و كوتاهي نمي كنند(202)
وَإِذَا لَمْ تَأْتِهِم بَِٔايَةٍ قَالُوا۟ لَوْلَا اجْتَبَيْتَهَا قُلْ إِنَّمَآ أَتَّبِعُ مَا يُوحَيٰٓ إِلَيَّ مِن رَّبِّي هَٰذَا بَصَآئِرُ مِن رَّبِّكُمْ وَهُدًي وَرَحْمَةٌ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(203)
و هر گاه براي آنان آياتي نياوري مي گويند چرا آن را خود برنگزيدي بگو من فقط آنچه را كه از پروردگارم به من وحي مي شود پيروي مي كنم اين [قرآن] رهنمودي است از جانب پروردگار شما و براي گروهي كه ايمان مي آورند هدايت و رحمتي است(203)
وَإِذَا قُرِئَ الْقُرْءَانُ فَاسْتَمِعُوا۟ لَهُ وَأَنصِتُوا۟ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ(204)
و چون قرآن خوانده شود گوش بدان فرا داريد و خاموش مانيد اميد كه بر شما رحمت آيد(204)
وَاذْكُر رَّبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْءَاصَالِ وَلَا تَكُن مِّنَ الْغَٰفِلِينَ(205)
و در دل خويش پروردگارت را بامدادان و شامگاهان با تضرع و ترس بي صداي بلند ياد كن و از غافلان مباش(205)
إِنَّ الَّذِينَ عِندَ رَبِّكَ لَا يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِهِ وَيُسَبِّحُونَهُ وَلَهُ يَسْجُدُونَ ۩(206)
به يقين كساني كه نزد پروردگار تو هستند از پرستش او تكبر نمي ورزند و او را به پاكي مي ستايند و براي او سجده مي كنند(206)
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
يَسَْٔلُونَكَ عَنِ الْأَنفَالِ قُلِ الْأَنفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا۟ اللَّهَ وَأَصْلِحُوا۟ ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا۟ اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ(1)
[اي پيامبر] از تو در باره غنايم جنگي مي پرسند بگو غنايم جنگي اختصاص به خدا و فرستاده [او] دارد پس از خدا پروا داريد و با يكديگر سازش نماييد و اگر ايمان داريد از خدا و پيامبرش اطاعت كنيد(1)
إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ وَإِذَا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ ءَايَٰتُهُ زَادَتْهُمْ إِيمَٰنًا وَعَلَيٰ رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ(2)
مؤمنان همان كساني اند كه چون خدا ياد شود دلهايشان بترسد و چون آيات او بر آنان خوانده شود بر ايمانشان بيفزايد و بر پروردگار خود توكل مي كنند(2)
صدق الله العلي العظيم
