مشاعره

ما را سر باغ و بوستان نیست// هرجا که تویی تفرج انجاست

توی این جهان گنده ، هیچ کس
با دلم دفیق نیست
فکر میکنی
چاره دلی که جوجه تیغی است
چیست ؟!

تلقین و درس اهل نظر یک اشارتست // گفتم کنایتـیّ و مکرّر نمیکنم

من مانده ام و خیال پروازی سبز
ای کاش دلم شبی کبوتر میشد

دریـــــــــا ســـرنوشـــتم را بیــاد آور
دنیـــــــــــــا سرگذشتم را نکن باور
من غریبی غِصه پردازم ، چون غریقی غرقه در رازم

من گمشده شهر تماشا بودم
ای چشم تو را بستم و دیدم خود را

آنچه زر می شود از پرتو آن قلب سیاه/ کیمیائیست که در صحبت درویشانست

تو رفتی و بعد تو دلم مثل بلور
افتاد ز برج شوق و ناگاه شکست

تو خود از کدام شهری که ز دوستان نپرسی؟
مگر اندر ان ولایت که تویی، وفا نباشد؟

دردیست انتظار که درمان آن تویی
این درد تلخ بی تو مداوا نمی شود