صفحه ی 96 از قرآن کریم شامل آیات 166 تا 178 از سوره ی اعراف
صفحه ی 96 از قرآن کریم شامل آیات 166 تا 178 از سوره ی اعراف
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
فَلَمَّا عَتَوْا۟ عَن مَّا نُهُوا۟ عَنْهُ قُلْنَا لَهُمْ كُونُوا۟ قِرَدَةً خَٰسِِٔينَ(166)
و چون از آنچه از آن نهي شده بودند سرپيچي كردند به آنان گفتيم بوزينگاني رانده شده باشيد(166)
وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكَ لَيَبْعَثَنَّ عَلَيْهِمْ إِلَيٰ يَوْمِ الْقِيَٰمَةِ مَن يَسُومُهُمْ سُوٓءَ الْعَذَابِ إِنَّ رَبَّكَ لَسَرِيعُ الْعِقَابِ وَإِنَّهُ لَغَفُورٌ رَّحِيمٌ(167)
و [ياد كن] هنگامي را كه پروردگارت اعلام داشت كه تا روز قيامت بر آنان [=يهوديان] كساني را خواهد گماشت كه بديشان عذاب سخت بچشانند آري پروردگار تو زودكيفر است و همو آمرزنده بسيار مهربان است(167)
وَقَطَّعْنَٰهُمْ فِي الْأَرْضِ أُمَمًا مِّنْهُمُ الصَّٰلِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَٰلِكَ وَبَلَوْنَٰهُم بِالْحَسَنَٰتِ وَالسَّئَِّاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ(168)
و آنان را در زمين به صورت گروه هايي پراكنده ساختيم برخي از آنان درستكارند و برخي از آنان جز اينند و آنها را به خوشيها و ناخوشيها آزموديم باشد كه ايشان بازگردند(168)
فَخَلَفَ مِنۢ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ وَرِثُوا۟ الْكِتَٰبَ يَأْخُذُونَ عَرَضَ هَٰذَا الْأَدْنَيٰ وَيَقُولُونَ سَيُغْفَرُ لَنَا وَإِن يَأْتِهِمْ عَرَضٌ مِّثْلُهُ يَأْخُذُوهُ أَلَمْ يُؤْخَذْ عَلَيْهِم مِّيثَٰقُ الْكِتَٰبِ أَن لَّا يَقُولُوا۟ عَلَي اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ وَدَرَسُوا۟ مَا فِيهِ وَالدَّارُ الْءَاخِرَةُ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ يَتَّقُونَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ(169)
آنگاه بعد از آنان جانشيناني وارث كتاب [آسماني] شدند كه متاع اين دنياي پست را مي گيرند و مي گويند بخشيده خواهيم شد و اگر متاعي مانند آن به ايشان برسد [باز] آن را مي ستانند آيا از آنان پيمان كتاب [آسماني] گرفته نشده كه جز به حق نسبت به خدا سخن نگويند با اينكه آنچه را كه در آن [كتاب] است آموخته اند و سراي آخرت براي كساني كه پروا پيشه مي كنند بهتر است آيا باز تعقل نمي كنيد(169)
وَالَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتَٰبِ وَأَقَامُوا۟ الصَّلَوٰةَ إِنَّا لَا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ(170)
و كساني كه به كتاب [آسماني] چنگ درمي زنند و نماز برپا داشته اند [بدانند كه] ما اجر درستكاران را تباه نخواهيم كرد(170)
۞ وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوٓا۟ أَنَّهُ وَاقِعٌۢ بِهِمْ خُذُوا۟ مَآ ءَاتَيْنَٰكُم بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا۟ مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(171)
و [ياد كن] هنگامي را كه كوه [طور] را بر فرازشان سايبان آسا برافراشتيم و چنان پنداشتند كه [كوه] بر سرشان فرو خواهد افتاد [و گفتيم] آنچه را كه به شما داده ايم به جد و جهد بگيريد و آنچه را در آن است به ياد داشته باشيد شايد كه پرهيزگار شويد(171)
وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنۢ بَنِيٓ ءَادَمَ مِن ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَيٰٓ أَنفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا۟ بَلَيٰ شَهِدْنَآ أَن تَقُولُوا۟ يَوْمَ الْقِيَٰمَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَٰذَا غَٰفِلِينَ(172)
و هنگامي را كه پروردگارت از پشت فرزندان آدم ذريه آنان را برگرفت و ايشان را بر خودشان گواه ساخت كه آيا پروردگار شما نيستم گفتند چرا گواهي داديم تا مبادا روز قيامت بگوييد ما از اين [امر] غافل بوديم(172)
أَوْ تَقُولُوٓا۟ إِنَّمَآ أَشْرَكَ ءَابَآؤُنَا مِن قَبْلُ وَكُنَّا ذُرِّيَّةً مِّنۢ بَعْدِهِمْ أَفَتُهْلِكُنَا بِمَا فَعَلَ الْمُبْطِلُونَ(173)
يا بگوييد پدران ما پيش از اين مشرك بوده اند و ما فرزنداني پس از ايشان بوديم آيا ما را به خاطر آنچه باطل انديشان انجام داده اند هلاك مي كني(173)
وَكَذَٰلِكَ نُفَصِّلُ الْءَايَٰتِ وَلَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ(174)
و اينگونه آيات [خود] را به تفصيل بيان مي كنيم و باشد كه آنان [به سوي حق] بازگردند(174)
وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِيٓ ءَاتَيْنَٰهُ ءَايَٰتِنَا فَانسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّيْطَٰنُ فَكَانَ مِنَ الْغَاوِينَ(175)
و خبر آن كس را كه آيات خود را به او داده بوديم براي آنان بخوان كه از آن عاري گشت آنگاه شيطان او را دنبال كرد و از گمراهان شد(175)
وَلَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَٰهُ بِهَا وَلَٰكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَي الْأَرْضِ وَاتَّبَعَ هَوَيٰهُ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِن تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَث ذَّٰلِكَ مَثَلُ الْقَوْمِ الَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا فَاقْصُصِ الْقَصَصَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ(176)
و اگر مي خواستيم قدر او را به وسيله آن [آيات] بالا مي برديم اما او به زمين [=دنيا] گراييد و از هواي ن فس خود پيروي كرد از اين رو داستانش چون داستان سگ است [كه] اگر بر آن حمله ور شوي زبان از كام برآورد و اگر آن را رها كني [باز هم] زبان از كام برآورد اين مثل آن گروهي است كه آيات ما را تكذيب كردند پس اين داستان را [براي آنان] حكايت كن شايد كه آنان بينديشند(176)
سَآءَ مَثَلًا الْقَوْمُ الَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا وَأَنفُسَهُمْ كَانُوا۟ يَظْلِمُونَ(177)
چه زشت است داستان گروهي كه آيات ما را تكذيب و به خود ستم مي نمودند(177)
مَن يَهْدِ اللَّهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِي وَمَن يُضْلِلْ فَأُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْخَٰسِرُونَ(178)
هر كه را خدا هدايت كند او راه يافته است و كساني را كه گمراه نمايد آنان خود زيانكارانند(178)
صدق الله العلي العظيم
پاسخ : صفحه ی 96 از قرآن کریم شامل آیات 166 تا 178 از سوره ی اعراف
یهود روی آرامش را نخواهد دید
مفسران در تفسیر این آیه، احتمالات فراوانی داده اند. بعضی گفته اند منظور این است که این گروه سرکش، هرگز روی آرامش کامل را نخواهند دید و هرچند برای خود حکومت و دولتی تاسیس کنند، باز هم تحت فشار و ناراحتی مداوم خواهند بود؛ مگر اینکه به راستی روش خود را تغییر دهند و دست از ظلم و فساد بکشند. بعضی نیز گفته اند که منظور از این آیه، عالم برزخ است و منظور از «کسی که تا دامنۀ قیامت آنها را عذاب کند»، فرشتگان عذاب هستند که در عالم برزخ تا قیامت آنها را عذاب می کنند{اطیب البیان}
وَقَطَّعْنَٰهُمْ فِي الْأَرْضِ أُمَمًا مِّنْهُمُ الصَّٰلِحُونَ وَمِنْهُمْ دُونَ ذَٰلِكَ وَبَلَوْنَٰهُم بِالْحَسَنَٰتِ وَالسَّئَِّاتِ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ(168)
نعمت ها و سختی ها؛ دو عامل برای بازگشت به سوی خدا
جملۀ «وَقَطَّعْنَٰهُمْ فِي الْأَرْضِ أُمَمًا» به پراکندگی قوم یهود در زمین اشاره دارد. منظور از «حسنات»، هرگونه نعمت و رفاه و آسایش است و منظور از «سیئات»، هرگونه ناراحتی و شدت است؛ یعنی گاهی آنها را تشویق کردیم و در رفاه و نعمت قرار دادیم تا حس شکرگزاری در آنها برانگیخته شود و به سوی حق باز آیند و گاهی به عکس، آنها را در شداید و سختی ها فرو بردیم تا از مرکب غرور و خودپرستی و تکبر فرودآیند و به ناتوانی خویش پی برند؛ شاید بیدار شوند و به سوی خدا باز گردند. در هر دوحال، هدف، تربیت و هدایت و بازگشت آنان به سوی حق بوده است. {تفسیر نمونه}
پاسخ : صفحه ی 96 از قرآن کریم شامل آیات 166 تا 178 از سوره ی اعراف
وَإِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَظَنُّوٓا۟ أَنَّهُ وَاقِعٌۢ بِهِمْ خُذُوا۟ مَآ ءَاتَيْنَٰكُم بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُوا۟ مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ(171)
کوه طور برفراز قوم بنی اسرائیل
از مولا امام صادق (ع) در ذیل این آیه نقل شده است:
«هنگامی که خداوند تورات را بر بنی اسرائیل فرو فرستاد، آنها نپذیرفتند. به همین جهت، خداوند کوه طور سینا را بر فراز آنها بلند کرد و آنگاه حضرت موسی(ع) به آنها فرمودند: اگر دستورهای تورات را نپذیرید، این کوه روی شما خواهد افتاد. سپس آنها پذیرفتند و در مقابل آن سر فرود آوردند.»{تفسیر قمی}
وَاتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ الَّذِيٓ ءَاتَيْنَٰهُ ءَايَٰتِنَا فَانسَلَخَ مِنْهَا فَأَتْبَعَهُ الشَّيْطَٰنُ فَكَانَ مِنَ الْغَاوِينَ(175)
از مولا امام رضا (ع) در تفسیر این آیه نقل شده است:
«این آیه دربارۀ شخصی به نام «بلعم باعورا» است که از اسم اعظم خداوند آگاهی داشت و با آن، هر دعایی که می کرد ، مستجاب می شد؛ ولی(بر اثر هوی پرستی) به سوی فرعون متمایل شد. هنگامی که فرعون برای گرفتن حضرت موسی(ع) و اصحابش حرکت کرد، به بلعم گفت: از خدا بخواه که موسی و یارانش را به دام ما بیندازد. آنگاه بلعم بر الاغ خود سوار شد تا به جستجوی حضرت موسی(ع) برود. الاغ از راه رفتن باز ایستاد. بلعم شروع به زدن آن حیوان کرد. پس خداوند حیوان را گویا کرد و گفت: وای بر تو ، چرا می زنی؟ آیا می خواهی که با تو بیایم تا علیه پیامبرخدا و مومنان نفرین کنی؟ پس بلعم او را آنقدر زد تا حیوان مرد. در این هنگام، اسم اعظم از بلعم گرفته شد و این است معنای فرمایش خداوند که : ولی(سرانجام) خود را از آن تهی کرد و...».
مولا امام محمد باقر(ع) در ذیل این آیات فرموده است :
«اصل این آیات، دربارۀ بلعم است. سپس خداوند این را نمونه ای قرار داد برای هر مسلمانی که هوای نفسش را بر هداییت الهی ترجیح دهد.»
{تفسیر المیزان}
پاسخ : صفحه ی 96 از قرآن کریم شامل آیات 166 تا 178 از سوره ی اعراف
پاسخ : صفحه ی 96 از قرآن کریم شامل آیات 166 تا 178 از سوره ی اعراف
محبوبه خدا
(رسول‌خدا (صلّی الله علیه وآله
إنَّ اللهَ یَغْضَبُ لِغَضَبِ فَاطِمَةَ، وَ یَرْضَی لِرِضَاهَا
خداوند با خشم فاطمه به خشم می‌آید و با خشنودی او خشنود می‌شود
Surely, God will be angered by Fatimah's displeasure and will be pleased by her pleasure.
بحار الأنوار، ج 43
پاسخ : صفحه ی 96 از قرآن کریم شامل آیات 166 تا 178 از سوره ی اعراف
ممنون از همگی دوستان عالی بود.[golrooz]
صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَّا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَّا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ ءَاذَانٌ لَّا يَسْمَعُونَ بِهَآ أُو۟لَٰٓئِكَ كَالْأَنْعَٰمِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْغَٰفِلُونَ(179)
و در حقيقت بسياري از جنيان و آدميان را براي دوزخ آفريده ايم [چرا كه] دلهايي دارند كه با آن [حقايق را] دريافت نمي كنند و چشماني دارند كه با آنها نمي بينند و گوشهايي دارند كه با آنها نمي شنوند آنان همانند چهارپايان بلكه گمراه ترند [آري] آنها همان غافل ماندگانند(179)
وَلِلَّهِ الْأَسْمَآءُ الْحُسْنَيٰ فَادْعُوهُ بِهَا وَذَرُوا۟ الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِيٓ أَسْمَٰٓئِهِ سَيُجْزَوْنَ مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(180)
و نامهاي نيكو به خدا اختصاص دارد پس او را با آنها بخوانيد و كساني را كه در مورد نامهاي او به كژي مي گرايند رها كنيد زودا كه به [سزاي] آنچه انجام مي دادند كيفر خواهند يافت(180)
وَمِمَّنْ خَلَقْنَآ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ(181)
و از ميان كساني كه آفريده ايم گروهي هستند كه به حق هدايت مي كنند و به حق داوري مي نمايند(181)
وَالَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ(182)
و كساني كه آيات ما را تكذيب كردند به تدريج از جايي كه نمي دانند گريبانشان را خواهيم گرفت(182)
وَأُمْلِي لَهُمْ إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ(183)
و به آنان مهلت مي دهم كه تدبير من استوار است(183)
أَوَلَمْ يَتَفَكَّرُوا۟ مَا بِصَاحِبِهِم مِّن جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلَّا نَذِيرٌ مُّبِينٌ(184)
آيا نينديشيده اند كه همنشين آنان هيچ جنوني ندارد او جز هشداردهنده اي آشكار نيست(184)
أَوَلَمْ يَنظُرُوا۟ فِي مَلَكُوتِ السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ وَمَا خَلَقَ اللَّهُ مِن شَيْءٍ وَأَنْ عَسَيٰٓ أَن يَكُونَ قَدِ اقْتَرَبَ أَجَلُهُمْ فَبِأَيِّ حَدِيثٍۭ بَعْدَهُ يُؤْمِنُونَ(185)
آيا در ملكوت آسمانها و زمين و هر چيزي كه خدا آفريده است ننگريسته اند و اينكه شايد هنگام مرگشان نزديك شده باشد پس به كدام سخن بعد از قرآن ايمان مي آورند(185)
مَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَا هَادِيَ لَهُ وَيَذَرُهُمْ فِي طُغْيَٰنِهِمْ يَعْمَهُونَ(186)
هر كه را خداوند گمراه كند براي او هيچ رهبري نيست و آنان را در طغيانشان سرگردان وا مي گذارد(186)
يَسَْٔلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَيٰهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ رَبِّي لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَآ إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً يَسَْٔلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْهَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ(187)
از تو در باره قيامت مي پرسند [كه] وقوع آن چه وقت است بگو علم آن تنها نزد پروردگار من است جز او [هيچ كس] آن را به موقع خود آشكار نمي گرداند [اين حادثه] بر آسمانها و زمين گران است جز ناگهان به شما نمي رسد [باز] از تو مي پرسند گويا تو از [زمان وقوع] آن آگاهي بگو علم آن تنها نزد خداست ولي بيشتر مردم نمي دانند(187)
قُل لَّآ أَمْلِكُ لِنَفْسِي نَفْعًا وَلَا ضَرًّا إِلَّا مَا شَآءَ اللَّهُ وَلَوْ كُنتُ أَعْلَمُ الْغَيْبَ لَاسْتَكْثَرْتُ مِنَ الْخَيْرِ وَمَا مَسَّنِيَ السُّوٓءُ إِنْ أَنَا۠ إِلَّا نَذِيرٌ وَبَشِيرٌ لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ(188)
بگو جز آنچه خدا بخواهد براي خودم اختيار سود و زياني ندارم و اگر غيب مي دانستم قطعا خير بيشتري مي اندوختم و هرگز به من آسيبي نمي رسيد من جز بيم دهنده و بشارتگر براي گروهي كه ايمان مي آورند نيستم(188)
۞ هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِّن نَّفْسٍ وَٰحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا فَلَمَّا تَغَشَّيٰهَا حَمَلَتْ حَمْلًا خَفِيفًا فَمَرَّتْ بِهِ فَلَمَّآ أَثْقَلَت دَّعَوَا اللَّهَ رَبَّهُمَا لَئِنْ ءَاتَيْتَنَا صَٰلِحًا لَّنَكُونَنَّ مِنَ الشَّٰكِرِينَ(189)
اوست آن كس كه شما را از ن فس واحدي آفريد و جفت وي را از آن پديد آورد تا بدان آرام گيرد پس چون [آدم] با او [حوا] درآميخت باردار شد باري سبك و [چندي] با آن [بار سبك] گذرانيد و چون سنگين بار شد خدا پروردگار خود را خواندند كه اگر به ما [فرزندي] شايسته عطا كني قطعا از سپاسگزاران خواهيم بود(189)
فَلَمَّآ ءَاتَيٰهُمَا صَٰلِحًا جَعَلَا لَهُ شُرَكَآءَ فِيمَآ ءَاتَيٰهُمَا فَتَعَٰلَي اللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ(190)
و چون به آن دو [فرزندي] شايسته داد در آنچه [خدا] به ايشان داده بود براي او شريكاني قرار دادند و خدا از آنچه [با او] شريك مي گردانند برتر است(190)
أَيُشْرِكُونَ مَا لَا يَخْلُقُ شَئًْا وَهُمْ يُخْلَقُونَ(191)
آيا موجوداتي را [با او] شريك مي گردانند كه چيزي را نمي آفرينند و خودشان مخلوقند(191)
وَلَا يَسْتَطِيعُونَ لَهُمْ نَصْرًا وَلَآ أَنفُسَهُمْ يَنصُرُونَ(192)
و نمي توانند آنان را ياري كنند و نه خويشتن را ياري دهند(192)
وَإِن تَدْعُوهُمْ إِلَي الْهُدَيٰ لَا يَتَّبِعُوكُمْ سَوَآءٌ عَلَيْكُمْ أَدَعَوْتُمُوهُمْ أَمْ أَنتُمْ صَٰمِتُونَ(193)
و اگر آنها را به [راه] هدايت فراخوانيد از شما پيروي نمي كنند چه آنها را بخوانيد يا خاموش بمانيد براي شما يكسان است(193)
صدق الله العلي العظيم
پاسخ : صفحه ی 97 از قرآن کریم شامل آیات 179 تا 193 از سوره ی اعراف
برخی انسانهای شایسته و متقی، گاه دچار مشکلات فراوانی می شوند؛ ولی در نقطۀ مقابل، افرادی هستند که فاقد تقوا و دین بوده، ولی در رفاه و آسایش به سرمی برند؛ آیا این با عدالت خداوند سازگار است؟ با حکمت الهی چگونه قابل توضیح است.
عذاب استدراجی
در این آیه، به یکی از سنت های الهی دربارۀ مجازات اشاره شده است و آن، چیزی نیست جز «عذاب استدراجی».
همان طور که اشاره شد، استدراج، به کاری گفته می شود که پله پله و تدریجی انجام گردد. در اینجا نیز خداوند می فرماید : «کسانی که نشانه های ما را تکذیب کنند، آنها را به گونه ای دچار عذاب خواهیم کرد که خودشان هم متوجه نشوند».
آیۀ بعدی نحوۀ استدراج الهی را به اجمال شرح می دهد که ما انسانهای گناه کار را به سرعت مجازات نمی کنیم؛ بلکه به آنها مهلت و فرصت کافی برای تنبیه و بیداری می دهیم؛ اگر بیدار نشدند و متنبه نگشتند، گرفتارشان می کنیم: «وَأُمْلِي لَهُمْ»؛ زیرا شتاب و عجله، کار کسانی است که قدرت کافی ندارند و می ترسند فرصت از دستشان برود؛ ولی برنامه و مجازات های خداوند، آنچنان قوی و حساب شده است که هیچ کس را قدرت فرار از آن نیست«إِنَّ كَيْدِي مَتِينٌ»
هشدار به گناهکاران
این آیه و آیات مشابه آن، هشدار خداوند به گناهکاران است که : بدانید شما هرچه گناه کنید،ممکن است از نعمت های مادی شما چیزی نکاهیم، بلکه چه بسا آن را زیادتر کنیم، تا در قبال این همه نعمت، یا متنبه شوید و راه رستگاری و فلاح را بپویید، یا این کهغرق نعمت ها شوید و با غفلت، روز به روز بر گناهانتان بیفزایید، و سزای آن را ببینید «وَلاَ يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ أَنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِّأَنفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدَادُواْ إِثْمًا وَلَهْمُ عَذَابٌ مُّهِينٌ»{آل عمران:178}؛ «و کسانی که کافر شدند، مپندارند مهلتی که به آنان می دهیم برایشان خوب است، همانا به آنان مهلت می دهیم، تا بر گناه(خود) بیفزایند و برای آنان عذابی خوار کننده است.».
