مشاعره

هرچه بود ؛

سـپـردی اش بـه بـاد !

سهم ِ من از تــو

هر چـه بـود ؛

هـســت ؛

به همان طراوت و گرمای ِ آغازین !

عـزیـز می دارمـش

تا آخرین نـبـض ِ بـودن

تا لحـظـه ی سـپــردن بـه خــاک ... ![gerye]

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل
چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهـــا، رهـــا من

ز مــــن هر آنکــه او دور، چـو دل به سینه نزدیک
به مـــن هر آنکـه نزدیک، ازو جــــــدا، جــــدا من

نه چشــــم دل به ســـــویی، نه باده در سبویی
که تــــر کـــــنم گـلـــــــویی، به یاد آشنــــــا من

ســــــتاره هــــا نهـــــــفتم در آسمـــــان ابــــری
دلــــــم گرفته ای دوست، هـــــوای گریــه با من

نبسته ام به کس دل، نبســـــته کس به من دل
چو تخــــته پــاره بـــر موج رهـــا رهــــا، رهـــا من

ناگاه
عزم ناکجا کردی
چرا دوش ؟
با آن تن رنجور و جان خسته
ای خوب
ای چشمه سار مهربانی و رفاقت
وی پرحیا و پاک و محجوب
دیدارمان روز قیامت باد

دل از من برد و روی از من نهان کرد/ خدا را با که این بازی توان کرد
شب تنهائیم در قصد جان بود/ خیالش لطف های بیکران کرد

درنیابد حال پخته هیچ خام/پس سخن کوتاه باید والسلام

ماه مانند دختری عاشق
سر به دامان آسمان دارد
چشم او گرم گوهرافشانی ست
در دل شب ستاره می بارد
گویا درد دوری از خورشید
ماه را نیمه شب می آزارد
آه ! او هم چون من گرفتار است !

شمع دل سوزاند تن خسته ی من/ دل شد هروز و شب سخت ز سنگ/ خسته و مبحوص از یک نیرنگ/ /از یک عشق و هوس و یک شبرنگ/غم ها در رخساره و لب زپند/عشق سرشار بود ای رویای من/ یاد تو بود دین و ایمان من/ بسوزد عشق کرد مرا دبوانه تر/عشوه ها و ناز هایت در نیمه شب/عاشقانه های من بر روی تخت/ لبخند زدی همچو رنگین کمان 7 رنگ/ دل باختم به تو من مانند قبل/

لب بسته ای ز گفتن راز نهان رهی
غافل که از زبان تو گویاتر است اشک

کی دید اشک ها را او؟/ من در بستر جان میدادم/در فراقش شب و روز/ غزل خداحافظی رانجوا میکردم/ کی دید اشک هارا او؟/ به دست هایش چشم میدوختم/ به دست هایی که دیگر مال من نبود/ در فراقش هی جان میباختم/کی دید اشک هارا او/ روز و شب را عاشورا دیدم/تنها دلخوشی ام بود / یاد روز های با تو بودن/

نرفت او من این را میدانم/ ستاره ی من به تنهایی هرگز نیالاید