آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

3 - بَیَّتَ :

از مادۀ باتَ، یَبیتُ، بیتوته و از باب تفعیل بوده و به معنی شب فرا رسید و بر انسان احاطه کرد می باشد اغم از اینکه فرد بخوابد یا بیدار بماند. مهم فراگیر شدن شب بر انسان است سورۀ فرقان آیۀ 64« وَ الَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمْ سُجَّداً وَ قِياماً»، بندگان خدا کسانی هستند که شب آنها را فرا می گیرد در حالی که آنها ایستاده و نشسته و سجده کنان با پروردگارشان مناجات می کنند.

نساء آیۀ 81 ، 108 – یونس آیۀ 50 – نمل آیۀ 49 شب را برای مخاطبان این آیات، زمان اعمال صالح، یا بد آنها، بیان می کند.

وَاتَّخَذَ قَوْمُ مُوسَيٰ مِنۢ بَعْدِهِ مِنْ حُلِيِّهِمْ عِجْلًا جَسَدًا لَّهُ خُوَارٌ أَلَمْ يَرَوْا۟ أَنَّهُ لَا يُكَلِّمُهُمْ وَلَا يَهْدِيهِمْ سَبِيلًا اتَّخَذُوهُ وَكَانُوا۟ ظَٰلِمِينَ(148)
و قوم موسي پس از [عزيمت] او از زيورهاي خود مجسمه گوساله اي براي خود ساختند كه صداي گاو داشت آيا نديدند كه آن [گوساله] با ايشان سخن نمي گويد و راهي بدانها نمي نمايد آن را [به پرستش] گرفتند و ستمكار بودند(148)

وَلَمَّا سُقِطَ فِيٓ أَيْدِيهِمْ وَرَأَوْا۟ أَنَّهُمْ قَدْ ضَلُّوا۟ قَالُوا۟ لَئِن لَّمْ يَرْحَمْنَا رَبُّنَا وَيَغْفِرْ لَنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَٰسِرِينَ(149)
و چون انگشت ندامت گزيدند و دانستند كه واقعا گمراه شده اند گفتند اگر پروردگار ما به ما رحم نكند و ما را نبخشايد قطعا از زيانكاران خواهيم بود(149)

وَلَمَّا رَجَعَ مُوسَيٰٓ إِلَيٰ قَوْمِهِ غَضْبَٰنَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِي مِنۢ بَعْدِيٓ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَأَلْقَي الْأَلْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِيهِ يَجُرُّهُ إِلَيْهِ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِي وَكَادُوا۟ يَقْتُلُونَنِي فَلَا تُشْمِتْ بِيَ الْأَعْدَآءَ وَلَا تَجْعَلْنِي مَعَ الْقَوْمِ الظَّٰلِمِينَ(150)
و چون موسي خشمناك و اندوهگين به سوي قوم خود بازگشت گفت پس از من چه بد جانشيني براي من بوديد آيا بر فرمان پروردگارتان پيشي گرفتيد و الواح را افكند و [موي] سر برادرش را گرفت و او را به طرف خود كشيد [هارون ] گفت اي فرزند مادرم اين قوم مرا ناتوان يافتند و چيزي نمانده بود كه مرا بكشند پس مرا دشمن شاد مكن و مرا در شمار گروه ستمكاران قرار مده(150)

قَالَ رَبِّ اغْفِرْ لِي وَلِأَخِي وَأَدْخِلْنَا فِي رَحْمَتِكَ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّٰحِمِينَ(151)
[موسي] گفت پروردگارا من و برادرم را بيامرز و ما را در [پناه] رحمت خود درآور و تو مهربانترين مهرباناني(151)


چه بسیار شده این گوساله های زرین در روزگار ما..........ای کاش موسای ما هم زودتر بیایند.......

صفحه ی 95 از قرآن کریم شامل آیات 157 تا 165 از سوره ی اعراف


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان


الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكْتُوبًا عِندَهُمْ فِي التَّوْرَيٰةِ وَالْإِنجِيلِ يَأْمُرُهُم بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَيٰهُمْ عَنِ الْمُنكَرِ وَيُحِلُّ لَهُمُ الطَّيِّبَٰتِ وَيُحَرِّمُ عَلَيْهِمُ الْخَبَٰٓئِثَ وَيَضَعُ عَنْهُمْ إِصْرَهُمْ وَالْأَغْلَٰلَ الَّتِي كَانَتْ عَلَيْهِمْ فَالَّذِينَ ءَامَنُوا۟ بِهِ وَعَزَّرُوهُ وَنَصَرُوهُ وَاتَّبَعُوا۟ النُّورَ الَّذِيٓ أُنزِلَ مَعَهُ أُو۟لَٰٓئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ(157)
همانان كه از اين فرستاده پيامبر درس نخوانده كه [نام] او را نزد خود در تورات و انجيل نوشته مي يابند پيروي مي كنند [همان پيامبري كه] آنان را به كار پسنديده فرمان مي دهد و از كار ناپسند باز مي دارد و براي آنان چيزهاي پاكيزه را حلال و چيزهاي ناپاك را بر ايشان حرام مي گرداند و از [دوش] آنان قيد و بندهايي را كه بر ايشان بوده است برمي دارد پس كساني كه به او ايمان آوردند و بزرگش داشتند و ياريش كردند و نوري را كه با او نازل شده است پيروي كردند آنان همان رستگارانند(157)



قُلْ يَٰٓأَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ جَمِيعًا الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّمَٰوَٰتِ وَالْأَرْضِ لَآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ يُحْيِ وَيُمِيتُ فََٔامِنُوا۟ بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ الَّذِي يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَكَلِمَٰتِهِ وَاتَّبِعُوهُ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ(158)
بگو اي مردم من پيامبر خدا به سوي همه شما هستم همان [خدايي] كه فرمانروايي آسمانها و زمين از آن اوست هيچ معبودي جز او نيست كه زنده مي كند و مي ميراند پس به خدا و فرستاده او كه پيامبر درس نخوانده اي است كه به خدا و كلمات او ايمان دارد بگرويد و او را پيروي كنيد اميد كه هدايت شويد(158)



وَمِن قَوْمِ مُوسَيٰٓ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ(159)
و از ميان قوم موسي جماعتي هستند كه به حق راهنمايي مي كنند و به حق داوري مي نمايند(159)



وَقَطَّعْنَٰهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَآ إِلَيٰ مُوسَيٰٓ إِذِ اسْتَسْقَيٰهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانۢبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَٰمَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَيٰ كُلُوا۟ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقْنَٰكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَٰكِن كَانُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(160)
و آنان را به دوازده عشيره كه هر يك امتي بودند تقسيم كرديم و به موسي وقتي قومش از او آب خواستند وحي كرديم كه با عصايت بر آن تخته سنگ بزن پس از آن دوازده چشمه جوشيد هر گروهي آبشخور خود را بشناخت و ابر را بر فراز آنان سايبان كرديم و گزانگبين و بلدرچين بر ايشان فرو فرستاديم از چيزهاي پاكيزه اي كه روزيتان كرده ايم بخوريد و بر ما ستم نكردند ليكن بر خودشان ستم مي كردند(160)



وَإِذْ قِيلَ لَهُمُ اسْكُنُوا۟ هَٰذِهِ الْقَرْيَةَ وَكُلُوا۟ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ وَقُولُوا۟ حِطَّةٌ وَادْخُلُوا۟ الْبَابَ سُجَّدًا نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطِيَٰٓٔتِكُمْ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ(161)
و [ياد كن] هنگامي را كه بديشان گفته شد در اين شهر سكونت گزينيد و از آن هر جا كه خواستيد بخوريد و بگوييد [خداوندا] گناهان ما را فرو ريز و سجده كنان از دروازه [شهر] درآييد تا گناهان شما را بر شما ببخشاييم [و] به زودي بر [اجر] نيكوكاران بيفزاييم(161)



فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا۟ مِنْهُمْ قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَآءِ بِمَا كَانُوا۟ يَظْلِمُونَ(162)
پس كساني از آنان كه ستم كردند سخني را كه به ايشان گفته شده بود به سخن ديگري تبديل كردند پس به سزاي آنكه ستم مي ورزيدند عذابي از آسمان بر آنان فرو فرستاديم(162)



وَسَْٔلْهُمْ عَنِ الْقَرْيَةِ الَّتِي كَانَتْ حَاضِرَةَ الْبَحْرِ إِذْ يَعْدُونَ فِي السَّبْتِ إِذْ تَأْتِيهِمْ حِيتَانُهُمْ يَوْمَ سَبْتِهِمْ شُرَّعًا وَيَوْمَ لَا يَسْبِتُونَ لَا تَأْتِيهِمْ كَذَٰلِكَ نَبْلُوهُم بِمَا كَانُوا۟ يَفْسُقُونَ(163)
و از اهالي آن شهري كه كنار دريا بود از ايشان جويا شو آنگاه كه به [حكم] روز شنبه تجاوز مي كردند آنگاه كه روز شنبه آنان ماهيهايشان روي آب مي آمدند و روزهاي غير شنبه به سوي آنان نمي آمدند اين گونه ما آنان را به سبب آنكه نافرماني مي كردند مي آزموديم(163)



وَإِذْ قَالَتْ أُمَّةٌ مِّنْهُمْ لِمَ تَعِظُونَ قَوْمًا اللَّهُ مُهْلِكُهُمْ أَوْ مُعَذِّبُهُمْ عَذَابًا شَدِيدًا قَالُوا۟ مَعْذِرَةً إِلَيٰ رَبِّكُمْ وَلَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ(164)
و آنگاه كه گروهي از ايشان گفتند براي چه قومي را كه خدا هلاك كننده ايشان است يا آنان را به عذابي سخت عذاب خواهد كرد پند مي دهيد گفتند تا معذرتي پيش پروردگارتان باشد و شايد كه آنان پرهيزگاري كنند(164)



فَلَمَّا نَسُوا۟ مَا ذُكِّرُوا۟ بِهِۦٓ أَنجَيْنَا الَّذِينَ يَنْهَوْنَ عَنِ السُّوٓءِ وَأَخَذْنَا الَّذِينَ ظَلَمُوا۟ بِعَذَابٍۭ بَِٔيسٍۭ بِمَا كَانُوا۟ يَفْسُقُونَ(165)
پس هنگامي كه آنچه را بدان تذكر داده شده بودند از ياد بردند كساني را كه از [كار] بد باز مي داشتند نجات داديم و كساني را كه ستم كردند به سزاي آنكه نافرماني مي كردند به عذابي شديد گرفتار كرديم(165)



صدق الله العلي العظيم

https://encrypted-tbn0.gstatic.com/i...LhT55dnFt9cpW9

دوست ‌داشتنی‌های دنیاحضرت فاطمه (سلام‌ الله‌ علیها):

حُبِّبَ إلیَّ مِنْ دُنْیاکُمْ ثَلاثٌ : تلاوَةُ کِتابِ اللهِ وَالنَّظَرُ فی وَجْهِ رَسولِ اللهِ وَالإنْفاقُ فی سَبیلِ اللهِ
از دنیای شما سه چیز را دوست دارم : تلاوت قرآن، نگاه به چهرۀ رسول خدا (ص) و انفاق در راه خدا

Three things of this world fascinate me: reading the Ķurān, looking at the Prophet’s face, and alms-giving in the way of Allah.نهج‌الحیاه،‌ ح 164

​http://uc-njavan.ir/images/oo21fimnf9yq1unf8oe2.jpg

http://uc-njavan.ir/images/5vanua6qblqyfsw3rcm.gif

وَقَطَّعْنَٰهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا أُمَمًا وَأَوْحَيْنَآ إِلَيٰ مُوسَيٰٓ إِذِ اسْتَسْقَيٰهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانۢبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ وَظَلَّلْنَا عَلَيْهِمُ الْغَمَٰمَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَيٰ كُلُوا۟ مِن طَيِّبَٰتِ مَا رَزَقْنَٰكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَٰكِن كَانُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ(160)

طبق برخی روایات، حوادث تاریخی که در امت های پیشین اتفاق افتاده، در امت اسلامی نیز تکرار خواهند شد؛ از این رو یادآوری سرگذشت مت حضرت موسی(ع) که سرشار از رخدادهای تلخ و شیرین بوده، برای مسلمانان درس آموز است؛ از جمله اینکه، وقتی از ظلم فرعون نجات یافتند و به امنیت رسیدند، به غفلت گرفتار شدند و به بهانه گیری پرداختند.« یهود ، هفتادو یک فرقه شد که هفتاد فرقه اش جهنمی و تنها یک فرقه اش اهل بهشت است و آن همان فرقه ای است که از «یوشع ابن نون»وصیّ حضرت موسی(ع) پیروی کردند».

چه بسا این رخدادها به همین سبب در قرآن به طور گسترده مورد توجه قرار گرفته تا مسلمانان با لغزشگاهها و جایگاه هایی که چالش انگیز است آشنا شوند و حرکت قافلۀ اسلام، به رکود و آفت های امت های پیشین مبتلا نگردد.

جایگاه دسته بندی ها و سازماندهی از دیدگاه قرآن

چنانکه این آیۀ شریف بیان می فرماید: «ما آنها را به دوازده گروه تقسیم کردیم»، تا نظمی عادلانه و دور از برخوردهای خشونت آمیز میانشان حکومت کند.

روشن است هنگامی که یک ملت، دارای تقسیم بندی های صحیح و منظم بوده و هر بخش یا گروه، تحت نظر رهبری لایق قرار گیرد، ادارۀ آنها آسان تر و رعایت عدالت؛ میانشان سهل تر خواهد بود؛ به همین دلیل، تمام کشورهای جهان می کوشند از این اصل پیروی کنند؛ پس دسته بندی ها و جناح ها و گروه ها تا زمانی که با رهبری الهی و آشنا به مصالح انسانیت و نظام انسانی باشد، مطلوب است و با فرهنگ قرآن ناسازگار نیست.

علت نزول رحمت ویژۀ الهی بر بنی اسرائیل

آیه می فرماید: ما بنی اسرائیل را که در سایۀ رهبری حضرت موسی(ع) بودند، پس از اینکه در تنگنا قرار داشتند، مورد عنایت ویژه قرار دادیم و ابرها را سایبان و منّ و سلوی را برای تغذیه بر آنها نازل کردیم.

دلیل این تغییر را در آیۀ قبل باید جستجو کرد : «وَمِن قَوْمِ مُوسَيٰٓ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَبِهِ يَعْدِلُونَ»؛ «و از قوم موسی، گروهی هستند که به سوی حق هدایت می کنند و به حق و عدالت حکم می نمایند.»

اگر بنی اسرائیل در مرحله ای مورد عنایت قرار می گیرند علت آن را در این آیه باید دنبال کرد.

ولی باز به دلیل تمرد و عصیان، مورد غضب قرار گرفتند «فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُوا۟ مِنْهُمْ قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَآءِ بِمَا كَانُوا۟ يَظْلِمُونَ(162)»؛ «اما ستمگران آنها، این سخن(و آن فرمانها)را، به غیر آنچه به آنها گفته شده بود، تغییر دادند از این رو بخاطر ستمی که روا می داشتند، بلایی از آسمان بر آنها فرستادیم (و مجازاتشان کردیم)».

علاوه بر این که؛ چه بسا انسان های خوبی که خداوند، مشکلات را نردبان کمال آنان قرار می دهد و چه انسانهای بی ایمانی به نعمت، مشغول می شوند، تا با آن مجازات شده و نتیجۀ عمل بد خود را ببینند؛ چنانکه قرآن، دربارۀ کافران می فرماید :

«فَلاَ تُعْجِبْكَ أَمْوَالُهُمْ وَلاَ أَوْلاَدُهُمْ إِنَّمَا يُرِيدُ اللّهُ لِيُعَذِّبَهُم بِهَا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَتَزْهَقَ أَنفُسُهُمْ وَهُمْ كَافِرُونَ»{سورۀ توبه آیۀ شریفۀ 55}؛

«اموال و فرزندانشان تو را به شگفت نیاورد. جز این نیست که خدا می خواهد در زندگی دنیا به وسیلۀ اینها عذابشان کند و جانشان در حال کفر بیرون رود».

روزی پاک

جملات پایانی آیه، یک دستور کلی برای همگان است و آن اینکه: «از روزی های پاکیزه ای که به شما دادیم بخورید». چرا که اگر از دستور خدا تعدی کردید و از آنچه خداوند، نهی کرده است، استفاده کردید یا آنچه را خداوند بر شما حلال کرده است، بر خود حرام کردید، به خودتان ظلم کرده اید؛ چون خویشتن را به پیامدهای تلخ آن مبتلا ساخته اید و گرنه خداوند، هیچ ظلمی به کسی روا نمی دارد.

منّ و سلوی

«منّ» نوعی انگبین و شیره بود که بر روی بوته ها و درختچه ها می نشسته و بنی اسرائیل با گردآوری آنها از آن به عنوان غذا استفاده می کردند.

«سلوی» مرغانی بودند که فرود می آمدند و به راحتی صید می شدند این دو غذای کاملی بودند که بنی اسرائیل آن را دریافت می کردند.

پیام های این آیۀ شریفه

1 . در ادارۀ امور، وجود تشکیلات، تقسیم کار و طبقه بندی، نقش مهمی دارد و برای حفظ وحدت، محور بودن ولیِّ خدا لازم است «وَقَطَّعْنَٰهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ ... وَأَوْحَيْنَآ إِلَيٰ مُوسَيٰٓ».

2 . با یک ضربۀ عصای حضرت موسی(ع)، چشمه ها از دل سنگ جوشید؛ ولی با آن همه معجزه، دل های نااهلان تکان نخورد «اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانۢبَجَسَتْ...».

3 . اگر از نعمت استفاده نکنیم و در مسیر رشد و تکامل معنوی از آن بهره نگیریم، به نفس خویش ستم روا داشته ایم «كَانُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ».

توضیحی دربارۀ اسباط:

اسباط یعنی نوه ها (جمع سبط)؛ بنی اسرائیل دوازده قبیله بودند از نسل حضرت یعقوب

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

4 . حَرَجْ :

به معنی گناه، خطا، تنگی و گرفتگی، و هرگونه ناراحتی شدید می باشد و از آن به اجتماع درختان در هم فرو رفته نام برده می شود که به تناسب معنی لغوی آن در معنای انبوه و متراکم و تنگ به کار رفته است و در قرآن نیز در همین معنای لغوی بکار رفته است (مائده آیۀ 6: خداوند برای شما تنگی و زحمت نمی خواهد) حَرِجْ در معنی نهی از گناه و خطا می باشد (اعراف آیۀ 2: یعنی قرآن کتابی است که بر تو نازل شد و نباید در سینه ات ای پیامبر از آن تنگی یا نهی باشد) نهی، نگرانی از سنگینی رسالت الهی که بر دوش پیامبر نهاده شده است، می باشد.

در سورۀ توبه آیۀ 91 از حرج به گناه تعبیر شده است: بر کسانی مثل مریضان و ضعیفان گناهی نیست که چیزی برای انفاق از جان و مال در راه خدا ندارند.

کلمۀ حَرَجَ در معنی تکلیف و مسئولیت نیز بکار رفته است (سورۀ حج آیۀ 78 : خداوند شما را بر دین خود انتخاب کرد و مسئولیت سنگین و مشقت باری در دین برای شما قرار نداد) و هرگونه تکلیف سخت و مشقت بار و غیرقابل تحمل در دین اسلام در آیۀ 185 بقره نفی شده است (خدا برای شما آسانی می خواهد برای شما سختی نمی خواهد) و این آیه مستند قاعدۀ «لاحَرَج» در فقه اسلام است که بر اساس آن قاعده، تکلیفی که موضوع این قاعده باشد از گردن مکلف ساقط است. مثلا وضو با آب در صورت ضرر به تیمم بدل می شود یا روزه از مطیقین (پیرمردان و پیرزنان) ساقط می شود .... یعنی همۀ قوانین الهی در جائی که با مشقت شدید همراه شود به نوعی ساقط یا تسهیل شده است مگر حکم جهاد در راه خدا به جهت نتایج عالی آن (تأمین عزّت و امنیت جامعۀ اسلامی یا نیل به مقام عظمای شهادت) از این قاعده خارج است.

برگرفته از ماهنامۀ قرآنی بشیر

ممنونم از این آیات زیبا..به نظر منم اگه آیات کوتاهتر و متداول باشه بهتره..مرسی