اشعار پابلو نرودا

اگر فراموشم کنی



می خواهم بدانی

این را که

اگر از پنجره

به ماه بلورین، شاخه گل سرخ

پائیز کند گذر

بنگرم

اگر در کنار آتش

دست بر خاکستر نرم

برتن پر چروک هیزم سوخته زنم

همه چیز مرا به سوی تو می آورد

گوئی هر آنچه که هست

رایحه، روشنی و رنگ

قایق های خردی اند

راهی جزیره های تو که چشم براه منند.


اینک

اگر اندک اندک دوستم نداشته باشی

من نیز تو را از دل می برم

اندک اندک.

اگر یکباره

فراموشم کنی

در پی من نگرد،

زیرا پیش از تو فراموشت کرده ام.

اگر توفان بیرق هایی را

که از میان زندگی ام می گذرند

بیهوده و دیوانه بخوانی

و سر آن داشته باشی

که مرا در ساحل قلبم

آنجا که ریشه در آن دوانده ام رها کنی

به یاد داشته باش

یک روز

درلخظه ئی

دست هایم را بلند خواهم کرد

ریشه هایم را به دوش خواهم کشید

در جستجوی زمینی دیگر.

اما

اگر روزی

ساعتی

احساس کنی که حلاوت جاودانی ات را

برای من ساخته اند

اگر روزی گلی

برلبانت بروید در حستجوی من

آه عشق من، زیبای خود من

در من تمامی شعله ها زبانه خواهد کشید

زیرا در درونم نه چیزی فسرده است و نه چیزی خواموش شده

عشق من حیات از عشق تو می گیرد محبوبم

و تا روزی که تو زنده ای در دستان تو خواهد بود

بی اینکه از عشق تو جدا شود.

فراموشی


تمامی عشقم را

در جامی به فراخی زمین٬

تمامی عشقم را

با خارها و ستاره ها

نثار تو کردم.

اما تو با پاهائی کوچک٬ پاشنه هایی چرکین

بر آتش آن گام نهادی٬

و آن را خاموش کردی.

آه عشق سترگ٬ معشوق خرد من!

در پیکارم از پای ننشستم.

در ره سپردن به سوی زندگی٬

به سوی صلح٬ به سوی نان برای همه٬

لحظه یی درنگ نکردم٬

اما تو را در بازوانم بلند کردم

و بر بوسه هایم دوختم

و چنان در تو نگریستم

که دیگر هیچ انسانی در دیگری نخواهد نگریست.

آه عشق سترگ٬ معشوق خرد من!

تو توان مرا نسنجیدی٬

توان مردی را که برای تو

خون٬ گندم و آب را کنار گذاشت٬

تو٬ او را اشتباه کردی

با پشه ی خردی که بر دامنت افتاد.

آه عشق سترگ٬ معشوق خرد من!

گمان مبر

که چشمانم در پی تو خواهند بود

آنگاه که در دور دست هایم.

بمان٬ با آنچه برایت جا گذاشتم

بگذر با عکس اندوه زده من دستانت

من همچنان پیش خواهم رفت٬

در دل تاریکی ها جاده های فراخ خواهم ساخت٬

زمین را نرم خواهم کرد

و ستاره ها را نثار گام آن هایی خواهم کرد٬

که از راه می رسند.

در جاده بمان

شب برای تو فرا رسیده است.

شاید در سپیده دم

همدیگر را باز بیابیم.

آه عشق سترگ٬ معشوق خرد من!

دختران


دخترانی که در جستجوی

عشق بزرگ ، عشق وحشتناک اید ،

چه بر سرتان آمده ؟

شاید

زمان ، زمان !

زیرا اینک

همین جاست زمان ،

ببینید ، ببینید چگونه می گذرد ،

سنگ های آسمان را که با خود می برد ،

گل ها و برگ ها را نابود می کند ،

با فریاد موجی که

بر صخره دنیای شما می شکند ،

با عطر یاس

در کناز ماه خون آلود !

و اکنون

شما سرانگشت پا بر آب می زنید ،

با دل های کوچکتان

و نمی دانید چه می خواهید بکنید !

گاه

برخی سفرهای شبانه ،

برخی کوپه های قطار ،

برخی پرسه های شادی بخش ،

برخی رقص های حتی نه چندان بزرگ

بهتر است از ادامه ی سفر !

بمیرید از وحشت ، از سرما ،

یا از تردید ،

زیرا با گام هایی غول آسا

او را خواهم یافت ،

در میان شما

دور از شما ،

و او مرا خواهد یافت ،

اوئی که در رویارویی با عشق نخواهد لرزید ،

اوئی که در من گره خواهد خورد

در زندگی و مرگ !

می دانستم که می آیی


آزارم نداده ای ،

فقط در انتظارم گذاشته ای .

آن ساعت های دردآور ،

پر از مارها ،

زمانی که قلب من باز ایستاد و تن من یخ شد ،

می دانستم که می آیی

با تنی برهنه و زخم آلود ،

با تنی سراسر خون ، تا بستر من ،

عروس من ،

تمامی شب را با هم قدم زدیم

در خواب

و آنگاه که بیدار شدیم

تو تازه بودی و زلال ،

گویی باد تیره رؤیاها

اتش بر گیسوانت زده

و تن شسته در اقیانوس گندم و نقره

بیرون آمده ای رخشان و خیره کننده .

رنجی نبردم ، عشق من ،

تنها انتظارت را کشیدم .

این تو بودی که باید

دلت را و نگاهت را عوض می کردی ،

تو بودی که پس از

فرو رفتن در ژرفای دریایی که در سینه ام خفته است

آن را ترک می کردی

به زلالی قطره ای که بر موج شبانه بنشیند

عروس من ،

تو باید می مردی

و دیگر بار می زادی

من در انتظارت بودم .

از گشتن در پی تو رنج تبردم

می دانستم که می آیی ،

زنی دیگر با آنچه من دوست داشتم

زاده از زنی با انچه خوش نداشتم ،

با همان چشمان ، همان دست ها و همان دهان

اما با قلبی دیگر

که در سپیده دمان کنار من بود

گویی همواره همان جا بوده

تا برای همیشه با من گام برداری

کوه و رودخانه:



در کشور من کوهی است.

در سرزمین من رودخانه‌ئی است.

با من بیا.

شب از کوه بالا می‌رود.

گرسنگی با رودخانه سرازیر می‌شود.

با من بیا.

آنان که در رنجند کیانند؟

نمی‌دانم، اما مردم من‌اند

با من بیا.

نمی‌دانم، اما پیش من می‌آیند

و به من می‌گویند: «ما رنج می‌بریم.»

با من بیا.

و به من می‌گویند: «مردم تو،

مردم شوربخت تو،

میان کوه و رود،

با اندوه و گرسنگی،

نمی‌خواهند تنها پیکار کنند،

آنان در انتظار تواند، ای دوست.»

و تو ای تنها محبوب من

ای دانه‌ی سرخ و کوچک گندم،

پیکار ما دشوار است،

زندگی دشوار،

اما تو با من خواهی آمد.

فقر

تو نمي خواهي

تو ترسيده اي

از فقر

تو نمي خواهي

قدم در خيابان بگذاري با كفش هاي كهنه

و به خانه بازگردي با همان پيراهن

محبوب من

ما آن گونه

كه ثروتمندان مي گويند

نگون بختي را دوست نداريم

ما آن را چون دنداني پوسيده

كه تا به امروز زخم بر قلب انسان زده

مي كنيم و بيرون مي افكنيم.

اما نمي خواهم وحشت كني

اگر به خاطر من فقر به كلبه تو بيايد

اگر فقر كفش بلورين تو را با خود ببرد.

اما خندهات را نه كه نان زندگاني است

اگر نمي تواني اجاره را بپردازي

با قلبي پر غرور به دنبال كار برو

و به ياد داشته باش عشق من

كه من با توام

ما با همديگر بزرگ ترين ثروتي هستيم

كه بر روي زمين انباشته است

زندگی ها


چه دلنگرانی ، گاه ،

وقتی که با منی

و من پیروزتر و سرفرازتر از دیگر مردان !

زیرا نمی دانی

که در من است

پیروزی هزاران چهره ای که نمی توانی ببینی ،

هزاران پا و قلبی که با من راه سپرده اند ،

نمی دانی که این ، من نیستم ،

" من " ی وجود ندارد ،

من تنها نقشی ام از آنان که با من می ر وند ؛

که من قوی ترم

زیرا در خود

نه زندگی کوچک خود

بل تمامی آن زندگی ها را دارم ،

و همچنان پیش می روم

زیرا هزاران چشم دارم ،

با سنگینی صخره ای فرود می آیم

زیرا هزاران دست دارم ،

و صدای من در ساحل تمامی سرزمین هاست

زیرا صدای آن هایی را دارم

که نتوانستند سخن بگویند

نتوانستند آواز بخوانند ،

و امروز با دهانی نغمه سر می دهند

که تو را می بوسند .

پرچم


برخیز با من .

هیچ کس بهتر از من

نمی خواهد سر به بالشی بگذارد

که پلک های تو در آن

درهای دنیا را به روی من می بندند .

آنجا من نیز می خواهم

خونم را

در حلاوت تو

به دست خواب بسپارم .

اما برخیز ،

برخیز ،

برخیز با من

و بگذار با هم برویم

برای پیکار رویاروی

در تارهای عنکبوتی دشمن

بر ضد نظامی که گرسنگی را تقسیم می کند ،

بر ضد نگون بختی سازمان یافته .

برویم ،

و تو ، ستاره ی من ، در کنار من ،

سر براورده از گل و خاک من ،

تو بهار پنهان را خواهی یافت

و در میان آتش

در کنار من ،

با چشمان وحشی خود ،

پرچم من را برخواهی افروخت .

عشق سرباز

زندگی در میانه جنگ تو را برگزید

تا عاشق یک سرباز شوی

با پیراهن ابریشمی محقرانه ات

با ناخن های رنگین و جواهری ات

تو برگزیده شدی تا از میان آتش بگذری

بیا آواره من

بیا و از روی سینه ام

شبنم سرخ را سرکش

نمی خواستی بدانی کجا می روی

تو شریک رقص بودی

بی همرقصانی بی سرزمینی

و اینک گام میزنی در کنار من

و می بینی که زندگی با من پیش می رود

و مرگ پشت سر ما خوابیده است

اینک تو نمیتوانی برقصی

با پیراهن ابریشمی ات در تالار رقص

ناگزیر از رفتن به روی خاری

و جا گذاشتن قطرات خون

مرا ببوس یک بار دیگر عشق من

تفنگ را پاک کن رفیق من

تنها آتش نه


آری ، به خاطر دارم ،

چشمان بسته ات را

انباشه از روشنی سیاه ،

تن ات را چون دستی گشاده ،

چون خوشه ای سفید از ماه ،

و لذت را ،

آنگاه که آذرخشی می کشدمان ،

آنگاه که تبری زخم بر ریشه مان می زند ،

و برقی آتش بر مویمان می افکند ،

و آنگاه که

آرام به زندگی باز می گردیم

با زخم هایی بر تن ،

گویی از اقیانوسی بیرون آمده ایم ،

از کشتی غرق شده ای

در میان صخره ها و خزه های سرخ

اما

یادهای دیگری نیز هست ،

نه تنها گل هایی برخاسته از آتش

بل جوانه های خردی

که به ناگاه سر می زنند

زمانی که در قطارم

یا در خیابان ها .

تو را می بینم

دستمال های مرا می شویی

جوراب های مندرس مرا ،

از پنجره می آویزی ،

و قامت تو که

سراسر لهیب لذت بر آن می افتد

بی اینکه ویرانت کند

بار دیگر

همسر کوچک

هر روز من ،

بار دیگر انسان ،

انسانی فروتن ،

با فقری پر غرور ،

آن گونه که باید باشی

نه سرخ گل ظریفی

که به خاکستر عشقی بیفسرد ،

بلکه تمامی زندگی

تمامی زندگی با صابون و سوزن

با بوی آشپزخانه که دوستش دارم

و شاید هرگز آن را نداشته باشم

و در آن

دستان تو در میان سیب زمینی سرخ کرده

و دهان سرود خوان ات در زمستان

تا گوشت سرخ کرده برایم مهیا کنی

برای من سعادتی جاودانه

بر زمین خواهد بود .

اه زندگی من ،

این تنها آتش نیست که در میان ما می سوزد

این تمامی زندگی است ،

داستانی است ساده ،

عشقی است ساده

از یک زن و یک مرد

مثل همه .