مشاعره با کلمه!

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چهار فصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هرکس دل نیست
قلب ها ز آهن و سنگ
قلب ها بی خبر از عاطفه اند...
سبزه

چون پرند نیلگون، بر روی پو شد مرغزار

پرنیان هفت رنگ، اندر سر آرد کوهسار

سبزه اندر سبزه بینی،چون سپهر اندر سپهر

خیمه اندر خیمه بینی،چون حصار اندر حصار

حصار

قوت بازوی پرهیز به خوبان مفروش
که در این خیل حصاری به سواری گیرند
بازو

کیست این کز لب دیوار من آویخته زلف
تاکوش، شیشه به دست، از همه سو ریخته زلف

کیست این راز پریشانی من در موهاش
تکیهگاه سر شوریده من بازوهاش

زلف

از کفر سر زلف وی ایمان میریخت
وز نوش لبش چشمه ی حیوان میریخت(حیوان با فتحه[nishkhand])
چون کبک خرامندهبصد رعنایی
میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت
کبک[nishkhand]

سبزه و لاله چو لب مهوفشان
داده زه فیروزه و لعلش نشان
نادره کبکی به جمال تمام
شاهد آن روضه ی فیرو زه فام

لاله

گفتم صنما لاله رخا دلدارا
در خواب نمای چهره باری یارا
گفتا که روی به خواب بی ما وانگه
خواهی که دگر به خواب بینی ما را
چهره

بیا به میکده و چهره ارغوانی کن

مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند

"ميكده"

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت
بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست
کعبه

به کعبه گفتم تو از خاکی منم خاک، چرا باید دورت بگردم؟
گفت تو با پـــا آمدی باید بگردی، برو با دل بیا تا من بگردم

خاک