مشاعره

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم /لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی

یک شب به رغم صبح به زندان من بتاب
تا من به رغم شمع سر و جان فشانمت

تا سر زلف تو بر دست نسیم افتاده است/ دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

تو رفتی ومن وتنهایی وغربت وغم
من ماندم و یاد خاطراتت هردم

می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند/ به عذر نیم شبی کوش و گریه ی سحری

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

دوش می گفت که فردا بدهم کام دلت/ سببی ساز خدایا که پشیمان نشود

در دره های شرق
خودکامگان ظلمت
خورشید را به بند کشیدند
خورشید در قفس!
چون شیر می خروشید
تا آخرین نفس .

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد
وانچه خود داشت زبیگانه تمنا میکرد

در سوگ مرد مردان ،
از درد می گدازم
اشکی نمی فشانم
شعری ، نمی توانم !