نمایش نسخه قابل چاپ
ای زنـدگــی بــردار دست از امتـحـانم
چیـــزی نه میــدانم نه میـخــواهم بـدانم
دلسنـگ یـا دلتـنگ ! چـون کـوهـی زمیـن گیــر
از آسمان دلخـوش به یک رنگیـــن کمانــم
کـوتاهــی عمـــر گل از بـالا نشینــی ست
اکنــون که مـی بیننــد خـوارم، در امانـم
دلبـسته افــلاکـم و پابستـه خــاک
فـــواره ای بیــن زمیــن و آسمانــم
آن روز اگـــر خــود بـال خـود را مـی شکستــم
اکنــون نمـی گفتـم بمانـم یـا نمانـم؟!
قفـل قفـس بـاز و قنــاری ها هـــراسان
دل کنــدن آسان نیـست ! آیـا مـی تــوانـم ؟!
فـاضــل نظـــری
سینه آدم را
گاهی باید بشكافند
بلکه بتوانند جایی باز كنند
برای دلتنگی های تازه...
دلتنگی هایی که دارند به آستانه میرسند
که از گلو بالا بيآیند
شاید هم به پشت چشم ها یا گلو برسند
و دنبال فرصتی
برای سُر خوردن روی گونه، یا شاید دود شدن...
حجم سينه، گاهى كم ميآورد......
آن روزها رفتند
آن روزهاي خوب
آن روزهاي سالم سرشار
آن آسمان هاي پر ازپولك
آن شاخساران پرازگيلاس
آن خانه هاي تكيه داده درحفاظ سبزپيچكها، بيكديگر
( فروغ)
تا کجای قصه ها باید ز دلتنگی نوشت ؟
تا به کی بازیچه بودن در دست سرنوشت ؟
تا به کی با ضربه های درد باید رام شد ؟
یا فقط با گریه های بی قرار آرام شد ؟
بهر دیدار محبت تا به کی در انتظار ؟
خسته ام از زندگی با غصه های بیشمار
.اعتراف میکنم.. .. با اینکه سخته .... و یا شاید بیشتر از اون تلخه .... اما باید اعتراف کنم .... باید اعتراف کنم که اشتباه فکر میکردم .... باید اعتراف کنم سخت تر از اونیه که فکر میکردم .... آره باید اعتراف کنم که منم یه آدم هستم .... یه آدم با همه ی نیازهای آدمیت .... با همه خودخواهی های یه آآآآآآآدم.... آره فقط یه آدم معمولی .... معمولیه معمولی .... آره تلخه .... اعتراف همیشه تلخه.... اما باید اعتراف کنم که هر چی تلاش کردم که عشق من یه عشق زمینی نباشه.... رنگ خواسته های زمینی نگیره.... اما نشد.. هر چی باشه منم زمینیم .. با همه خواسته های زمینی.... آره اشتباه بود هر چی فکر میکردم .... فکر میکردم میتونم تا آخر دنیا تو رو دوست داشته باشم.. فقط دوست داشته باشم از ته قلب.. و با شادی تو شاد باشم .... اما نخوام که پیشم باشی.... نخوام که محبتت برای من باشه.. نخوام که نگاهت و همه ی فکرت برای من باشه.... فکر میکردم فقط اگه تو شاد باشی.. فقط اگه تو بخندی .. برام کافیه.. اما باید اعتراف کنم.. عشق من هم محکوم به زمینی بودن هست.. محکوم به همه خواستن ها ی آدمیت .... اینکه باشی .. برای همیشه برای من باشی .. دوستم داشته باشی .. نگرانم باشی..حامیم باشی .... باشی برای روزهایی که چشمهام بارونیه .... باشی برای روزهایی که دلم تنگ و ابریه .... باشی برای اینکه یه لحظه بتونم با خیال راحت به هیچ چیز فکر نکنم .. به این امید که تو هستی و مراقب همه چیز ...... آره این نهایت خودخواهیه .... نهایت خودخواهیه یه عاشق .... اما آخه منم یه آدمم ..
.. فقط یه آدم..
خسته ام .. از این همه تلاش
.. از این همه جنگیدن برای زندگی کردن .. برای خوب زندگی کردن
.. ساده زندگی کردن
.. برای بودن .. برای خوب بودن
.. احساس آدمی رو دارم که توی آتیشه .. اگه بمونه توی آتیش میسوزه
.. اما دیگه توان فرار کردن از آتیش رو هم نداره
.. انگار این زندگی و این دنیا اصلا قصد نداره روی خوبش رو هم به من نشون بده
.. یا این زندگی داره خیلی به من سخت میگیره
.. یا من خیلی سخت گرفتم این زندگی رو
.. هر چی که هست
.. از وقتی یادم میاد ..دارم تلاش میکنم برای رام کردن زندگی .. دارم میجنگم
.. خسته شدم از این همه جنگ
.. دلم یه آرامش همیشگی میخواد
.. یه خواب ابدی
شعر فوق االعاده ایه .. .. فکر کنم از مولانا باشه ..
.. واقعا در مورد تو هم صادق هست ..
.. بی همگان به سر شود بی تو به سر نمی شود ..
می دانی؟
یک وقت هایی باید
رویِ یک تکه کاغذ بنویسی
تعطیل است
و بچسبانی پشتِ شیشه‌یِ افکارت
... ... باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال سوت بزنی
در دلت بخندی به تمام افکاری که
پشت شیشه‌یِ ذهنت صف کشیده اند
آن وقت با خودت بگویی:
بگذار منتظر بمانند
اما
با این همه
تقصیر من نبود
که با این همه...
با این همه امید قبولی
در امتحان ساده تو رد شدم
اصلا نه تو نه من!
تقصیر هیچکس نیست
از خوبی تو بود
که من
بد شدم!
قیصر امین پور
http://eshgh-entezar-melina.persiang...20%2814%29.gif
دلم گرفت از آسمون هم از زمین هم از زمون
تو زندگیم چقدر غمه دلم گرفته از همه
ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی بگم
من به زمین و آسمون دست رفاقت نمیدم دست رفاقت نميدم
امشب از اون شباست که من دوباره دیوونه بشم
توو مستی و بی خبری اسیره می خونه بشم
امشب از اون شباست که من دلم می خواد داد بزنم
توو شهره این غریبه ها دردم و فریاد بزنم
دلم گرفت از آسمون هم از زمین هم از زمون
تو زندگیم چقدر غمه دلم گرفته از همه
ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی بگم
من به زمین و آسمون دست رفاقت نمیدم
از این همه در به دری توو قلب من قیامته
چه فایده داره زندگی این انتهای طاقته
از این همه در به دری دلم رسیده جون من
به داد من نمیرسه خدای آسمون من
دلم گرفت از آسمون هم از زمین هم از زمون
تو زندگیم چقدر غمه دلم گرفته از همه
ای روزگار لعنتی تلخه بهت هر چی بگم
من به زمین و آسمون دست رفاقت نمیدم
دست رفاقت نمیدم دست رفاقت نمیدم
خنده بر لب ميزنم تا كس نداند راز من
ورنه اين دنيا كه ما ديديم خنديدن نداشت!
خداوندا اگر روزی بشر گردی
ز حال من با خبر گردی
و با چشمان خود نامردمی ها را بینی
باز پشیمان می شوی از قصه ی خلقت
از این بودن ، از این بدعت
زمین و آسمان را کفر می گویی ، نمی گویی ؟؟؟
در روزگارى که بستنى با شکلات به گرانى امروز نبود، پسر١٠ ساله اى وارد قهوه فروشى هتلى شد و پشت میزى نشست.
خدمتکار براى سفارش گرفتن سراغش رفت.
پسر پرسید: بستنى با شکلات چند است؟
خدمتکار گفت: 50 سنت
پسر کوچک دستش را در جیبش کرد ، تمام پول خردهایش را در آورد و شمرد .
بعد پرسید: بستنى خالى چند است؟
خدمتکار با توجه به این که تمام میزها پر شده بود و عده اى بیرون قهوه فروشى منتظر خالى شدن میز ایستاده بودند،
با بیحوصلگى گفت : ٣۵ سنت
پسر دوباره سکه هایش را شمرد و گفت:
براى من یک بستنى خالى بیاورید.
خدمتکار یک بستنى آورد و صورتحساب را نیز روى میز گذاشت و رفت.
پسر بستنى را تمام کرد، صورتحساب را برداشت و پولش را به صندوقدار پرداخت کرد و رفت.
هنگامى که خدمتکار براى تمیز کردن میز رفت، گریه اش گرفت !
پسر بچه روى میز در کنار بشقاب خالى، ١۵ سنت براى او انعام گذاشته بود.
.......
در تاریکی بی آغاز و پایان
دری در روشنی انتظارم رویید.
خودم را در پس در تنها نهادم
و به درون رفتم:
اتاقی بی روزن تهی نگاهم را پر کرد.
سایه ای در من فرود آمد
و همه شباهتم را در ناشناسی خود گم کرد.
پس من کجا بودم؟
شاید زندگی ام در جای گمشده ای نوسان داشت
و من انعکاسی بودم
که بیخودانه همه خلوت ها را بهم می زد
در پایان همه رویاها در سایه بهتی فرو می رفت.
من در پس در تنها مانده بودم.
همیشه خودم را در پس یک در تنها دیده ام.
گویی وجودم در پای این در جا مانده بود،
در گنگی آن ریشه داشت.
آیا زندگی ام صدایی بی پاسخ نبود؟
در اتاق بی روزن انعکاسی سرگردان بود
و من در تاریکی خوابم برده بود.
در ته خوابم خودم را پیدا کردم
و این هشیاری خلوت خوابم را آلود.
آیا این هشیاری خطای تازه من بود؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
فکری در پس در تنها مانده بودم.
پس من کجا بودم؟
حس کردم جایی به بیداری می رسم.
همه وجودم را در روشنی این بیداری تماشا کردم:
آیا من سایه گمشده خطایی نبودم؟
در اتاق بی روزن
انعکاسی نوسان داشت.
پس من کجا بودم؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
بهتی در پس در تنها مانده بودم.
سهراب سپهری
میان آن همه الف وب
در دبستان
آنچه در زندگی واقعیت داشت
خط فاصله بود......
گاهـــﮯ...
حجم ِ בلتنگـﮯ ـهایَـ م
آنقدر زیــآد مـﮯ شـوב
ڪــﮧ دنیــا با تمامـ ِ وسعتش برایَــ م تنگ مـﮯشوב
בلتنگ ِ ڪـسـے ڪـﮧ گردش ِ روزگارش
بـﮧ مَــ טּ ڪـﮧ رسیـב از حرڪـت ایستاב
دلتنگ ِ ڪـسـے ڪـﮧ בلتنگـﮯـهایَـ م رـآ ندیـב
دلتنگ ِ خوבمـ
خوבے ڪـﮧ مدتهاست گم ڪـرבه امـ ...
بگویید بر گورم بنویسند ..
زندگی را دوست داشت ..
ولی آن را نشناخت ..
مهربان بود .. ولی مهر نورزید ..
طبیعت را دوست داشت .. ولی از آن لذت نبرد ..
در آبگیر قلبش جنب و جوش بود .. ولی کسی بدان راه نیافت ..
در زندگی احساس تنهایی می نمود .. ولی هرگز دل به کسی نداد ..
و خلاصه بنویسید ..
زنده بودن را .. برای زندگی کردن دوست داشت ..
نه ..
زندگی را برای زنده بودن ..
زنده یاد "فریدون فروغی"
فرشته از شیطان پرسید:
قویترین سلاح تو برای فریفتن انسانها چیست؟
شیطان گفت: به آنها میگویم: " هنوز فرصت هست".
شیطان پرسید:قدرتمندترین سلاح تو برای امید بخشیدن به انسانها چیست؟
فرشته گفت: به آنها میگویم :"هنوز فرصت هست"
رخ گردون چه بخندد چه نخندد ، تو بخند
مشکلی گر که تورا ،راه ببندد تو بخند
غصه ها فانی و باقی ،همه زنجیر به هم
گر دلت از ستم و غصه برنجد تو بخند
ﮐﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻦ ﺑﯽ ﺍﺣﺴـﺎﺱ . . .
ﻫﻤﻮﻥ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻫﺎﻳﯽ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ؛
ﻭﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﮐﺮﺩﻥ , ﺁﺧﺮﺵ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﮕﻦ:
ﻳﻪ ﮐﻢ ﻣﻨﻄﻘﯽ
ﺑﺎﺵ . . !!
تمام جیزی که باید ازندگی آموخت تنها یک کلمه است.میگذرد
.
.
.
.
ولی دق می دهد تا بگذرد...!
- - - به روز رسانی شده - - -
هرچه داشتم برای به دست آوردنش رو کردم...
اما نامهربان اسیر نشد...!!!
سیر شد...!
چیـــــز زیـادی از زنــــــــدگی نمــــی‌دانـــــم.....
امــــــــا میـــدانـــــــــم:
قـــــــــرار نبــوده همـــــــه از دَم، درس خـوانــــــــــده شـویـــــم و از دَم، دکتــــــرا به دســـت بگیریـــــــم و بـر روی زمیــــــن خـدا راه بـرویــــم،
بـایـــــــد کســـــــی هـم باشـــــــد کـه گـوسفنــــــــد،هـا را هٍــــــــی کنــــــد، دراز بکشــــــد نیلبـکـــــــــی بــــــــزنـد، بــا ســـــــوز هـــــم بـزنــــد و عـاقبــــــــــت هـــــــم یـــــــــــــک روز در همـان حیــــاتٍ چـــــوپانـی بـــــه پیـامبــــــــری مبعــــــــوث شــــــود.
یـک کـاوه لـازم اســــت کـــه آهنـــگـــری کنـــد،و درفشــــــی داشتــــــــه باشـــــــــد. کـــــه بـــه حــــــرمــــت عـــــدل، از جــــا برخیــــــزد و حـرکـــت کنـد…
قــــــــرار نبـــــوده ایـن تعـــــداد میـــــــــــز و صنــدلــــــــی‌ِ کارمنــــــدی روی زمیـــــن وجــــود داشتــــــــــــه باشـــــــــــــــد،
مــــــن فکـــــر می‌کنـــــــــم،
قـــــــــــرار نبــــــــــوده ایـن‌طــــــــــور از آسمــــــــان دور شویـــــم و ســی ســــــال بگـذرد از عمـــر‌مـان و یـک شــــــب هـــــم زیـــــر طـاق ستـاره‌هـا نخــــــوابیـــــــده باشیــــــم…
قـــرار نبــــــــــــوده چهــــــــل ســــــال از زندگـــــــی رد کنیـــــم امـــــا کـفٍ پــــــای‌مــــــان یـــــک‌بار هــــــم بـی‌واسطـــــه کفـــــش هــــای چــرمی مـان یـک مســـــافـت صـــد متـــری را بـا زمیـــــــن معاشــــرت نکـرده باشیــــــــــــــــند…
قــــــــرار نبـــــوده مـــــــن از ایــــــــن‌جا و شـــــما از آن‌جــــــا، صورتــــــــک زرد بـه نشــــــــــانـه سِفـــــــــــت بغــــــل کـردن و بـوسیـــــــدن و دوســـــــت داشتـــــــن بـــــرای هم بفرستیــــــــــم...ـ
چیـــــز زیـادی از زنــــــــدگی نمــــی‌دانـــــم، امـــــا همیـــن‌قــــدر مـی‌دانــــم کـه ایـن‌همــــــــه “قـــــــرار نبـــوده”ای کـــــه بـــــــرخــلافشــــان اتفــــاق افتــــــــاده،
همگـــــــی‌مـــــان را آشفتـــــه و ســــــردرگـــــم کــــرده.
آری خــــوب میـــــــدانـم سهــــــــــراب
نامـــــــــــه ام بـایــــــد کوتــــــــاه باشـــد،بـــــی حـرفـــــــی از ابهــــــام وآیـنـــــــه...
از نـــــــــو بـرایــــــــــت مینــــویــســـــــم،
حــــــال همــــــه ی مـا خـــــوب اســـــــت،
امـا تـو بــــاور نکــــــــــــن!
ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻋﻄﺮﯼ ﺧﺎﺹ ﺩﺍﺭﺩ !
ﮔﺎﻫﯽ ، ﺑﺮﺧﯽ
ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
❤ ﻣﺜﻞ ﻣـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــﺎﺩ ❤
رد پاهایم را پاک می کنم
به کسی نگویید
من روزی در این دنیا بودم.
خدایا
می شود استعـــــفا دهم؟!
کم آورده ام
یا مرخصی؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
- - - به روز رسانی شده - - -
سلام ای چشم بارانی ! پناهم می دهی امشب ؟
سوالم را که می دانی ! پناهم می دهی امشب ؟
منم آن آشنای سالیان گریه و لبخند
و امشب رو به ویرانی ، پناهم می دهی امشب ؟
میان آب و گل رقصان ، میان خار و گل خندان
در آن آغوش نورانی ، پناهم می دهی امشب ؟
دل و دین در کف یغما و من تنها و من تنها...
در این هنگام رو حانی ، پناهم می دهی امشب ؟
به ظلمت رهسپار نور و از میراث هستی دور
در آن اسرار پنهانی ، پناهم می دهی امشب ؟
رها از همت بودن ، رها از بال و پر سودن
رها از حد انسانی ، پناهم می دهی امشب ؟
نگاهت آشنا با دل ، کلامت گرمی محفل
تو از چشمم چه می خوانی ؟ پناهم می دهی امشب ؟
راست می گی. ولی متاسفانه بعضی ها این بوی عجیب رو حس نمی کنن. چون.........................نقل قول:
نوشته اصلی توسط h.mohammadi
رهایی..!
غروب جمعه ها شاید
دلم غرق رهایی بود
پناه دستهای من
بهار آشنایی بود
دل امیدوار من
هنوزم منتظر مونده
بیا ای شاعر قلبم
چه حاصل این جدایی بود؟..
م.ت
http://anjoman.bacheha.ir/attachment...pawkqixm57.jpg
گفتی كه به احترام دل، باران باش
باران شدم و به روی گل باریدمگفتی كه ستاره شو، دلی روشن كنمن هم چو گل ستاره ها تابیدمگفتی كه ببوس روی نیلوفر را
از عشق تو گونه های او بوسیدمگفتی كه بیا و لحظه ای مجنون باشمجنون شدم و ز دوریت نالیدمگفتی كه برای لحظه ای دریا شو
دریا شدم و تو را به ساحل دیدمگفتی كه بیا و از وفایت بگذراز لهجه ی بی وفاییت رنجیدمگفتی كه شكوفه كن به فصل پاییز
گل دادم و با ترنمت روییدمگفتم كه بهانه ات برایم كافیست
معنای لطیف عشق را فهمیدم
گاهی اوقات باید
بگذری و
بگذاری و
بروی ....
وقتی می مانی و تحمل می کنی ،
از خودت یک احمق می سازی
خداوندا...
تو میدانی که من دلواپس فردای خود هستم...
مبادا گم کنم راه قشنگ آرزوها را... مبادا گم کنم اهداف زیبا را...
دلم بین امیدو نا امیدی می زند پرسه... می شود خسته... می کند فریاد...
مرا تنها تو نگذاری خداوندا...
ما یاد گرفته ایم بازیگر باشیم
اگر خارج از کادر دوربین تاس بیندازیم
مشخص نیست چه چیزی را از دست داده ایم
اما تاس من، اثر انگشت من را روی سن غلت می زند
با این حساب من افسار هویت ساندویجی ام را پاره کرده ام
مشخص نیست چه چیزی را از دست داده ام
اما هر چه هست هر چه خواهد بود مال من است
نوشتن از دل کارآسونی نیست ولی وقتی میرسی به سخت ترین حال ، حتی نوشتن از دل هم سخت تر، میتونی دلنوشته داشته باشی
دیگر نمیدانم کدامین کارم درست انجام شده
دیگر نمیدانم اعتماد کنم یا نکنم
دیگر نمیتوانم ساده و راحت شادی کنم
خاطرات چقدر ساده تلخ شده اند
یاد آوری لحظات خوش تنها در خانه در کنار پدر و مادر ممکن میشود
تازه میفهمم که چرا مادر و پدرم همیشه دلشان میخواهد در کنار مادر و پدر خود باشند، آنجا بوی کودکی شان را دارد بوی آغوش گرم مادر حتی در لحظاتی که او از دستش عصبانی بوده است را میدهد
ساده زندگی تلخ شده هرچند که میخندیم
یـکـی از لـذتـهـایـی کـه دیـگـه نـیـسـت..
ایـنـه کـه اون روزا مــن تـنـهـا کـسـی بـودم کـه طـعـمِ رژِ لـبِ جـدیـدت رو تـِسـت مـیـکـردم ....
لــبــهــایـت طـعـمِ ســیــب مـیدادنـد.. مـی خـواسـتـی آدمـم کـنـی ؟
همــه ماهـــر شـــده اند
یــک نفـــر هــزاران نفـــر را با هـــم دوســـت دارد !
اما مـــن …
ناشیـــانه
به یــک نفر دل میبنـــدم
هــــزاران بار ...
دلتنـــگی که برایــت انــکار می کنـــم ... باز هــم بخــاطر ٍ تــوســت ...
دنیــای ٍ مــن دلگیـــر نشــو ...
خداوندا زیباترین لحظه ها را نصیب مادرم کنکه زیباترین لحظه هایش را به خاطر من از دست داده است
درد دارد !
وقتـــی مـی رود …
و همــه مــی گــویند : دوستتــــــ نداشتـــــ …
و تـــو نمــی تـــوانـی بــه همــه ثـــابتــــ کنـــی
کــه هـــر شبـــــــ
بــا عـــاشقـــانه هــایـش خـــوابتـــــ مــی کــرد !!
وقتــی کســی می گویــد خوبی؟!
نگـــــو “مـــمـنـون”
نگـــــو “خوبـــــــم”
نگـــــو “بهتــــــرم”
فقـــط یک جـــوری بگـــــو “مــــرسی”
که طرف بدانــد سئـــوال احمقـــانه ای پرســـیده!!!….
امشب.......
خسته تر از هرروزم..
کاش میشد گوشه ای نوشت:خدایا!!!
امشب خیلی خسته ام ..فردا صبح بیدارم نکن!!!!
رفتار من عادی است!
اما نمی دانم چرا
این روزها
از دوستان و آشنایان
هر کس مرا می بیند
... از دور میگوید:
این روزها انگار
حال و هوای دیگری داری
اما
من مثل هر روزم
با آن نشانی های ساده
با همان امضا، همان نام
و با همان رفتار معمولی
مثل همیشه ساکت و آرام
صدای آب می آید
در حوض دلتنگیم چه میشویی؟
کمی آهسته تر...!
ماهی کوچک دلم را میان دستانت نمیبینی؟!
درد دارد وقتی چیزی را کسر میکنی که با وجودت جمع بسته ای....