مشاعره

همای اوج سعادت بدام ما افتاد
اگر ترا گذری بر مقام ما افتد

دارم از لطف ازل جنت فردوس طمع/ گرچه دربانی میخانه فراوان کردم

میدانم که میدانی که میدانی که میدانم
میدانی که میدانم منم میدانم تو میدانی

یوسف عزیزم رفت ای برادران رحمی/ کز غمش عجب دیدم حال پیر کنعانی

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

سر خدا که عارف سالک به کس نگفت/ در حیرتم که باده فروش از کجا شنید

دل ز غم رنجور و تو فارغ ازو وز حال ما
بازپرس آخر که: چون شد حال آن بیمار ما؟

آنکه پامال جفا کرد چو خاک راهم
خاک میبوسم و عذر قدمش می خواهم

مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده ای بگیری مردی

- - - به روز رسانی شده - - -

مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده ای بگیری مردی

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض/ پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت