منتخب اشعار عراقي

یک لحظه دیدن رخ جانانم آرزوست

یک لحظه دیدن رخ جانانم آرزوست / یکدم وصال آن مه خوبانم آرزوست

در خلوتی چنان، که نگنجد کسی / در آن یکبار خلوت خوش جانانم آرزوست

من رفته از ميانه و او در کنار من / با آن نگار عيش بدین سانم آرزوست

جانا، ز آرزوی تو جانم به لب رسيد / بنمای رخ، که قوت دل و جانم آرزوست

گر بوسه ای از آن لب شيرین طلب کنم / طيره مشو، که چشمه ی حيوانم آرزوست

یک بار بوس های ز لب تو ربوده ام / یک بار دیگر آن شکرستانم آرزوست

ور لحظه ای به کوی تو ناگاه بگذرم / عيبم مکن، که روضه ی رضوانم آرزوست

وز روی آن که رونق خوبان ز روی توست / دایم نظاره ی رخ خوبانم آرزوست

بر بوی آن که بوی تو دارد نسيم گل / پيوسته بوی باغ و گلستانم آرزوست

سودای تو خوش است و وصال تو خوشتر است / خوشتر ازین و آن چه بود؟ آنم آرزوست

ایمان و کفر من ھمه رخسار و زلف توست / در بند کفر مانده و ایمانم آرزوست

درد دل عراقی و درمان من تویی / از درد بس ملولم و درمانم آرزوست

جز دیدن روی تو مرا رای دگر نيست

جز دیدن روی تو مرا رای دگر نيست / جز وصل توام ھيچ تمنای دگر نيست

این چشم جھان بين مرا در ھمه عالم / جز بر سر کوی تو تماشای دگر نيست

وین جان من سوخته را جز سر زلفت / اندر ھمه گيتی سر سودای دگر نيست

یک لحظه غمت از دل من می نشود دور / گویی که غمت را جز ازین رای دگر نيست

یک بوسه ربودم ز لبت، دل دگری خواست / فرمود فراق تو که: فرمای، دگر نيست

ھستند تو را جمله جھان واله و شيدا / ليکن چو منت واله و شيدای دگر نيست

عشاق تو گرچه ھمه شيرین سخنانند / ليکن چو عراقيت شکرخای دگر نيست

ھر دلی کو به عشق مایل نيست

ھر دلی کو به عشق مایل نيست / حجره ی دیو خوان، که آن دل نيست

زاغ گو، بی خبر بمير از عشق / که ز گل عندليب غافل نيست

دل بی عشق چشم بی نور است / خود بدین حاجت دلایل نيست

بيدلان را جز آستانه ی عشق / در ره کوی دوست منزل نيست

ھر که مجنون نشد درین سودا / ای عراقی، بگو که: عاقل نيست

عشق سيمرغ است، کورا دام نيست

عشق سيمرغ است، کورا دام نيست / در دو عالم زو نشان و نام نيست

پی به کوی او ھمانا کس نبرد / کاندر آن صحرا نشان گام نيست

در بھشت وصل جان افزای او / جز لب او کس رحيق آشام نيست

جمله عالم جرعه چين جام اوست / گرچه عالم خود برون از جام نيست

ناگه ار رخ گر براندازد نقاب / سر به سر عالم شود ناکام، نيست

صبح و شامم طره و رخسار اوست / گرچه آنجا کوست صبح و شام نيست

ای صبا، گر بگذری در کوی او / نزد او ما را جزین پيغام نيست :

کای دلارامی که جان ما تویی / بی تو ما را یک نفس آرام نيست

ھرکسی را ھست کامی در جھان / جز لبت ما را مراد و کام نيست

ھر کسی را نام معشوقی که ھست / می برد، معشوق ما را نام نيست

تا لب و چشم تو ما را مست کرد / نقل ما جز شکر و بادام نيست

تا دل ما در سر زلف تو شد / کار ما جز با کمند و دام نيست

نيک بختی را که در ھر دو جھان / دوستی چون توست دشمن کام نيست

با عراقی دوستی آغاز کن / گر چه او در خورد این انعام نيست

دل، که دایم عشق مي ورزید رفت

دل، که دایم عشق می ورزید رفت / گفتمش: جانا مرو، نشنيد رفت

ھر کجا بوی دلارامی شنيد / یا رخ خوب نگاری دید رفت

ھرکجا شکر لبی دشنام داد / یا نگاری زیر لب خندید رفت

در سر زلف بتان شد عاقبت / در کنار مھوشی غلتيد رفت

دل چو آرام دل خود بازیافت / یک نفس با من نياراميد رفت

چون لب و دندان دلدارم بدید / در سر آن لعل و مروارید رفت

دل ز جان و تن کنون دل برگرفت / از بد و نيک جھان ببرید رفت

عشق می ورزید دایم، لاجرم / در سر چيزی که می ورزید رفت

باز کی یابم دل گم گشته را؟ / دل که در زلف بتان پيچيد رفت

بر سر جان و جھان چندین ملرز / آنکه شایستی بدو لرزید رفت

ای عراقی، چند زین فریاد و سوز؟ / دلبرت یاری دگر بگزید رفت

آه، به یک بارگی یار کم ما گرفت!

آه، به یک بارگی یار کم ما گرفت ! / چون دل ما تنگ دید خانه دگر جا گرفت

بر دل ما گه گھی، داشت خيالی گذر /نيز خيالش کنون ترک دل ما گرفت

دل به غمش بود شاد، رفت غمش ھم ز دل / غم چه کند در دلی کان ھمه سودا گرفت؟

دیده ی گریان مگر بر جگر آبی زند؟ / کاتش سودای او در دل شيدا گرفت

خوش سخنی داشتم، با دل پردرد خویش / لشکر ھجران بتاخت در سر من تا گرفت

دین و دل و ھوش من ھر سه به تاراج برد / جان و تن و ھرچه بود جمله به یغما گرفت

ھجر مگر در جھان ھيچ کسی را نيافت / کز ھمه وامانده ای، ھيچکسی را گرفت

ھيچ کسی در جھان یار عراقی نشد / لاجرمش عشق یار، بی کس و تنھا گرفت

باز ھجر یار دامانم گرفت

باز ھجر یار دامانم گرفت / باز دست غم گریبانم گرفت

چنگ در دامان وصلش می زدم ھجرش اندر تاخت، دامانم گرفت

جان ز تن از غصه بيرون خواست شد / محنت آمد، دامن جانم گرفت

در جھان یک دم نبودم شادمان / زان زمان کاندوه جانانم گرفت

آتش سوداش ناگه شعله زد / در دل غمگين حيرانم گرفت

تا چه بد کردم؟ که بد شد حال من ھرچه کردم عاقبت آنم گرفت

مرا گر یار بنوازد، زھی دولت زھی دولت

مرا گر یار بنوازد، زھی دولت زھی دولت / وگر درمان من سازد، زھی دولت زھی دولت

ور از لطف و کرم یک ره درآید از درم ناگه / ز رخ برقع براندازد، زھی دولت زھی دولت

دل زار من پر غم نبوده یک نفس خرم گر از محنت بپردازد، زھی دولت زھی دولت

فراق یار بی رحمت مرا در بوته ی زحمت / گر از این بيش نگدازد، زھی دولت زھی دولت

چنينم زار نگذارد ، به تيماریم یاد آرد / ورم از لطف بنوازد، زھی دولت زھی دولت

ور از کوی فراموشان فراقش رخت بربندد / وصالش رخت در بازد، زھی دولت زھی دولت

و گر با لطف خود گوید: عراقی را بده کامی / که جان خسته دربازد، زھی دولت زھی دولت

کی از تو جان غمگينی شود شاد؟

کی از تو جان غمگينی شود شاد؟ / کی آخر از فراموشی کنی یاد؟

نپندارم که ھجرانت گذارد / که از وصل تو دلتنگی شود شاد

چنين دانم که حسنت کم نگردد / اگر کمتر کند ناز تو بيداد

ز وصل خود بده کام دل من / که از بيداد ھجر آمد به فریاد

بيخشای از کرم بر خاکساری / که در روی تو عمرش رفت بر باد

نظر کن بر دل اميدواری / که بر درگاه تو نوميد افتاد

بجز درگاه تو ھر در که زد دل / عراقی را ازان در ھيچ نگشاد

باز دل از در تو دور افتاد

باز دل از در تو دور افتاد / در کف صد بلا صبور افتاد

نيک نزدیک بود بر در تو / تا چه بد کرد کز تو دور افتاد

یا حسد برد دشمن بد دل / یا مرا دوستی غيور افتاد

ماتم خویشتن ھمی دارد / چون مصيبت زده، ز سور افتاد

چون ز خاک در تو سرمه نيافت / دیده ام بی ضيا و نور افتاد

جان که یک ذره انده تو بيافت / در طربخانه ی سرور افتاد

از بھشت رخ تو بی خبر است تن که در آرزوی حور افتاد

چون عراقی نيافت راه به تو / گمرھی گشت و در غرور افتاد