نمایش نسخه قابل چاپ
مرغ محبتم من ، كي آب و دانه خواهم
با من يگانگي كن ، يار يگانه خواهم
شمعي فسرده هستم ، بي عشق مرده هستم
روشن گرم بخواهي سوز شبانه خواهم
افسانه محبت ، هر چند كس نخواند
من سر گذشت خود را ، پر زين فسانه خواهم
بام و دري نبينم ، تا از قفس گريزم
بال و پري ندارم ، تا آشيانه خواهم
تا هر زمان به شكلي ، رنگي بخود نگيرم
جان و تني رها از ، قيد زمانه خواهم
مي آنقدر بنوشم ، تا در رهت چو بينم
مستي بهانه سازم ، گم كرده خانه خواهم
از همه ی دوستان به خاطر شعر وجملات زیبا ممنونم و امیدوارم همکاری دوستان ادامه داشته باشه و از جملات آموزنده وتاثیر گذار هم مارو بی بهره نذارین خدا قوت ودست گلتون درد نکنه
در لحظه دلشکستگی دلت را به خدا بده او بهترین مونس است همیشه برای تو وقت دارد وهیچ گاه دل تو را نمیشکند [golrooz]
برروی سنگفرش های خیابان که قدم میزنم /همیشه با خود می اندیشم شاید این آخرین گامی /باشدکه برمیدارم مهربان آهسته وسبک گام /برمیدارم تا کوچه از من به نیکی یادکند ...
آیا می دانید که اگر شما در حال حمل قرآن باشید ،شیطان دچار درد شدید در سر میشودو باز کردن قرآن ، شیطان را تجزیه می کندو با خواندن قرآن ، به حالت غش فرو میرود..و خواندن قرآن باعث در اغما رفتنش میشود؟؟؟؟و آیا شما می دانید که هنگامی که می خواهیداین پیام را به دیگران ارسال کنید ،شیطان سعی خواهد کرد تا شما را منصرف کند؟؟؟؟فریب شیطان را نخور!!!!!پس این حق را دارید که این پست رو کپی کنیدو توی وبهاتون بذارید
پرسیدم ازو واسطه ی هجران را
گفتا سببی هست بگویم آنرا
من چشم توام اگر نبینی چه عجب
من جان توام کسی نبیند جانرا
باز آباز آهر آنچه هستی باز آ
گر کافر وگبر وبت پرستی باز آ
این درگه ما درگه ناامیدی نیست
صدبار اگر توبه شکستی باز آ
ابو سعید ابوالخیر
کار ما نیست شناسایی " راز " گل سرخ ،
کار ما شاید این است
که در " افسون " گل سرخ شناور باشیم
پشت دانایی اردو بزنیم
دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم
صبح ها وقتی خورشید ، دیمی آید متولد بشویم
هیجان را پرواز دهیم
روی ادراک فضا ، رنگ ، صدا ، پنجره گل نم بزنیم
آسمان را بنشانیم میان دو هجای " هستی "
ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم
باد دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم
نام را باز ستانیم از ابر ،
از چنار ، از پشه ، از تابستان
روی پای تر باران به بلندی محبت برویم
در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم
کار ما شاید این است
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم