نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
من 3 و 4 را انتخاب می کنم.
البته به خیلی چیزا بستگی داره،همانطوریکه عزیزان هم گفتن به رابطه بین والدین و فرزندان هم بستگی داره،مورد بعدی سن و ساله که خیلی موثره.
وقتی از نوجوانی به جوانی میرسیم بعضی از امتحانهای زندگی رو پس دادیم بنابر برخوردهامون با مسائل مختلف با تصمیمات ما موافقت یا مخالفت میشه.
وقتی والدین به خوبی بچه رو شناخته باشن از تصمیمی که گرفته می فهمن که از عهده اش بر میاد یا نه؟ اونوقت موضع میگیرن.
بستگی داره که اون تصمیم چقدر برام مهم باشه،چقدر برنامه ریخته باشم و چقدر فکر کرده باشم.
به حرف های والدین گوش میدم و فکر میکنم اگر ممکن بود که به صلاحم باشه یا از فکرهاوهدف های خوابیده پشت تصمیمم قوی تر باشه خوب معلومه حرفشون رو قبول میکنم...
اگرم که هدف های من قوی تر باشه به سختی جلوی هدف و تصمیمم وایمیستم.
یک نمونه رو شاهد بودم،به سختی ایستادگی کردم و به خواستم رسیدم گرچه الان هم والدین روی حرف خودشون ایستادن...
سبــکهای فرزند پروری :
با دو گروه والدین روبرو هستیم که این دو گروه هم به دو قسمت تقسیم میشه
که با 4 سبک فرزندپروری مواجه میشیم
پاسخدهی بالا >>> مقتدر - سهل گیر
پاسخدهی پایین >>> سخت گیر( مستبدانه ) - بی توجه
سخت گیر یا مستبــدانه :
در اینجا والدین تنبیه کننده ، محدود کننده و متوقع هستند ، و به نیاز کودکان خیلی کم اهمیت می دهند . این والدین ، فرزندان خودشون رو وادار میکنن از آنها اطاعت کنن و بهشون احترام بذارن.
آنها برای فرزندانشان محدودیت و کنترل شدید میذارن و با آنها تبادل کلامی ناچیزی دارند .معتقدند فرزندانشان باید فقط مطیع باشن بدون هیچ حرفی .
ممکن هست برای وادار کردن فرزندانشان به تنبیه جسمانی متوسل بشن .
کودکان این والدین :
اغلب از نظر اجتماعی به طور ناشایست عمل می کنند ، به هنگام مقایسه اجتماعی مضطرب می شوند و مهارت اجتماعی ضعیفی دارند . این سبک فرزندپروری ، کودکان را گوشه گیر و ترسان
و فاقد استقلال می کند . کودکانی تحریک پذیر ، کم جرات ، دمدمی یا متخاصم و عصبانی و بیش از اندازه پرخاشگر محصول این سبک فرزندپروری هستند .
مقـــتدرانه :
در این شیوه ، والدین کودکان را به استقلال تشویق می کنند ، اما برای آنها محدودیت هایی هم قائل می شوند و عملکرد آنها را کنترل می کنند . بین میزان پاسخگویی و میزان کنترل و توقع آنها
تعادل وجود دارد . آنها به قدری که پاسخگو هستند و نسبت به نیازهای کودکانشان حساس ، به همان میزان هم توقع دارند و فرزندان خود را کنترل می کنند . آنها قاطعیت دارند ولی خواسته خود را
تحمیل نمی کنند و محدود کننده نیستند . این والدین تبادل کلامی ززیادی با فرزندان خود دارند و آنها را حمایت می کنند .
مثلا : یک والد مقتدر ، در حالیکه در کنار فرزندش میشینه و بهش نزدیک میشه با او صحبت میکنه " آیا میدانی که نباید اون کار را انجام میدادی ؟ بیا باهم راجع بهش صحبت کنیم "
این والدین از روش انضباطی حمایت کننده و غیرتنبیهی استفاده می کنند . آنها از فرزندان خود انتظار دارند که قاطع ، دارای حس مسئولیت پذیری اجتماعی ، خودنظم جو و مشارکت کننده باشد .
کودکان این والدین :
اغلب رفتار اجتماعی شایسته دارند . انها دوست دارند متکی به خود باشند ، لذات و خواسته های خود را به تعویق بیاندازند ، با همسالان خود کنار بیایند و حرمت نفس بالایی دارند .
شیوه فرزندپروری مقتدرانه ، قاطعانه بوده ولی گرم و منطقی ، پرورش دهنده و توام با محبت است و بیش از سایر روش ها به اجتماعی شدن کودک ، کمک می کند .
سهل گیرانه :
این والدین در زندگی فرزندان خود خیلی دخالت می کنند ، ولی ممنوعیت و محدودیت اندکی برای آنها قائل می شوند . در واقع آنها بیش از حد پاسخگو هستند . این والدین اغلب اجازه می دهند فرزندانشان
هرکاری که دلشان بخواهد انجام دهند و راه خود را بروند . چون معتقدند که ترکیبی از حمایت و تامین نیازهای کودک و نداشتن محدودیت باعث می شود تا کودک خلاق و بااعتماد شود .
آنها غیر سنتی و آسان یر هستند ، نیازی به رفتار بالغانه ندارند و به خودنظم جویی قابل ملاحظه ای معتقدند .
کودکان این والدین :
کودکان با عدم توانایی در کنترل رفتار مواجه می شوند ، چرا که والدین این کودکان به رشد همه جانبه کودک توجهی ندارند . آزادی بیان و خودمختاری افراد در این شیوه اصل است و والدین تنها به
استدلال و توجیه بسنده می کنند . فقدان انضباط در منزل با پرخاشری اجتماعی همبستگی دارد و این به نوبه خود با طرد از سوی هم طرازان همراه می شود .
بی توجه ( اغماض گونه ) :
این والدین غیرپاسخگو و بی توقع هستند . آنها خود را در زندگی فرزندانشان درگیر نمی کنند . طرد کننده ، غافل و نادیده انگار هستند . وقتی که فرزند این نوع والدین نوجوان یا کوچکتر باشد
از آنها بپرسید ، فرزندتان الان ساعت 10 شب است ، می دانید کجاست ؟ جواب را نممی دانند .
کودکان این والدین :
این کودکان ، احساس می کنند که سایر جنبه های والدینشان مهتر از خود آنهاست . آنها از نظر اجتماعی ، رفتار شایسته ای ندارند ، کنترل ضعیفی روی خود دارند و نمی توانند مستقل باشند
و انگیزه پیشرفت ندارند . این والدین نسبت به فرزندانشان بی تفاوت هستند و روش آنها پرهیز از پذیرش مسئولیت و صدور مجوز انجام هرکاری به فرزندانشان است . فرزندان آنها ممولا طغیانگر
، لوس ، پرخاشگر ، تکانشگر و از لحاظ اجتماعی نا لایق هستند .