مشاعره

یاد خوش و خیال او هر شب و روز با من است

عاشق عمق معرفت عاشق خلق و خوی او

...

وادی پر از فرعونیان و قبطیان است
موسی جلودار و نیل اندر میان است

هر چند یه بار اینو گفتم اما باور کنین با(و)خیلی سخته چیزی زیاد نداریم یعنی در ذهنم موجود نیست[shaad]

تمام صفحه ی قلبش چرا و آیا شد

قلم شکست و خون مثل باورش لرزید

به پای مرگ قلم دفتری که تنها شد

نگاه سرد خودش را به پشت سر انداخت

دوباره زخم نمک خورده، قصه ی ما شد


باشه از این به بعد سعی میکنم با *و* تموم نکنم.

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی گردم

من به چشمان تو می اندیشم



و به تکرار هزاران دست



که تو را می نوشند



من به چشمان تو می اندیشم



و به شهری که تو را



با همه خوبی هات



به چراغان دروغین شبانش بخشید

در پهنه ساحل

چشمي بر امواج پريشان دوخته،

- لبريز از خونابه غم - كام دريا را

با قطره هاي بي امان اشك، تر مي كرد !

جاني ز حيرت سوخته، شب را و شب هاي پياپي را

سحر مي كرد ... !

دگر آن شب است آن شب كه ز پي سحر ندارد
من و باز آن دعــــاهـــا كه يكي اثــر ندارد

دوباره کاغذ ودفتر، دوباره رقص قلم

دوباره نکته سر خط، سر سخن وا شد

زمان برای عبورش اجازه ی پرسید

به روی دفتر شعرش نوشت، امضا شد

به قاب خط و خطوطش زمانه معنا شد

دست هوا به رشته ی جان بر گره زده ست
نزد گره گشای هوا می فرستمت[shaad]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه
ای تیره غمت را دل عشاق نشانه