منتخب اشعار عراقي

ندیده ام رخ خوب تو، روزکی چند است

ندیده ام رخ خوب تو، روزکی چند است / بيا، که دیده به دیدارت آرزومند است

به یک نظاره به روی تو دیده خشنود است / به یک کرشمه دل از غمزه ی تو خرسند است

فتور غمزده ی تو خون من بخواھد ریخت / بدین صفت که در ابرو گره درافکند است

یکی گره بگشای از دو زلف و رخ بنمای / که صدھزار چو من دلشده در آن بند است

مبر ز من، که رگ جان من بریده شود / بيا، که با تو مر صدھزار پيوند است

مرا چو از لب شيرین تو نصيبی نيست / از آن چه سود که لعل تو سر به سرقند است؟

کسی که ھمچو عراقی اسير عشق تو نيست / شب فراق چه داند که تا سحر چند است؟

جانا، نظری، که دل فگار است

جانا، نظری، که دل فگار است / بخشای، که خسته نيک زار است

بشتاب، که جان به لب رسيد است / دریاب کنون، که وقت کار است

رحم آر، که بیتو زندگانی / از مرگ بتر ھزار بار است

دیری است که بر در قبول است /بيچاره دلم ، که نيک خوار است

نوميد چگونه باز گردد؟ / از درگھت، آن کاميدوار است

ناخورده دلم شراب وصلت / از دردی ھجر در خمار است

مگذار به کام دشمن ، ای دوست /بيچاره مرا ، که دوستدار است

رسواش مکن به کام دشمن / کو خود ز رخ تو شرمسار است

خرم دل آن کسی، که او را / اندوه و غم تو غمگسار است

یادیش ازین و آن نياید / آن را که، چو تو نگار، یار است

کار آن دارد، که بر در تو / ھر لحظه و ھر دميش بار است

نی آنکه ھميشه چون عراقی / بر خاک درت چو خاک خوار است

دل، چو در دام عشق منظور است

دل، چو در دام عشق منظور است / دیده را جرم نيست، معذور است

ناظرم در رخت به دیده ی دل / گرچه از چشم ظاھرم دور است

از شراب الست روز وصال / دل مستم ھنوز مخمور است

دست ازین عاشقی نمی دارد / دایم از یار اگرچه مھجور است

حال آشفته بر رخش فاش است / شعله و نار پرتو نور است

حکم داری به ھر چه فرمایی / که عراقی مطيع و مامور است

ساز طرب عشق که داند که چه ساز است؟

ساز طرب عشق که داند که چه ساز است؟ / کز زخمه ی آن نه فلک اندر تک و تاز است

آورد به یک زخمه، جھان را ھمه، در رقص / خود جان و جھان نغمه ی آن پرده نواز است

عالم چو صدایی است ازین پرده، که داند / کين راه چه پرده است و درین پرده چه راز است؟

رازی است درین پرده، گر آن را بشناسی / دانی که حقيقت ز چه دربند مجاز است؟

معلوم کنی کز چه سبب خاطر محمود / پيوسته پریشان سر زلف ایاز است؟

محتاج نياز دل عشاق چرا شد / حسن رخ خوبان، که ھمه مای هی ناز است؟

عشق است که ھر دم به دگر رنگ برآید / ناز است بجایی و یه یک جای نياز است

در صورت عاشق چو درآید ھمه سوزاست / در کسوت معشوق چو آید ھمه ساز است

زان شعله که از روی بتان حسن برافروخت / قسم دل عشاق ھمه سوز و گداز است

راھی است ره عشق، به غایت خوش و نزدیک / ھر ره که جزین است ھمه دور و دراز است

مستی، که خراب ره عشق است، درین ره / خواب خوش مستيش ھمه عين نماز است

در صومعه چون راه ندادند مرا دوش / رفتم به در ميکده، دیدم که فراز است

از ميکده آواز برآمد که :عراقی / در باز تو خود را، که در ميکده باز است

طره ی یار پریشان چه خوش است

طره ی یار پریشان چه خوش است / قامت دوست خرامان چه خوش است

خط خوش بر لب جانان چه نکوست / سبزه و چشمه ی حيوان چه خوش است

از می عشق دلی مست و خراب / ھمچو چشم خوش جانان چه خوش است

در خرابات خراب افتاده /عاشق بی سر و سامان چه خوش است

آن دل شيفته ی ما بنگر / در خم زلف پریشان چه خوش است

یوسف گم شده ی ما را بين / کاندر آن چاه زنخدان چه خوش است

لذت عشق بتم از من پرس / تو از آن بی خبری کان چه خوش است

تو چه دانی که شکر خنده ی او / از دھان شکرستان چه خوش است؟

چه شناسی که می و نقل بھم / از لب آن بت خندان چه خوش است

گر ببينی که به وقت مستی / لب من بر لب جانان چه خوش است

یار ساقی و عراقی باقی / وه که این عيش بدینسان چه خوش است

در سرم عشق تو سودایی خوش است

در سرم عشق تو سودایی خوش است / در دلم شوقت تمنایی خوش است

ناله و فریاد من ھر نيم شب / بر در وصلت تقاضایی خوش است

تا نپنداری که بی روی خوشت / در ھمه عالم مرا جایی خوش است

با سگان گشتن مرا ھر شب به روز / بر سر کویت تماشایی خوش است

گرچه می کاھد غم تو جان من / یاد رویت راحت افزایی خوش است

در دلم بنگر، که از یاد رخت / بوستان و باغ و صحرایی خوش است

تا عراقی واله ی روی تو شد / در ميان خلق رسوایی خوش است

رخ نگار مرا ھر زمان دگر رنگ است



رخ نگار مرا ھر زمان دگر رنگ است / به زیر ھر خم زلفش ھزار نيرنگ است

کرشمه ای بکند، صدھزار دل ببرد / ازین سبب دل عشاق در جھان تنگ است

اگر برفت دل از دست، گو :برو، / که مرا بجای دل سر زلف نگار در چنگ است

از آن گھی که خراباتيی دلم بربود / مرا ھوای خرابات و باده و چنگ است

بدین صفت که منم، از شراب عشق خراب / مرا چه جای کرامات و نام یا ننگ است؟

بيار ساقی، از آن می، که ساغر او را / ز عکس چھره ی تو ھر زمان دگر رنگ است

بریز خون عراقی و آشتی وا کن که / آشتی بھمه حال بھتر از جنگ است

شاد کن جان من، که غمگين است

شاد کن جان من، که غمگين است / رحم کن بر دلم، که مسکين است

روز اول که دیدمش گفتم : / آنکه روزم سيه کند این است

روی بنمای، تا نظاره کنم / کارزوی من از جھان این است

دل بيچاره را به وصل دمی / شادمان کن، که بی تو غمگين است

بی رخت دین من ھمه کفر است / با رخت کفر من ھمه دین است

گه گھی یاد کن به دشنامم / سخن تلخ از تو شيرین است

دل به تو دادم و ندانستم / که تو را کبر و ناز چندین است

بنوازی و پس بيزاری آخر، / ای دوست این چه آیين است؟

کينه بگذار و دلنوازی کن / که عراقی نه در خور کين است

مشو، مشو، ز من خسته دل جدا ای دوست

مشو، مشو، ز من خسته دل جدا ای دوست / مکن، مکن، به کف اند ھم رھا ای دوست

برس، که ب یتو مرا جان به لب رسيد، / برس بيا که بر تو فشانم روان، بيا ای دوست

بيا، که بی تو مرا برگ زندگانی نيست / بيا، که بی تو ندارم سر بقا ای دوست

اگر کسی به جھان در، کسی دگر دارد / من غریب ندارم مگر تو را ای دوست

چه کرده ام که مرا مبتلای غم کردی؟ / چه اوفتاد که گشتی ز من جدا ای دوست؟

کدام دشمن بدگو ميان ما افتاد؟ / که اوفتاد جدایی ميان ما ای دوست

بگفت دشمن بدگو ز دوستان مگسل / برغم دشمن شاد از درم درآ ای دوست

از آن نفس که جدا گشتی از من بی دل / فتاده ام به کف محنت و بلا ای دوست

ز دار ضرب توام سکه بر وجود زده مرا / بر آتش محنت ميازما ای دوست

چو از زیان منت ھيچگونه سودی نيست / مخواه بيش زیان من گدا ای دوست

ز لطف گرد دل بی غمان بسی گشتی / دمی به گرد دل پر غمان برآ ای دوست

ز شادی ھمه عالم شدست بيگانه / دلم که با غم تو گشت آشنا ای دوست

ز روی لطف و کرم شاد کن بروی خودم / که کرد بار غمت پشت من دوتا ای دوست

ز ھمرھی عراقی ز راه واماندم / ز لطف بر در خویشم رھی نما ای دوست

کی ببينم چھره ی زیبای دوست؟

کی ببينم چھره ی زیبای دوست؟ / کی ببویم لعل شکرخای دوست؟

کی درآویزم به دام زلف یار؟ / کی نھم یک لحظه سر بر پای دوست؟

کی برافشانم به روی دوست جان؟ / کی بگيرم زلف مشک آسای دوست؟

این چنين پيدا، ز ما پنھان چراست؟ / طلعت خوب جھان پيمای دوست

ھمچو چشم دوست بيمارم، / کجاست شکری زان لعل جان افزای دوست؟

در دل تنگم نمی گنجد جھان / خود نگنجد دشمن اندر جای دوست

دشمنم گوید که: ترک دوست گير / من به رغم دشمنان جویای دوست

چون عراقی، واله و شيدا شدی / دشمن ار دیدی رخ زیبای دوست