مشاعره

ما چون ز دری پای کشیدیم , کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم , بریدیم
دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند
از گوشه ی بامی که پریدیم , پریدیم

مقیم بر سر راهش نشسته ام چو گرد , بدان هوس که بدین رهگذر باز آید

دلا سر به کوی یار برو بی عذر و بی بهانه / شوق نگاهم تمنای قدم زدن در خاک کعبه

(از خودم)

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز , ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

تو چه دانی که عمر بی فرجام _ این نفس چون گذشت با ما نیست
گر شدی مهربان همین دم شو _ کانچه امروز هست فردا نیست

با عرض معذرت از خانوم محمدی،شعرم رو با حرف ز شروع می کنم چون نفر قبلی با ز تموم شد.
زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

حرف آخر امضاء آقا پیمان و حرف آخر شعر خانم محمدی رو انتخاب کردم:
تماشای جمالت را نگارا آرزو دارم * به وصف چهره نازت به هر جا گفتگو دارم
برای دیدن رویت، رسیدن بر سر کویت * سراپا پرسشم بهر نشانت جستجو دارم

با عرض معذرت از بابت اشتباه قبلي



موسم تفرج به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم من نه بنشین کنار جویی

یعنی بیا بمان ای خوب مهربان

نفرت گرفته ام بی تو زهر چه هست

نفرت ز درد عشق نفرت ز این و آن

هر چهار فصل من بعد از تو شد خزان

آه ای بهار سبز دیگر مرا امان .

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست / چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم