دلنوشته ...

خدایا ازتو معجزه ای میخواهم
معجزه ای بزرگ
درحد خدا بودنت. تو خود بهتر میدانی معجزه ای که اشک شوقم را جاری کند...
نامید نیستم
فقط دلتنگم...

شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید

مگر مساحت رنج مرا حساب کنید

محیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید

خطوط منحنی خنده را خراب کنید

طنین نام مرا موریانه خواهد خورد

مرا به نام دگر غیر از این خطاب کنید

دگر به منطق منسوخ مرگ می خندم

مگر به شیوه ی دیگر مرا مجاب کنید

در انجماد سکون ، پیش از آنکه سنگ شوم

مرا به هرم نفسهای عشق آب کنید

مگر سماجت پولادی سکوت مرا

درون کوره ی فریاد خود مذاب کنید

بلاغت غم من انتشار خواهد یافت

اگر که متن سکوت مرا کتاب کنید.

ز بازار محبت غم خريدم

خريدم غم وليكن كم خريدم

همين داغی كه حالا بر دل ماست

ندانم از كدام عالم خريدم

عسل ميجستم ‌از بازار هستی

عدم رخ داد جايش سم خريدم

ز عشق و عاشقی آگه نبودم

غم و درد ترا مبهم خريدم

نبودم واقف از آيينهء دل

كه از جمشيد جام جم خريدم

برای زخم ناسور دل خويش

ز مژگان كسی مرهم خريدم

محبت عشقری راحت ندارد

ز مجبوری متاع غم خريدم

روزگاری آرزویم داشتن بادبادکی بود...
که شوق کودکی هایم را با آن به پرواز درآورم!
امروز اما...
دو بال دارم به وسعت هزار بادبادک!
افسوس که شوقی نیست برای پر کشیدن...
کاش بازمی گشتند روزهایی که آرزوهایم به اندازه قامتم کوچک بود...!
.

اندر دل بی وفا غــم و ماتم باد

آن را که وفا نیست ز عالم کم باد

دیدی که مـرا هیچ کسی یاد نکرد

جز غـم که هزار آفرین بر غم باد

رد پاهایم را پاک می کنم
به کسی نگویید
من روزی در این دنیا بودم.
خدایا
می شود استعـــــفا دهم؟!
کم آورده ام

بر باد رفت در غم و حسرت جوانیم

بی آرزو چه سود دگر زندگانیم

موی سپید بر سر من تاخت ای دریغ

پیچید روزگار کفن بر جوانیم

گاهی به سوی مسجد و گاهی به میکده

ای عشق دربدر به کجا میکشانیم

چون شمع در سکوت شبستان انزوا

بگداخت جان ز حسرت بی همزبانیم

در خاکپای دوست فکندم سر از غرور

این است با فلک سبب سرگرانیم

ایکاش پای بند قفس بود جان من

تا وا رهد دل از غم بی همزبانیم

از زندگی ملولم و در خویشتن اسیر

ای مرگ همتی که ز خود وارهانیم

چون گردباد چند پیچم به پای خویش؟

ای روزگار از چه به سر میدوانیم

مانند لاله سر به بیابان نهد ز سوز

هر کس که بشنود غم سوز نهانیم

خفه میشه آدم...!
من زیر قولم نزدم واقعا!
چرا آخه....؟!
مهمن بعضی کسا، بعضی چیزا... چرا فکر میکنن نیستن؟!
حالا هی بگو... فایده نداره انگار!
چرا باعث ناراحتی باید باشم؟!

چرا از مرگ می ترسید

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید

مپندارید بوم نا امیدی باز

به بام خاطر من می کند پرواز

مپندارید جام جانم از اندوه لبریز است

مگویید این سخن تلخ و غم انگیز است...

بهشت جاودان آن جاست

جهان آنجا و جان آنجاست...

نه فریادی نه آهنگی نه آوایی

نه دیروزی نه امروزی نه فردایی

جهان آرام و جان آرام

زمان در خواب بی فرجام

خوش آن خوابی که بیداری نمی بیند

سر از بالین اندوه گران خویش بردارید

در این دوران که آزادگی نام و نشانی نیست

در این دوران که هر جا هر که را زر در ترازو ، زور در بازوست

جهان را دست این نامردم صدرنگ بسپارید

که کام از یکدیگر گیرند و خون یکدیگر ریزند

همه بر آستان مرگ راحت سر فرود آرید

چرا آغوش گرم مرگ را افسانه می دانید

چرا زین خواب جان آرام شیرین روی گردانید

چرا از مرگ می ترسید!

پشت ریزش باران -پشت ریختن برگها-پشت بارش برف-پشت طوفان دریا

پشت همه ی اینا یه چشم هست که هم ریزش داره هم ریختن داره -هم بارش داره ..هم طوفان

فواره خون هم که هیچی