نمایش نسخه قابل چاپ
روزگاری در گوشه ای از دفترم نوشته بودم.. تنهائی را
دوست دارم چون نیست بی وفا . تنهائی را دوست دارمچون تجربه اش کرده ام.. تنهائی رادوست دارم چون عشقدروغین درآن نیست.
تنهائی را دوست دارم چون خدا هم تنهاست.. تنهائیرادوست دارم چون در خلوت وتنهائیم در انتظار خواهمگریست وهیچ کس اشکهایم را نمیبیند.. اما از روزی کهتو رادیدیم نوشتم.. ازتنهائی بیزارم چون تنهائی یادآور لحظات تلخ بی تو مردنم است
دنیا دارد از شعرهای عاشقانه تهـي می‌شود!
و مردم نمی‌دانند...چگـونه می‌شود...بـی هیچ واژه‌ای...کسـی را که این همه دور است،این همه دوست داشت...؟؟!!
این روزهــــایم به تظاهر می گذرد...
تظاهر به بی تفاوتی،
تظاهر به بی خیـــــالی،
به اینکه دیگــــر هیچ چیز مهم نیست... اما . . .
چه سخت می کاهد از جانم این "نمایش "
بعضی وقتا یه حسی بهم میگه زندگی انقدر ارزش نداره که خودتو اذیت میکنی
نمیدونم چرا ولی خسته ام خیلی خسته
راستش نمی دونم
یه شخصی بود قبلنا اکنون ولی خبری ندارم ازش
وقتی سال89برا کنکور میخوندیم[nadidan]
البته من پزشک نشدم ولی اون شد!!
تا به کی ازین دلآزاری ها کار بیدلان بود زاری ها
خونین تر از لاله و گل ، دل از وفاداری شد جز غم ندیدم ثمری ، از این وفاداری ها
ای شعله مهر و وفا ، آفت جان و تنی چند ای بلای دل و جان ، آتش به دلها فکنی
ای خاک پایت تاج سر من بر خاک راهی گاهی نگاهی ، ای دلبر من
دور از تو ریزد ، چشم تر من خونابه دل ، در ساغر من
بازآ که بی رویت بهار عمرم دی شد شب جوانی طی شد
حالا هر وقت این تصنیف از استاد بنان رو میشنوم بی اختیار دیوااانه میشم
چون با هم میشنیدیم!
باز آ که بی رویت بهار عمرم دی شد ــــــــــــــــ شب جوانی طی شد
تو دل بارون منو عاشقم کرد بین زمینو آسمون ولم کرد
یکی بگه چطوری شد که این شد سهم تو اسمونو من زمین شد
این سرگذشت کودکی ست
که به سرانگشت پا
هرگز دستش به شاخه هیچ آرزویی نرسیده است
هر شب گرسنه می خوابید
چند و چرا نمی شناخت دلش
گرسنگی شرط بقا بود به آیین قبیله ی مهربانش
پس گریه کن مرا به طراوت
به دلی که می گریست بر اسب باژگون کتاب دروغ تاریخش
و آواز می خواند ریاضیات را
در سمفونی باشکوه جدول ضرب با همکلاسیها
دو دوتا چارتا... چار چارتا...
در یازده سالگی پا به دنیای شگفت کفش نهاد
با سر تراشیده و کت بلندی که از زانوانش می گذشت
با بوی کنده ی بدسوز و نفت و عرقهای کهنه
آری دلم، گلم
این اشکها خون بهای عمر رفته ی من است.
دلم، گلم
این اشکها خون بهای عمر رفته ی من است
میراث من...
حسین پناهی
ﻭﻗﺘﯽ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﮑﻨﻢ
ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﮑﻨﻢ
ﻏــﺮﻭﺭﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﮑﻨﻢ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎ ﺯﻭﺭﻡ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﺪ ،
ﺍﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺍﺳﺖ
زخم دلم عمیق که می شود
میان خنده هایم می گریم ..
آمستیـس : )
دلم گرفت...
همه بی تفاوت از من سبقت گرفتند...
باورم نمی شود!!
هیچ نفهمیدند من هم در راهی هستم که آن ها می روند...