اشعار محرم

آری شده برپا به قیامت ، یکبار دگر هیئت عبّاس

« بسم رب العباس (علیه السلام) »

اذا زلزلت الارض زمین محشر عظمی ست،

چه شوری ست ، چه غوغاست ؛

از این حال زمین لرزه به دلهاست

نه پستی ، نه بلندی وَ نه دریاست!

رسیده ست همان روز قیامت ، همان لحظه موعود؛

که فرمود خدا : زود رسد زود...

خلایق همه در حال فرارند وَ بی تاب و قرارند

آرام ندارند ؛ که این روز ، همان روز حساب است

همان روز سوال است و جواب است ،

که مردم ، همه اینگونه پریش اند

نه در فکر پسر یا پدر و مادر و فرزند ، همه در پی خویشند

و مردم همگی مست ، همه بی خود و مدهوش

که ناگاه رسید از سوی حق نغمه چاووش

الا اهل قیامت همه ساکت و سرها همه پایین

و ای جمله خلایق همه خاموش ، شده گوش

سراسر همه ی عرصه ی محشر ، پر از آیه ی کوثر

ملائک همه در شور ،

غزل خوان ، همه سرمستِ شمیم گل حیدر ،گل یاس پیمبر(صلی الله)

چه حالی است ؟ خبر چیست ؟ مگر کیست ، قدم رنجه نموده ست به محشر؟

یگانه گهر حضرت داور

الله ُ اکبر ،‌ اللهُ اکبر !

یا حضرت زهرا (سلام الله علیها) ، صدیقه اطهر

ملائک همگی بال گشودند

و فرش قدم مادر سادات نمودند

آری خبر این است : امید همه آمد

جبریل صدا زد که : خلایق ، انگیزه خلق دو جهان فاطمه(سلام الله علیها) آمد

و مبهوت جلالش همه ی ناس

پیچید به محشر ، همه جا عطر گل یاس

زهراست و آن وعده شیرین شفاعت ؛

بر چشم ترش اشک نشسته ست چو الماس

بر دست کبودش ، اسباب شفاعت ، همان دست جدا از تن عبّاس(علیه السلام)

و زهرا (سلام الله علیها) شده گریان ابالفضل(علیه السلام)

همه گریه کن و نوحه سرای غمِ چشمان ابالفضل(علیه السلام)

مردم همه ساکت همه مبهوت و حیران ابالفضل(علیه السلام)

که این فاطمه(سلام الله علیها) ابر کرم و رحمت و عشق است

که از او شده جاری به لبِ خشک زمین بارش باران ابالفضل(علیه السلام)

ناگاه همه از دهن یاس شنیدند:

« الله ، قسم میدهمت جان ابالفضل

سوگند تو را حق دو دستان ابالفضل

بر فاطمه ات بار اِلها تو ببخشا

هرکس که زده دست به دامان ابالفضل »

و یاران ابالفضل همگی مات ، از هیبت عبّاس(علیه السلام)

انگار نه انگار که این روز حساب است؛

یکبار دگر روضه و گریه ،یکبار دگر سینه زنی، غربت عبّاس(علیه السلام)

زهراست کند نوحه سرایی،

آری شده برپا به قیامت ، یکبار دگر هیئت عبّاس(علیه السلام) !!

عبّاس(علیه السلام) همانی که قتیل العبرات است

هر قطره ی مشکش ، آبی ز حیات است

شرمنده ز شرمندگیَش ، آب فرات است

با گریه ی زهرا(سلام الله علیها) ،‌ دیدند ملائک همگی اشک خدا ریخت

با نام ابالفضل(علیه السلام) وَ دستان شفیعش، ترس از جگر اهل ولا ریخت

ناگاه در آن حالِ پریشانِ دلِ مادر سادات

آمد ز سوی حضرت موعود ندایی : که زهرا تو همه کاره ی مایی !

تا باز به چشم همه ی خصم رود خار

تا باز ببینند همه وعده ی دادار

تا کور شود هر که به دنیا ز حسد کرد ، حق تو و فرزند تو را ضایع و انکار

بخشم به تو هرکس که توئه فاطمه گویی

ای شیر زن حیدر کرار ،

خود دانی و چشمی که شده خیس ،به اندازه ی بال مگسی ، بهر علمدار !

از وصف چنین قصه به محشر ، یکپارچه در شورم و شینم

یکپارچه سرمست غرورم ، من گریه کن شیر زن شیر حنینم

بی خود شدم از خود و چنین نعره کشیدم

الله ، الله ، الله منِ زار ،‌

مست و خراب علمدار حسینم

http://www.askdin.com/gallery/images/4435/5_8.jpg



عصر یک جمعه ی دلگیر، دلم گفت بگویم، بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟ چرا آب به گلدان نرسیده است؟چرا لحظه ی باران نرسیده است؟ وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است، به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است. بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟دل عشق ترک خورد، گل زخم نمک خورد، زمین مرد، زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،فقط برد، زمین مرد، زمین مرد ،خداوند گواه است،دلم چشم به راه است، و در حسرت یک پلک نگاه است، ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی، برسد کاش صدایم به صدایی...
***

عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس، تو کجایی گل نرگس؟به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است زجنس غم و ماتم، زده آتش به دل عالم و آدم مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای؟ ای عشق مجسم! که به جای نم شبنم بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت. نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت به فدای نخ آن شال سیاهت به فدای رخت ای ماه! بیا صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم تویی...


***

آجرک الله!عزیز دو جهان یوسف در چاه ،دلم سوخته از آه نفس های غریبت دل من بال کبوتر شده خاکستر پرپرشده، همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی، به همان صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت ببری تا بشوم کرب و بلایی، به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد ،نگهم خواب ندارد، قلمم گوشه دفتر غزل ناب ندارد، شب من روزن مهتاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره مگر این عاشق بیچاره ی دلداده ی دلسوخته ارباب ندارد...تو کجایی؟ تو کجایی شده ام باز هوایی،شده ام باز هوایی...


***

گریه کن ،گریه وخون گریه کن آری که هر آن مرثیه را خلق شنیده است شما دیده ای آن را و اگر طاقتتان هست کنون من نفسی روضه ز مقتل بنویسم، و خودت نیز مدد کن که قلم در کف من همچو عصا در ید موسی بشود چون تپش موج مصیبات بلند است، به گستردگی ساحل نیل است، و این بحر طویل است وببخشید که این مخمل خون بر تن تبدار حروف است که این روضه ی مکشوف لهوف است، عطش بر لب عطشان لغات است و صدای تپش سطر به سطرش همگی موج مزن آب فرات است، و ارباب همه سینه زنان کشتی آرام نجات است،ولی حیف که ارباب «قتبل العبرات» است، ولی حیف که ارباب«اسیر الکربات» است، ولی حیف هنوزم که هنوز است حسین ابن علی تشنه ی یار است و زنی محو تماشاست زبالای بلندی، الف قامت او دال و همه هستی او در کف گودال و سپس آه که «الشّمرُ ...»خدایا چه بگویم «که شکستند سبو را وبریدند ...» دلت تاب ندارد به خدا با خبرم می گذرم از تپش روضه که خود غرق عزایی، تو خودت کرب و بلایی، قسمت می دهم آقا به همین روضه که در مجلس ما نیز بیایی، تو کجایی ... تو کجایی...

***


«سید حمیدرضا برقعی»

http://img.tebyan.net/big/1390/09/53...0740174126.jpg



در این دیار هوای نفس کشیدن نیست

برای هیچ پری فرصت پریدن نیست

خدا به داد دل لاله های تو برسد

به ذهن این همه گل چین به غیر چیدن نیست

هزار سرو روان در پی ات روانه شدند

بلند قامتشان حیف قد خمیدن نیست!

در این کویر خود ساقی؛ آب می گردد

برای نو گل تو وقت قد کشیدن نیست

لطیف تر ز گل یاس کودکان توأند

که حقشان به دل خارها دویدن نیست

به التماس بگویم بیا که بر گردیم

دل لطیف مرا تاب زخم دیدن نیست

** السلام علیک یا قمر بنی هاشم **

به اهل عشق ، سر مشق است ابوالفضل

تمام کار تو ، عشق است ابوالفضل

وجود عشق ، مدیون وفایت

بلی الحق خود عشق است ابوالفضل

این دشت ندیده است بهارانی از این دست
بر سینه خود نم نم بارانی از این دست

از کوه بپرسید چه آمد به سر ماه
در ساحل امواج خروشانی از این دست

بر پهنه این خاک عطشناک وزیده است
ناگفته نماند که چه طوفانی از این دست

با تیر تو را بدرقه کردند که باشد
بر سفره چشمان تو مهمانی از این دست

بین الحرمینی شد و در عرش درخشید
هر جا که کشیدند خیابانی از این دست

تاریخ نگاران همه گشتند و ندیدند
بر صفحه تاریخ شهیدانی از این دست

از موی پریشان تو الهام گرفتیم
یک عمر در اشعار پریشانی از این دست

وقتی که سلاطین جهان تشنه اینند
تا دست بگیرند به دامانی از این دست

ماه بین دو دست تو چرا فاصله افتاد
این قصه چرا داشته پایانی از این دست


«احمد علوی»

حقیقت را کجا دیــــدی؟


حقیقت را میان آه جانسوز ابالفضل علی (ع)
سقای لب تشنه،
بریده دستهایش،
با پیشانی زخمی
تیر در یک چشم،
اشک در چشم دگر
ازضجه ی بی آبی طفلان
به هنگام سقوط از اسب،
میان نخلهای نینوا دیدم.



حقیقت را،
میان لاله ی حلقوم شش ماهه،
علی اصغر (ع)،
لب تشنــــه،
میان دستهای مهربان باغبانش،
خون فشان دیدم.



حقیقت را بریده سر،
گلـــــو پاره،
میان بارش سنگ و سنان کوفیان
در قتل گاه کربلا دیدم.



حقیقت را کجا دیدی؟
حقیقت را به روی شانه های زینب کبری (س)،
به روی چادر خاکی تر ازخاک بیابانها،
درون تلی از زنجیر
به دشت کربلا دیدم.



حقیقت را کجا دیدی؟...

« رضا اصفهانی »

عطش ازخشکی لبهای تو سیراب شده
آب از هرم ترک های لبت آب شده

بعد از آن که تو لب تشنه، عطش را کشتی
تشنه لب ماندن ساقی همه جا باب شده

بعد افتادن عکس تو درآیینه آب
برکه ازشوق رخت، خانه ی مهتاب شده

این فرات است که از دردغمت ـ ای دریا ـ
بس که پیچیده به خودیکسره، گرداب شده

تب و تاب حرم ازتشنگی و گرما نیست
دل اهل حرم ازداغ تو بی تاب شده

تیرها رو به سوی چشم تو خواندند نماز
همه گفتند که ابروی تو محراب شده

صحنه ای که کمرکوه شکست ازغم آن
عکس تیریست که دردیده ی تو قاب شده


«محسن عرب خالقی»

سوگند به عاشورا، عباس نمی میرد
غیرت شد از او احیا، عباس نمی میرد

تا دور جهان باقیست ما تشنه و او ساقیست
دارد لقب سقا، عباس نمی میرد

دل راز عطش دارد، بس ناز عطش دارد
لب تشنه و دل دریا، عباس نمی میرد

سوگند به حالاتش، ایثار و موالاتش
در ظاهر و در معنا، عباس نمی میرد

بیگانه ی خودکامه بنوشت امان نامه
عباس نرفت زیرا، عباس نمی میرد

می ریخت ز سر خونش، بر چهره گلگونش
می گفت ولی زهرا، عباس نمی میرد

زیبا سند صبرش، شد کوچکی قبرش
خوان نغمه واویلا، عباس نمی میرد

هر جا علمی دیدی، صاحب کرمی دیدی
فریاد بزن آنجا، عباس نمی میرد


«...»

متن شعر دامن همت حسين بن علي زد بركمر
((دامن همت حسين بن علي زد بركمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر))

در ازل جام بلائي آمد از نزد خدا
اين خطاب آمد كه اي ارواح كل ماسوا
ز انبياء و اولياء و اصفياء و اتقياء
كيست از عبد مطيعم نوشد اين جام بلا

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

انبياء گشتند حيران جملگي از اين خطاب
اولياء اندر تعجب اصفياء در اضطراب
اتقياء را اين ندا بر قلب چون تير شهاب
اشك حسرت جاري از چشم رسل همچون سحاب

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

انبياء مرسل ختم رسولان كبار
ساير مخلوق باري از يمين و از يسار
بعضي نوشيدند و از آن جام تلخ ناگوار
رفته از بعضي ز نوش آن قدح تاب و قرار

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

بعضي از دورش نظر كردند با حال حزين
جمع ديگر گشته اند از ديدن وي دل غمين
فرقه اي گفتند پس دشوار باشد نوش اين
فرقه اي را دل شده از بوي وي اندوهگين

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

پس حسين بن علي آن سرور عالي تبار
زد به بالا آستين همتش مردانه وار
گفت گر نوشم من اين جام بلا اي كردگار
چيست پاداشم بگو اي شهريار پايدار

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

بر حسين آ مد خطاب اي پادشاه ممتحن
هر كه نوشيدست اين جام بلا از امر من
گشته در راه رضايم حامل بار محن
مي شود سلطان و صاحب اختيار اندر زمن

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

اين قدح را كه نوشد شافع محشر شود
مالك ملك وابر مخلوق را رهبر شود
بيرق حمدش به دست تاج دين بر سر شود
بر ملائك وحش و طير و انس و جن سرور شود

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

هر كه نوشد جام محنت از ره صدق و صفا
در رضاي حق نمايد جان شيرين را فدا
خويش را آماده بنمايد به هر رنج و بلا
در جزاي اين عمل او را شوم من خون بها

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

ماوراء اندر تحير جمله از بالا و پست
پس حسين بگرفت آن جام بلا بر روي دست
خواست تا نوشد ندا آمد ز خلاق الست
صبر كن تا با تو گويم زآنچه در اين جام هست

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

بايد اول يا حسين اكبر دهي اصغر ده
ي قاسم و عباس و با عبدالله و جعفر دهي
خويشتن بايد دهي جان و سر و پيكر دهي
زان سپس اندر اسيري خواهر و دختر دهي

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

هست اين جام بلا را زخمهاي بي حساب
نيزه و شمشير تير آنگاه سوز آفتاب
چون شدي لب تشنه از بهرت ميسر نيست آب
بسته گردد بازوي طفلان زارت با طناب

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

پس به پاسخ گفت يا رب در رضايت سر دهم
گر قبول افتد گلو را در دم خنجر دهم
سرچه باشد در ره جانان بلي پيكر دهم
شاكرم كاندر رهت اكبر دهم اصغر دهم

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

جان چه باشد زآنكه اندر راه جانان ميدهم
چون شدم عاشق بلي جان و تن ارزان مي دهم
پيكر مجروح بر ريگ بيابان مي دهم
در ميان آفتاب گرم سوزان مي دهم

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

راضي ام در راه حق ريشم به خون رنگين كنم
اصغر ششماهه را قربان راه دين كنم
از غم انصار قلب خويش را غمگين كنم
خويش را مقتول تيغ قوم بد آئين كنم

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

راضي ام زينب اسير فرقه كافر شود
موپريشان خواهرم كلثوم بي ياور شود
غل به گردن سيد سجاد غم پرور شود
راضي ام بر آنكه راسم زيب طشت زر شود

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

بهر امت راضي ام جان با لب عطشان دهم
در زمين كربلا من پيكر عريان دهم
راضي ام تا جسم خود زير سم اسبان دهم
زير چوب خيزران راس و لب و دندان دهم

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

بعد قتلم راضي ام بينم به روي ني سرم
بي برادر بي پدر گردد سكينه دخترم
راضي ام در كوچه و بازار بينم خواهرم
در بلاها جمله راضي بر رضاي داورم

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

اين حسين كو جان خود قربان امت مي كند
اي عزيزان بر گنهكاران شفاعت مي كند
وز شفاعت نامه اي برما كرامت مي كند
جمله را مستغرق درياي رحمت مي كند

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر

هر كسي اندر ازل از لطف خلاق جلي
صاحب يك منصبي شد از حسين بن علي
منصب اين عاصي مجرم علي بن ولي
ذكر وي شد تا شود قلب سياهم منجلي

دامن همت حسين بن علي زد بر كمر
گفت من مي نوشم اين جام بلاي پر خطر


زنده یاد علی خاتمی نوری (ملقب به علی بن ولی)

روز عاشورا

روزی که در جام شفق مُل کرد خورشید
بر خشک‌چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید

شید و شفق را چون صدف در آب دیدم‌
خورشید را بر نیزه گویی خواب دیدم

‌خورشید را بر نیزه‌؟ آری‌، این‌چنین است‌
خورشید را بر نیزه دیدن سهمگین است

‌بر صخره از سیب زنخ بر می‌توان دید
خورشید را بر نیزه کم‌تر می‌توان دید

بی‌درد مردم ما خدا، بی‌درد مردم‌
نامرد مردم ما خدا، نامرد مردم

‌از پا حسین افتاد و ما بر پای بودیم‌
زینب اسیری رفت و ما بر جای بودیم

‌از دست ما بر ریگ صحرا نطع کردند
دست علم‌دار خدا را قطع کردند

نوباوگان مصطفی را سر بریدند
مرغان بستان خدا را سر بریدند

در برگ‌ریز باغ زهرا برگ کردیم‌
زنجیر خاییدیم و صبر مرگ کردیم

‌چون بیوگان ننگ سلامت ماند بر ما
تاوان این خون تا قیامت ماند بر ما


«علی معلم دامغانی»

مروه ی كرببلا حال و هوایی دارد
این سراشیبیِ گودال منایی دارد


خبرش پر شده در دشت ز مركب افتاد
به زمین خوردن آیینه صدایی دارد


كینه توزان جمل دشنه یشان كُند شده
می زند بر تن او هر كه عصایی دارد


مادرش دوخته با دستِ شكسته؛ نكشید!
مگر این پیرهن پاره بهایی دارد!؟


نیزه ها پایِ مناجاتِ لبش گریه كنند
خودمانیم! عجب سوزِ صدایی دارد


قبله این سوست؛ همین طور رهایش نكنید
آخر این كشته ی مظلوم خدایی دارد


بی كفن گوشه ی گودال بلا افتاده
چه كسی بین شما كهنه عبایی دارد؟


حق بده زینب دلخسته پریشان باشد
دلبرش بر سر نی زلف رهایی دارد


«وحید قاسمی»

حسین من....
من نذر میکنم که ز داغ تو جان دهم..
باشد که نذر خسته دلان تا خدا رود.....

ای شاه بی لشکر بگو پس لشکرت کو؟
گر تو سلیمانی بگو انگشترت کو؟

ظرف دو ساعت این همه نیزه شکسته؟
بوی تو می آید بگو پس پیکرت کو؟

با ناله های فاطمه اینجا دویدم
گر تو حسین مادری پس مادرت کو؟

یک جای بوسه در تنت باقی نمانده
خاک دو عالم بر سرم موی سرت کو؟

آقای من پیراهنت کو؟ خاتمت کو؟
سیمرغ قاف عاشقی، بال و پرت کو؟

گیرم سرت را از قفا آقا بریدند
آن بوسه ای که داده ام بر حنجرت کو؟

از تو توقع دارم ای تندیس غیرت
برخیزی از زینب بپرسی معجرت کو؟

این دشت دشت چشمهای خیره سر شد
آقا کمک من خواهرت را دخترت کو؟


«علی اکبر لطیفیان»

نزدیک مغرب است خدایا چه می شود؟
کشتی شکست خورده دریا چه می شود؟

از لاله های خون جراحات زخم عشق
مقتل ز عمق فاجعه دریاچه می شود

با چکمه های بند نبسته رسیده شمر
با زخمهای سینه بابا چه می شود؟

قاتل ز بس برید از نفس فتاد
ای سر بریده بعد تو با ما چه می شود؟

نزدیک مغرب است چه باد مخالفی
نزدیک مغرب است ندا داد هاتفی

ای کشته فتاده به صحرا، حسین من
ای میوه رسیده زهرا، حسین من

آن کهنه پیرهن که خودم بافتم چه شد؟
ای بانی قیامت کبرا، حسین من

یادش به خیر شانه زدن های موی تو
ای صاحب شفاعت عظما، حسین من

چشمت زدند عاقبت این هرزه چشم
قربانی حسادت دنیا، حسین من

مغرب شد و گذشت و حالا شب آمده
بعد از تمام حادثه ها زینب آمده

زینب رسید و خاطره ها را مرور کرد
از بین نیزه های شکسته عبور کرد

آهی کشید و گفت «أأنت اخی»حسین
اینجا گریز روضه ی ما جفت و جور کرد

بشنید یا «اخی الیً»صبور باش
دل را به امر حنجر پاره صبور کرد

در آخرین دقایق گودال قتلگاه
هر نیزه ای به گونه ای عرض حضور کرد

قلب ز شعله دلخورش آتش گرفته است
ناگاه دید چادرش آتش گرفته است

«...»

عصر عاشورا کنار خیمه‌های سوخته
ذوالجناحی ماند با یال رهای سوخته

کاروان می‌رفت و می‌بلعید دشت دیرسال
کودکان تشنه را با دست و پای سوخته

در کجا دیدید یا خواندید روی نیزه‌ها
آسمان قرآن بخواند با صدای سوخته

قطره ‌قطره شرم شد آب فرات از دیدنِ
رقص خون‌آلود شمشیر و هوای سوخته

چارده قرن آسمان بارید و می‌بارد هنوز
چشم زینب را به خاک کربلای سوخته

ابرها بارانی و شاید خدا هم گریه کرد
عصر عاشورا کنار خیمه‌های سوخته


«محمود اکرامی»

خاک غم بر سر گلزار جهان باد امشب
رفته گلزار نبوّت همه بر باد امشب

خرگه چرخ ستم پیشه بسوزد که بسوخت
خرگه معدلت از آتش بیداد امشب

سقف مرفوع نگون باد که گردیده نگون
انه محکم تنزیل ز بنیاد امشب

شد سراپردة عصمت ز اجانب ناپاک
در رواق عظمت زلزله افتاد امشب

شده از سیل سیه کعبه توحید خراب
وین عجب تر شده بیت الصنم آباد امشب

از دل پرده نشینان حجازی عراق
میرود تا به فلک ناله و فریاد امشب

شورش روز قیامت رود از یاد گهی
کز ابوالفضل کنند اهل حرم یاد امشب

از غم اکبر ناشاد ونهال قد او
خون دل می چکد از شاخه شمشاد امشب

نوعروسان چمن را زده آتش بجگر
شعلة شمع قد قاسم داماد امشب

مادر اصغر شیرین دهن از داغ کباب
تیشه بر سر زند از غصه چه فرهاد امشب

حجّت حق چه بنا حق بغل جامعه رفت
کفر مطلق شده از بند غم آزاد امشب

بانوان اشک فشان لیک چو یاقوت روان
خاطر زاده مرجانه بود شاد امشب

دیو، انگشتر و انگشت سلیمان را برد
نه عجب خون رود از چشم پریزاد امشب

ای دریغا که به همدستی جمّال لعین
دست بیداد فلک داد ستم داد امشب

چهره مهر سیه باد که بر خاکستر
خفته آن آینه حسن خداداد امشب

برق غیرت زده در خرمن هستی ز تنور
که دو گیتی شده چون رعد پر از داد امشب



«ایت الله کمپانی»

ناله ای از زیربوته می رسید
دختری آه از نهادش می کشید

ای خدا بابای عطشانم چه شد؟
عمه گیسو پریشانم چه شد؟

ای پدر آنان که بر رویم زدند
کعب نی بر دست و بازویم زدند

ظالمی که فرصت از آهم گرفت
پشت آن خیمه سر راهم گرفت

بند قلب بی قرارم را برید
با جسارت گوشوارم را درید

خواستم بگزرم از آن خیره سر
بین خیمه جای ماندم ای پدر!

ناگهان آتش به دامانم نشست
بارها خوردم زمین در شیب و پست

حال رنگی زرد دارم ای پدر
پیکری پردرد دارم ای پدر

تشنگی تاب و توانم را گرفت
تازیانه قدرت جانم گرفت

زیر جای میگریم پدر
گر نیایی بی تو میمیرم پدر

«...»
http://dl.bahalfa.com/1391/azar/shame-ghariban.jpg

گفتگــو را بــر ســرِ نـــــامِ « حُسین » آورده ایم
داستــــانِ مــرگِ پیغمبـــر بـه پــایــان شد مگر
آری آری هر مصیبت را نهـــایت ممکــن است
چون رسی در « کَربَلا » گویی دوچندان شد مگر

متن شعر : صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن - شاعر : مرحوم رضائی

(( زبان حال حضرت مسلم بن عقیل : ))

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظرکن

================================================== ===========

بنما گذری باد صبا جانب بَطحا
بر گوی تو با سرور دین زاده زهرا

از لطف تو شاها نظری کن به سوی ما
شاها به سوی مسلم دلخسته نظر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

در کوفه ویرانه گرفتار شدم من
بی مونس وبی یاور و غمخوار شدم من

از عشق تو اکنون به سرِ دار شدم من
ای شاه بیا و تو زمن رفع خطر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

آیا خبرت هست زمن ای شه ابرار
در کوفه چه شد حال من اندر سر بازار

تنها وگرفتار شدم من به شب تا ر
از بهر من ای شاه بیا فکر دگر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

آگاه نباشی ز غم ومحنت مسلم
پُرسی ز صبا گر تو دمی حالت مسلم

گوید که زکف رفته دگر طاقت مسلم
آخر نظریاِبنِ عَمِ ای نیک سِیَرکن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

بر گرد ز ره زود تو ای شاه مدینه
ترسم که شود بی پدر از کینه سکینه

سیلی خورد آن دختر بی مثل و قرینه
از کوفه حسینم به خدا صرف نظر ک صبا

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

روزم به خدا تیره تر ای شاه ز شام است
کار من دلخسته هم امروز تمام است

آخر سخنم باتو و این ختم کلام است
از مردم این شهر حسینم تو حذر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

بر گرد تو از کوفه که ترسم علی اکبر
چون ماه شود شَقّه سر شبه پیمبر

پاره شود از تیر گلوی علی اصغر
صرف نظر ای سرور خوبان ز سفر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

در کوفه شده مسلم تو شهره بازار
از روز ازل بوده به عشق تو گرفتار

منصور صفت در ره تو رفته سر دار
اکنون تو نگاهی به من خسته جگر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

پروانه صفت بهر تو بین بال و پرم سوخت
چون شمع ز عشقت به خدا پا و سرم سوخت

ا ز هجر تو در کوفه حسینم جگرم سوخت
از مهر نگاهی تو به این سوخته پر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

افتاده میان من ومعشوق جدائی
در حشر بوَد وعده ما تا که بیائی

شاید که تو با سر شبی در کوفه بیائی
آن وقت تماشا به من ای فخر بشر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن
بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

در مردم این شهر وفا نیست صفا نیست
بالله که در این شهر یکی مرد خدا نیست

مانند رضائی به درت هیچ گدا نیست
زین نامه سیَه اِی شَهِ دین غم زبَصَر کن

صبا زود گذر کن حسین را تو خبر کن بگو ای شه خوبان به مسلم تو نظر کن

ای کاش ماجرای بیابان دروغ بود
این حرف‌های مرثیه‌خوانان دروغ بود!

ای کاش این روایت پر غم، سند نداشت
بر نیزه‌ها نشاندن قرآن دروغ بود!

یا گرگ‌های تاخته بر یوسف حجاز
چون گرگ‌های قصه کنعان دروغ بود!

محمد مهدی سیار

رفتیّ و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی

گفتم غریبی، نه غریبی چاره دارد
آه از یتیمی ای پدر، آه از یتیمی

من بودم و غم، روز روشن، شهر کوفه
روی تو را بر نیزه دیدم، دیدم از دور

در بین جمعیت تو را گم کردم اما
با هر نگاه خود تو را بوسیدم از دور

من بودم و تو، نیمه شب، دروازه ی شام
در چشم من دردی و در چشم تو دردی

من گریه کردم، گریه کردم، گریه کردم
تو گریه کردی، گریه کردی، گریه کردی

در این زمانه سرگذشت ما یکی بود
ای آشنای چشم های خسته ی من

زخمی که چوب خیزران زد بر لب تو
خار مغیلان زد به پای خسته ی من

ای لاله من نیلوفرم، عمه بنفشه
دنیا ندیده مثل این ویرانه باغی

بابا شما چیزی نپرس از گوشواره
من هم از انگشتر نمی گیرم سراغی


«سید محمد جواد شرافت»

صحبت از موسی و طور و ذوق عمرانی بس است
من پدر می خواستم، توضیح عرفانی بس است

قرعه ی آن قبله ی سیار بر ما اوفتاد
ای خرابه، غبطه بر دیوار نصرانی بس است

روح کامل گشت و من هر روز لاغر می شوم
فصل تجرید است، از پیکر نگهبانی بس است

گریه را مخفی نخواهم کرد زیر آستین
تیغ از رو بسته ام، عرفان پنهانی بس است

بوسه ای بر من بدهکاری ز وقت رفتنت
پس ادا کن قرض خود، این صبر طولانی بس است

شرح مویی که ندارم بیش از این از من مخواه
از پریشان حالی ام هر قدر می دانی بس است

هر چه خوردم زخم بود و زخم بود و زخم بود
سفره ات را جمع کن بابا که مهمانی بس است

یک رقیه جان از آن لب ها برایم خرج کن
محفل انس مرا آیات قرآنی بس است

چون علی اکبر مرا هم در عبایت جمع کن
زخم های مختلف را این پریشانی بس است


«محمد سهرابی»

اربعین حسینی-زبان حال زینب کبری



چهل روز، ذکر لبم یا حسین است

چهل روز ، تاب و تبم یا حسین است

چهل روز با خاطراتت سحر شد

چهل روز زینب بسی خون جگر شد

چهل روز یاد آور رنج و ناله

چهل روز با خاطرات سه ساله

چهل روز دریای ماتم خروشید

چهل روز از نی سرت بوسه می چید

چهل روز هر گل ز داغ تو پژمرد

چهل روز دیدم لبت خیزران خورد

چهل روز شش ماه ای رفت و پر زد

چها روز دائم ربابت به سر زد

چهل روز اهل حرم گرم زاری

چهل روز این زینب و اشک جاری

چهل روز اهل حرم در خطر بود

چهل روز ذکر حرم ای پدر بود

چهل روز ماندم ولی بی ابالفضل

چهل روز یک سر،لگدکوب یک نعل

چهل روز افطارمان روی نیلی

چهل روز این زینبِ خورده سیلی

چهل روز طی شد برایم چهل سال

چهل روز احساس من گشته پامال

چهل روز منزل به منزل جدایی

چهل روز راحت ز دنیای مایی

چهل روز زینب ولی بی برادر

چهل روز رفتی ولی مانده خواهر

چهل روز در عمق دل کربلا بود

چهل روز در خیمه روضه به پا بود

چهل روز، زینب،اسارت و َ امّا

چهل روز ، زینب،جسارت وَ امّا

سفر کردم به دنبال سر تو
سپر بودم برای دختر تو
چهل منزل کتک خوردم برادر
به جرم این که بودم خواهر تو

حسینم واحسین گفت و شنودم
زیارت نامه ام جسم کبودم
چه در زندان، چه در ویرانة شام
دعا می خواندم و یاد تو بودم

برای هر بلا آماده بودم
چو کوهی روی پا استاده بودم
اگر قرآن نمی خواندی برایم
کنار نیزه ات جان داده بودم