مشاعره با کلمه!

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چهار فصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هرکس دل نیست
قلب ها ز آهن و سنگ
قلب ها بی خبر از عاطفه اند...
سبزه

چون پرند نیلگون، بر روی پو شد مرغزار

پرنیان هفت رنگ، اندر سر آرد کوهسار

سبزه اندر سبزه بینی،چون سپهر اندر سپهر

خیمه اندر خیمه بینی،چون حصار اندر حصار

حصار

قوت بازوی پرهیز به خوبان مفروش
که در این خیل حصاری به سواری گیرند
بازو

کیست این کز لب دیوار من آویخته زلف
تاکوش، شیشه به دست، از همه سو ریخته زلف

کیست این راز پریشانی من در موهاش
تکیهگاه سر شوریده من بازوهاش

زلف

از کفر سر زلف وی ایمان میریخت
وز نوش لبش چشمه ی حیوان میریخت(حیوان با فتحه[nishkhand])
چون کبک خرامندهبصد رعنایی
میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت
کبک[nishkhand]

سبزه و لاله چو لب مهوفشان
داده زه فیروزه و لعلش نشان
نادره کبکی به جمال تمام
شاهد آن روضه ی فیرو زه فام

لاله

گفتم صنما لاله رخا دلدارا
در خواب نمای چهره باری یارا
گفتا که روی به خواب بی ما وانگه
خواهی که دگر به خواب بینی ما را
چهره

بیا به میکده و چهره ارغوانی کن

مرو به صومعه کان جا سیاه کارانند

"ميكده"

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت
بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست
کعبه

به کعبه گفتم تو از خاکی منم خاک، چرا باید دورت بگردم؟
گفت تو با پـــا آمدی باید بگردی، برو با دل بیا تا من بگردم

خاک

دوش زدم بر سر و دل راي تو

تا نگرم قامت زيبــــــــــــاي تو


خسته ز غمها بنشيــــــــنم برت

بوسه زنم بر لب و سيــــماي تو


هيچ تنابنـــــــــده نــــگيرد دمي

پيش دل و ديده دمي جـــــاي تو


نيک نگر خاک بيابان عــــــشق

زانکه منــــــــم زير کف پاي تو



شور

دوش با من گفت پنهان كارداني تيز هوش
و ز شما پنهان نشايد كرد سر مي‏
گفت آسان گير بر خود كارها كز روي طبع
سخت مي‏گردد جهان بر مردمان سخت‏كوش‏
لطفاَ با کلمه ( پنهان )

ای که تو آگاه شدی از روش ما.کنون
در بر بازوی خود شعر بده در جنون

در همه دیوان بگرد با نفس شور عشق
با کلمات جنون ساز بکن شور خون

جنون

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را....... دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا


با کلمه: آشکار

جنون بی تابی عشقه
جنون فریاد بی تابه
جنون درگیره با روحت
جنون چشم های مهتابه

مهتاب

و حرف آخر من این که شبهای سیاهم را

به مهتاب نگاه خود منور می کنی یا نه


منور

منور شد چراغ خانه ام با رويت اي دوست
تمام زندگي مست وجود و بويت اي دوست

تمام

تمام روزهایم رو به زوال می رود
چه کنم که از دست نرود زود دلم
روز

شب نه چون روز بد وجانکاه است



شب کجا روز کجا شب ماه است

ماه

ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالیست
حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالیست

هجران

دو روزي شد كه با هجران جانان صحبتي دارم
در اين كار آزمودم خويش را،خوش طاقتي دارم
به حال مرگ باشد، هركه دور افتد ز غمخواري
من از دلدار دور افتاده ام ،خوش حالتي دارم
طاقت

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم

دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم

شوقست در جدایی و جورست در نظر

هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم

شوق

برق با شوقم، شراری بیش نیست
شعله، طفل نی سواری بیش نیست
آرزو های دو عالم دستگاه
از کف خاکم غباری بیش نیست

زاغ می خواست که قارقار کند
تا که آوازش آشکار کند
طعمه افتاد چون دهان بگشود
روبهک جست و طعمه را بربود

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست
و اندر طلب طعمه پر و بال بیاراست

بسی کند و کاوید و کوشش نمود
کز آن سنگ خارا رهی برگشود[golrooz]

رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد

سراغ يوسف مطلب در اين بيابان نيست
مگر ز چاک گريبان نظر به چاه کنيد(بيدل)



باکلمه ى چاه لطفا

چاه چونان پستی و ژرفاش بی شرمیش ناباور
و غم انگیز و شگفت آور ...

غـــــــــــم دل با که بگویم که مرا یارى نیست

جز تـــــــــو اى روحِ روان، هیچ مددکارى نیست

مرا و عشق تو گیتی به یک شکم زادست
دو روح در بدنی چون دو مغز در یک پوست
(حضرت سعدى)
کلمه ى شکم لطفا

نهد لعل و فیروزه در صلب سنگ
گل لعل در شاخ پیروزه رنگ
ز ابر افگند قطره‌ای سوی یم
ز صلب اوفتد نطفه‌ای در(شکم)
از آن قطره لوءلوءی لالاکند
وز این، صورتی سرو بالا کند
باکلمه ی نطفه لطفا...[shaad]

دهد نطفه را صورتی چون پری
که کرده ست بر آب صورتگری؟
(حضرت سعدى)
کلمه ى صورتگر ياصورتگرى لطفا

صورتگر نقاشــم هر لحظه بتی سازم
وانگه همه بت‌ها را در پیش تو بگدازم
صد نــقش برانــــگیزم با روح درآمــیزم
چون نقش تو را بینم در آتشش اندازم
(مولوي)

با کلمه "بت" لطفا"

اى شمع بتان تا کى بر گرد درت گردم
پروانه ى خويشم کن تا گرد سرت گردم (محتشم کاشانى )
باکلمه ى پروانه لطفا

یک شبی پروانگان جمع آمدند
در مضیفی طالب شـمع آمدند

درتماشايت به رنگ شمع هرجا مى رويم
ديده ى ما يک قدم پيش است از مژگان ما
(بيدل دهلوى)
باکلمه ى تماشالطفا

بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار
خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

به صحرا بنگری صحرا میبینی
به دریا بنگری دریا میبینی
بهرجا بنگری کوه ودرخت ودشت
نشان از قامت رعنام میبینی[nishkhand]

قامتش را سرو گفتم سرکشید از من بخشم
دوستان از راست میرنجد نگارم چون کنم