نمایش نسخه قابل چاپ
سياه همچون افريقاي خودم
عيساي مسيح
روي جاده ي مرگت به تو برخوردم.
راهي که از اتفاق پيش گرفته بودم
بي آن که بدانم
تو از آن مي گذري.
هياهوي جماعت که به گوشم آمد
خواستم برگردم
اما کنجکاوي
مانعم شد.
از غريو و هياهو
ناگهان ضعفي عجيب عارضم شد
اما ماندم و
پا پس نکشيدم.
انبوه بي سر و پاها با تمام قوت غريو مي کشيد
اما چنان ضعيف بود
که به اقيانوسي بيمار و خفه مي مانست.
حلقه يي از خار خلنده بر سر داشتي
و به من نگاه نکردي.
گذشتي و
بر دوش خود بردي
همه ي محنت مرا.
سياه همچون افريقاي خودم
غير قابل چاپ
راسي راسي مکافاتيه
اگه مسيح برگرده و پوسّش مث ما سياه باشه ها!
خدا مي دونه تو ايالات متحد آمريکا
چن تا کليسا هس که اون
نتونه توشون نماز بخونه،
چون سياها
هرچي هم که مقدس باشن
ورودشون به اون کليساها قدغنه;
چون تو اون کليساها
عوض مذهب
نژادو به حساب ميارن.
حالا برو سعي کن اينو يه جا به زبون بياري،
هيچ بعيد نيس بگيرن به چارميخت بکشن
عين خود عيساي مسيح!
سياه همچون افريقاي خودم
آوازهاي غمناک
پل را آهن
يه آواز غمناکه تو هوا.
پل را آهن
يه آواز غمناکه تو هوا.
هر وخ يه قطار از روش رد ميشه
دلم ميگه سر بذارم به يه جايي.
رفتم به ايسگا
دل تو دلم نبود.
رفتم به ايسگا
دل تو دلم نبود.
دُمبال يه واگن باري مي گشتم
که غِلَم بده ببرَتَم يه جايي تو جنوب.
آي خدا جونم
آوازاي غمناک داشتن
چيز وحشتناکيه!
آوازاي غمناک داشتن
چيز وحشتناکيه!
واسه نريختن اشکامه که اين جور
نيشمو وا مي کنم و مي خندم.
سياه همچون افريقاي خودم
قطعه ي آمريکايي - آفريقايي
چه دور
چه دور از دسترس است
آفريقا.
حتا خاطره يي هم زنده نمانده است
جز آن ها که کتاب هاي تاريخ ساخته اند،
جز آن هايي که ترانه ها
با طنيني آهنگين در خون مي ريزد
با کلماتي غم سرشت، به زباني بيگانه که زبان سياهان نيست
با طنيني آهنگين سر از خون بيرون مي کشد.
چه دور
چه دور از دسترس است
آفريقا!
طبل ها رام شده اند
در دل زمان گم شده اند.
و با اين همه، از فراسوهاي مه آلود نژادي
ترانه يي به گوش مي آيد که من درکش نمي کنم:
ترانه ي سرزمين پدران ما،
ترانه ي آرزوهايي که به تلخي از دست رفته است
بي آن که براي خود جايي پيدا کند.
چه دور
چه دور از دسترس است
چهره ي سياه آفريقا!
سياه همچون افريقاي خودم
سياه از رودخانه ها سخن مي گويد
من با رودخانه ها آشنايي به هم رسانده ام
رودخانه هايي به ديرينه سالي عالم و قديمي تر از جريان خون
در رگ هاي آدمي.
جان من همچون رودخانه ها عمق پيدا کرده است.
من در فرات غوطه خورده ام
هنگامي که هنوز سپيده دم جهان، جوان بود.
کلبه ام را نزديک رود کنگو ساخته بودم
که خوابم را لالاي مي گفت.
به نيل مي نگريستم و اهرام را بر فراز آن برپا مي داشتم.
ترانه ي مي سي سي پي را مي شنيدم
آنگاه که لينکلن در نيواورلئان فرود آمد،
و سينه ي گل آلودش را ديده ام
که به هنگام غروب به طلا مي ماند.
من با رودخانه ها آشنا شده ام
رودخانه هايي سخت ديرينه سال و ظلماني.
جان من همچون رودخانه ها عمق پيدا کرده است.
سياه همچون افريقاي خودم
گرگ و ميش
تو گرگ و ميش اگه پرسه بزني
گاهي راتو گم مي کني
گاهي هم نه.
اگه به ديوار
مشت بکوبي
گاهي انگشتتو ميشکوني
گاهي هم نه.
همه مي دونن گاهي پيش اومده
که ديوار برُمبه
گرگ و ميش صبح سفيد بشه
و زنجيرا
از دسّا و پاها
بريزه.
سياه همچون افريقاي خودم
روياها
روياهاتو محکم بچسب
واسه اين که اگه روياها بميرن
زنده گي عين مرغ شکسته بالي ميشه
که ديگه مگه پروازو خواب ببينه.
روياهاتو محکم بچسب
واسه اين که اگه روياهات از دس برن
زنده گي عين بيابون برهوتي ميشه
که برفا توش يخ زده باشن.
سياه همچون افريقاي خودم
بارون بهار
بذار بارون ماچت کنه
بذار بارون مث آبچک نقره
رو سرت چيکه کنه.
بذار بارون واسه ت لالايي بگه.
□
بارون، کنار کوره راها
آبگيراي راکد دُرُس مي کنه
تو ناودونا
آبگيراي روون را ميندازه،
شب که ميشه، رو پشت بونامون
لالايي هاي بُريده بُريده ميگه.
□
عاشق بارونم من.
سياه همچون افريقاي خودم
مردم منشب زيباست
چهره هاي مردم من نيز
ستاره ها زيباست
چشم هاي مردم من نيز
خورشيد هم زيباست
روح و جان مردم من نيز.
سياه همچون افريقاي خودم
بزرگ تر که شدم...
خيلي وقت پيش از اينا بود.
من، حالا ديگه بگي نگي رويام يادم رفته
اما اون وقتا
رويام درست اونجا بود و
جلو روم
مث پنجه ي آفتاب برق مي زد.
بعد، اون ديواره رفت بالا.
خورد خورد رفت بالا
ميون من و روياهام.
رفت بالا، اونم با چه آسّه کاري!
خورده خورده
آسّه آسّه رفت بالا و
روشني خوابمو
تاريک کرد و
رويامو ازم پنهون کرد.
بالا رفت تا رسيد به آسمون،
آخ! امان ازين ديوار!
همه جا سايه س و
خودمم که سياه!
تو سايه لميده م
پيش روم، بالا سرم،
ديگه روشني رويام نيس،
جز يه ديوار کت و کلفت هيچي نيس،
جز سايه هيچي نيس.دسّاي من
دسّاي سياي من!
(اونا از تو ديوار رد ميشن
اونا روياي منو پيدا مي کنن)
کمکم کنين دخل اين سياهيا رو بيارم
اين شبو بتارونم
اين سايه رو درب و داغون کنم
تا ازش هزارون پره ي آفتاب درآرم:
هزار گردباد
از خورشيد و رويا!