عشق معطوف به غير از خود است. در حاليكه محور هوس خود فرد و لذت اوست.
هوس آن دوست داشتنیه که علت مشخصی داره
ولی عشق دوست داشتنی است که علتش مجهوله
نمایش نسخه قابل چاپ
عشق معطوف به غير از خود است. در حاليكه محور هوس خود فرد و لذت اوست.
هوس آن دوست داشتنیه که علت مشخصی داره
ولی عشق دوست داشتنی است که علتش مجهوله
سوال راجع ب تفاوت عشق و هوسه نه اینکه کدومشون عشق خالصتری دارن.چه بسا پسرایی ک تو عشقشون ریا نیست ونابتر از یه دختر عشقشونو ب نمایش میزارن وبالعکس واسه دخترم همینجور.نقل قول:
نوشته اصلی توسط mozhgan.z.1368
خواهشا جو متشنج نکنین و جمع نبندین و همه پسرارو با یه چشم نبینین .
بهتراعتمادو عشق و تو وجود خودتون شخصا دنبال کنین نه تو جامعه پسرا ک به خودتون اجازه بدین بی پرده راجع به همه پسرا نظر بدین!!!!!!!!!!!!!!!!!!ممنون
دقیقا سوال منم هست این!!
راستی نکنه عاشق شدین؟!!!!!!!!
عشق هوش و هواس آدمو میگیره! تو بخاطر عشقت حاضری هر کاری بکنی! حتی ازش بگذری تا فقط عشت تو زندگیش احساس خوشبختی کنه!! عشق پاکه و به گناه آلوده نمیشه!!! هوس زود گذره و دوام چندانی نداره! مدتی بگذره خود به خود از بین میره!!
عشق همون چیزیه که میگن آدمو کور میکنه آدم عاشق اصلا از دست معشوقش ناراحت نمیشه و بهش اعتراض نمیکنه هر کار که معشوقش انجام بده چه خوب چه بد از چشم عاشق نمیوفته مثل مجنون با اینکه لیلی رفت ازدواج کرد ولی اون بازم عاشقش بود و وقتی لیلی مرد از غصه اونم مرد...[narahat]
ولی هوس نه هوس یه نیاز جسمانی یا روانی مثل نیاز به هم صحبت شدن با طرفش یا نیاز به دیدن طرفش و خیلی نیازای دیگه که خودتون میدونین این نیاز ها هم از عادت و وابستگی سرچشمه میگیره یکی عادت کرده صدای یکی دیگه رو گوش کنه هر شب تلفنی بعد فک میکنه عاشق شده که غلطه
اصلا به نظر من نه عشق خوبه و نه هوس فقط دوست داشتن خوبه
عشق و هوس شبیه هم هستن،
عشق هم نوعی هوسه با این تفاوت که عشق رو میتونی به دوست داشتن تبدیل کنی ولی هوس رو نه....
اگه تونستی عشق رو به دوست داشتن تبدیل کنی اون موقع خوشبخت تر از تو وجود نداره....
از نظر من دوست داشتن بالاتر از عشقه.
همانطور که بعضی از دوستان هم اشاره کردن، عشق فنا شدن در معشوق هست و هوس بخاطر امیال نفسانی است. هوس بعد از مدتی یا بعد از بدست آوردن مطلوب، میخوابه، ولی عشق واقعی روز به روز تشدید میشه.
چون عاشق واقعی در معشوقش فنا میشه و هیچ چیز را برای خود نمیخواهد، پس چه خوب است عاشق کسی شویم که ارزش فنا شدن برای او را داشته باشد، و بهای خون عاشقش را خود معشوق بپردازد واین همان عشق الهی است و در زمین پیدا نمیشود. این همان عشقیست که امام حسین (ع) را با اهل بیت و یارانش به قتلگاه برد. هیچ بشری ارزش چنین عشقی را ندارد، نه اینکه نمیشود در زمین عاشق نشد و کسی را دوست نداشت. اتفاقا عشق الهی و عشق زمینی در ارتباط با هم هستند و به نظر من کسی که عشق کوچک زمینی را تجربه نکرده باشد نمیتواند عشق بزرگ الهی را تجربه کند.
اما عشق انسان به انسان و مخصوصا عشق دو فرد از جنس مخالف که منظور این تاپیک هم همان است، بدون شک همراه با هوس هست، اما در درجات مختلف برای افراد مختلف.
اما این که چطور تشخیص دهیم که عشقش واقعیه یا فقط هوس خالص هست، نمیشه دقیق جواب داد، چون فرمول یا قانون خاصی ندارد که. بسته به روحیات و برخورد طرف باید تامل کرد و تشخیص داد. براساس اقتضای زمان و مکان و شخصیت طرف مقابل باید یه جورایی طرف را مورد آزمایش قرار داد. تا ببینید چند مرده حلاجه و آیا عملش نیز به اندازه ادعایش هست یا نه.
من با مژگان موافقم عشق اون چیزی هست که بیشتر دخترا رو دچار میکنه و هوس بیشتر تو پسرا نمود میکنه البته صددرصد نیست ولی خوب بیشتر وقتا این شکلیه
بظرم عشق اونچیزیکه ما فکر میکنیم نیست که دلیلی برای دوست داشتن براش پیدانکینم اون دوست داشتنی که از روی آگاهی اتفاق میفته معنی واقعی عشقه هر وقت واقعا کسی رو شناختی وقبولش کردی اونوقت عاشقش می شی واین خیلی لذت بخشه اونوقته که براش حاضری جون بدی ولی اگه هوس باشه زود جا میزنی.
عشق توش پره احساسه فقط فقط خود طرف مهمه و همه کار میکنی تا به معشوقت برسی و واقعا زندگیت رنگ و بوی واقعی . اصلی خودشو پیدا میکنه چنان زندگیت شیرین میشه که روزی هزار بار شکر میکنی اما توی هوس فقط ظاهر و وجود طرفت مهمه و خبری از احساس نیست...