نمایش نسخه قابل چاپ
نمیدونم! تا حالا بهش فکر نکردم! الانم چیزی به ذهنم نمیرسه... آخه خیلی چیزا بستگی داره که بخوام توضیح بدم فلسفی میشه.........................[nishkhand]
الهی....!!!!نقل قول:
اونی که من دوسش داشتم رفت با یکی دیگه ازدواج کرد نمیگم خیانت کرد ناخواسته رفت ولی دوست داشتن یه چیز دیگس.انقدر دوسش دارم که فعلآ...........
پس اگه دوست داشتن باشه عالم ادم جمع بشن مشکلی نیست.چون حال هرکس مهم است نه گذشتش.
ولی خب دیگه ازدواج کردن، بهشون فکر نکنید..............
[golrooz]
تنها کسی میتونه بی خیال این موضوع بشه که خودش هم سابقه چنین رفتاری داشته باشه .حتی اگه طرف بگه پشیمون شده وشما بپذیر ید اگه خودتون از این ارتباطات نداشتید هرگز نمیتونید اونو ببخشید بس چه بهثر که آدم خودشو گول نزنه .چون هر خطایی دفعه اولش سخته وتکرار هم راحت تر وهم محتمل تره این رو از من که از همه شما بزرگترم و تجربم بشتره بپذیرید.دونستن این موضوع شاید اوایل ازدواج وتو شور عاشقی مهم بهنظر نرسه ولی بعد ها زمینه رو برای شک وتردید فراهم می کنه .پس یا از اول کنجکاوی نکنید که ندونستن موضوع ضررش کمتره.
ممنون از تاپیک خوبتون (من داخل پارانتز یه چیزی بگم بعد برم سراغ جواب: شرمنده من از آواتار شما خیلی میترسم)
حالا جواب:
متاسفانه این موارد چنان زیاد شده که تقریبا همه مبتلا به این معضل هستند و گزینه دیگری وجود نداره که بخواهیم همچین فردی را رد کنیم و یه فردی را قبول کنیم که اصلا تو این وادیها نبوده، مخصوصا برا دهه هفتادیا دیگه امر عادی تلقی میشه. من با همچین کسی ازدواج نمیکنم چون من دهه شصتی هستم و این احتمال وجود دارد که پسرایی از دهه شصت پیدا بشن که از این لحاظ سالم و پاک باشند. مثلا اسم خودمونو گذاشتیم مسلمون و خیلی راحت بچه های مسلمون میرن با نامحرم نشست و برخاست میکنن و دل میدن و قلوه میستونن، روایت داریم هرگاه دو نامحرم در جایی خلوت کنند نفر سوم شیطان خواهد بود، و جاذبه های جنسی شوخی بردار نیست و قطعا فرد را به گناه خواهد کشید. من با کسی که به خودش و به اعتقاد خودش متعهد نیست نمیتوانم اعتماد کنم. حالا شاید مواردی هم پیدا بشه که طرف واقعا پشیمون شده و توبه کرده، که این هم بسیار بعید و نادر است، توبه به این راحتی ها نیست و ............
اما بریم سراغ دهه هفتادیا، همون طر که قبلا گفتم گزینه دیگری وجود ندارد و مجبورن با همان کسایی ازدواج کنند که قبلا با یکی دوست بودن، همان طور که خودشون قبلا دوست داشتند. بنابراین من از این تریبون به کسایی که دوست پسر یا دوست دختر دارن توصیه میکنم که با دوست پسر یا دوست دختر خودتون ازدواج کنید، وگرنه مجبورید با دوست پسر یا دوست دختر یکی دیگه ازدواج کنید.
معمولا پسرا با دوست دختر خودشون ازدواج نمیکنند.................................... ........................
من خودم یه طرفه دربارش قضاوت نمیکنم شایدرابطه پاک وسالمی داشته یا قصدشون شناخت بوده که به تفاهم نرسیدن . اما شایدکسی که قبل از ازدواج به راحتی تن به دوستی میده ممکنه بعدازازدواج هم همین کارو انجام بده ولی درکل همه چی به ادم ها بستگی داره به باورهاشون هرکس یه ویزگی های رفتاری خاصی داره نمیشه این مسئله رو تعمیم بدیم بگیم هرکی که قبلا ازاین رابطه ها داشته پس نباید باهاش ازدواج کرد یکی تو باورش واعتقادش دوستی رو بد نمی دونه یکی هم چنین نظری نداره .درکل هرکس یکی عینه خودش نصیبش میشه نه بدتر ونه بهتر از خودش .ادم ها یکی مثل خودشون رو جذب میکنن این یه حقیقته
سلام من که عمرا قبولش کنم
من چون خودم خیلی روراستم باهمه دوست دارم طرف مقابلم همین باشه ولی پسرا زیرکند نمیشه بهشون اطمینان کرد
من خودم با کسی رابطه نداشتم دوست دارم طرف مقابلم همین باشه
گفته بودم می دونست برا هم میمردیم.ما دوتا رو بد از هم جدا کردن.نقل قول:
نوشته اصلی توسط بحث
- - - به روز رسانی شده - - -
نقل قول:
نوشته اصلی توسط سونای
به نظر من نه.........
زندگی متاهلی به نظر من محال ممکنه که اختلاف و دعوا و مشاجره توش نباشه
و همینم باعث میشه طرفی که تو مجردی با دوست پسر یا دوس دخترش بوده و کلی از اون روزا خاطرات خوشی داشته
یه دفه وقتی ببینه تو دوران متاهلی همش دردسره و بگو مگو شاید باز برگرده و بره سراغ اون چیزی که قبلا تجربه اش رو داشته و بدون هیچ ترسی و فقط و فقط
برای از بین بردن اون فشار و مشکلات زندگی متاهلی بازم رو بیاره به یه کسی که اون تو یه حدس غلط فکر میکنه درکش میکنه و بازم کمبود محبتش رو از اونطرف جبران کنه
البته اینا همه بستگی به طرفین داره که چه تصمیمص بگیرن
ولی در کل و جامع بخوام بگم من باشم حاضر نمیشم با همچین شخصی ازدواج کنم
هر چن که میگن عشق آدمو کور میکنه و اگر عاشق بشی هیچی برات مهم نیس و گذشته ی طرف رو میتونی قلم قرمز بکشی و عاشقانه باهاش زندگی کنی و نذاری کمبود محبت کنه
که اینم خیلییییی سخته بدون مشکل و مشاجره زندگی متاهلی رو چرخوندن....
به نظر من همه چی بستگی به اون دوتا فرد داره
اگه اون شخص اوضاش خیلی خراب باشه هرگز حتی اگه بمیرم براش هرگز چون ضمانتی نمیبینم دوباره مث قبل نشه یعنی من بزار همین الان بدستش نیارم تا بخوام بعد از دستش بدم
اما اگه خوب باشه و پشیمون شده باشه یا اوضاعش تا اون حدی که خودم میدونم خراب نباشه(آخه مثال هایی هستن تو ذهنم نگفتنی)
چرا که چون وقتی تصمیمی به این مهمی گرفته میشه حتما علاقه خواصی هست پس تا تهش میرم