برداشت هايي از تفسير نهج البلاغه به قلم علامه جعفري

بر بالين يك بيمار
هر اندازه فاصله بین ناظر و جسم متحرک زیادتر باشد، حرکت آن جسم کندتر می نماید. حقیقت این است که با اين كه سازنده كشش زمان در كارگاه مغز ماست و ما مي توانيم عبور طناب ممتدّ زمان را در درون خود احساس نموده و چگونگي شتاب و كندي آن را به طور مستقيم دريافت كنيم ، با اين حال ، به ندرت اتّفاق مي افتد چنين توجّه عميقي به درون داشته و واقعيّت گذشت زمان را به خوبي دريابيم .
آري ، فقط در آن هنگام كه پس از سپري شدن ساليان عمر به عقب بر مي گرديم ، تا حدودي سرعت گذشت زمان را درك مي كنيم . فراموش نمي كنم روزي بر بالين يك بيمار نشسته بودم كه حدود نود سال از عمرش گذشته بود و دو روز بعد از دنيا رفت . در آن روزي كه هنوز هوش و درك خود را از دست نداده بود، از وي پرسيدم : ساليان گذشته عمر خود را چگونه درك مي كنيد؟ او پلك هاي چشمش را روي هم گذاشت و فورا باز كرد و گفت : «چنین چیزی و با چنین سرعتی».