نمایش نسخه قابل چاپ
به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه هایم
از توان سنگین بال
خمیده بود،
و در پاکبازی معصومانه گرگ ومیش
شبکور گرسنه چشم حریص
بال می زد.
به پرواز
شک کرده بودم من.
***
سحرگاهان
سحر شیری رنگی ِ نام بزرگ
در تجلی بود.
با مریمی که می شکفت گفتم«شوق دیدار خدایت هست؟»
بی که به پاسخ آوائی بر آورد
خسته گی باز زادن را
به خوابی سنگین
فروشد
همچنان
که تجلی ساحرانه نام بزرگ؛
و شک
بر شانه های
خمیده ام
جای نشین ِ سنگینی ِ توانمند
بالی شد
که دیگر بارش
به پرواز
احساس نیازی
نبود
نظامی عزیز
خداوندا در توفیق بگشای
نظامی را ره تحقیق بنمای
دلی ده کو یقینت را بشاید
زبانی کافرینت را سراید
مده ناخوب را بر خاطرم راه
بدار از ناپسندم دست کوتاه
درونم را به نور خود برافروز
زبانم را ثنای خود در آموز
به داودی دلم را تازه گردان
زبورم را بلند آوازه گردان
عروسی را که پروردم به جانش
مبارک روی گردان در جهانش
چنان کز خواندنش فرخ شود رای
ز مشک افشاندش خلخ شود جای
سوادش دیده را پر نور دارد
سماعش مغز را معمور دارد
مفرح نامه‌ی دلهاش خوانند
کلید بند مشکل هاش دانند
معانی را بدو ده سربلندی
سعادت را بدو کن نقش‌بندی
به چشم شاه شیرین کن جمالش
که خود بر نام شیرینست فالش
نسیمی از عنایت یار او کن
ز فیضت قطره‌ای در کار او کن
چو فیاض عنایت کرد یاری
بیارای کان معنی تا چه داری
سعدی
ای چشم تو دلفریب و جادو
در چشم تو خیره چشم آهو
در چشم منی و غایب از چشم
زان چشم همیکنم به هر سو
صد چشمه ز چشم من گشاید
چون چشم برافکنم بر آن رو
چشمم بستی بزلف دلبند
هوشم بردی بچشم جادو
هر شب چو چراغ چشم دارم
تا چشم من و چراغ من کو ؟
اینچشم و دهان و گردن و گوش
چشمت مرساد و دست و بازو
مه گرچه بچشم خلق زیباست
تو خوبتری بچشم و ابرو
با اینهمه چشم ، زنگی شب
چشم سیه تراست هندو
سعدی بدو چشم تو که دارد
چشمی و هزار دانه لؤلو
شاعر گرانقدر : علی معلم
جهان به جلوه سادات بین هلا گلشن
چراغ حرمت اولاد مصطفی روشن
زنسل شاه چراغ از بهار سید احمد
دمید شعله حسن از فروغ سید حسن
به طاهر و به مسیح و محمد وموسی
چهار مشعله بر شد بهار شد گلشن
عزیز تر نه از ینان به روزگار که یافت
یکی به لطف محلّت ، یکی به خوف مرد افکن
نه لطف دعوی من سوی خوف برد به ناز
نه خوف چهره بر افروخت سوی لطف که من
به زهد و علم یکی زی خدای برده پناه
یکی پناه دوچندان که سوختم خرمن
به مهر احمد موسی ز مثل تن بر شد
صباح جمعه چو موسی به وادی ایمن
هزار و چهارصد و بیست و هفت ؛ ماه رجب
به بانگ ارجعی افشاند بر جهان دامن
گرت شفاعت فردای مصطفی باید
به حمد کوش دل من به فاتحت دم زن
که گفت: مزد نخواهم از رسالت خویش
به غیر حرمت اولاد من ادا کردن
سیاوش کسرایی
باور نمی کند دل من مرگ خویش را
نه نه من این یقین را باور نمی کنم
تا همدم من است نفسهای زندگی
من با خیال مرگ دمی سر نمی کنم
آخر چگونه گل خس و خاشک می شود ؟
آخر چگونه این همه رویای نو نهال
نگشوده گل هنوز
ننشسته در بهار
می پژمرد به جان من و خشک می شود ؟
در من چه وعده هاست
در من چه هجرهاست
در من چه دستها به دعا مانده روز و شب
اینها چه می شود ؟
حافظ
عاشق و رندم و ميخواره به آواز بلند
وين همه منصب از آن حور پريوش دارم
گر تو زين دست مرا بی سر و سامان داری
من به آه سحرت زلف مشوش دارم
گر چنين چهره گشايد خط زنگاری دوست
من رخ زرد به خونابه منقش دارم
گر به کاشانه رندان قدمی خواهی زد
نقل شعر شکرين و می بی‌غش دارم
ناوک غمزه بيار و رسن زلف که من
جنگ‌ها با دل مجروح بلاکش دارم
حافظا چون غم و شادی جهان در گذر است
بهتر آن است که من خاطر خود خوش دارم
احمد اللهیاری
ما فریاد بودیم
آسوده در برابر یکدیگر
و نام ما طلسم گریستن بود
وه ! چه سرزمینی بود عشــق
با باد پلک پلک تو
در چمنزاران سبز نگاهت
و با بچه آهوان شوخ و رمیده
در سرسرای دشت وحشی آغوشت
وه ! چه سرزمینی بود عشــق
و ما دو صخره سیمانی بودیم
بی هیچ پیاده رویی
تا متصل کند تو را به من
مرا به تو
به تو
به تو
قیصر امین پور
حرفهای ما هنوز ناتمام...
تا نگاه می کنی:
وقت رفتن است
بازهم همان حکایت همیشگی !
پیش از آنکه با خبر شوی
لحظه ی عظیمت تو ناگزیر می شود
آی...
ناگهان
چقدر زود
دیر می شود!
سپهری
ريخته سرخ غروب
جابجا بر سر سنگ.
كوه خاموش است.
مي خروشد رود.
مانده در دامن دشت
خرمني رنگ كبود.
سايه آميخته با سايه.
سنگ با سنگ گرفته پيوند.
روز فرسوده به ره مي گذرد.
جلوه گر آمده در چشمانش
نقش اندوه پي يك لبخند.
جغد بر كنگره ها مي خواند.
لاشخورها، سنگين،
از هوا، تك تك ، آيند فرود:
لاشه اي مانده به دشت
كنده منقار ز جا چشمانش،
زير پيشاني او
مانده دو گود كبود.
تيرگي مي آيد.
دشت مي گيرد آرام.
قصه رنگي روز
مي رود رو به تمام.
شاخه ها پژمرده است.
سنگ ها افسرده است.
رود مي نالد.
جغد مي خواند.
غم بياويخته با رنگ غروب.
مي تراود ز لبم قصه سرد:
دلم افسرده در اين تنگ غروب.
جامی
تيز كن خنجر لابر سرلات
ببر از لات مني را از منات
تاج عزت ز سر عزي كش
رخت طاعت بدر مولاكش
ثنوي اهرمن و يزدان گوي
تافت از انجمن ايمان روي
عيسوي شد بسه گوئي افزون
خيمه از ساحت دين زدبيرون
تو بصد بت چه بصد بلكه هزارا
بلكه بيرون ز ترازوي شماركرده
اي رو بيكي هر نفسي
مي پزي در راه ايمان هوسي...
حافظ عزیز