مشاعره

واعظان كاين جلوه در محراب و منبر مي كنند
چون به خلوت مي روند آن كار ديگر مي كنند

دلا خو کن به تنهایی که از تنها بلا خیزد

در سبزه نشین و می روشن میخور

کاین سبزه بسی دمد ز خاک من و تو

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود

کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

در طبع جهان اگر وفایی بودی

نوبت بتو خود نیامدی از دگران

ناگاه یکی کوزه برآورد خروش

کو کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه فروش

شايد اين قسمت من بود كه بي كس باشم
كه به جز سايه مرا با خبري نيست كه نيست

تو جان می بخشی و اینجا به فتوای تو

میگیرند جانی را که بخشیدی تو بر عالم

مرا امید وصال تو زنده می‌دارد
و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

کس نامد از آن جهان که پرسم از وی

کاحوال مسافران عالم چون شد