نمایش نسخه قابل چاپ
من سایه ای ازنیمه پنهانی خویشم
تصویرهزارآینه حیرانی خویشم
صدبارپشیمانی وصدمرتبه توبه
هربارپشیمان زپشیمانی خویشم
عالم همه هرچندکه زندان من وتوست
ازاین همه آزادم وزندانی خویشم
تادرخم آن گیسوی آشفته زدم دست
چون خاطرخودجمع پریشانی خویشم
فردایی اگرباشدبازازپی امروز
شرمنده چوحافظ زمسلمانی خویشم
حافظ مگرازعهده وصف توبرآید
باحسن توحیران غزلخوانی خویشم«مرحوم قیصرامین پور»
اين جمله ها مشكوك به نظر ميرسدنقل قول:
نوشته اصلی توسط باستان شناس
اگر اعتماد داشتم خيلي حرفها ميشد زد درباره سبز بودن
اما ديوار پر است از جرز
[shaad]
سلام ورودتو تبریک میگم ولی اگه از اسپم خودداری کنی و سعی کنی که مشکوک به چیزی نگاه نکنی ممنون.نقل قول:
نوشته اصلی توسط sts92
شهدا سبزن به زیبایی سرسبزی جنگل و طبیعت
ممنون
ای سلسله موی تو سر سلسله از عشق
بنواز دمی تا که کنم هلهله از عشق
دل سوخته از خال لب و شعله ی چشمت
نگذاشته تا آنکه کنم یک گِله از عشق
سرمایه ی جان از کف خود داد وجودم
حیران شده دل بر سر یک مسئله از عشق
مجنون صفتان از غم هجران تو دل خون
آغاز گر نقطه این مرحله از عشق
در دایره "میم" تو عالم شده مجنون
یک "میم" تو تنها سر یک سلسله از عشق
تا "میم" رسد بر سر "یِ" جان به لب آیدباز آی که شد سست سر قافله از عشق
ای نی ز چه رو پلک تو سنگین شده از خواب
هش دار، مگیری قدمی فاصله از عشق
برخیز که شد صبح فرج با قدم یار
خواندیم چو یک رکعت این نافله از عشق
مرا بسپــــــــار در یادت
به وقت ریزش باران ، نگاهت گر به آن بالاست
و در وقت دعا قلبت مثال بید مــــــــــیلرزد ،
دعایم کن که من محتاج محتاجم . . .
الا يا اَيُها المَهدي مُداوم الوَصل ناولهاكه در دوران هجرانت بسي افتاده مشكلهاصبا از نكهت كويت نسيمي سوي ما آوردز سوز شعلة شوقت چه تاب افتاد در دلهاچو نور مهر تو تابيد بر دلهاي مشتاقانز خود آهنگ حق كردند و بربستند محملهادل بي‌بهره از مهرت حقيقت را كجا يابدحق از آئينه رؤيت تجلي كرد بر دلها
ممنون اما ما همیشه هستیمنقل قول:
نوشته اصلی توسط داداشی
و اینکه ببین داداشی شهدا جاشون و کارشون درسته چون پيش خدا هستند و خدا هواشونو داره
فقط خواستم بگم حواشمون جمع باشه
بعضی وقتها بعضی ها بحث هایی رو راه میندازن تا کسایی شناسایی بشن
وگرنه من نه با چپ کار دارم نه با راست نه اهل نگاه بدم نه مشکوک
بكوي خود نشاني ده كه شوق تو محبّان را
ز تقوي داد زاد ره، ز طاعت بست محملها
بحق سجّاده تزيين كن مهل محراب و منبر را
كه ديوان فلك صورت از آن سازند محفلها
شب تاريك و بيم موج و گردابي چنين حائل
ز غرقاب فراق خود رهي بنما به ساحلها
اگر دانستمي كويت بسر مي‌آمدم سويت
خوشا گر بودمي آگه از راه و رسم منزلها
چو بيني حجت حق را بپايش جان فشان اي فيض
مَتي ما تَلْقَ مَنْ تَهْوي، دَعِ الدُّنيا وَ اَهْمِلها
بهار من، بهار من ،تومی ایی. پرستوها که برگشتند می گفتند.......................