آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

صفحه ی 89 از قرآن کریم شامل آیات 67 تا 80 از سوره ی اعراف


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



قَالَ يَٰقَوْمِ لَيْسَ بِي سَفَاهَةٌ وَلَٰكِنِّي رَسُولٌ مِّن رَّبِّ الْعَٰلَمِينَ(67)
گفت اي قوم من در من سفاهتي نيست ولي من فرستاده اي از جانب پروردگار جهانيانم(67)



أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّي وَأَنَا۠ لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ(68)
پيامهاي پروردگارم را به شما مي رسانم و براي شما خير خواهي امينم(68)



أَوَعَجِبْتُمْ أَن جَآءَكُمْ ذِكْرٌ مِّن رَّبِّكُمْ عَلَيٰ رَجُلٍ مِّنكُمْ لِيُنذِرَكُمْ وَاذْكُرُوٓا۟ إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَآءَ مِنۢ بَعْدِ قَوْمِ نُوحٍ وَزَادَكُمْ فِي الْخَلْقِ بَصْۜطَةً فَاذْكُرُوٓا۟ ءَالَآءَ اللَّهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ(69)
آيا تعجب كرديد كه بر مردي از خودتان پندي از جانب پروردگارتان براي شما آمده تا شما را هشدار دهد و به خاطر آوريد زماني را كه [خداوند] شما را پس از قوم نوح جانشينان [آنان] قرار داد و در خلقت بر قوت شما افزود پس نعمتهاي خدا را به ياد آوريد باشد كه رستگار شويد(69)



قَالُوٓا۟ أَجِئْتَنَا لِنَعْبُدَ اللَّهَ وَحْدَهُ وَنَذَرَ مَا كَانَ يَعْبُدُ ءَابَآؤُنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَآ إِن كُنتَ مِنَ الصَّٰدِقِينَ(70)
گفتند آيا به سوي ما آمده اي كه تنها خدا را بپرستيم و آنچه را كه پدرانمان مي پرستيدند رها كنيم اگر راست مي گويي آنچه را به ما وعده مي دهي براي ما بياور(70)



قَالَ قَدْ وَقَعَ عَلَيْكُم مِّن رَّبِّكُمْ رِجْسٌ وَغَضَبٌ أَتُجَٰدِلُونَنِي فِيٓ أَسْمَآءٍ سَمَّيْتُمُوهَآ أَنتُمْ وَءَابَآؤُكُم مَّا نَزَّلَ اللَّهُ بِهَا مِن سُلْطَٰنٍ فَانتَظِرُوٓا۟ إِنِّي مَعَكُم مِّنَ الْمُنتَظِرِينَ(71)
گفت راستي كه عذاب و خشمي [سخت] از پروردگارتان بر شما مقرر گرديده است آيا در باره نامهايي كه خود و پدرانتان [براي بتها] نامگذاري كرده ايد و خدا بر [حقانيت] آنها برهاني فرو نفرستاده با من مجادله مي كنيد پس منتظر باشيد كه من [هم] با شما از منتظرانم(71)



فَأَنجَيْنَٰهُ وَالَّذِينَ مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِّنَّا وَقَطَعْنَا دَابِرَ الَّذِينَ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا وَمَا كَانُوا۟ مُؤْمِنِينَ(72)
پس او و كساني را كه با او بودند به رحمتي از خود رهانيديم و كساني را كه آيات ما را دروغ شمردند و مؤمن نبودند ريشه كن كرديم(72)



وَإِلَيٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَٰلِحًا قَالَ يَٰقَوْمِ اعْبُدُوا۟ اللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ قَدْ جَآءَتْكُم بَيِّنَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ هَٰذِهِ نَاقَةُ اللَّهِ لَكُمْ ءَايَةً فَذَرُوهَا تَأْكُلْ فِيٓ أَرْضِ اللَّهِ وَلَا تَمَسُّوهَا بِسُوٓءٍ فَيَأْخُذَكُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ(73)
و به سوي [قوم] ثمود صالح برادرشان را [فرستاديم] گفت اي قوم من خدا را بپرستيد براي شما معبودي جز او نيست در حقيقت براي شما از جانب پروردگارتان دليلي آشكار آمده است اين ماده شتر خدا براي شماست كه پديده اي شگرف است پس آن را بگذاريد تا در زمين خدا بخورد و گزندي به او نرسانيد تا [مبادا] شما را عذابي دردناك فرو گيرد(73)



وَاذْكُرُوٓا۟ إِذْ جَعَلَكُمْ خُلَفَآءَ مِنۢ بَعْدِ عَادٍ وَبَوَّأَكُمْ فِي الْأَرْضِ تَتَّخِذُونَ مِن سُهُولِهَا قُصُورًا وَتَنْحِتُونَ الْجِبَالَ بُيُوتًا فَاذْكُرُوٓا۟ ءَالَآءَ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا۟ فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ(74)
و به ياد آوريد هنگامي را كه شما را پس از [قوم] عاد جانشينان [آنان] گردانيد و در زمين به شما جاي [مناسب] داد در دشتهاي آن [براي خود] كاخهايي اختيار مي كرديد و از كوهها خانه هايي [زمستاني] مي تراشيديد پس نعمتهاي خدا را به ياد آوريد و در زمين سر به فساد برمداريد(74)



قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا۟ مِن قَوْمِهِ لِلَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا۟ لِمَنْ ءَامَنَ مِنْهُمْ أَتَعْلَمُونَ أَنَّ صَٰلِحًا مُّرْسَلٌ مِّن رَّبِّهِ قَالُوٓا۟ إِنَّا بِمَآ أُرْسِلَ بِهِ مُؤْمِنُونَ(75)
سران قوم او كه استكبار مي ورزيدند به مستضعفاني كه ايمان آورده بودند گفتند آيا مي دانيد كه صالح از طرف پروردگارش فرستاده شده است گفتند بي ترديد ما به آنچه وي بدان رسالت يافته است مؤمنيم(75)



قَالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوٓا۟ إِنَّا بِالَّذِيٓ ءَامَنتُم بِهِ كَٰفِرُونَ(76)
كساني كه استكبار مي ورزيدند گفتند ما به آنچه شما بدان ايمان آورده ايد كافريم(76)



فَعَقَرُوا۟ النَّاقَةَ وَعَتَوْا۟ عَنْ أَمْرِ رَبِّهِمْ وَقَالُوا۟ يَٰصَٰلِحُ ائْتِنَا بِمَا تَعِدُنَآ إِن كُنتَ مِنَ الْمُرْسَلِينَ(77)
پس آن ماده شتر را پي كردند و از فرمان پروردگار خود سرپيچيدند و گفتند اي صالح اگر از پيامبراني آنچه را به ما وعده مي دهي براي ما بياور(77)



فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا۟ فِي دَارِهِمْ جَٰثِمِينَ(78)
آنگاه زمين لرزه آنان را فرو گرفت و در خانه هايشان از پا درآمدند(78)



فَتَوَلَّيٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَٰقَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَالَةَ رَبِّي وَنَصَحْتُ لَكُمْ وَلَٰكِن لَّا تُحِبُّونَ النَّٰصِحِينَ(79)
پس [صالح] از ايشان روي برتافت و گفت اي قوم من به راستي من پيام پروردگارم را به شما رساندم و خير شما را خواستم ولي شما [خيرخواهان و نصيحتگران] را دوست نمي داريد(79)



وَلُوطًا إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِۦٓ أَتَأْتُونَ الْفَٰحِشَةَ مَا سَبَقَكُم بِهَا مِنْ أَحَدٍ مِّنَ الْعَٰلَمِينَ(80)
و لوط را [فرستاديم] هنگامي كه به قوم خود گفت آيا آن كار زشت[ي] را مرتكب مي شويد كه هيچ كس از جهانيان در آن بر شما پيشي نگرفته است(80)



صدق الله العلي العظيم

تشکر از دعوتتان که توفیقی برای مطالعه چند آیه از قرآن نصیبم شد .

http://uc-njavan.ir/images/5vanua6qblqyfsw3rcm.gif


أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّي وَأَنَا۠ لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ(68)

این آیه دربارۀ رسالت حضرت هود است که مردم را به سوی پروردگار می خواند و دعوتش برای منافع شخصی نبود؛ بلکه دعوت او به سود مردم و در راه مصالح آنان بود. قرآن از قول حضرت هود می فرماید: «أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّي وَأَنَا۠ لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ».

شرط اصلی مبلغ

1- ابلاغ رسالت

رسالت، به معنای پیامی است که از جانب خداوند فرستاده شده و حامل امری برای دیگران باشد و ابلاغ، به معنای رسانیدن پیام است.
منظور از برنامۀ رسالت و مأموریت، امور مربوط به اعتقادات قلبی، احکام و وظایف عملی و اخلاقی است که در رابطه با تکمیل و تهذیب نفوس صورت می گیرد.
یکی از رحمت های بزرگ خداوند متعال آن است که پس از خلقت انسان، به هدایت او توسط انبیا اقدام کرد.

2- نصیحت به مردم

با توجه به معنای نصح (خالص بودن و دوری از آلودگی)، رسالتِ ویژۀ انبیا، خالص کردن افکار و عقاید و اعمال از پلیدی ها است. از طرفی پیام آنان، چون از جانب خداوند است، بدون کمترین آسیبی در دسترس مردم قرار می گیرد. اظهارات رسول خدا، عین بیانات خداوند متعال خواهد بود و بدون هیچ کاستی و فزونی در اختیار مردم قرار می گیرد.
از سوی دیگر، این رسالت و ابلاغ، در نهایت دلسوزی و خیرخواهی برای مردم صورت می گیرد.

3- امانت داری

«امین» به معنای ثقه و مورد اطمینان است. هود(ع) در برابر اتهام کذب، از خود رفع اتهام کرده، خود را در ابلاغ رسالت های الهی، از هر مکر و دروغ، مبرّا می داند و امانتدار معرفی می کند.
امانتداری در انسان، نمی تواند صرف ادعا باشد؛ بلکه باید در افعال و اقوام او ظهور یابد. از این رو پیامبران برابر صدق نبوتشان، به وجود این صفت در وجود خویش استدلال می کنند و کسی نیز منکرشان نمی شود؛ زیرا صفتی آشکار در آنان است.

پیام های این آیۀ شریفه

1- تبلیغ باید در همۀ ابعاد و سطوح زندگی باشد « أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّي ».
( کلمۀ «رسالات» جمع است و شامل همۀ امور، اعم از عرصه های اعتقادی، اخلاقی، اعمال صالح، موعظه و نصیحت، عبادات، معاملات، معاشرات، حدود و غیراینها از احکام و دستورات می شود. )

2- گفتار و دستورهای پیامبران، پیام های خداوند است و از جانب خود، چیزی نمی گویند « أُبَلِّغُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّي ».

3- شفقت و مهربانی با مردم، از اصول مهم تبلیغ است؛ مبلغ باید خیرخواه و دلسوز امت باشد « وَأَنَا۠ لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ ».

4- دلسوزی و امانتداری، از شرایط اصلی تربیت و تبلیغ است « نَاصِحٌ أَمِينٌ ».
( اگر دلسوزی همراه امانت نباشد، خطرناک است؛ زیرا شاید به سبب دلسوزی، حقوقی نادیده گرفته شود، یا قوانینی زیر پا قرار گیرد ).

5- بیان ویژگی ها مثبت خود، در موارد ضرورت و آنجا که برای دیگران سازنده باشد، مانعی ندارد « وَأَنَا۠ لَكُمْ نَاصِحٌ أَمِينٌ ».

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

تشکر از دعوتتون[golrooz],

http://atasheentezar.persiangig.com/...C%D9%852/8.gif

http://atasheentezar.persiangig.com/...%AA%D9%86-.gif

دعای روز یکشنبه

قال الله تعالی :
أعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الَّرحِیمِ
به نام خداوند بخشنده بخشایگر
یَاأیُّها الَّذِینَ ءَامَنُوا لاتَتَّبِعُواخُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ وَمَنْ یَتَّبِعْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ فَإنَّهُ یَأمُرُ
ای کسانیکه ایمان آورده اید از گامهای شیطان پیروی نکنید هرکس پیرو گامهای شیطان شود[گمراهش میسازد، زیرا]
بِالْفَحشَآءِ وَالْمُنْکَرِوَلَوْلا فَضْلُ اللهِ عَلَیْکُمْ وَرَحْمَتُهُ مَازَکَى مِنْکُمْ مِنْ أحَدٍأبَداًوَلَکِنَّ اللهَ
اوبه فحشا ومنکر فرمان می دهد واگر فضل ورحمت الهی بر شما نبود هرگز احدی از شما پاک نمی شد ؛ ولی خداوند

یُزَکِّی مَنْ یَشَاءُ واللهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ 21 نور
هر که را بخواهد تزکیه می کند، وخدا شنوا وداناست

قال رسول الله صلی الله علیه وآله :
رسول گرامی (ص) می فرمایند :
التَؤُدَّةُ فی کُلِّ شَیْءٍ خَیْرٌ إلاّ فی عَمَلِ الآخِرَةِ
صبر وحوصله در همه چیز خوب است مگر در کاری که برای آخرت باشد.
حدیث شماره 1168، صفحه 199، کتاب نهج الفصاحة ، ترجمه وتدوین : علی سلیمی ، انتشارات جمهوری.

دعای روز یکشنبه :
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الَّرحِیمِ
به نام خداوند بخشنده بخشایگر
بِسْمِ اللهِ الَّذِی لا أرْجُو إلاّ فَضْلَهُ ، وَ لا أخْشَى إلاّ عَدْلَهُ لإ وَ لا أَعْتَمِدُ إلاّ قَوْلَهُ ،
به نام خدائی که امید ندارم جز بخشش اورا، ونترسم مگر از عدل ودادگری او، و تکیه نکنم جز از سخنان او
وَ لا أُمْسِکُ إِلا بِحَبْلِهِ بِکَ أَسْتَجِیرُ یَا ذَا الْعَفْوِ وَ الرِّضْوَانِ مِنَ الظُّلْمِ وَ الْعُدْوَانِ،
و تمسک نکنم جزبه رشتۀ بندگی او ، بتو پناه میبرم ای صاحب بخشش وگذشت وخوشنودی از ستم ودشمنی،
وَ مِنْ غِیَرِ الزَّمَانِ وَ تَوَاتُرِ الْأَحْزَانِ وَ طَوَارِقِ الْحَدَثَانِ وَ مِنِ انْقِضَاءِ الْمُدَّةِ قَبْلَ
واز تغییرات وحوادث روزگار در اندوهند پى درپى واز حوادث ناگوارشب وروز واز گذشتن وسپرى شدن عمرپیش
التَّأَهُّبِ وَ الْعُدَّةِ وَ إِیَّاکَ أَسْتَرْشِدُ لِمَا فِیهِ الصَّلاحُ وَ الْإِصْلاحُ وَ بِکَ أَسْتَعِینُ فِیمَا
ازمهیاوآماده شدن وتوشه گیری، وتنها توراطلب راهنمائی می کنم به آنچه درآن است درصلاح واصلاح ، وازتو یاری میجویم
یَقْتَرِنُ بِهِ النَّجَاحُ وَ الْإِنْجَاحُ ، وَ إِیَّاکَ أَرْغَبُ فِی لِبَاسِ الْعَافِیَةِ وَ تَمَامِهَا وَ شُمُولِ
که مرا مقرون سازی پیروزی وکامروایی را ، وتنها از تو خواهان و مایلم که مرا لباس عافیت کامل بپوشان و فراگیری
السَّلامَةِ وَدَوَامِهَاوَأَعُوذُ بِکَ یَارَبِّ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّیَاطِینِ وَأَحْتَرِزُبِسُلْطَانِکَ مِنْ جَوْرِ
سلامت دائم و همیشه را، وپناه آرم به تو ای پروردگار از نیرنگهای پنهانی شیطان،وسیله گیرم با سلطه وقدرت تو از ستم
السَّلاطِینِ فَتَقَبَّلْ مَاکَانَ مِنْ صَلاتِی وَصَوْمِی وَاجْعَلْ غَدِی وَمَا بَعْدَهُ أَفْضَلَ مِنْ
سلاطین پس بپذیر آنچه بوده از نمازم و روزه ام ، و قرار بده فردا و پس فردای مرا بر تر از
سَاعَتِی وَیَوْمِی وَ أَعِزَّنِی فِی عَشِیرَتِی وَ قَوْمِی ، احْفَظْنِی فِی یَقَظَتِی وَ نَوْمِی فَأَنْتَ
این ساعتم و روزم ، وعزیزم گردان در میان خویشاوندان وقومم، وحفظ کن مرا در بیداریم وخوابم ، پس تو
اللَّهُ خَیْرٌحَافِظا وَأَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ اللَّهُمَّ إِنِّی أَبْرَأُإِلَیْکَ فِی یَوْمِی هَذَا وَمَابَعْدَهُ مِنَ
خدای بهتری ازنظرنگهداری، وتو مهربان ترین مهربانانی، خدایا من تبرئه وبی زاری میجویم به سوی تودرامروز وهم بعد از
الآْحَادِ مِنَ الشِّرْکِ وَالْإِلْحَادِ وَأُخْلِصُ لَکَ دُعَائِی تَعَرُّضا لِلْإِجَابَةِ وَ أُقِیمُ عَلَى طَاعَتِکَ
یکشنبه های دیگر،ازشرک وبت پرستی وبی دینی،وخالص می میگردانم برای تودعایم رادرمعرض اجابت قراردادن، رَجَاءً لِلْإِثَابَةِ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ خَیْرِخَلْقِکَ الدَّاعِی إِلَى حَقِّکَ
ومی ایستم درطاعتت به امید ثواب، پس درود فرست برمحمد که بهترین خلق توست، ودعوت کننده به سوی حقانیت توست،
وَ أَعِزَّنِی بِعِزِّکَ الَّذِی لا یُضَامُ وَ احْفَظْنِی بِعَیْنِکَ الَّتِی لا، تَنَامُ وَاخْتِمْ بِالانْقِطَاعِ
و عزیز گردان به عزّتت آنکه ستم ناپذیر است، و نگهدار مرا به آن دیده ات آنچنانکه هرگز نخوابد، وبه پایان رسان با بریدگی
وَ بِالْمَغْفِرَةِ عُمْرِی إِنَّکَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ
از سوی تو کارم را، وعمرم را با آمرزش ومعرفت خود ختم کن، زیرا توئی آمرزنده وبخشنده
برگرفته از مفاتیح الجنان

http://www.ayehayeentezar.com/galler...8586791040.gif

فرا رسیدن ماه رجب ،ماه رحمت و مغفرت

http://www.beytoote.com/images/stori...mic/hhe818.jpg

پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله :
" رجب ، " ریزان" نامیده شده است ، چرا كه در این ماه ، رحمت خداوند بر امت من فرو می ریزد."
بهارعاشقان و دلدادگان حریم كبریایی فرا رسیده است. ماه رجب فصل روئیدن جوانه های عاشقانه زیستن و ماه شست و شوی دل و جان از زنگارهای گناه و غفلت ، و آماده شدن برای ورود به ضیافت الله اعظم است. كسانی كه دل درگرو محبت خدا نهاده اند، لحظه شماری می كنند تا با ورود به ماه رجب وبهره مندی از بركات آن، به درك فیوضات ماه عظیم شعبان موفق شوند و پس از آن بتوانند مدال لیاقت ورود به ضیافت الهی در ماه رمضان را دریافت نمایند.ماه رجب ، سراسر نور و فضیلت و رحمت است.شب اول آن كه جزء چهار شب برتر سال است و شب زنده داری در آن كه بسیار مورد تاكید قرار گرفته ، لیلة الرغائب( اولین شب جمعه ماه) و میلاد ابوالائمه امیرالمومنین علیه السلام تا شب نیمه رجب و ایام مبارك " بیض" كه راهیان طریق سلوك به اعتكاف و مناجات با رب جلیل می نشینند وبیست و هفتم رجب كه رحمت الهی ظهور كرد و محمد مصطفی صلی الله علیه و آله به رسالت مبعوث شد.
رعایت كنندگان حرمت ماه رجب و عاملین به اعمال آن را " رجبیون" نامند. همانا كه در قیامت فرشته ای ندا می دهد:" أین الرجبیون" ، كجایند افرادی كه ماه رجب را محترم شمرده و اعمالی از آن را انجام داده اند.
آنان بندگان خالصی هستند كه در دنیا و در میان مردم بی نام و نشان زندگی می كنند و آنگاه كه ماه رحمت فرا می رسد خود را در نهر نورانی رجب شست و شو می دهند و با دلی صاف و بی آلایش و پاكیزه از غفلت ها، كینه ها و گناهان،خود را برای نزول رحمت های الهی مهیا می كنند.امام خمینی (ره ) ، این عارف بالله در مورد ماه رجب می فرماید:
" شرافت ماه رجب در زبان ها ، در بیان ها، درعقلها و در فكرها نگنجد. رجب ماه دعا و استغفار است و سفارش زیادی به استغفار در این ماه شده است."
روزه داری دراین ماه ، مورد تأكید قرار گرفته و پاداش فراوانی برای روزه داران به خصوص در روزهای اول، وسط و آخر ماه وعده داده شده است.
حال این ماییم واقیانوسی از معنویت كه قدم در بهار آن گزارده ایم تا با همتی خدایی خود را در برابر نفخه الهی كه دراین فصل، وزیدن می گیرد قرار دهیم و با دل كندن از تعلقات دنیایی، مقدمات ورود به جاده سلوك را فراهم ساخته و رنگ خدایی بگیریم.
امید است آنگاه كه دستان خود را بر آستان الهی بلند می نمائید و به مناجات كه زیباترین تجلی روح انسانی است، می پردازید ما را از دعای خیر خویش محروم ننمائید.منبع:aviny.com

صفحه ی 90 از قرآن کریم شامل آیات 81 تا 94 از سوره ی اعراف


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجَالَ شَهْوَةً مِّن دُونِ النِّسَآءِ بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ(81)
شما از روي شهوت به جاي زنان با مردان درمي آميزيد آري شما گروهي تجاوزكاريد(81)



وَمَا كَانَ جَوَابَ قَوْمِهِۦٓ إِلَّآ أَن قَالُوٓا۟ أَخْرِجُوهُم مِّن قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُنَاسٌ يَتَطَهَّرُونَ(82)
ولي پاسخ قومش جز اين نبود كه گفتند آنان را از شهرتان بيرون كنيد زيرا آنان كساني اند كه به پاكي تظاهر مي كنند(82)



فَأَنجَيْنَٰهُ وَأَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ كَانَتْ مِنَ الْغَٰبِرِينَ(83)
پس او و خانواده اش را غير از زنش كه از زمره باقيماندگان [در خاكستر مواد گوگردي] بود نجات داديم(83)



وَأَمْطَرْنَا عَلَيْهِم مَّطَرًا فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ الْمُجْرِمِينَ(84)
و بر سر آنان بارشي [از مواد گوگردي] بارانيديم پس ببين فرجام گنهكاران چسان بود(84)



وَإِلَيٰ مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًا قَالَ يَٰقَوْمِ اعْبُدُوا۟ اللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ قَدْ جَآءَتْكُم بَيِّنَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَوْفُوا۟ الْكَيْلَ وَالْمِيزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا۟ النَّاسَ أَشْيَآءَهُمْ وَلَا تُفْسِدُوا۟ فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَٰحِهَا ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ(85)
و به سوي [مردم] مدين برادرشان شعيب را [فرستاديم] گفت اي قوم من خدا را بپرستيد كه براي شما هيچ معبودي جز او نيست در حقيقت شما را از جانب پروردگارتان برهاني روشن آمده است پس پيمانه و ترازو را تمام نهيد و اموال مردم را كم مدهيد و در زمين پس از اصلاح آن فساد مكنيد اين [رهنمودها] اگر مؤمنيد براي شما بهتر است(85)



وَلَا تَقْعُدُوا۟ بِكُلِّ صِرَٰطٍ تُوعِدُونَ وَتَصُدُّونَ عَن سَبِيلِ اللَّهِ مَنْ ءَامَنَ بِهِ وَتَبْغُونَهَا عِوَجًا وَاذْكُرُوٓا۟ إِذْ كُنتُمْ قَلِيلًا فَكَثَّرَكُمْ وَانظُرُوا۟ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ(86)
و بر سر هر راهي منشينيد كه [مردم را] بترسانيد و كسي را كه ايمان به خدا آورده از راه خدا باز داريد و راه او را كج بخواهيد و به ياد آوريد هنگامي را كه اندك بوديد پس شما را بسيار گردانيد و بنگريد كه فرجام فسادكاران چگونه بوده است(86)



وَإِن كَانَ طَآئِفَةٌ مِّنكُمْ ءَامَنُوا۟ بِالَّذِيٓ أُرْسِلْتُ بِهِ وَطَآئِفَةٌ لَّمْ يُؤْمِنُوا۟ فَاصْبِرُوا۟ حَتَّيٰ يَحْكُمَ اللَّهُ بَيْنَنَا وَهُوَ خَيْرُ الْحَٰكِمِينَ(87)
و اگر گروهي از شما به آنچه من بدان فرستاده شده ام ايمان آورده و گروه ديگر ايمان نياورده اند صبر كنيد تا خدا ميان ما داوري كند [كه] او بهترين داوران است(87)



۞ قَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُوا۟ مِن قَوْمِهِ لَنُخْرِجَنَّكَ يَٰشُعَيْبُ وَالَّذِينَ ءَامَنُوا۟ مَعَكَ مِن قَرْيَتِنَآ أَوْ لَتَعُودُنَّ فِي مِلَّتِنَا قَالَ أَوَلَوْ كُنَّا كَٰرِهِينَ(88)
سران قومش كه تكبر مي ورزيدند گفتند اي شعيب يا تو و كساني را كه با تو ايمان آورده اند از شهر خودمان بيرون خواهيم كرد يا به كيش ما برگرديد گفت آيا هر چند كراهت داشته باشيم(88)



قَدِ افْتَرَيْنَا عَلَي اللَّهِ كَذِبًا إِنْ عُدْنَا فِي مِلَّتِكُم بَعْدَ إِذْ نَجَّيٰنَا اللَّهُ مِنْهَا وَمَا يَكُونُ لَنَآ أَن نَّعُودَ فِيهَآ إِلَّآ أَن يَشَآءَ اللَّهُ رَبُّنَا وَسِعَ رَبُّنَا كُلَّ شَيْءٍ عِلْمًا عَلَي اللَّهِ تَوَكَّلْنَا رَبَّنَا افْتَحْ بَيْنَنَا وَبَيْنَ قَوْمِنَا بِالْحَقِّ وَأَنتَ خَيْرُ الْفَٰتِحِينَ(89)
اگر بعد از آنكه خدا ما را از آن نجات بخشيده [باز] به كيش شما برگرديم در حقيقت به خدا دروغ بسته ايم و ما را سزاوار نيست كه به آن بازگرديم مگر آنكه خدا پروردگار ما بخواهد [كه] پروردگار ما از نظر دانش بر هر چيزي احاطه دارد بر خدا توكل كرده ايم بار پروردگارا ميان ما و قوم ما به حق داوري كن كه تو بهترين داوراني(89)



وَقَالَ الْمَلَأُ الَّذِينَ كَفَرُوا۟ مِن قَوْمِهِ لَئِنِ اتَّبَعْتُمْ شُعَيْبًا إِنَّكُمْ إِذًا لَّخَٰسِرُونَ(90)
و سران قومش كه كافر بودند گفتند اگر از شعيب پيروي كنيد در اين صورت قطعا زيانكاريد(90)



فَأَخَذَتْهُمُ الرَّجْفَةُ فَأَصْبَحُوا۟ فِي دَارِهِمْ جَٰثِمِينَ(91)
پس زمين لرزه آنان را فرو گرفت و در خانه هايشان از پا درآمدند(91)



الَّذِينَ كَذَّبُوا۟ شُعَيْبًا كَأَن لَّمْ يَغْنَوْا۟ فِيهَا الَّذِينَ كَذَّبُوا۟ شُعَيْبًا كَانُوا۟ هُمُ الْخَٰسِرِينَ(92)
كساني كه شعيب را تكذيب كرده بودند گويي خود در آن [ديار] سكونت نداشتند كساني كه شعيب را تكذيب كرده بودند خود همان زيانكاران بودند(92)



فَتَوَلَّيٰ عَنْهُمْ وَقَالَ يَٰقَوْمِ لَقَدْ أَبْلَغْتُكُمْ رِسَٰلَٰتِ رَبِّي وَنَصَحْتُ لَكُمْ فَكَيْفَ ءَاسَيٰ عَلَيٰ قَوْمٍ كَٰفِرِينَ(93)
پس [شعيب] از ايشان روي برتافت و گفت اي قوم من به راستي كه پيامهاي پروردگارم را به شما رسانيدم و پندتان دادم ديگر چگونه بر گروهي كه كافرند دريغ بخورم(93)



وَمَآ أَرْسَلْنَا فِي قَرْيَةٍ مِّن نَّبِيٍّ إِلَّآ أَخَذْنَآ أَهْلَهَا بِالْبَأْسَآءِ وَالضَّرَّآءِ لَعَلَّهُمْ يَضَّرَّعُونَ(94)
و در هيچ شهري پيامبري نفرستاديم مگر آنكه مردمش را به سختي و رنج دچار كرديم تا مگر به زاري درآيند(94)



صدق الله العلي العظيم

http://atasheentezar.persiangig.com/...8C%D9%85/8.gif
دعای روز دوشنبه


قَالَ تَعَالَى :
أعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الَّرحِیمِ
به نام خداوند بخشنده بخشایگر
...رَبَّنَا لا تُؤَاخِذْنَا إنْ نَسِینَا أوْ أخْطَأنَا رَبَّنَا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنَا إصْراً
( مؤمنان گویند:) « پروردگارا! أگرما فراموش یاخطا کردیم ، ما را مؤاخذه مکن. پروردگارا! تکلیف سنگینی بر ما قرار مده،
کَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلا تُحَمِّلْنَا مَا لا طَاقَةَ لَنَا بِهِ
آن چنان که (به خاطر گناه وطغیان ،) برکسانی که پیش ازما بودند، قراردادی. پروردگارا! آنچه طاقت وتحمل آن را نداریم ،
وَاعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا أنْتَ مَوْلانَا فَانْصُرنا عَلَى القَوْمِ الْکَافِرِینَ البقرة: ٢٨۶
برمامقررمدار، وآثارگناه راازما بشوی؛ وماراببخش ودررحمت خود قرارده. تو مولاوسرپرست مایی، پس مارا بر جمعیت کافران پیروز بگردان . »

قال النبی صلى الله علیه وآله :
جَالِسُوا الْکُبَراءَ وَ سَائِلُوا الْعُلَماءَ وَ خَالِطُوا الْحُکَمَاءَ
با بزرگان مجالست کنید واز علما ودانشمندان بپرسید و با حکیمان رفت و آمد داشته باشید
حدیث شماره 1259، صفحه 223، کتاب نهج الفصاحة ، ترجمه وتدوین : علی سلیمی ، انتشارات جمهوری.



http://www.parssky.com/news/archive/...C_milkyway.jpg

کهکشان

دعای روز دوشنبه :
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الَّرحِیمِ
به نام خداوند بخشنده بخشایگر
ألْحَمْدُ للهِ الَّذِی لَمْ یُشْهَدْ أحَداً حِینَ فَطَرَ السَّمَاواتِ وَالأرْضَ وَلا اتَّخَذَ مُعِینَاً حِینَ
سپاس آن خدایی که گواه نیاورد احدی هنگامی که بسرشت آسمانها وزمین را وکمک نگرفت هنگامی که
بَرَءَ النَّسَمَاتِ لَمْ یُشَارِکْ فِی الإلَهِیَّةِ وَلَمْ یُظَاهَرْ فِی الْوَحْدَانِیَّةِ کَلَّتِ الألْسُنُ عَنْ
آفرید مخلوقات را شریک نگرفت در آفرینش هرگز وکمک وپشتیبانی نشده در یکتائی بند آمد زبانها در
غَایَةِ صِفَتِه وَالْعُقُولُ عَنْ کُنْهِ مَعْرِفَتِهِ وَتَوَاضَعَتِ الْجَبَابِرَةُ لِهَیْبَتِهِ وَعَنَتِ الْوُجُوهُ
وصفش وخردها از کنه وذات شنائیش وفروتن شوند گردنکشان ازهیبت وشکوهش وفرو ریخت چهره ها
لِخَشْیَتِهِ وَانْقادَ کُلُّ عَظِیمٍ لِعَظَمَتِهِ مُتَّسِقاً وَمُتَوَالِیاً مُسْتَوْسِقَاً وَصَلَوَاتُهُ
ازترسش ومطیع شد هربزرگی به بزرگی او پس برای توست ستایش پیا پی منظم وپشت سرهم همواره وپایدار ودرودهای او
عَلى رَسُولِهِ أَبَدَاً وَ سَلامُهُ دَائِمَاً فًلًکَ الْحَمدُ مُتَوَاتِرَاًسَرْمَدَاً اللَّهمَّ اجْعَلْ أَوَّلَ یَوْمِی
بر فرستاده اش همیشه وسلام او بطور دائم و ابد ( بدون ابتدا وانتها ) خدایا قراربده آغاز امروز مرا
هذا صَلاحاً وَأَوْسَطَهُ فَلاحَاً وَآخِرَهُ نَجَاحَاً وَأَعُوذُ بِکَ مِنْ یَوْمٍ أوَّلَهُ فَزَعٌ وَأَوْسَطَهُ
صلاح وسعادت وبین آن را رستگاری وپایانش پیروزی وپناه می برم به تو ازروزی که نخست او بی تابی است ومیانه اش
جَزَعٌ وَ آخِرَهُ وَجَعٌ اللَّهُمَّ إنَّی أسْتَغْفِرُکَ لِکُلِّ نَذْرٍ نَذَرْتُهُ وَ کُلُّ وَعْدٍ وَعَدْتُهُ وَکُلِّ عَهْدٍ
نالانی و پایانش درد خدایا من آمرزش می طلبم ترا از هر نذری که نذر کردم و از وعده ای که دادم وازعهدی که
عَاهَدْتُهُ ثُمَّ لَمْ أَفِ بِهِ وَ أَسئَلُکَ فِی مَظَالِم عِبَادِکَ عِنْدِی فَأَیَّمَا عَبْدٌ مِنْ عَبِیدِکَ
بستم سپس به آن وفا نکردم و از تو خواهانم در باره ستمی که به بندگان توکردم وحقی که برمن دارندپس هربنده ای ازبندگانت
أَوْ أَمَةٍ مِنْ إمَائِکَ کَانَتْ لَهُ قِبَلِی مَظْلَمَةٌ ظَلَمْتُهَا إیَّاهُ فِی نَفْسِهِ أَوْ فِی عِرْضِهِ أوْ فِی
یاکنیزی از کنیزانت که مظلمه ای از او بر من است که ستمی بر او کرده ام در جانش یا درعرض و آبرویش یا
مَالِهِ أوْ فِی أَهْلِهِ وَوَلَدِهِ أَوْغِیبَةً اغْتَبْتُهُ بِهَا أَوْ تَحَامُلُ عَلَیْهِ بِمَیْلٍ أَو هَوَىً
درمالش یا در حق خانواده اش و فرزندش و بدگوئی او را کرده ام یاتحمیلی براو بسبب خواهش یاهوس
أَوْ أَنَفَةٍ أَوْ حَمِیَّةٍ أََوْ رِیَاءٍ أَوْ عَصَبِیَّةٍ غَائِبَاً کَانَ أَوْشَاهِدَ اًوَ حَیَّاً کَانَ أَوْ مَیَّتَاً فَقَصُرَتْ
یا تکبر یا خشمی یا خودنمائی یا عصبیت غایب بوده باشد یا حاضر یا زنده بوده یا مرده پس کوتاه آمده
یَدِی وَضًاقَ وُسْعِی عَنْ رَدِّهَا إلَیْهِ وَالتَّحَلُّلَ مِنْهُ فَأَسْئَلُکَ یا مَنْ یَمْلُکُ الْحَاجَاتِ وَهِیَ
دستم وتنگ آمده وسعتم ازردآن حقوق به سوی اوحلّیّت او پس از تو می خواهم ای کسی که مالک حاجتهائی
مُسْتَجِیبَةٌ لِمَشِیئَتِهِ وَ مُسْرِعَةٌ إلى إرَادَتِهِ أَنْ تُصَلِّی عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَنْ
ودرآن اراده تو همه حاجتها مستجاب است وشتابانند به سوی اراده او که درود فرستی بر محمد وآل محمد واینکه
تُرضِِیَهُ عَنِّی بِمَا شِئْتَ وَ تَهَبَ لِی مِنْ عِنْدِکَ رَحْمَةً إنَّهُ لا تَنْقُصُکَ الْمَغْفِرَةُ
راضی کنی اورا از من به هرطوری که خواهی وببخشی برایم از نزد توست رحمت زیرا کم نمی شود از تو آمرزیدن
وَلاتَضُرُّکَ الْمَوْهِبَةُ یَاأَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ اللَّهُمَ أَوْلِنی فِی کُلِّ یَوْمِ اثْنَیْنِ نِعْمَتَینِ مِنْکَ
وزیانی نیست ترا بخشیدن ای مهربان ترین مهربانان خدایا توفیق ده مرا درهرروزدوشنبه دونعمت ازجانب خود
ثِنْتَیْن سَعَادَةً فِی أَوَّلِهِ بِطَاعَتِکَ وَنِعْمَةً فِی آخِرِهِ بِمَغْفِرَتِکَ یَا مَن هُوَ الإله وَلا یَغْفِرُ
که آن دو یکی سعادت در اول روز بسبب طاعتت ونعمت دیگر درآخر روز به آمرزش تو ای آنکه اوست معبود ونمی آمرزد

الذُنُوبَ سِوَاهُ
گناهان جز او
برگرفته از مفاتیح الجنان

http://atasheentezar.persiangig.com/...%D9%852/11.gif

---

حدیث روز با موضوع "عبادت خدا"+دعای روز دوشنبه

روزهای هفته همانگونه که در ابتدای مفاتیح الجنان آمده است، به نام یکی از معصومین (علیهم السلام) نام گذاری شده است. به همین جهت مناسب دیدیم که آغاز روز را با حدیثی از معصوم آن روز آغاز کنیم.

روز دوشنبه؛ به نام امام حسن و امام حسین(علیهم السلام) :

امام حسن(ع):

مَنْ عَبَدَ اللّهَ، عبَّدَ اللّهُ لَهُ كُلَّ شَىْءٍ (1): هر کس عبادت خدا را انجام دهد،خداوند همه چیز را برای او تسلیم و تامین می کند.

امام حسین (ع):

مَن عَبَدَ اللهَ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللهُ فَوقَ أمانِيهِ وَ کفايتِهِ (2): هر کس خدا را عبادت کند و حق عبادت او را به جا آورد،خداوند بیش از انتظار به او می دهد و نیازمندی او را تامین می نماید.

دعاى روز دوشنبه‏
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يُشْهِدْ أَحَداً حِينَ فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ‏وَ لاَ اتَّخَذَ مُعِيناً حِينَ بَرَأَ النَّسَمَاتِ‏ لَمْ يُشَارَكْ فِي الْإِلَهِيَّةِ وَ لَمْ يُظَاهَرْ فِي الْوَحْدَانِيَّةِكَلَّتِ الْأَلْسُنُ عَنْ غَايَةِ صِفَتِهِ وَ الْعُقُولُ عَنْ كُنْهِ مَعْرِفَتِهِ‏وَ تَوَاضَعَتِ الْجَبَابِرَةُ لِهَيْبَتِهِ وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِخَشْيَتِهِ وَ انْقَادَ كُلُّ عَظِيمٍ لِعَظَمَتِهِ‏ فَلَكَ الْحَمْدُ مُتَوَاتِراً مُتَّسِقاً وَ مُتَوَالِياً مُسْتَوْسِقاً (مُسْتَوْثِقاً) وَ صَلَوَاتُهُ عَلَى رَسُولِهِ أَبَداً وَ سَلاَمُهُ دَائِماً سَرْمَداً اللَّهُمَّ اجْعَلْ أَوَّلَ يَوْمِي هَذَا صَلاَحاً وَ أَوْسَطَهُ فَلاَحاً وَ آخِرَهُ نَجَاحاً وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ يَوْمٍ أَوَّلُهُ فَزَعٌ وَ أَوْسَطُهُ جَزَعٌ وَ آخِرُهُ وَجَعٌ‏ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْتَغْفِرُكَ لِكُلِّ نَذْرٍ نَذَرْتُهُ وَ كُلِّ وَعْدٍ وَعَدْتُهُ وَ كُلِّ عَهْدٍ عَاهَدْتُهُ ثُمَّ لَمْ أَفِ بِهِ‏ وَ أَسْأَلُكَ فِي مَظَالِمِ عِبَادِكَ عِنْدِي فَأَيُّمَا عَبْدٍ مِنْ عَبِيدِكَ أَوْ أَمَةٍ مِنْ إِمَائِكَ‏ كَانَتْ لَهُ قِبَلِي مَظْلِمَةٌ ظَلَمْتُهَا إِيَّاهُ فِي نَفْسِهِ أَوْ فِي عِرْضِهِ‏ أَوْ فِي مَالِهِ أَوْ فِي أَهْلِهِ وَ وَلَدِهِ أَوْ غِيبَةٌ اغْتَبْتُهُ بِهَا أَوْ تَحَامُلٌ عَلَيْهِ بِمَيْلٍ أَوْ هَوًى أَوْ أَنَفَةٍ أَوْ حَمِيَّةٍ أَوْ رِيَاءٍ أَوْ عَصَبِيَّةٍ غَائِباً كَانَ أَوْ شَاهِداً وَ حَيّاً كَانَ أَوْ مَيِّتاً فَقَصُرَتْ يَدِي وَ ضَاقَ وُسْعِي عَنْ رَدِّهَا إِلَيْهِ‏وَ التَّحَلُّلِ مِنْهُ‏ فَأَسْأَلُكَ يَا مَنْ يَمْلِكُ الْحَاجَاتِ وَ هِيَ مُسْتَجِيبَةٌ لِمَشِيَّتِهِ وَ مُسْرِعَةٌ إِلَى إِرَادَتِهِ‏ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُرْضِيَهُ عَنِّي بِمَا (بِمَ) شِئْتَ وَ تَهَبَ لِي مِنْ عِنْدِكَ رَحْمَةً إِنَّهُ لاَ تَنْقُصُكَ الْمَغْفِرَةُ وَ لاَ تَضُرُّكَ الْمَوْهِبَةُ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‏ اللَّهُمَّ أَوْلِنِي فِي كُلِّ يَوْمِ إِثْنَيْنِ نِعْمَتَيْنِ مِنْكَ ثِنْتَيْنِ سَعَادَةً فِي أَوَّلِهِ بِطَاعَتِكَ‏ وَ نِعْمَةً فِي آخِرِهِ بِمَغْفِرَتِكَ يَا مَنْ هُوَ الْإِلَهُ وَ لاَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ سِوَاهُ.
زيارت امام حسن (عليه السلام) در روز دوشنبه:‏
السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ رَبِّ الْعَالَمِينَ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا حَبِيبَ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا صِفْوَةَ اللَّهِ‏السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَمِينَ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللَّهِ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا نُورَ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا صِرَاطَ اللَّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَيَانَ حُكْمِ اللَّهِ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا نَاصِرَ دِينِ اللَّهِ‏السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَاالسَّيِّدُ الزَّكِيُّ السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْبَرُّ الْوَفِيُ‏ السَّلاَمُ عَلَيْك َأَيُّهَاالْقَائِمُ الْأَمِينُ السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْعَالِمُ بِالتَّأْوِيلِ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْهَادِي الْمَهْدِيُ‏السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الطَّاهِرُ الزَّكِيُ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا التَّقِيُّ النَّقِيُّ السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْحَقُّ الْحَقِيقُ‏ السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الشَّهِيدُ الصِّدِّيقُ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِيٍّ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ.‏
تسبيح مخصوص روز دوشنبه‏
بِسْمِ اللَّهِ‏الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏.سُبْحانَ الْحَنَّانِ الْمَنَّانِ الْجَوَادِ، سُبْحانَ الْكَريمِ الأكْرَمِ، سُبْحانَ الْبَصيرِ العَلِيمِ،سُبْحانَ الْسَمِيعُ الْواسِعِ، سُبْحانَ اللَّهِ عَلي‏ اِقْبالِ النَّهارِ واِقْبالِ اللَّيْلِ، سُبْحانَ اللَّهِ عَلي‏ اِدْبارِ النَّهارِ اِدْبارِاللَّيْلِ، لا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ فِي آناءَ اللَّيْلِ آناءَالنَّهارِ، وَلَهُ الْحَمْدُ وَالْمَجْدُ وَالْعَظَمةُ وَالْكِبرِيآءُ مَعَ كُلِّ نَفَسٍ وَكُلِّ طَرْفَةِ عَيْنٍ وَكُلِّ لَمْحَةٍ سَبَقت في‏ عِلْمِهِ، سُبْحانَكَ عَدَدَ ذلِكَ، سُبْحانَكَ زِنَةِ ذلِكَ‏وَمَا أحْصَي‏ كِتابُكَ، سُبْحانَكَ زِنَةَ عَرْشِكَ، سُبْحانَكَ سُبْحانَكَ سُبْحانَ رَبِّنَا ذِي الْجَلالِ وَالْإِكْرامِ، سُبْحانَ رَبِّنَا تَسْبِيحاً كَمَا يَنْبَغِيِ لِكَرَمِ وَجْهِهِ وَ عِزِّجَلالِهِ، سُبْحانَ رَبِّنَا تَسْبِيحاً مُقَدَّساً مُزَكَيًّ كَذلِكَ تَعَالي‏ رَبُّنَا، سُبْحانَ الْحَيِ‏الْحَلِيمِ، سُبْحانَ الَّذِي كَتَبَ عَلَي‏ نَفْسِهِ الْرَّحْمَةَ، سُبْحانَ الَّذِي خَلَقَ ادَمَ وَأَخرَجَنَامِنْ صُلْبِهِ، سُبْحانَ الَّذِي يُحْيِي الْأَمْواتَ وَيُمِيتُ الْأَحْياءَ، سُبْحانَ مَنْ هُوَ حَلِيمٌ‏لَايَعْجَلُ، سُبْحانَ مَنْ هُوَ رَقِيبٌ لَايَغْفَلُ، سُبْحانَ مَنْ هُوَ جَوَادٌ لَايَبْخَلُ، سُبْحانَ‏مَنْ هُوَ عَلِيمٌ لَايَجْهَلُ، سُبْحانَ مَنْ جَلَّ ثَنَآؤُهُ وَلَهُ الْمِدْحِةُ الْبَالِغَةُ فِي جَمِيعِ مَايُثْنَي عَلَيْهِ مِنَ الْمَجْدِ، سُبْحانَ اللَّهِ الحَكِيمِ وَ صَلَّي اللَّهُ عَلَي‏ سَيِّدِنا مُحَمَّدٍ وَالِهِ‏وَسَلَّمَ.


پی نوشت:
1و2:بحارالانوار،ج68،ص 184

برگرفته از سایت عقیق

http://uc-njavan.ir/images/5vanua6qblqyfsw3rcm.gif

وَإِلَيٰ مَدْيَنَ أَخَاهُمْ شُعَيْبًا قَالَ يَٰقَوْمِ اعْبُدُوا۟ اللَّهَ مَا لَكُم مِّنْ إِلَٰهٍ غَيْرُهُ قَدْ جَآءَتْكُم بَيِّنَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَوْفُوا۟ الْكَيْلَ وَالْمِيزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا۟ النَّاسَ أَشْيَآءَهُمْ وَلَا تُفْسِدُوا۟ فِي الْأَرْضِ بَعْدَ إِصْلَٰحِهَا ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ(85)

خداوند برای هدایت بشر، پیامبرانی را برگزیده و همراه آنان مجموعه ای از عقاید و قوانین را فرستاده است. تا با عمل به این دستورات، سعادت آنان فراهم شود. مجموعۀ این قوانین که به وسیلۀ پیامبران، از آدم تا خاتم علیهم السلام به مردم ابلاغ شده است. بخش مهمی از دین را تشکیل می دهند؛ انبیای الهی برای برپایی دین خدا مجدانه تلاش کرده، هر کدام به فراخور حال مردم عصر خویش، بخش هایی از دستورهای الهی را مورد تأکید و تذکر قرار می دادند.

سرلوحۀ این دستورات، توحید و یکتا پرستی است. این آیه نیز بخشی از قوانین الهی را – که قوم شعیب به آنان بی توجهی می کرده اند – متذکر می شود.

تعبیر « أخاهم » دربارۀ حضرت شعیب ؟

تعبیر برادر دربارۀ حضرت شعیب و چند پیامبر دیگر؛ مانند هود، نوح، صالح و لوط علیهم السلام، اولا؛ به سبب نسبت خویشاوندی بود که با آن اقوام داشتند و ثانیا؛ به این علت است که آنها در نهایتِ دلسوزی و مهربانی، همچون یک برادر، با قوم خود رفتار می کردند و از هیچ کوشش و تلاشی برای هدایت آنها فروگذار نکردند.

توحید، اولین گام دعوت پیامبران

همۀ پیامبران، از جمله حضرت شعیب علیه السلام، دعوت خود را با توحید آغاز کردند. آن حضرت فرمود: « ای قوم من! خداوند یگانه را بپرستید که هیچ معبودی جز او برای شما نیست ». بر این اساس توحید پایه و محور اصلی دعوت انبیا است. چنانکه بایستی بنیاد دعوت همۀ مبلغان دین باشد.

http://atasheentezar.persiangig.com/...8C%D9%85/7.gif

http://motaleat.tahzib-howzeh.com/up...678_142284.jpg

وجدان کاری

روشن است که نفوذ هرگونه خیانت و تقلب در معاملات، پایه های اطمینان و اعتماد عمومی را که بزرگترین پشتوانۀ اجتماعی و اقتصادی ملت ها است، متزلزل و ویران می سازد و ضایعات غیر قابل جبرانی برای جامعه به بار می آورد؛ به همین دلیل یکی از موضوعات مهمی که شعیب(ع)، پس از دعوت توحید به آن پرداخت، مبارزه با مفاسد اجتماعی، اخلاقی و اقتصادی قوم خود بود؛ لذا آنان را از کم فروشی، تقلب و تزویر در معاملات برحذر داشته و به وجدان کاری دعوت کرده و می گوید:

« [اکنون که راه خدا برای شما آشکار شده است، ] حق پیمانه را ادا کنید و از حقوق مردم چیزی کم نگذارید، و [ در جامعه ای که در پرتو ایمان و کوشش های انبیا ] اصلاح شده است، فساد نکنید ».

رمز دوام زندگی اجتماعی

حضرت شعیب (ع) دلیل دعوت خود را دوری از کم فروشی و بر هم زدن نظم جامعه، بیان می کند؛ زیرا دوام زندگی اجتماعی انسان، به مبادلۀ کالاها و فراورده های مختلف است، تا نیازهای او برآورده شود.

این کار جز در سایۀ امنیت اجتماعی و عدم خیانت در معاملات میسر نیست؛ چرا که اگر خیانت، حتی از عده ای سر بزند، به سرعت توسعه می یابد و جامعه را فرا می گیرد؛ به طوری که مردم، به انواع حیله و تقلب دست می زنند. تا جنس معیوب به جای سالم و سم مهلک را به جای دارو بفروشند. عاقبت چنین جامعه ای جز تباهی چیزی نیست.

پیام های این آیۀ شریفه



1-دعوت انبیا و مبلّغان، باید بر محور توحید و یکتاپرستی و همراه با عاطفه و محبت و رفتاری برادرانه باشد «... أَخَاهُمْ ... قَالَ يَٰقَوْمِ اعْبُدُوا۟ اللَّهَ».


2- پس از شرک و انحراف عقیدتی، انحراف های اقتصادی، اعم از کم فروشی، تقلب در معامله، ایجاد خلل در اقتصاد و کم ارزش جلوه دادن اجناس مردم، از مهمترین مسائل اجتماعی و از مصادیق فساد و مقابله با آن لازم و ضروری است «اعْبُدُوا۟ اللَّهَ ... فَأَوْفُوا۟ الْكَيْلَ وَالْمِيزَانَ وَلَا تَبْخَسُوا۟ ... ».


3- ایمان کامل و اقتصاد سالم، تأمین کنندۀ سعادت دنیا و آخرت است «اعْبُدُوا۟ اللَّهَ ... فَأَوْفُوا۟ الْكَيْلَ ... لَا تَبْخَسُوا۟ ... ذَٰلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ».



مدین : یکی از فرزندان حضرت ابراهیم علیه السلام بوده و چون در سرزمینی در راه شام سکونت می کرد آن مکان مدین نامیده شد.

مدین شهری است در جنوب غربی اردن که امروز به نام « معان » خوانده می شود، در شرق « خلیج عقبه » قرار گرفته و حضرت شعیب (ع) و قومش در آن جا می زیستند.



برگرفته از کتاب تفسیر همراه

http://uc-njavan.ir/images/y3hhrdzghcjd510nsqkf.jpg
خدایا!
دوستت دارم

ممنون ،دوستان لطف کنید بیشتر تفسیر آیات رو بذارید .

بسم الله الرحمن الرحیم

تقریبا از آیۀ 80 تا 84 دربارۀ قوم حضرت لوط (ع) خبر می دهد و در آخر آیۀ 84 می فرماید: «پس بنگر سرانجام کار مجرمان چه شد». «أنظر» با نگاه کردن و رویت فرق دارد. همان طور که در کتاب های لغت اشاره شده است نظر به معنای نگاه با تامل است و فقط به معنای مشاهده با چشم نیست بلکه مشاهده ای همراه با درک و ادراک است. یعنی به عاقبت چنین کارهایی فکر کنید و درس عبرت بگیرید.

اما نسب و سرگذشت لوط (ع):

فارابی دربارۀ حضرت لوط(ع) و نام وی می گوید:

گفته شده اسم لوط عربی است و اصل آن از «لَوط» به معنای چسبندگی است. آن حضرت به این مناسبت لوط نامیده شد که دوستی وی به قلب حضرت ابراهیم(ع) چسبید. او پسر هارون بن تارخ، یعنی برادرزادۀ حضرت ابراهیم(ع) بود. خداوند او را به پنج شهر در ناحیۀ اردن فرستاد که «مؤتفکات» نام گرفتند و هیچ کدام از قوم وی به او ایمان نیاوردند و از اعمال زشت خود اِعراض نکردند{تفسیرموضوعی،ج6 ،ص 384}.

از آیات قرآن نیز استفاده می شود که او به حضرت ابراهیم(ع) ایمان آورد و با آن حضرت به سرزمین مقدس شامات مهاجرت کرد و سپس به سوی قومی که برای اولین بار مرتکب گناه زشت همجنس گرایی شده بودند، فرستاده شد. طبق نقل تاریخ، آن قوم در سرزمینی به نام سَدوم زندگی می کردند. به همین جهت هنگامی که قومش را انذار کرد، در پاسخ او گفتند :
« خاندان لوط را از شهر و دیار خود بیرون کنید ...»؛ زیرا آنها اهل آن سرزمین نبودند. در آخر نیز خدا به لطف خود، لوط و خانواده اش به جز همسرش را نجات بخشید و فرشتگان الهی، آن قوم را سنگ باران و سرزمین آنان را زیر و رو کردند. { المیزان، ج8 ، ص 188}

مرسیییییییییییییییییییییی ییییییییییییییییییییییییی ییی

merc az matalebe mofidetun,aram bakhshe vaghti hata yek lahze b ayate ghoran negah mikonim[golrooz]

[golrooz][golrooz][golrooz]ممنون از مطالب همگی دوستان[tashvigh][tashvigh]

صفحه ی 91 از قرآن کریم شامل آیات 95 تا 116 از سوره ی اعراف


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



ثُمَّ بَدَّلْنَا مَكَانَ السَّيِّئَةِ الْحَسَنَةَ حَتَّيٰ عَفَوا۟ وَّقَالُوا۟ قَدْ مَسَّ ءَابَآءَنَا الضَّرَّآءُ وَالسَّرَّآءُ فَأَخَذْنَٰهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ(95)
آنگاه به جاي بدي [=بلا] نيكي [=نعمت] قرار داديم تا انبوه شدند و گفتند پدران ما را [هم مسلما به حكم طبيعت] رنج و راحت مي رسيده است پس در حالي كه بي خبر بودند بناگاه [گريبان] آنان را گرفتيم(95)



وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَيٰٓ ءَامَنُوا۟ وَاتَّقَوْا۟ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَٰتٍ مِّنَ السَّمَآءِ وَالْأَرْضِ وَلَٰكِن كَذَّبُوا۟ فَأَخَذْنَٰهُم بِمَا كَانُوا۟ يَكْسِبُونَ(96)
و اگر مردم شهرها ايمان آورده و به تقوا گراييده بودند قطعا بركاتي از آسمان و زمين برايشان مي گشوديم ولي تكذيب كردند پس به [كيفر] دستاوردشان [گريبان] آنان را گرفتيم(96)



أَفَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَيٰٓ أَن يَأْتِيَهُم بَأْسُنَا بَيَٰتًا وَهُمْ نَآئِمُونَ(97)
آيا ساكنان شهرها ايمن شده اند از اينكه عذاب ما شامگاهان در حالي كه به خواب فرو رفته اند به آنان برسد(97)



أَوَأَمِنَ أَهْلُ الْقُرَيٰٓ أَن يَأْتِيَهُم بَأْسُنَا ضُحًي وَهُمْ يَلْعَبُونَ(98)
و آيا ساكنان شهرها ايمن شده اند از اينكه عذاب ما نيمروز در حالي كه به بازي سرگرمند به ايشان دررسد(98)



أَفَأَمِنُوا۟ مَكْرَ اللَّهِ فَلَا يَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَٰسِرُونَ(99)
آيا از مكر خدا خود را ايمن دانستند [با آنكه] جز مردم زيانكار [كسي] خود را از مكر خدا ايمن نمي داند(99)



أَوَلَمْ يَهْدِ لِلَّذِينَ يَرِثُونَ الْأَرْضَ مِنۢ بَعْدِ أَهْلِهَآ أَن لَّوْ نَشَآءُ أَصَبْنَٰهُم بِذُنُوبِهِمْ وَنَطْبَعُ عَلَيٰ قُلُوبِهِمْ فَهُمْ لَا يَسْمَعُونَ(100)
مگر براي كساني كه زمين را پس از ساكنان [پيشين] آن به ارث مي برند باز ننموده است كه اگر مي خواستيم آنان را به [كيفر] گناهانشان مي رسانديم و بر دلهايشان مهر مي نهاديم تا ديگر نشنوند(100)



تِلْكَ الْقُرَيٰ نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنۢبَآئِهَا وَلَقَدْ جَآءَتْهُمْ رُسُلُهُم بِالْبَيِّنَٰتِ فَمَا كَانُوا۟ لِيُؤْمِنُوا۟ بِمَا كَذَّبُوا۟ مِن قَبْلُ كَذَٰلِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلَيٰ قُلُوبِ الْكَٰفِرِينَ(101)
اين شهرهاست كه برخي از خبرهاي آن را بر تو حكايت مي كنيم در حقيقت پيامبرانشان دلايل روشن برايشان آوردند اما آنان به آنچه قبلا تكذيب كرده بودند [باز] ايمان نمي آوردند اين گونه خدا بر دلهاي كافران مهر مي نهد(101)



وَمَا وَجَدْنَا لِأَكْثَرِهِم مِّنْ عَهْدٍ وَإِن وَجَدْنَآ أَكْثَرَهُمْ لَفَٰسِقِينَ(102)
و در بيشتر آنان عهدي [استوار] نيافتيم و بيشترشان را جدا نافرمان يافتيم(102)



ثُمَّ بَعَثْنَا مِنۢ بَعْدِهِم مُّوسَيٰ بَِٔايَٰتِنَآ إِلَيٰ فِرْعَوْنَ وَمَلَإِي۟هِ فَظَلَمُوا۟ بِهَا فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَٰقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ(103)
آنگاه بعد از آنان موسي را با آيات خود به سوي فرعون و سران قومش فرستاديم ولي آنها به آن [آيات] كفر ورزيدند پس ببين فرجام مفسدان چگونه بود(103)



وَقَالَ مُوسَيٰ يَٰفِرْعَوْنُ إِنِّي رَسُولٌ مِّن رَّبِّ الْعَٰلَمِينَ(104)
و موسي گفت اي فرعون بي ترديد من پيامبري از سوي پروردگار جهانيانم(104)



حَقِيقٌ عَلَيٰٓ أَن لَّآ أَقُولَ عَلَي اللَّهِ إِلَّا الْحَقَّ قَدْ جِئْتُكُم بِبَيِّنَةٍ مِّن رَّبِّكُمْ فَأَرْسِلْ مَعِيَ بَنِيٓ إِسْرَٰٓءِيلَ(105)
شايسته است كه بر خدا جز [سخن] حق نگويم من در حقيقت دليلي روشن از سوي پروردگارتان براي شما آورده ام پس فرزندان اسرائيل را همراه من بفرست(105)



قَالَ إِن كُنتَ جِئْتَ بَِٔايَةٍ فَأْتِ بِهَآ إِن كُنتَ مِنَ الصَّٰدِقِينَ(106)
[فرعون] گفت اگر معجزه اي آورده اي پس اگر راست مي گويي آن را ارائه بده(106)



فَأَلْقَيٰ عَصَاهُ فَإِذَا هِيَ ثُعْبَانٌ مُّبِينٌ(107)
پس [موسي] عصايش را افكند و بناگاه اژدهايي آشكار شد(107)



وَنَزَعَ يَدَهُ فَإِذَا هِيَ بَيْضَآءُ لِلنَّٰظِرِينَ(108)
و دست خود را [از گريبان] بيرون كشيد و ناگهان براي تماشاگران سپيد [و درخشنده] بود(108)



قَالَ الْمَلَأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ إِنَّ هَٰذَا لَسَٰحِرٌ عَلِيمٌ(109)
سران قوم فرعون گفتند بي شك اين [مرد] ساحري داناست(109)



يُرِيدُ أَن يُخْرِجَكُم مِّنْ أَرْضِكُمْ فَمَاذَا تَأْمُرُونَ(110)
مي خواهد شما را از سرزمينتان بيرون كند پس چه دستور مي دهيد(110)



قَالُوٓا۟ أَرْجِهْ وَأَخَاهُ وَأَرْسِلْ فِي الْمَدَآئِنِ حَٰشِرِينَ(111)
گفتند او و برادرش را بازداشت كن و گردآورندگاني را به شهرها بفرست(111)



يَأْتُوكَ بِكُلِّ سَٰحِرٍ عَلِيمٍ(112)
تا هر ساحر دانايي را نزد تو آرند(112)



وَجَآءَ السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ قَالُوٓا۟ إِنَّ لَنَا لَأَجْرًا إِن كُنَّا نَحْنُ الْغَٰلِبِينَ(113)
و ساحران نزد فرعون آمدند [و] گفتند [آيا] اگر ما پيروز شويم براي ما پاداشي خواهد بود(113)



قَالَ نَعَمْ وَإِنَّكُمْ لَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ(114)
گفت آري و مسلما شما از مقربان [دربار من] خواهيد بود(114)



قَالُوا۟ يَٰمُوسَيٰٓ إِمَّآ أَن تُلْقِيَ وَإِمَّآ أَن نَّكُونَ نَحْنُ الْمُلْقِينَ(115)
گفتند اي موسي آيا تو مي افكني و يا اينكه ما مي افكنيم(115)



قَالَ أَلْقُوا۟ فَلَمَّآ أَلْقَوْا۟ سَحَرُوٓا۟ أَعْيُنَ النَّاسِ وَاسْتَرْهَبُوهُمْ وَجَآءُو بِسِحْرٍ عَظِيمٍ(116)
گفت شما بيفكنيد و چون افكندند ديدگان مردم را افسون كردند و آنان را به ترس انداختند و سحري بزرگ در ميان آوردند(116)



صدق الله العلي العظيم

http://uc-njavan.ir/images/btuhsvgud6zhg3etnik.jpg
شهادت امام هادی علیه السلام
رو به محضر اقا امام زمان عج
و به همه دوستان
تسلیت می گویم
التماس دعا

http://erfan-hezaveh.persiangig.com/...B%8C%D9%85.jpg

ذكر روز: يا ارحم الراحمين

http://www.al-kafi.com/uploadfile/fi...me%20hafte.jpg


دعای روز سه شنبه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
بنام خداوند بخشنده مهربان


الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ الْحَمْدُ حَقُّهُ کَمَا یَسْتَحِقُّهُ حَمْدا کَثِیرا وَ أَعُوذُ بِهِ مِنْ شَرِّ نَفْسِی
ستایش برای خداست وسپاس گفتن سزاوار اوست آن چنان که شایسته اوست ستایش بسیار و پناه می برم به او ازشرهوای نفسم


إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلامَا رَحِمَ رَبِّی وَ أَعُوذُ بِهِ مِنْ شَرِّ الشَّیْطَانِ الَّذِی
به درستی که نفس بسیار فرماندهنده بدی است جز این که رحم کند پروردگار من و پناه می برم به او از شر شیطان آنچنانکه


یَزِیدُنِی ذَنْبا إِلَى ذَنْبِی وَأَحْتَرِزُ بِهِ مِنْ کُلِّ جَبَّارفَاجِروَسُلْطَان جَائِروَعَدُوّقَاهِر
می افزاید گناهی بر گناهانم وپناه میبرم به اوازهرجوروظلم هرستمکارجنایتکاروزمامدارس تمکاروظالم ودشمن قوی وزورگو


اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ جُنْدِکَ فَإِنَّ جُنْدَکَ هُمُ الْغَالِبُونَ وَاجْعَلْنِی مِنْ حِزْبِکَ فَإِنَّ حِزْبَکَ هُمُ
خدایا قرارده مرا ازسپاه خودتزیرا سپاه ولشکر تو ایشانند پیروز وقرارده مرا از گروه خودت به درستی که گروه تو


الْمُفْلِحُونَ وَاجْعَلْنِی مِنْ أَوْلِیَائِکَ فَإِنَّ أَوْلِیَاءَکَ لاخَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاهُمْ یَحْزَنُونَ اللَّهُمَّ
رستگار هستند وقرارده مرا از دوستانت که البته دوستان تو نیست ترسی برایشان ونمی شوند آنها غمناک واندوهگین خدایا


أَصْلِحْ لِی دِینِی فَإِنَّهُ عِصْمَةُ أَمْرِی وَأَصْلِحْ لِی آخِرَتِی فَإِنَّهَا دَارُ مَقَرِّی وَإِلَیْهَا
اصلاح نما برایم دینم را پس ازآن نگاه داشتن کار من است واصلاح نما برایم آخرتم را زیرا آخرت خانه قرارمن است وسوی


مِنْ مُجَاوَرَةِ اللِّئَامِ مَفَرِّی وَاجْعَلِ الْحَیَاةَ زِیَادَةً لِی فِی کُلِّ خَیْر وَالْوَفَاةَ رَاحَةً لِی مِنْ
آخرت است ازهمسایگی فرومایگان فرارمن وقرارده زندگانیم راوسیلۀ فزونی خودم ازهرکار خیر ومرگم را وسیله راحتیم از


کُلِّ شَرّ اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّد خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَتَمَامِ عِدَّةِ الْمُرْسَلِینَ وَعَلَى آلِهِ الطَّیِّبِینَ
هرشری خدایا درود فرست برمحمد وآل محمد که خاتم پیغمبران است وتمام کننده شماره رسولان است وبر آل محمد پاکان

الطَّاهِرِینَ وَأَصْحَابِهِ الْمُنْتَجَبِینَ وَهَبْ لِی فِی الثُّلَثَاءِ ثَلاثا لا تَدَعْ لِی ذَنْبا إِلا غَفَرْتَهُ
وپاکیزگان ودرود براصحاب ویاران نجیبش وهبه کن برایم درسه شنبه سه حاجت را ووامگذاربرایم گناهی مگراینکه بیامرزی


وَلاغَمّا إِلا أَذْهَبْتَهُ وَلاعَدُوّاً إِلاّ دَفَعْتَهُ بِبِسْمِ اللَّهِ خَیْرِ الْأَسْمَاءِ بِسْمِ اللَّهِ رَبِّ الْأَرْضِ
آنراونه اندوهی مگراینکه ببری آنراونه دشمنی جزاینکه دفع نمائی اورابه وسیله بسم الله بهترین نامهابه نام خداپروردگار زمین


وَالسَّمَاءِ أَسْتَدْفِعُ کُلَّ مَکْرُوه أَوَّلُهُ سخطه وَأَسْتَجْلِبُ کُلَّ مَحْبُوب أَوَّلُهُ رِضَاهُ
وآسمان طلب دفع می نمایم هرناخوشی هاراکه آغازآن خشم است ودر صدد جلب آنم هر محبوبی را که آول آن خوشنودی است


فَاخْتِمْ لِی مِنْکَ بِالْغُفْرَانِ یَا وَلِیَّ الْإِحْسَانِ
پس سرانجام مرا از نزدت آمرزش قرارده ای صاحب نیکی ها

https://encrypted-tbn2.gstatic.com/i...DeXJ8ea_XiNBn_


به هنگام شنیدن تلاوت قرآن خاموش باشید:

ایـن سـوره (سوره اعراف) با بیان عظمت قرآن آغاز شده ، و با آن پایان مى پذیرد، در این آیه دستور مـى دهـد: ((هـنـگامى که قرآن تلاوت مى شود، با توجه ، به آن گوش دهید و ساکت باشید، شاید مشمول رحمت خدا گردید)) (واذا قر القرآن فاستمعوا له وانصتوا لعلکم ترحمون).از ظـاهـر آیـه اسـتـفاده مى شود که این حکم ، عمومى و همگانى است و مخصوص به حال معینى نیست ; یعنى ، شایسته و مستحب است که در هر کجا و در هر حال کسى قرآن را تلاوت کند، دیگران بـه احترام قرآن سکوت کنند و گوش جان فرا دهند و پیام خدا را بشنوند و در زندگى خود از آن الهام گیرند، زیرا قرآن تنها کتاب قرائت نیست ،بلکه کتاب فهم و درک و سپس عمل است.تنها موردى که این حکم الهى شکل وجوب به خود مى گیرد موقع نمازجماعت است که ماموم به هنگام شنیدن قرائت امام باید سکوت کند و گوش فرادهد.(آیـه) سـپس در این آیه براى تکمیل دستور فوق به پیامبر(ص) دستورمى دهد ـو البته یک حکم عمومى است اگر چه روى سخن در آن به پیامبر(ص)شده همانند بسیارى دیگر از تعبیرات قرآن ـ کـه : ((پـروردگـارت را در دل خود از روى تضرع و خوف یادکن)) (واذکر ربک فى نفسک تضرعا وخیفة).سپس اضافه مى کند: ((و آهسته و آرام نام او را بر زبان بیاور)) (ودون الجهر من القول).و این کار را همواره ((صبحگاهان و شامگاهان تکرار کن)) (بالغدو والا صال).((و هرگز از غافلان و بى خبران از یاد خدا مباش)) (ولا تکن من الغافلین).یاد خدا همچون باران بهارى است که چون بر دل ببارد گلهاى بیدارى ،توجه ، احساس مسؤولیت ، روشن بینى و هرگونه عمل مثبت و سازنده اى رامى رویاند.(آیـه) سپس با این سخن سوره را پایان مى دهد که نه تنها شما باید درهمه حال به یاد خدا باشید، فـرشـتـگان مقرب پروردگار و ((آنها که در مقام قرب ، نزدپروردگار تواند هیچ گاه از عبادت او تکبر نمى ورزند، و همواره تسبیح او مى گویند وذات پاکش را از آنچه شایسته مقام او نیست منزه مـى شـمـارنـد و در پـیـشـگاه او سجده مى نمایند)) (ان الذین عند ربک لا یستکبرون عن عبادته ویسبحونه وله یسجدون).پایان سوره اعراف.

http://uc-njavan.ir/images/5vanua6qblqyfsw3rcm.gif


وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَيٰٓ ءَامَنُوا۟ وَاتَّقَوْا۟ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَٰتٍ مِّنَ السَّمَآءِ وَالْأَرْضِ وَلَٰكِن كَذَّبُوا۟ فَأَخَذْنَٰهُم بِمَا كَانُوا۟ يَكْسِبُونَ(96)

خداوند به گونه های متفاوتی به بندگانش نعمت می دهد؛ گاهی آن ها را به صورت انفرادی متنعم می سازد و گاهی به صورت گروهی؛ البته هر کدام شرایط خاص خود را دارد. این آیه بیان می کند که جوامع و امت ها، با چه شرایطی می توانند از نعمت های پایدار و پردامنۀ خداوند بهره مند شوند.

ایمان و تقوی شرط پایداری نعمت ها

بخش اول آیه،که بیان قانون الهی برای پایداری نعمت ها، بلکه فزونی آن است؛ می فرماید: اگر انسانهایی که در شهرها و آبادی های گوناگون زندگی می کنند، به جای سرکشی، تکذیب آیات الهی، ظلم و فساد، ایمان آورند و در پرتو آن ایمان پرهیزکار شوند، نه تنها مورد خشم الهی قرار نمی گیرند، بلکه درهای برکات آسمانها و زمین به روی آنها گشوده خواهد شد.

منظور از «برکات» چیست؟

برکات، به موهبت های پایدار گفته می شود، (در مقابل چیزهای گذرا).
در معنای «برکت»، خیر و فزونی وجود دارد و شامل برکت های مادی و معنوی می شود؛ مثل برکت در عمر، دارایی، علم و امثال آن.
یکی از مصادیق بارز برکات آسمان و زمین، نزول باران و روییدن گیاهان است که مایۀ نشاط و آرامش همۀ انسانها است. نعمت های زیادی که در نزول باران و روییدن گیاهان وجود دارد، بر هیچ خردمندی پوشیده نیست.

ثمرات ایمان و تقوا

ایمان و تقوا، نه تنها سبب نزول برکات الهی می شود، بلکه باعث می گردد آنچه در اختیار انسان قرار گرفته است، بجا مصرف شود؛ مانند ساختن مسجد، مدرسه، بیمارستان و ... اینها برکتی است که نصیب صاحب مال شده است و مصرف در غیر مسیرهای الهی مانند هزینه کردن برای گناه، اسراف و ...، چیزی جز تباهی نیست.

سختی های زندگی، محصول عملکردها

یکی از سنت های الهی، این است که افراد بی ایمان و فاسد، گرفتار انواع واکنش ها در همین زندگی دنیایی خود خواهند شد. گاهی بلاهای آسمان و زمین بر سر آنها می بارد و گاهی آتش جنگ های جهانی یا منطقه ای سرمایه های آنها را در کام خود فرو می برد. گاهی نیز ناامنی های جسمی و روانی، آنها را تحت فشار قرار می دهد. به تعبیر قرآن، این وابسته به « کسب و اکتساب » و اعمالی است که خود انسان انجام می دهد و این، چیزی نیست جز حاصل عملکرد خود انسان « فَأَخَذْنَٰهُم بِمَا كَانُوا۟ يَكْسِبُونَ»

یک پرسش

اگر ایمان و تقوا، سبب نزول برکات است، چرا کشورهایی که در آنها از ایمان و تقوا خبری نیست، از وضع بهتری برخوردارند؟ و مسلمانان در فقر به سر می برند؟

پاسخ:

اولا، آن کشورها ممکن است از نظر علم و صنعت جلوتر باشند؛ ولی از نظر روحی و روانی آرامش ندارند و با مشکلات فراوانی دست به گریبانند.

ثانیا، اغلب کشورهای اسلامی، تنها نام اسلام را با خود دارند و قوانین و رهنمودهای اسلام در آنجا حکمفرما نیست.

به علاوه گاهی رفاه مادی، نوعی قهر الهی است؛ چنانکه قرآن می فرماید:

« فلما نسوا ما ذکّروا به فتحنا علیهم أبواب کلّ شیء حتّی إذا فرحوا بما أتوا ... » {انعام:44}

« چون تذکرات الهی را فراموش کردند، درهای همه چیز را به رویشان گشودیم، تا سرمست شوند».

توضیح آنکه : در قرآن ، دو نوع گشایش برای دو گروه مطرح است:

الف- رفاه و گشایش برای خوبان که همراه برکات است «لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَٰتٍ».

ب- رفاه و گشایش برای کفار و نااهلان که دیگر همراه برکات نیست « فتحنا علیهم أبواب کلّ شیء »؛ زیرا چه بسا نعمت ها، ناپایدار و سبب غفلت، غرور و طغیان باشد. خداوند، این رفاه و گشایش را وسیلۀ مهلت و پر شدن پیمانۀ آنان قرار داده است: « ولا یحسبنّ الّذین کفروا أنّما نملی لهم خیر لأنفسهم إنّما نملی لهم لیزدادوا إثما و لهم عذاب مهین»{آل عمران: 178}

پیامهای این آیۀ شریفه

1- برای دریافت الطاف الهی و برکات اجتماعی، ایمان و تقوای فردی کافی نیست؛ بلکه باید اکثریّت جامعه اهل ایمان و تقوا باشند «أَهْلَ الْقُرَيٰٓ ءَامَنُوا۟ ... ».

2- سرمایه گذاری روی فرهنگ و معنویت جامعه، بازده اقتصادی هم دارد «ءَامَنُوا۟ وَاتَّقَوْا۟ لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكَٰتٍ».

3- عامل محرومیّت ها و مشکلات، عملکرد خود ما است؛ به طوری که لجاجت و پافشاری بر گناه، سبب قهر و عذاب الهی می شود «فَأَخَذْنَٰهُم بِمَا كَانُوا۟ يَكْسِبُونَ».

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

صفحه ی 92 از قرآن کریم شامل آیات 117 تا 135 از سوره ی اعراف


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



۞ وَأَوْحَيْنَآ إِلَيٰ مُوسَيٰٓ أَنْ أَلْقِ عَصَاكَ فَإِذَا هِيَ تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ(117)
و به موسي وحي كرديم كه عصايت را بينداز پس [انداخت و اژدها شد] و ناگهان آنچه را به دروغ ساخته بودند فرو بلعيد(117)



فَوَقَعَ الْحَقُّ وَبَطَلَ مَا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(118)
پس حقيقت آشكار گرديد و كارهايي كه مي كردند باطل شد(118)



فَغُلِبُوا۟ هُنَالِكَ وَانقَلَبُوا۟ صَٰغِرِينَ(119)
و در آنجا مغلوب و خوار گرديدند(119)



وَأُلْقِيَ السَّحَرَةُ سَٰجِدِينَ(120)
و ساحران به سجده درافتادند(120)



قَالُوٓا۟ ءَامَنَّا بِرَبِّ الْعَٰلَمِينَ(121)
[و] گفتند به پروردگار جهانيان ايمان آورديم(121)



رَبِّ مُوسَيٰ وَهَٰرُونَ(122)
پروردگار موسي و هارون(122)



قَالَ فِرْعَوْنُ ءَامَنتُم بِهِ قَبْلَ أَنْ ءَاذَنَ لَكُمْ إِنَّ هَٰذَا لَمَكْرٌ مَّكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا۟ مِنْهَآ أَهْلَهَا فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ(123)
فرعون گفت آيا پيش از آنكه به شما رخصت دهم به او ايمان آورديد قطعا اين نيرنگي است كه در شهر به راه انداخته ايد تا مردمش را از آن بيرون كنيد پس به زودي خواهيد دانست(123)



لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُم مِّنْ خِلَٰفٍ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ(124)
دستها و پاهايتان را يكي از چپ و يكي از راست خواهم بريد سپس همه شما را به دار خواهم آويخت(124)



قَالُوٓا۟ إِنَّآ إِلَيٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ(125)
گفتند ما به سوي پروردگارمان بازخواهيم گشت(125)



وَمَا تَنقِمُ مِنَّآ إِلَّآ أَنْ ءَامَنَّا بَِٔايَٰتِ رَبِّنَا لَمَّا جَآءَتْنَا رَبَّنَآ أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ(126)
و تو جز براي اين ما را به كيفر نمي رساني كه ما به معجزات پروردگارمان وقتي براي ما آمد ايمان آورديم پروردگارا بر ما شكيبايي فرو ريز و ما را مسلمان بميران(126)



وَقَالَ الْمَلَأُ مِن قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَتَذَرُ مُوسَيٰ وَقَوْمَهُ لِيُفْسِدُوا۟ فِي الْأَرْضِ وَيَذَرَكَ وَءَالِهَتَكَ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَآءَهُمْ وَنَسْتَحْيِ نِسَآءَهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَٰهِرُونَ(127)
و سران قوم فرعون گفتند آيا موسي و قومش را رها مي كني تا در اين سرزمين فساد كنند و [موسي] تو و خدايانت را رها كند [فرعون] گفت بزودي پسرانشان را مي كشيم و زنانشان را زنده نگاه مي داريم و ما بر آنان مسلطيم(127)



قَالَ مُوسَيٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا۟ بِاللَّهِ وَاصْبِرُوٓا۟ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَن يَشَآءُ مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَٰقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ(128)
موسي به قوم خود گفت از خدا ياري جوييد و پايداري ورزيد كه زمين از آن خداست آن را به هر كس از بندگانش كه بخواهد مي دهد و فرجام [نيك] براي پرهيزگاران است(128)



قَالُوٓا۟ أُوذِينَا مِن قَبْلِ أَن تَأْتِيَنَا وَمِنۢ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا قَالَ عَسَيٰ رَبُّكُمْ أَن يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الْأَرْضِ فَيَنظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ(129)
[قوم موسي] گفتند پيش از آنكه تو نزد ما بيايي و [حتي] بعد از آنكه به سوي ما آمدي مورد آزار قرار گرفتيم گفت اميد است كه پروردگارتان دشمن شما را هلاك كند و شما را روي زمين جانشين [آنان] سازد آنگاه بنگرد تا چگونه عمل مي كنيد(129)



وَلَقَدْ أَخَذْنَآ ءَالَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ وَنَقْصٍ مِّنَ الثَّمَرَٰتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ(130)
و در حقيقت ما فرعونيان را به خشكسالي و كمبود محصولات دچار كرديم باشد كه عبرت گيرند(130)



فَإِذَا جَآءَتْهُمُ الْحَسَنَةُ قَالُوا۟ لَنَا هَٰذِهِ وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا۟ بِمُوسَيٰ وَمَن مَّعَهُ أَلَآ إِنَّمَا طَٰٓئِرُهُمْ عِندَ اللَّهِ وَلَٰكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لَا يَعْلَمُونَ(131)
پس هنگامي كه نيكي [و نعمت] به آنان روي مي آورد مي گفتند اين براي [شايستگي] خود ماست و چون گزندي به آنان مي رسيد به موسي و همراهانش شگون بد مي زدند آگاه باشيد كه [سرچشمه] بدشگوني آنان تنها نزد خداست [كه آنان را به بدي اعمالشان كيفر مي دهد] ليكن بيشترشان نمي دانستند(131)



وَقَالُوا۟ مَهْمَا تَأْتِنَا بِهِ مِنْ ءَايَةٍ لِّتَسْحَرَنَا بِهَا فَمَا نَحْنُ لَكَ بِمُؤْمِنِينَ(132)
و گفتند هر گونه پديده شگرفي كه به وسيله آن ما را افسون كني براي ما بياوري ما به تو ايمان آورنده نيستيم(132)



فَأَرْسَلْنَا عَلَيْهِمُ الطُّوفَانَ وَالْجَرَادَ وَالْقُمَّلَ وَالضَّفَادِعَ وَالدَّمَ ءَايَٰتٍ مُّفَصَّلَٰتٍ فَاسْتَكْبَرُوا۟ وَكَانُوا۟ قَوْمًا مُّجْرِمِينَ(133)
پس بر آنان طوفان و ملخ و كنه ريز و غوكها و خون را به صورت نشانه هايي آشكار فرستاديم و باز سركشي كردند و گروهي بدكار بودند(133)



وَلَمَّا وَقَعَ عَلَيْهِمُ الرِّجْزُ قَالُوا۟ يَٰمُوسَي ادْعُ لَنَا رَبَّكَ بِمَا عَهِدَ عِندَكَ لَئِن كَشَفْتَ عَنَّا الرِّجْزَ لَنُؤْمِنَنَّ لَكَ وَلَنُرْسِلَنَّ مَعَكَ بَنِيٓ إِسْرَٰٓءِيلَ(134)
و هنگامي كه عذاب بر آنان فرود آمد گفتند اي موسي پروردگارت را به عهدي كه نزد تو دارد براي ما بخوان اگر اين عذاب را از ما برطرف كني حتما به تو ايمان خواهيم آورد و بني اسرائيل را قطعا با تو روانه خواهيم ساخت(134)



فَلَمَّا كَشَفْنَا عَنْهُمُ الرِّجْزَ إِلَيٰٓ أَجَلٍ هُم بَٰلِغُوهُ إِذَا هُمْ يَنكُثُونَ(135)
و چون عذاب را تا سررسيدي كه آنان بدان رسيدند از آنها برداشتيم باز هم پيمان شكني كردند(135)



صدق الله العلي العظيم

http://uc-njavan.ir/images/5vanua6qblqyfsw3rcm.gif

قَالُوٓا۟ إِنَّآ إِلَيٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ(125)

در جوامعی که ظلم و فساد بیداد می کند راه به سوی گناه هموار، و حرکت در راه خدا، دشوار است، بسیاری بر این باورند که هدایت افراد جامعه ناممکن، یا بسیار دشوار است؛ اما با بررسی های انجام شده، خلاف این مطلب اثبات می شود.
چه انسانهای فریب خورده ای که به خود آمده و چه گناهکارانی که منقلب شده و دست از گناهان برداشته اند؛ حتی عده ای از آنها خود مبلغ آیین الهی شده و در این زمینه خوش درخشیده اند و نامشان در ردیف خوبان روزگار به ثبت رسیده است، مانند ساحران فرعون.

قلب، به معنای دگرگونی و از حالی به حال دیگر شدن است.

محتوای آیه:

ایۀ فوق که پاسخ گروهی از انسان های حق گراست، بیانگر عمق نفوذ حق در قلب و جان این افراد است. آنان همان ساحران زبده و چیره دستی بودند که فرعون برای رویارویی با حق از آنها بهره برد.
آنان نیز با توجه به مهارت خود، حاضر شدند در برابر حضرت موسی(ع) بایستند و به خیال خود سحر آن حضرت را باطل کنند؛ ولی نمی دانستند که آنچه حضرت موسی(ع) انجام می دهد، منشأ الهی داشته و از توان بشر خارج است. آنان همین که معجزۀ حضرت را مشاهده کردند، فهمیدند که از جنس سحر و جادو نیست؛ بلکه قدرتی مافوق بشر در پس آن است؛ از این رو منقلب و دگرگون شدند و به عظمت صاحب قدرت پی بردند؛ در مقابل او سر به خاک ساییدند و موحد شدند. آنان، چنان در یکتاپرستی خود استوار شدند که پذیرفتند جان خود را نثار اعتقاد خویش کنند؛ از این رو در پاسخ به تهدیدهای فرعون گفتند : « [هرچه می خواهی بکن] همانا ما، به سوی پروردگارمان باز می گردیم ».

https://encrypted-tbn3.gstatic.com/i...T9zvfZCy6iRyC4



ذکر روز چهارشنبه 100 مرتبه



https://encrypted-tbn3.gstatic.com/i...WHfPb4e9p8DbpF

محتوای کلّی سوره اعراف و فضیلت قرائت آن چیست؟

پاسخ اجمالی

سوره اعراف، از سوره‏ هاى مکّى است و دویست و شش آیه دارد. [1] در باره محتوا و فضیلت این سوره، در منابع روایی و تفاسیر قرآن مطالبی نقل شده است که با توجه به پرسش، ما نیز این موضوع را در دو بخش ارائه می کنیم:الف. فضیلت [2] سوره اعرافدرباره خواندن سوره اعراف فضایل و آثاری بیان شده است که بیشتر ناظر به آثار اخروی است؛ مانند:یک. پیامبر گرامى اسلام (ص) می فرماید: «هر کس سوره اعراف را بخواند، خداوند میان او و شیطان مانعی قرار مى ‏دهد و روز قیامت حضرت آدم شفیع او است». [3]دو. امام صادق (ع) فرمود: «هر کس سوره اعراف را در هر ماه بخواند، روز قیامت از کسانى است که ترسی ندارند و غمگین نمی ­شوند و اگر در هر روز جمعه بخواند، از کسانى است که در روز قیامت حساب ندارند». [4]سه. همچنین آن حضرت فرمود: «در این سوره آیات محکمه وجود دارد. قرائت و عمل به آن را ترک نکنید که روز قیامت براى کسانى که قرائت کرده‏اند، شهادت خواهد داد». [5]توجّه به این حقیقت لازم است که ثواب و فضیلت و پاداش هاى مهمّى که براى تلاوت قرآن یا سوره ‏ها و آیات خاصّى نقل شده، هرگز به این معنا نیست که انسان آنها را تنها به صورت اوراد بخواند و به گردش زبان قناعت کند، بلکه خواندن قرآن براى فهمیدن، و فهمیدن براى اندیشیدن، و اندیشیدن براى عمل است. [6]ب. دورنمایی از مباحث سوره اعرافدر این سوره:1. از اصحاب اعراف – آیات شریفه (46 - 48) - سخن به میان آمده، لذا به «اعراف» نام گذارى شده است. [7]2. اشاره کوتاه و محکمى به مسئله «مبدأ و معاد» کرده است. [8]3. براى احیاى شخصیت انسان، داستان آفرینش آدم را با اهمیت فراوان شرح مى‏ دهد. [9]4. اشاره به عهد و پیمانی که خداوند از فرزندان آدم در مسیر هدایت گرفته است‏. [10]5. براى نشان دادن شکست و ناکامى اقوامى که از مسیر توحید و عدالت و پرهیزگارى منحرف مى ‏شوند، و هم براى نشان دادن پیروزى مؤمنان راستین، سرگذشت بسیارى از اقوام پیشین و انبیاى گذشته؛ مانند «نوح»، «لوط» و «شعیب» را بیان کرده و با سرگذشت مشروح بنى اسرائیل و مبارزه حضرت موسى (ع) با فرعون پایان مى‏ دهد.[11]6. در پایان، بار دیگر به مسئله مبدأ و معاد باز مى ‏گردد و انجام و آغاز را به این وسیله تکمیل مى‏ کند. [12]این پرسش، پاسخ تفصیلی ندارد.

---

[1] . سوره ‏های قرآن کریم، بر حسب این که در مکّه نازل شده یا در مدینه، مکّى یا مدنى گویند. در تعیین حدود آن دو، دیدگاه های متفاوتی وجود دارد، ولى سه نظریّه در معنای آنها مشهور است: الف. مکّى‏، سوره ‏ها یا آیاتى از قرآن است که پیش از هجرت پیامبر اکرم (ص) از مکّه به مدینه، نازل شده است، و مدنى سوره‏ هایى است که پس از هجرت نازل شدهاست؛ هر چند در سال فتح مکّه، در مکّه نازل شده باشد، یا در سفرهایى که پیامبر (ص) در مدینه نبوده، نازل شده باشد؛ ب. مکّى، سوره ها و آیاتى است که در مکّه نازل شده است، هر چند پس از هجرت باشد؛ و مدنى سوره ها و آیاتى است که در مدینه نازل شده است. بنابر این قول، آیاتى که در سفرها نازل شده است نه مکّى است و نه مدنى. ج. مکّى، سوره ها و آیاتى است که خطاب به مردم مکّه نازل شده است، و مدنى سوره ها و آیاتى است که در خطاب به مردم مدینه آمده است. ر.ک: حلبى، على اصغر، آشنایى با علوم قرآنى، ص 108 و 109، نشر اساطیر، تهران، چاپ چهارم، 1374ش؛ سیوطى، جلال الدین، الإتقان فی علوم القرآن، ج 1، ص 81 – 84، دار الکتاب العربى، بیروت، چاپ دوم، 1421ق.[2] . ر.ک: نمایه «ثواب قرائت سوره های قرآن »، سؤال 872 (سایت: 1021) .[3] . طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه بلاغی، محمد جواد، ج 4، ص 608، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش.[4] . شیخ صدوق، محمد بن على، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 106، دار الشریف الرضی للنشر، قم، چاپ دوم، 1406 ق.[5] . طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مترجمان، تحقیق: رضا ستوده، ج ‏9، ص 41، انتشارات فراهانى، چاپ اول، تهران، 1360.[6] . مکارم شیرازى، ناصر، تفسیر نمونه، ج 1، ص 59 و 60، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374 ش.[7] . قرشى، سید على اکبر، تفسیر احسن الحدیث، ج 3، ص 357، بنیاد بعثت، تهران، چاپ سوم، 1377 ش.[8] . تفسیر نمونه، ج 6، ص 75.[9] . همان.[10] . همان؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏8، ص 6، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ پنجم، 1417ق.[11] . همان؛ قرائتى، محسن، تفسیر نور، ج 4، ص 15، مرکز فرهنگى درسهایى از قرآن، تهران، چاپ یازدهم، 1383 ش.[12] . همان.
http://upload.wikimedia.org/wikipedi...lag-Turkey.gif
محتوای کلّی سوره اعراف و فضیلت قرائت آن چیست؟ به زبان ترکی استانبولی




Araf suresinin Genel anlamı ve okumasının fazileti nedir?
soru

Araf suresinin Genel anlamı ve okumasının fazileti nedir?


kısa


Araf suresi Mekkede nazil olan surelerden ve iki yüz altı ayete sahiptir.[1] Bu surenin muhtevası ve fazileti hakkında tefsir ve hadis kaynaklarında bazı konular zikreilmiştir. Bizde sorduğunuz soruyu dikkate alarak bu konuyu iki kısımda sunmaya çalışacağız:

1. Araf suresinin fazileti[2]:

Araf suresinin okunması hakkındaki fazilet ve eserleri bağlamında bazı açıklamalar yapılmıştır. Genellikle uhrevi eserine yöneliktir. Örneğin:Bir: İslam Peygamberi (s.a.a.) şöyle buyurmaktadır: “Her kim araf suresini okursa Allah onun şeytan arasında bir perde ve engel icat eder ve kıyamet gününde Âdem (a.s.) onun için şefaatçi olur.[3]İki: İmam sadık (a.s.) şöyle buyurmaktadır: “her kim Araf suresini her ay okursa kıyamet gününde korkusu ve üzüntüsü olmayan kimselerden olacak. Ve eğer her Cuma günü okursa kıyamet gününde hesabı olmayan kimselerden olacaktır”.[4]Üç: imam Sadık (a.s.) şöyle burmuşlardır: “Bu surede muhkem ayetler bulunmaktadır. Okumasını ve bu hükümleri terk etmeyiniz. Zira kıyamet gününde kıraat edenlere şahadet edeceklerdir”.[5]Şu gerçeğe dikkat etmek gerekir ki, kuranın kendisi, surelerin veya bazı has ayetlerin okunması için zikredilen sevaplar kesinlikle şu anlamda değildir ki bunların sadece virt şeklinde okunması bu sevapların kazanmasına neden olur. Bilakis zikir edilen sevaplar okuyup kuranın okunması anlaşılması için anlaşılması düşünülmesi için düşünülmesi amel etmek içindir.[6]

1. Araf suresinin muhtavası:

Bu surude şu konular işlenmiştir:

1. Araf ashabından (46-48 ayetlerinde) bahis edilmiş, bu nedenle araf ismini almıştır.[7]
   
2. Kısa ve muhkem bir şekilde “mebde ve mead” meselesine işaret etmiştir.[8]
   
3. İnsanın şahsiyeti ve insanlığını ihya etmek için Adem’in yaratış kısasını oldukça bir önemle beyan etmiştir.[9]
   
4. Allahın âdemoğullarından hidayetleri doğrultusunda almış olduğu ahdi ve sözü hatırlatıyor.[10]
   
5. Tevhit, adelet ve takvadan sapmış kavimlerin yenilgilerine ve gerçek müminlerin başarılı ve galip gelmelerine işaret etmek amacı doğrultusunda daha önceki kavimlerin bir çoğunun başına gelenlere ve peygamberlerin; “Nuh”, “Lut” ve “Şuayb” gibi peygamberlerin kıssalarını beyan etmiş ve İsrail oğullarının geçmişini ve Hz. Musa’nın Firavunla yaptığı mübarezeyi açıklayarak son bulmuştur.[11]
   
6. Sonunda tekrar “mebde ve mead” meselesine dönüyor ve böylece başlangıcıyla sonu tek konuda birleştirerek bitiriyor.[12]

---

[1] Kuranın sureleri Mekkede nazil olduğu itibaiyle mekki ve medinede nazil olduğu itibariyle medeni deniliyor. Bunun sınırını belirtmek noktasında iki farklı görüş var olmaktadır. Ama manası hakkında üç görüş meşhurdur: a) mekki; Peygamber (s.a.a.) Mekkeden Medinye hicret etmeden önce nazil olan sure veya ayetlere mekki denilir, hicretten sonra nazil olan ayet ve surelere de medeni denilir. Hata eğer Mekke fethinden sonra mekkede veya peygamber (s.a.a.) yoluculuk amaçlı Medine’den çıkıp Medine’nin dışında yollarda nazil olmuş olsun. b) Mekkede nazil olan sure ve ayetler hicretten sonra olsa bile Mekki’dir. Medine’de nazil olan ayet ve sureler medenidir. Buna binaen Mekke ve Medine dışında yani yolculukta peygambere nazil olan ayet ve sureler ne mekki ve ne medenidir. c) Mekke halkına hitaben nazil olana ayet ve sureler mekki, Medine halkına hitaben nazil olmuş olan ayet ve surelerde medenidir. (bkz. Halebi, Ali Asgar, “aşınayi ba ulumi kuran”, Tahran: baskı, 4, Neşri Asatir, 1374, ş., s. 108-109; syuti, Celaluddin, “el-itkan fi ulumi’l kuran”, baskı, 2, Beyrut: darul kutubil Arabi, 1421 h.k., c. 1, s. 81-84).
[2] Bkz., nemaye; “sevab-i kıraati surehayı kuranı”, sual 872 (sayt: 1021).
[3] Taberisi, Fazl b. Hasan, “Mecmaul beyan fi Tefsiril Kuran”, Mukadime: Muhammed Cevad Belagi, baskı, 3, Tahran: intişarat-i nasır husru, 1372, c. 4, s. 608.
[4] Şeyh-i Saduk, Muhammed b. Ali, “sevabul amal ve ikabul amal”, baskı, 2, Kum: daruş- Şerif er-rezi linneşr, 1406, kameri, s. 106.
[5] Taberisi, Fazl b. Hasan, “Mecmaul beyan fi Tefsiril Kuran”, Tercüme: Tahkik; Rıza Sıtude, baskı, 1, Tahran: intişarat ferahani, 1360, c. 9, s. 41.
[6] Mekarım-i Şirazi, Nasır, “Tefsiri Numune”, baskı, 1, Tahran: darul kitabul islamiye, 1374, şemsi, c. 1, s. 59 – 60.
[7] Karşi, seyit Ali Ekber, “Tefsiri Ahsenul Hadis”, baskı, 3, Tahran: bunyadi biset, 1377, şemsi, c. 3, s. 357.
[8] Mekarım-i Şirazi, Nasır, “Tefsiri Numune”, baskı, 1, Tahran: darul kitabul islamiye, 1374, şemsi, c. 6, s. 75.
[9] A.g.e.,
[10] A.g.e.: Tabatabai, seyit Muhammed Hüseyin, “el-mizan”, baskı, 5, Kum: defteri intişarati İslami, 1417, kameri, c. 8, s. 6.
[11] A.g.e., Kıraeti Muhsin, “Tefsiri Nur”, baskı, 11, Tahran: merkei ferhengi nvsıhdd hc kuran, 1383, şemsi, c. 4, s. 15.
[12] A.g.e.,

http://www.islamquest.net/media/link...8161576.73.png

تأثیر عمومی معجزه

تمام الفاظ این آیه، به صورت جمع آمده است و این، بیانگر آن است که ساحران، همگی به حقانیت حضرت موسی پی بردند و این معجزه، نزد آنان آنقدر واضح بود که هیچ یک از آنها قدرت انکار یا مقابله با آن را نداشتند، از این رو ناخودآگاه سر تعظیم فرود آورده و همه خداوند یگانه را اطاعت نمودند و در این راه، استوار و پابرجا ایستادند.

دگرگونی قلب ها

پس از تهدیدهای فرعون، ساحران پاسخ دادند که ما از این ایمان دست برنمی داریم؛ چرا که ما به سوی خدا منقلب شده ایم؛ یعنی ما ابتدا کافر، ساحر و مشرک بودیم اکنون مومن و صالح شده ایم؛ قلب ما متوجه شرک و کفر بود و حال، متوجه ایمان و توحید شده است. وقتی قلب، منقلب شود، دیگر با تهدید و تطمیع، باز نمی گردد؛ لذا گفتند ما از تهدیدهای تو نمی هراسیم.
این خداست که مقلب القلوب است. کسانی که این قابلیت را در خود ایجاد کنند، خداوند هم عنایت می کند و قلب های آنها را به سوی حق می گرداند و مقدمات رستگاری فراهم می شود. اگر این قابلیت را ایجاد نکنند، از خدا بگریزند و نفس خویش را به پلیدی بکشند، خداوند، بر دلهای آنها مهر خواهد زد{ختم الله علی قلوبهم (بقره:7)}؛ چرا که این دل، قابلیت حضور خدا را ندارد.

ایمان به معاد سبب استحکام اعتقادات

ساحران گفتند: تو ما را برابر ایمان به پروردگارمان، به عذاب تهدید می کنی؟ گمان کرده ای اگر با این عذاب، رشتۀ حیات ما را پاره کنی، به ما آسیب رسانده ای؟ حال آنکه مردن در راه ایمان سعادت است؛ چرا که ما پس از کشته شدن، به سوی پروردگارمان بازگشته، سعادتمند خواهیم بود.
آری، ایمان به معاد، سبب شد ساحران برابر فرعون – که دیکتاتور و متکبر بود – چنین شجاعتی از خود نشان دهند؛ قدرت و سلطنت مردی را که ادعای «أنَا رَبُّکُمُ الأعلی»{نازعات:24} داشت، به هیچ گرفته، با کمال قدرت و اطمینان، برابرش ایستادند و گفتند: « إِنّا إِلی رَبِّنا مُنقَلِبُونَ ».

پیام های این آیۀ شریفه

1- آن که با بصیرت ایمان آورد، با امواج مختلف، دست از ایمان برنمی دارد و از تهدید نمی ترسد «قَالُوٓا۟ إِنَّآ إِلَيٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ». (آری، ایمان، انسان را دگرگون کرده، ظرفیت او را بالا می برد. ساحرانی که دیروز در انتظار پاداش فرعون بودند، امروز به سبب ایمان، آن چیزها برایشان ارزشی نداشت).

2- به سابقۀ ایمان و عبادت نباید مغرور شد؛ چرا که گاهی چند ساحر و کافر، با یک تحول از همه سبقت می گیرند. «إِنَّآ إِلَيٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ».

3- ایمان به معاد و یادآوری آن، انسان را در برابر خطرها و تهدیدها بیمه می کند«إِنَّآ إِلَيٰ رَبِّنَا مُنقَلِبُونَ».

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

1- حِذر:

به معنی بیداری و آماده باش و مراقبت در برابر خطر می باشد و به معنی اسلحه یا وسیلۀ دفاع می باشد.

نمونه:

«یَآأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا خُذُوا حِذرَکُم فَانفِرُوا ثُبَاتٍ أَوِ انفِرُوا جَمِیعًا»{نساء:71}


«ای کسانی که ایمان آورده اید، سلاح خود را برگیرید و گروه گروه یا دسته جمعی(به سوی دشمن) خارج شوید»

یعنی آمادگی خود را حفظ نموده و در میدان جنگ فقط هنگام نماز سلاح را بر زمین بگذارید.

«حِذر» معنی وسیعی دارد و در مقایسه با اسلحه که وسیلۀ جهاد و دفاع است شامل همۀ وسایل دفاعی اعم از مادی و معنوی وسیاسی می شود و مسلمانان باید جهت حفظ جامعۀ اسلامی در حوزه های مختلف اقتصادی، سیاسی ، نظامی، فرهنگی، اجتماعی آن را به کار ببندند و خود را خلع سلاح نکنند و دشمن را به نفوذ در کیان اسلامی ترغیب نکنند.{آیۀ 102 نساء}

پس «حِذر»، در معانی مراقبت و هوشیاری و احتیاط در برابر دشمنان است و در معنی اسلحه نیز به کار می رود.

«حَذَر» به معنی احتراز و دوری از یک امر ترسناک می باشد{منافقون آیۀ 4 ، توبه آیۀ 64} منافقین می ترسند و هر فریادی را علیه خود می پندارند و ترس دارند که مبادا اسرارشان آشکار شود.
و مشتقات این کلمه در قرآن زیاد آمده است «محذور» حذر کردنی (در سورۀ اسراء آیۀ 57)، «حاذِرون» مراقبت کنندگان (در شعراء آیۀ 56)

برگرفته از کتاب ماهنامۀ قرآنی بشیر

ممنون عزیزم
من روخوانیو صوت ولحن کار میکنمو واسه تربیت معلمم امتحان دادم
خیلی دوست داشتم میتونسم دانسته هامو بذارم تا دوستانم بتونن استفاده کنن اما انگار سعادت ندارم
بازم ممنون اززحمات تمام دوستان...[golrooz]

ممنون از همه دوستان مطالب که میدارین عالیه من همشونو ذخیره میکنم(البته با اجازه) که بعدا هم ازشون استفاده کنم و مطالعه دوباره داشته باشم.

صفحه ی 93 از قرآن کریم شامل آیات 136 تا 146 از سوره ی اعراف


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْنَٰهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا وَكَانُوا۟ عَنْهَا غَٰفِلِينَ(136)
سرانجام از آنان انتقام گرفتيم و در دريا غرقشان ساختيم چرا كه آيات ما را تكذيب كردند و از آنها غافل بودند(136)



وَأَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كَانُوا۟ يُسْتَضْعَفُونَ مَشَٰرِقَ الْأَرْضِ وَمَغَٰرِبَهَا الَّتِي بَٰرَكْنَا فِيهَا وَتَمَّتْ كَلِمَتُ رَبِّكَ الْحُسْنَيٰ عَلَيٰ بَنِيٓ إِسْرَٰٓءِيلَ بِمَا صَبَرُوا۟ وَدَمَّرْنَا مَا كَانَ يَصْنَعُ فِرْعَوْنُ وَقَوْمُهُ وَمَا كَانُوا۟ يَعْرِشُونَ(137)
و به آن گروهي كه پيوسته تضعيف مي شدند [بخشهاي] باختر و خاوري سرزمين [فلسطين] را كه در آن بركت قرار داده بوديم به ميراث عطا كرديم و به پاس آنكه صبر كردند وعده نيكوي پروردگارت به فرزندان اسرائيل تحقق يافت و آنچه را كه فرعون و قومش ساخته و افراشته بودند ويران كرديم(137)



وَجَٰوَزْنَا بِبَنِيٓ إِسْرَٰٓءِيلَ الْبَحْرَ فَأَتَوْا۟ عَلَيٰ قَوْمٍ يَعْكُفُونَ عَلَيٰٓ أَصْنَامٍ لَّهُمْ قَالُوا۟ يَٰمُوسَي اجْعَل لَّنَآ إِلَٰهًا كَمَا لَهُمْ ءَالِهَةٌ قَالَ إِنَّكُمْ قَوْمٌ تَجْهَلُونَ(138)
و فرزندان اسرائيل را از دريا گذرانديم تا به قومي رسيدند كه بر [پرستش] بتهاي خويش همت مي گماشتند گفتند اي موسي همان گونه كه براي آنان خداياني است براي ما [نيز] خدايي قرار ده گفت راستي شما ناداني مي كنيد(138)



إِنَّ هَٰٓؤُلَآءِ مُتَبَّرٌ مَّا هُمْ فِيهِ وَبَٰطِلٌ مَّا كَانُوا۟ يَعْمَلُونَ(139)
در حقيقت آنچه ايشان در آنند نابود [و زايل] و آنچه انجام مي دادند باطل است(139)



قَالَ أَغَيْرَ اللَّهِ أَبْغِيكُمْ إِلَٰهًا وَهُوَ فَضَّلَكُمْ عَلَي الْعَٰلَمِينَ(140)
گفت آيا غير از خدا معبودي براي شما بجويم با اينكه او شما را بر جهانيان برتري داده است(140)



وَإِذْ أَنجَيْنَٰكُم مِّنْ ءَالِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوٓءَ الْعَذَابِ يُقَتِّلُونَ أَبْنَآءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَآءَكُمْ وَفِي ذَٰلِكُم بَلَآءٌ مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌ(141)
و [ياد كن] هنگامي را كه شما را از فرعونيان نجات داديم كه شما را سخت شكنجه مي كردند پسرانتان را مي كشتند و زنانتان را زنده باقي مي گذاشتند و در اين براي شما آزمايش بزرگي از جانب پروردگارتان بود(141)



۞ وَوَٰعَدْنَا مُوسَيٰ ثَلَٰثِينَ لَيْلَةً وَأَتْمَمْنَٰهَا بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقَٰتُ رَبِّهِۦٓ أَرْبَعِينَ لَيْلَةً وَقَالَ مُوسَيٰ لِأَخِيهِ هَٰرُونَ اخْلُفْنِي فِي قَوْمِي وَأَصْلِحْ وَلَا تَتَّبِعْ سَبِيلَ الْمُفْسِدِينَ(142)
و با موسي سي شب وعده گذاشتيم و آن را با ده شب ديگر تمام كرديم تا آنكه وقت معين پروردگارش در چهل شب به سر آمد و موسي [هنگام رفتن به كوه طور] به برادرش هارون گفت در ميان قوم من جانشينم باش و [كار آنان را] اصلاح كن و راه فسادگران را پيروي مكن(142)



وَلَمَّا جَآءَ مُوسَيٰ لِمِيقَٰتِنَا وَكَلَّمَهُ رَبُّهُ قَالَ رَبِّ أَرِنِيٓ أَنظُرْ إِلَيْكَ قَالَ لَن تَرَيٰنِي وَلَٰكِنِ انظُرْ إِلَي الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكَانَهُ فَسَوْفَ تَرَيٰنِي فَلَمَّا تَجَلَّيٰ رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَخَرَّ مُوسَيٰ صَعِقًا فَلَمَّآ أَفَاقَ قَالَ سُبْحَٰنَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَأَنَا۠ أَوَّلُ الْمُؤْمِنِينَ(143)
و چون موسي به ميعاد ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت عرض كرد پروردگارا خود را به من بنماي تا بر تو بنگرم فرمود هرگز مرا نخواهي ديد ليكن به كوه بنگر پس اگر بر جاي خود قرار گرفت به زودي مرا خواهي ديد پس چون پروردگارش به كوه جلوه نمود آن را ريز ريز ساخت و موسي بيهوش بر زمين افتاد و چون به خود آمد گفت تو منزهي به درگاهت توبه كردم و من نخستين مؤمنانم(143)



قَالَ يَٰمُوسَيٰٓ إِنِّي اصْطَفَيْتُكَ عَلَي النَّاسِ بِرِسَٰلَٰتِي وَبِكَلَٰمِي فَخُذْ مَآ ءَاتَيْتُكَ وَكُن مِّنَ الشَّٰكِرِينَ(144)
فرمود اي موسي تو را با رسالتها و با سخن گفتنم [با تو] بر مردم [روزگار] برگزيدم پس آنچه را به تو دادم بگير و از سپاسگزاران باش(144)



وَكَتَبْنَا لَهُ فِي الْأَلْوَاحِ مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْعِظَةً وَتَفْصِيلًا لِّكُلِّ شَيْءٍ فَخُذْهَا بِقُوَّةٍ وَأْمُرْ قَوْمَكَ يَأْخُذُوا۟ بِأَحْسَنِهَا سَأُو۟رِيكُمْ دَارَ الْفَٰسِقِينَ(145)
و در الواح [تورات] براي او در هر موردي پندي و براي هر چيزي تفصيلي نگاشتيم پس [فرموديم] آن را به جد و جهد بگير و قوم خود را وادار كن كه بهترين آن را فرا گيرند به زودي سراي نافرمانان را به شما مي نمايانم(145)



سَأَصْرِفُ عَنْ ءَايَٰتِيَ الَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَإِن يَرَوْا۟ كُلَّ ءَايَةٍ لَّا يُؤْمِنُوا۟ بِهَا وَإِن يَرَوْا۟ سَبِيلَ الرُّشْدِ لَا يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا وَإِن يَرَوْا۟ سَبِيلَ الْغَيِّ يَتَّخِذُوهُ سَبِيلًا ذَٰلِكَ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا۟ بَِٔايَٰتِنَا وَكَانُوا۟ عَنْهَا غَٰفِلِينَ(146)
به زودي كساني را كه در زمين بناحق تكبر مي ورزند از آياتم رويگردان سازم [به طوري كه] اگر هر نشانه اي را [از قدرت من] بنگرند بدان ايمان نياورند و اگر راه صواب را ببينند آن را برنگزينند و اگر راه گمراهي را ببينند آن را راه خود قرار دهند اين بدان سبب است كه آنان آيات ما را دروغ انگاشته و غفلت ورزيدند(146)



صدق الله العلي العظيم

http://uc-njavan.ir/images/5vanua6qblqyfsw3rcm.gif

وَكَتَبْنَا لَهُ فِي الْأَلْوَاحِ مِن كُلِّ شَيْءٍ مَّوْعِظَةً وَتَفْصِيلًا لِّكُلِّ شَيْءٍ فَخُذْهَا بِقُوَّةٍ وَأْمُرْ قَوْمَكَ يَأْخُذُوا۟ بِأَحْسَنِهَا سَأُو۟رِيكُمْ دَارَ الْفَٰسِقِينَ(145)

قوانین الهی که برای رشد و تکامل انسان پایه ریزی شده است، در قالب کتاب و لوح بر پیامبران نازل ششده تا انسان، در سایۀ این قوانین به جایگاه واقعی خویش که مقام قرب الهی است،نایل گردد.
در این آیه، به لعضی از قوانین و تدریجی بودن آنها و وظیفۀ پیامبران در برابر این قوانین، اشاره شده است.

الواح : تخته ها و صفحه هایی که در آن می نویسند(جمع«لوح»)

وبه معنای ظاهر شدن و درخشیدن است. از آنجا که با نوشتن بر روی یک صفحه، مطالب آشکار می شود و می درخشد، به صفحه، لوح می گویند.

الواح، قوانین و شرایع

خداوند، الواحی را بر حضرت موسی(ع) نازل کرد که قوانین و شرایع تورات در آن نوشته شده بود. ولی اینکه الواح به چه صورت و از چه جنسی بوده است آیه در این باره ساکت است. آنچه مهم است موضوع و مطالب الواح است. در آیه می فرماید : « ما برای موسی در الواح، منتخبی از هر چیز نوشتیم (مِن کُلِّ شَیءٍ)»؛
یعنی؛ ما برای او مقداری موعظه، مطالب اعتقادی و عملی را، به آن اندازه که مورد احتیاج قوم حضرت موسی(ع) بوده تشریح کرده ایم.
بنابراین تورات در معارفی که مورد نیاز بشر امروز است، کتاب کاملی نیست و قرآن که به فرمودۀ خداوند، « تِبیَانًا لِّکُلِّ شَیءٍ» است، پاسخگوی تمام نیازهای بشر امروزی است.

وظیفۀ پیامبران، برابر قوانین و شرایع

پیامبران، برابر قوانین الهی دو وظیفۀ مهم داشتند که آیه بدان اشاره می کند:

الف- قوانین و شرایعی که بر آنها نازل می شود جدی و دارای اهمیت ویژه ای است؛ پس بایستی با قوت و دقت، اخذ شود و محکم به آن عمل گردد« فَخُذهَا بِقُوَّةٍ ».

ب- پس از دریافت این قوانین باید در ابلاغ آن به مردم جدیّت داشته و باید به آنان توصیه کرد از میان خوب و خوبتر، برترین را انتخاب کنند و بدان عمل کنند. این حق انتخاب و انتخاب برتر، ضامن سعادت آنها خواهد بود.

فسق و عدم پایبندی به قوانین الهی

فراز پایانی آیه (سَأُرِیکُم دَارَ الفَاسِقِینَ) هم خبر است و هم هشدار که : «ما به زودی جایگاه فاسقان را به شما نشان خواهیم داد». به علاوه، بدانید فاسقان کسانی هستند که به این قوانین و شرایع، پشت پا زده و مسیر انحرافی را پیموده اند. هرکس از شما نیز خلاف قوانین الهی عمل کند، او نیز از فاسقان خواهد بود و بد عاقبت خواهد شد.

پیامهای این آیۀ شریفه

1- به کار بستن قوانین و رهبری امت، به قوت، اراده و جدیت نیاز دارد «فَخُذْهَا بِقُوَّةٍ وَأْمُرْ قَوْمَكَ».

2- رهبر و مدیر، باید در عمل پیشگام باشد. خداوند ابتدا به موسی(ع) دستور می دهد«فَخُذْهَا»، سپس به مردم «يَأْخُذُوا۟».

3- میان چند راه و برنامه، باید بهترین روش را انتخاب و با بهترین توان انجام داد « يَأْخُذُوا۟ بِأَحْسَنِهَا».

برگرفته از کتاب تفسیر همراه

2- یُبطِئُ :

از کلمۀ «بُطْؤْ» به معنی کندی در حرکت می باشد. این کلمه در سورۀ نساء آیۀ 72 {و ان منكم لمن ليبطئن فان اصابتكم مصيبة قال قد انعم الله علي اذ لم اكن معهم شهيدا } در معنی لازم و متعدی بکار رفته است یعنی در بین شما مسلمانان، کسانی هستند(منافقین) که هم خودشان سست و کند هستند و هم دیگران را در سیرِ مسیر الهی به سستی می کشانند و در این آیه بر وزن تفعیل است و مشدد شدن آن( لَیُبَطئَنَّ ) به معنی باز داشتن از حرکت سریع می باشد.

و در لغت نیز به معنی سنگین شدن و سنگین کردن و زمین گیر شدن و زمین گیر کردن و قِلّت (کُندی) در سرعت و حرکت در زمینه های مختلف اعم از سخن، عمل و غیرِ آن بکار رفته است

برگرفته از ماهنامۀ قرآنی بشیر