مشاعره

در دل و جان خانه کردی عاقبت
هر دو را دیوانه کردی عاقبت

آمدی کآتش در این عالم زنی
وانگشتی تا نکردی عاقبت

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول

آخر بسوخت جانم در کسب این فضائل

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است
وز پی دیدن او دادن جان کار من است

تا ابد معمور باد این خانه کز خاک درش
هر نفس با بوی رحمان می وزد باد یمن

حافظ

نقطه ای بودم و پرگار فلک خطم کرد

در خم دایره حب علی افتادم

ز ازل تا به ابد خون جگر می نوشم

محو شیرینیم و استاد دو صدفرهادم

من از بیگانگان هرگز ننالم

که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

دانی که چیست دولت دیدار یار دیدن
در کوی او گدائی بر خسروی گزیدن

نوشتم فقر ارث مادرم بود

که همچون سایه او برسرم بود

موحد را لباس فقر زیبد

نه آن دلقی که مردم را فریبد

لباس فقر کشکول و ردا نیست

تجمل کار مردان خدا نیست

به جام عارفان رند آگاه

نباشد باده جز فقر الی الله

دوش دیدم که مرغی به صبح می نالید

عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش

شعله ای خواهم که خود سوزی کنم

شمع گردم شعله افروزی کنم