مشاعره

مژه سیاهت ار کرد به خون ما اشارت
ز فریب او بیندیش و غلط مکن نگارا

آنکه در خون عشق بازی میکند
تا قیامت سر فرازی میکند

دوباره نام تو بردم دلم بهانه گرفت
ولیک داد خود از گریه ی شبانه گرفت

تا عاشقان ببوی نسیمش دهند جان

بگشود نافه ای و در آرزو ببست

تیغ بر کش تا به رقص آییم باز
در طرب سجاده بگشاییم باز

ز هجران توام ای مه ، به هر مژگان فتاد آتش
بیا یکشب تماشا کن ، چراغانی دریا را

اگر دم به دم دم ز حق می زنم
کتاب دلم را ورق می زنم

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست
به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

نمی دانم چه هستم هر چه هستم
قلم چون تیغ میرقصد به دستم

ما شبي دست برآريم و دعايي بكنيم

غم هجران تو را چاره زجايي بكنيم