مجموعه اشعار سهراب سپهری

دروگران پگاه

پنجره را به پهنای جهان می گشایم :

جاده تهی است . درخت گرانبار شب است .

ساقه نمی لرزد ، آب از رفتن خسته است : تو نیستی ، نوسان نیست .

تو نیستی ، و تپیدن گردابی است .

تو نیستی ، و غریو رودها گویا نیست ، و دره ها ناخواناست .

می آیی : شب از چهره ها بر می خیزد ، راز از هستی می پرد .

می روی : چمن تاریک می شود ، جوشش چشمه می شکند .

چشمانت را می بندی : ابهام به علف می پیچد .

سیمای تو می وزد ، و آب بیدار می شود .

می گذری ، و آیینه نفس می کشد .

جاده تهی است . تو باز نخواهی گشت ، و چشمم به راه تو نیست .

پگاه ، دروگران از جاده ی روبرو سر می رسند : رسیدگی خوشه هایم را به رؤیا دیده اند .

گردش سایه ها

انجیر کهن سر زندگی اش را می گسترد .

زمین باران را صدا می زند .

گردش ماهی آب را می شیارد .

باد می گذرد . چلچله می چرخد و نگاه من گم می شود .

ماهی زنجیری آب است ، و من زنجیری رنج .

نگاهت خاک شدنی ، لبخندت پلاسیدنی است .

سایه را بر تو فرو افکنده ام ، تا بت من شوی .

نزدیک تو می آیم ، بوی بیابان می شنوم : به تو می رسم ، تنها می شوم .

کنار تو تنهاتر شده ام .

از تو تا اوج تو ، زندگی من گسترده است .

از من تا من ، تو گسترده ای .

با تو برخوردم ، به راز پرستش پیوستم .

از تو براه افتادم ، به جلوه ی رنج رسیدم .

و با این همه ای شفاف !

و با این همه ای شگرف !

مرا راهی از تو بدر نیست .

زمین باران را صدا می زند ، من ترا .

پیکرت را زنجیری دستانم می سازم ، تا زمان را زندانی کنم .

باد می دود ، و خاکستر تلاشم را می برد .

چلچله می چرخد . گردش ماهی آب را می شیارد . فواره می جهد : لحظه ی من پر می شود .

برتر از پرواز

دریچه ی باز قفس بر تازگی باغ ها سرانگیز است .

اما ، بال از جنبش رسته است .

وسوسه ی چمن ها بیهوده است .

میان پرنده و پرواز ، فراموشی بال و پر است .

در چشم پرنده قطره ی بینایی است :

ساقه به بالا می رود . میوه فرو می افتد . دگرگونی غمناک است .

نور ، آلودگی است . نوسان ، آلودگی است . رفتن ، آلودگی .

پرنده در خواب بال و پرش تنها مانده است .

چشمانش پرتو میوه ها را می راند .

سرودش بر زیر و بم شاخه ها پیشی گرفته است .

سرشاری اش قفس را می لرزاند .

نسیم ، هوا را می شکند : دریچه ی قفس بی تاب است

نیایش

نور را پیمودیم ، دشت طلا را در نوشتیم .

افسانه را چیدیم ، و پلاسیده فکندیم .

کنار شن زار ، آفتابی سایه بار ، ما را نواخت . درنگی کردیم .

بر لب رود پهناور رمز ، رؤیاها را سر بریدیم .

ابری رسید ، و ما دیده فرو بستیم .

ظلمت شکافت ، زهره را دیدیم ، و به ستیغ برآمدیم .

آذرخشی فرود آمد ، و ما را در نیایش فرو دید .

لرزان ، گریستیم . خندان ، گریستیم .

رگباری فرو کوفت : از در همدلی بودیم .

سیاهی رفت ، سر به آبی آسمان سودیم ، درخور آسمان ها شدیم .

سایه را به دره رها کردیم . لبخند را به فرخنای تهی فشاندیم .

سکوت ما بهم پیوست ، و ما ، " ما" شدیم .

تنهایی ما تا دشت طلا دامن کشید .

آفتاب از چهره ی ما ترسید .

دریافتیم ، و خنده زدیم .

نهفتیم و سوختیم .

هرچه بهم تر ، تنهاتر ،

از ستیغ جدا شدیم :

من به خاک آمدم ، و بنده شدم .

تو بالا رفتی ، و خدا شدی .

نزدیک آی

بام را برافکن ، و بتاب ، که خرمن تیرگی اینجاست .

بشتاب ، درها را بشکن ، وهم را دو نیمه کن ، که منم هسته ی این بار سیاه .

اندوه مرا بچین ، که رسیده است ، که خویش را رنجانده ایم ، و روزن آشتی بسته است .

مرا بدان سو بر ، به صخره ی برتر من رسان ، که جدا مانده ام .

به سرچشمه ی " ناب " هایم بردی ، نگین آرامش گم کردم ، و گریه سر دادم .

فرسوده ی راهم ، چادری کو میان شعله و باد ، دور از همهمه ی خوابستان ؟

و مبادا ترس آشفته شود ، که آبشخور جاندار من است .

و مبادا غم فرو ریزد ، که بلند آسمانه ی زیبای من است .

صدا بزن ، تا هستی بپا خیزد ، گل رنگ بازد ، پرنده هوای فراموشی کند .

ترا دیدم ، از تنگنای زمان جستم . ترا دیدم ، شور عدم در من گرفت .

و بیندیش ، که سودایی مرگم . کنار تو ، زنبق سیرابم .

دوست من ، هستی ترس انگیز است .

به صخره ی من ریز ، مرا در خود بسای ، که پوشیده از خزه ی نامم .

بروی ، که تری تو ، چهره ی خواب اندود مرا خوش است .

غوغای چشم و ستاره فرو نشست ، بمان ، تا شنوده ی آسمان ها شویم .

بدرآ ، بی خدایی مرا بیاگن ، محراب بی آغازم شو .

نزدیک آی ، تا من سراسر " من " شوم .

...

رؤیازدگی شکست : پهنه به سایه فرو بود .

زمان پرپر می شد .

از باغ دیرین ، عطری به چشم تو می نشست .

کنار مکان بودیم . شبنم دیگر سپیده همی بارید .

کاسه ی فضا شکست . در سایه _ باران گریستم ، و از چشمه ی غم برامدم .

آلایش روانم رفته بود . جهان دیگر شده بود .

در شادی لرزیدم ، و ان سو را به درودی لرزاندم .

لبخند در سایه روان بود . آتش سایه ها در من گرفت : گرداب آتش شدم .

فرجامی خوش بود : اندیشه نبود .

حورشید را ریشه کن دیدم .

و دروگر نور را ، در تبی شیرین ، با لبی فرو بسته ستودم .