بیسفوسفونات ها برای درمان استئوپروز پس از یائسگی: آیا همه آنها مشابه هستند؟

هدف اولیه درمان استئوپروزیز پس از یائسگی کاهش ریسک شکستگی است. بنابر این، پزشکان باید درمان هایی را پیشنهاد کنند که امن تر هستند و اثر ضد شکستگی آنها تائید شده باشد . بیسفوسفونات ها از مدت ها پیش به عنوان خط اول درمان برای استئوپروزیز تائید شده اند و چندین تا از این داروها به صورت قابل توجهی ریسک شکستگی ناشی از استئو پروز را کاهش می دهند. هر چند که، انتخاب بین بیسفوسفونات های مختلف می تواند یکی از مشکلات پزشکی باشد. در اینجا فارماکولوژی چند بیسفوسفونات مختلف را بررسی می کنیم، و اینکه چگونه فارماکولوژی آنها بر اثربخشی آنها اثر می گذارد بحث می کنیم، و خلاصه ای از امن بودن بالینی آنها و داده هایی درباره اثر آنها را می آوریم. داده های مطالعات بالینی و نظر کارشناسان پیشنهاد می کند که آلندرونات، ریسدرونات، ایباندرونات و زولدرونیک اسید همگی حفاظت دربرابر شکستگی رابرای افراد مبتلا به استئوپروز پس از یائسگی فراهم می کنند. هرچند که ، تفاوت هایی بین این داروها وجود دارد. به عنوان مثال، تمام این چهار دارو اثر بخشیشان بر پیشگیری از شکستگی مهره ای مشاهده شده است، اما فقط زولدرونیک اسید و ریزدرونات به طور قابل توجهی ریسک شکستگی های غیر مهره ای را در مطالعات محوری کاهش دادند. از این گذشته، کاهش ریسک شکستگی لگن فقط برای آلندرونات، ریزدرونات و زولدرونیک اسید ثبت شده است. داده های اخیر پیشنهاد می کنند که ایباندرونات و زولدرونیک اسید اثر ضد شکستگی پایدارتری دارند. بیسفوسفونات ها با عوارض جانبی زیادی همراهی دارند. زمانیکه بیسفوسفوناتی را برای یک بیمار انتخاب می کنیم ارتباط زیادی بین مصرف خوارکی آن و عوارض گوارشی آن می باشد، و بین فاز حاد واکنش ها و تجویز وریدی ارتباط وجود دارد. بالاخره، انتخاب بیسفوسفونات خاصی برای درمان استئوپروز پس از ئایسگی باید بر اساس اثربخشی، ریسک، و ترجیح بیمار باشد.
منبع: www.docguide.com