دعوت به تشکیل گروه جهت ساخت ربات پروازی (پهپاد، هواپیمای بدون سرنشین)

من چند ماهی است که روی ساخت هواپیمای بدون سرنشین مطالعه می کنم،
بنا بر نظر پیش کسوتان پروژه های مشابه، قصد دارم یک الی دو نفر هم تیمی با شرایط زیر پیدا کنم.
1- علاقه مند به کار ابتکاری، اختراعی و گروهی
2- دارای زمینه فکری، مطالعاتی، تجربی با موضوعات هواپیماهای مدل و بدون سرنشین، برنامه نویسی به زبان C،میکرو کنترلرها
3- ساکن تهران
4- دارای حداقل توانایی مالی به گونه ای که به عواید احتمالی این پروژه نیازمند نباشد
5- توانایی سرمایه گذاری بنا بر شرایط مورد نیاز در صورت لزوم
6- داشتن وقت و فکر آزاد
7- تسلط بر مطالعه به زبان انگلیسی
8- جنسیت ترجیحاً مذکر
9- دارا بودن هوش و استعداد کافی
10- مبادی به آداب اسلامی ( اهل نماز بودن)


اهداف این پروژه طولانی و گسترده است اما آنچه که امروز پیش از همه در مرحله اول باید به آن برسیم ایجاد و حفظ تعادل یک هواپیمای مدل در آسمان است.
اهداف بعدی می تواند شامل مسیر یابی، عکس برداری، سناریو های پیشرفته تر کنترل در زمان پرواز و زمینه سازی برای کاربرد های شهری، جغرافیایی و نظامی باشد.

شخص بنده یک سالی است که راجع به جوانب مختلف آن مطالعات گسترده ای داشته ام و احساس می کنم حالا وقت عمل است.

لطفاَ از طریق ایمیل یا آی-دی یاهو با من تماس بگیرید.
Yahoo: SaedAhmadi
SaedAhmadi@yahoo.com
Saed.Ahmadi@gmail.com

سلام دوست عزيز
ما روي اجسام پرنده كه در طراحي آن نوآوري و خلاقيت هست داريم كار مي كنيم تا به يم كدل خوب برسيم و شروع به ساخت كنيم خوشحال ميشم شما هم شركت كنيد و از تجربيات شما استفاده كنيم.
http://njavan.com/forum/showthread.php?t=42916

چند مطلب پراکنده در قسمت های مختلف این فروم نوشته ام که خواستم اینجا همگی را در یک پست بیاورم، شاید خالی از لطف نباشد.


والا توی سایت ها هرجا حرف از ساخت پهپاد شده بود، همگی مثل اینجا به چندتا بحث هوافضایی راجع به طراحی بال و بدنه و انتخاب نیروی پیشرانش اکتفا کردند در حالیکه اصل قضیه در یک پهپاد بحث کنترلی است. یعنی با یک چیزی شبیه یک ربات سروکار داریم.
برای همین بحث اصلی به میدان کنترل و الکترونیک و کامپیوتر گره می خوره. بجای اینکه انقدر بشینیم حساب کنیم که مساحت بال چقدر باید باشه، بیایید فرض کنیم که یک هواپیمای مدل آماده خریدم و می خواهیم اون رو یک پهپاد کنیم که فعلاً برامون از آسمون عکس برداری کنه (البته در مکانی که انقدر از دسترس ما دور باشه که نتونیم ببینیمش، مثلاً برود بالای قله دماوند و عکس برداری کند) پس حالا باید یک میکروکنترلر روی این هواپیمای مدل سوار کنیم ، چند صد یا چند هزار خط برنامه بنویسیم یا از سایت های منبع باز استفاده کنیم به علاوه چند مدل سنسور و ماژول GPS و قطب نما تا بتونه مسیر یابی کنه و تعادلش را در هوا کنترل کنه.

این هایی که گفتم یک مقدمه بود از آنچه که من هم شبیه چند گروه دیگر که (حالا بعد از 2-3 سال تلاش) به نتیجه هم رسیده اند می خواهم انجام دهم.


اهداف این پروژه طولانی و گسترده است اما آنچه که امروز پیش از همه در مرحله اول باید به آن برسیم ایجاد و حفظ تعادل یک هواپیمای مدل در آسمان است.
اهداف بعدی می تواند شامل مسیر یابی، عکس برداری، سناریو های پیشرفته تر کنترل در زمان پرواز و زمینه سازی برای کاربرد های شهری، جغرافیایی و نظامی باشد.

شخص بنده یک سالی است که راجع به جوانب مختلف آن مطالعات گسترده ای داشته ام و احساس می کنم حالا وقت عمل است.

لطفاَ از طریق ایمیل یا آی-دی یاهو با من تماس بگیرید.
Yahoo: SaedAhmadi
SaedAhmadi@yahoo.com
Saed.Ahmadi@gmail.com

--------------------------------------------------------------------


سلام،
یکی، دو روزی هست که با این فروم آشنا شدم، یک مطلبی هم تحت عنوان دعوت برای ایجاد یک گروه کاری ساخت پهپاد ساختم. آقای حسین من را به اینجا لینک داد. مطالب ثبت شده شما در این یک ماه را مطالعه کردم. فعلاً معلومه که دنبال یک طرح جدید برای اجرا گشتید، البته نوآوری خیلی خوبه ولی گاهی عدم انتخاب راه کم دردسر تر باعث هیچ وقت نرسیدن میشه، در کل پیشنهاد من اول ایجاد یک سیستم کنترلی و پیاده سازی اون روی یک هواپیمای مدل بال رو است، چونکه هواپیمای بال رو ساده خود به خود تعادل استاتیک فیزیکی خوبی داره و کار های کنترلی را راحت تر می کنه.
در این زمینه من با چند تا فروم خارجی آشنا شدم که به صورت منبع باز "open source" کار می کنند و متن تمام برنامه ها و مدارات شون هم در دسترس قرار داره.
واقعاً یک سالی میشه که همه جوره انواع ربات های پرنده و کاربرد هاشون را بررسی کردم. بین این همه هواپیمای مدل ساده تر شروع میشه ( مثلاً با یک مدل الکتریکی که در مراحل اولیه take off & landing اون هم به صورت دستی انجام می شود) و بعد هم می شود اون را با یک موتور سوختی پیاده کرد، بعد هم مدل های بزرگتر و سنگین تر را تجربه می کنیم.
الان تو این چند ساله چند گروه را دیدم که این کار ها را به نتیجه رسانده اند. یکی از اون ها هم اخیراً تجربیاتی با اتوپایلوت هلی کوپتر مدل داشت که می گفت هنوز تکمیل نشده ولی در ارتفاع بالاتر از 5 متر از سطح زمین قابل اطمینان است (باد حداکثر 30 کیلومتر در ساعت) ولی می گفت که کار با هلی کوپتر پیچیدگی های خیلی بیشتری با خودش میاره. حالا برای اون ها کار کنترل هواپیمای مدل خیلی راحت شده فقط عیب کارشون این بود که مجبور بودند از یک سیستم INS آماده که از خارج خریداری می شد و قیمت چند میلیونی داشت استفاده کنند که من با اطلاعاتی که جمع آوری کردم می تونم بگم که از نظر سخت افزاری با 200 هزار تومان اجزاء همون سیستم را می توانم جمع کنم و اصل موضوع در واقع نرم افزاری و کنترلی است.

برای همین میگم اگر علاقه دارید که یک کاری بکنیم بیایید یک قراری بگذاریم و حضوری همدیگر را ببینیم و زیاد وقت را با پر کردن فروم نگذرونیم.

والا تا حالا زیاد دیدم که فروم هایی درست شده و چند ماهی حسابی توش حرف زدن و از هر دری یک خبری توش آورده اند ولی آخرش هر کس به بهانه امتحانات آخر ترم رفته دنبال کارش و در مقابل انجام کار احساس عجز و ناتوانی به اون ها دست داده است.

یک وقت حمل بر خود ستایی نشه، بنده این یک سال انقدر مطلب جمع آوری کردم که خواندن و بررسی کامل و کاربردی اون ها شاید برام هیچ وقت میسر نباشه اما نهایتاً تا یک کار ساده و واقعی را شروع نکنیم فایده ندارد.

حالا بعد از کلی روده درازی بگم چه اولویتی ها و اهدافی را در نظر گرفتم:

1- این سیستم کنترلی باید ارزون تموم بشه
یعنی این که عمده قسمت های کنترلی که به قیمت گزافی معامله می شود را باید بتوانیم بسازیم و هم چنین در مرحله بعدی و جنبی باید بتوانیم با جایگزین کردن فوم و فایبرگلاس بجای اسکلت ساخته شده با چوب بالسا نهایتاً بال و بدنه ارزون قیمتی ایجاد کنیم. تاکید بر ارزان بودن بخاطر این است که حتی اگر بخاطر عدم اجرای قوانین کپی رایت در ایران دچار کپی برداری شدیم هم زیاد دلمان نسوزد و دچار ضرر نشویم، بجای آن توانایی این را داشته باشیم که هر روز با نوآوری های بیشتر توانایی خود را ثابت کنیم و با قیمت کمتر بازار هدف گسترده تری بوجود آوریم.
2- این سیستم باید بتونه نهایتاً در ابعاد بزرگتر هم قابل اجرا باشه
همونطور که می دونید بعضی از سیستم ها هنوز خیلی جوان هستند و کارامدی اون ها در مقایسه با مشابهات رقیب جای سئوال دارد، چون نهایتاً کنترل در اون ها به سختی و با قیمت گرانی امکان پذیر خواهد شد. مثل همون پرنده 3-4-5کوپتری که در صفحات قبلی زیاد راجع به اون صحبت شد.


نهایتاً باید بگم که خیلی امیدوارم بلکه 2-3 نفر همراه مناسب پیدا کنم که با شرایط ذکر شده در زیر جور در بیایند و بتونیم با هم کار کنیم.


1- علاقه مند به کار ابتکاری، اختراعی و گروهی
2- دارای زمینه فکری، مطالعاتی، تجربی با موضوعات هواپیماهای مدل و بدون سرنشین، برنامه نویسی به زبان C،میکرو کنترلرها
3- ساکن تهران
4- دارای حداقل توانایی مالی به گونه ای که به عواید احتمالی این پروژه نیازمند نباشد
5- توانایی سرمایه گذاری بنا بر شرایط مورد نیاز در صورت لزوم
6- داشتن وقت و فکر آزاد
7- تسلط بر مطالعه به زبان انگلیسی
8- جنسیت ترجیحاً مذکر
9- دارا بودن هوش و استعداد کافی
10- مبادی به آداب اسلامی ( اهل نماز بودن)

اگر مایل بودید به ایمیل من یک پیغامی بگذارید ( البته اینجا هم میام و سر می زنم)

SaedAhmadi@yahoo.com

Saed.Ahmadi@gmail.com

با تشکر سعید احمدی


---------------------------------------------------------


در جواب به دوست گرانمایه ، آقای حسین
من هواپیمای بدون سرنشین را انتخاب کردم، هدفم یک مدل پوشر است اما فعلاً برای سادگی می خواهم با یک مدل کشنده معمولی ( و دارای دم) کار عملی را شروع کنم.
در کل من اول راه هستم.
نکته اصلی این راه را بحث کنترلی و الگوریتم های اون و پیاده سازی نرم افزاری می دونم.
الگوریتم ها و برنامه های مناسبی به صورت آزمایش شده پیدا کردم فقط کار اینجاست که با یک گروه شروع به حلاجی خط به خط کد های نوشته شده اون بکنیم تا بتونیم با تغییر بعضی از سنسور های اون باز هم ازش سریع جواب بگیریم.
مرحله بعدی و جنبی کار پیاده کردن یک ساختار بال و بدنه محکم و ارزون قیمت در مقایسه با موارد تجاری موجود در بازار هستش.
نهایتاً اگر علاقه مند هستید فقط یک ایمیل به من بزنید تا قرار بگذاریم و شروع کنیم.
نمی خواهم فعلاً خودم را زیاد درگیر اصول طراحی بال و بدنه بکنم، چونکه اون ها نهایتاً روی قابلیت و بهینه کردن کارایی تاثیر می گذارند و اولویت اصلی اینجا برای داشتن یک سیستم اتوماتیک، بیشتر از اونکه هوافضایی باشه، یک بحث کنترلی و نرم افزاری هست.

توی مسابقاتی که چند سال پیش در دانشگاه شریف برای طراحی پهپاد انجام شده بود اگر یک جستجویی بفرمایید می بینید که همش خواستن طبق یک چارت آکادمیک که دنبال وزن هواپیما و مساحت سطح بال و انتخاب مقدار نیروی پیش رانش می گردد عمل بکنند و نهایتاً هم طرح یک گروهی را برنده کردند بدون اینکه حتی یک کلمه حرف از توانایی اجرایی برای مسائل کنترلی و نرم افزاری زده بشود. این را برای این خواستم بگم که شما فرض کنید اون هواپیمایی که ما می خواهیم حالا بنشینیم و حساب کنیم که ایرفویل اش از چه طرحی انتخاب بشود را قبلاً چینی ها با 150 هزار تومان در ایران در دسترسمان گذاشته اند ( که البته اگر بتوانیم با ثلث این قیمت همان را تولید کنیم کار رقابتی کرده ایم)و نهایتاً پول اصلی که برای همچین کار هایی پرداخت شده است نه برای اینکه بهترین طراحی بال و بدنه را برای هواپیما کرده باشند بلکه بخاطر اون مدار الکترونیکی و سنسورها و از همه مهمتر نرم افزاری است که داخل آن در حال اجرا می باشد در نظر گرفته می شود.
کل بحث اینجاست که بجای آنکه استیک دست ما باشد و یک هواپیمای کوچولو را با آن بچرخوانیم، این فرمان ها طبق یک هدف نهایی که ما تعیین می کنیم توسط خود سیستم مغز پردازنده آن صادر شود و ما فقط هدف را تعیین کنیم
از بنده ( که هنوز اول راه هستم) قبول بفرمایید که بهتر است تمام فکر و ذهن تان دنبال همان بحث نرم افزاری باشد. اصل قضیه اینجا فقط همین است.


با تشکر سعید احمدی
SaedAhmadi@yahoo.com

Saed.Ahmadi@gmail.com
سعید احمدی

دوست گرام اين اخري( بند ده شرايط جامع ) كه گفتي يعني چه .. شما علم طرفو ميخاي يا اخلاقيات و اعتقادات و....ا طرف رو هم ميخاي پردازش كني ؟؟ ..