خودت را ميان خط خطي‌هاي ذهنت زنداني نکن
خودت را ميان خط خطي‌هاي ذهنت زنداني نکن
جواني 20 ساله ام. چند وقتي هست که ذهنم مشغول است و دائم به طور ناخودآگاه به فکر فرو مي روم. کم حرف شده ام و هيچ چيزي ديگر برايم جذاب نيست. خواب راحتي هم ندارم. لطفا کمکم کنيد.
به طور کلي سه عامل اصلي در انسان زمينه ادامه دادن مسير و تلاش و تکاپو را ايجاد مي کند:
1-انگيزه، 2-نياز، 3-هدف.
به نظر مي رسد که شما دچار نوعي روزمرگي و بي انگيزگي در زندگي شخصي تان شده ايد که اگر چه دقيقا درباره علت آن و اتفاقات اخيري که براي تان رخ داده صحبت نکرده ايد اما معمولا زماني که ما انسان ها از رابطه هاي موثر با خانواده، جامعه، محيط تحصيل و يا محيط کار بهره مند نيستيم به نااميدي و درگيري و وسواس ذهني مبتلا مي شويم.
به علاوه تعدادي از افراد حدود سن 20 سالگي و بالاتر، دچار نوعي سردرگمي درباره هويت، استقلال، شغل، سرمايه، ادامه تحصيل، آينده و مشکلات احتمالي اين چنيني مي شوند. آنچه لازم است بدانيد اين است که بيشتر مشکلاتي که به آن اشاره شد در اغلب افراد هم سن شما اتفاق مي افتد اما چه مي شود که يک نفر از انبوه مشکلاتش نردباني مي سازد و هر مشکل را پله اي در زير پاي خود مي بيند که اگر به درستي حل شود وسيله اي براي رشد و ترقي او به سمت پيشرفت مي شود اما فرد ديگر به محض برخورد با اولين مشکل، مهارت خود را در حل آن مسئله زير سوال مي برد و در واقع از نوعي «خودکم بيني» و «باورنداشتن خود» رنج مي برد.
به دنبال هدف برويد
اما براي از بين بردن اين بي انگيزگي اولا بايد «هدفي» را در زندگي براي خود لحاظ کنيد که نسبت به آن احساس «نياز» مي‌کنيد؛ مثلا اگر احساس مي کنيد «نياز» به کار و شغل داريد و از طريق کسب شغل «هدف» دستيابي به استقلال، ثروت، درآمد و رفاه را دنبال مي کنيد، اين نياز و هدف را با يکديگر هماهنگ و به سمت پيشرفت و تغيير زندگي تان حرکت کنيد.
راهکارهاي زير به شما کمک مي کند تا از بي انگيزگي و حالت افسردگي درآييد و «نياز» و «هدف» تان را با يکديگر هماهنگ کنيد:
1) بلند پرواز و کمال گرا نباشيد بلکه قدر موفقيت هاي کوچک خود را هم بدانيد: دسته اي از آدم ها شخصيتا کمال گرا هستند و هرگز از خود و موفقيت هايشان راضي نيستند بلکه از خصلت «خود انتقادي» رنج مي برند. مدام درگير اضطراب براي رسيدن به بهترين ها هستند به گونه اي که رفته رفته دچار وسواس فکري مي شوند. از طرفي دسته اي ديگر از کمال گراها به دليل پروراندن آرزوهاي بزرگ در ذهن شان، آرزوهايي که شايد توانايي و امکانات رسيدن به آن را نداشته باشند، همواره در حال تلاش و تقلا هستند اما در ميانه راه کم مي آورند و «هدف» خود را رها مي کنند و به ازاي شکستي که در رسيدن به هدف مي خورند به همان ميزان هم رفته رفته «اعتماد به نفس»شان را ازدست مي دهند و به افسردگي مبتلا مي شوند.
اين دسته از افراد اغلب شروع کنندگان خوبي هستند اما ادامه دهندگان خوبي نيستند. نگاه، نظر و تاييد ديگران براي افراد کمال گرا مهم است در نتيجه «نياز»ها و «اهداف» اين افراد واقعي، خودجوش(دروني) و ذاتا قابل حصول نيست. اين دسته از افراد به جاي حرکت درمسير موفقيت سعي در کامل بودن دارند. اما افرادي که داراي خصلت «کمال گرايي بهنجار» هستند معمولا از «اهداف» کوچک و «قابل دستيابي» شروع مي کنند و به ازاي هر موفقيتي که در راه رسيدن به هدف کسب مي کنند نه تنها تجربه خوبي به دست مي آورند که به درد مراحل بعدي پيشرفت شان مي خورد بلکه «اعتماد به نفس» خوبي براي ادامه راه کسب مي کنند.
2) گذشته را با تمام نقص ها و کاستي هايش رها کنيد: بهانه تراشي براي توجيه مشکلات تان و ارتباط دادن آن به گذشته اتلاف وقت است. تازماني که مشغول بازخواني فصل پيشين زندگي تان هستيد، نخواهيد توانست فصل تازه اي از آن را آغاز کنيد. امکانات و داشته هاي کنوني تان را برآورد کنيد و مدام از کمبودها، نقص ها و نبود پشتوانه محکم در گذشته بهانه اي براي تلاش نکردن براي آينده نتراشيد.
3) منتظر کمک و حمايت اطرافيان نباشيد: دسته اي از انسان ها که از اعتماد به نفس ضعيف و خودکم بيني رنج مي برند مدام با خود خلوت و نحوه رفتار اطرافيان را با خودشان تحليل مي کنند. معمولا از زودرنجي رنج مي برند و از ديگران متوقع هستند. به محض اين که فردي کلام يا رفتار ناشايستي با آن ها داشته باشد آزرده خاطر مي شوند و تا مدت ها به عالم درون خود پناه مي برند و از آن فرد دلگير مي شوند. افرادي که معتقدند: «کاش يک نفر بيايد، همه بي حالي لحظه هايم را بردارد و با خودش ببرد....»
همان هايي هستند که اختيار خود را به دست ديگران داده و از خود، اختياري ندارند. يک فرد موفق کسي است که بتواند حتي از آجرهايي که ديگران به طرفش پرتاب کرده اند، ساختماني محکم بنا کند. بنابراين از ظرفيت و توانايي انسان ها استفاده کنيد اما از ديگران انتظار و توقع حمايت هاي بزرگ را نداشته باشيد بلکه به نيروهاي دروني خودتان متکي باشيد.
4) مشکلات کوچک را روي هم انباشته نکنيد و از مهارت حل مسئله بهره ببريد: به خاطر داشته باشيد فرار از مشکلات فقط فاصله رسيدن تا راه حل را افزايش مي دهد. آسان ترين راه براي گريختن از مشکلات «حل کردن» آنهاست! افرادي که خود را با کارهاي مختلف و متعدد مشغول مي کنند و در هر کاري به مشکلات خاص آن کار برخورد مي کنند معمولا تا چشم باز مي کنند خود را با انبوهي از مشکلات رو به رو مي بينند. روي يک يا دو کار متمرکز شويد و سعي کنيد براي حل مشکلات همان کار انرژي تان را تجميع کنيد. چنانچه حل مسئله را به تعويق بيندازيد و مشکلات را روي هم انباشته کنيد، به همان ميزان براي حل مسائل تان با کمبود انرژي و در نهايت شکست و بي انگيزگي مواجه مي شويد.
5) به تولد لحظه هايتان احترام بگذاريد: براي تک تک لحظه هاي زندگي تان برنامه ريزي کنيد و برنامه خود را طوري تنظيم کنيد که جاي خالي وجود نداشته باشد. افرادي که دچار بي انگيزگي و افسردگي مي شوند افرادي هستند بي برنامه که زمان زيادي را صرف پرداختن به امور نامعقول و غيرمنطقي و بدون نتيجه مي کنند. وقت خود را با کار و حرفه اي که به آن علاقه داريد پر کنيد و براي رهايي از هجوم افکار منفي و درگيري ذهني تا حد امکان به کارهايي بپردازيد که باعث خستگي ذهني و جسمي شما مي شود. همچنين در فعاليت هاي روزانه خود تغيير ايجاد کنيد و از يکنواختي و روزمرگي پرهيز کنيد.
6) افراد فعال، موفق و مثبت نگر را براي دوستي و معاشرت انتخاب کنيد: بزرگ ترين مزيت هم نشيني با افراد موفق اين است که از نزديک خواهيد ديد هيچ کدام از آن ها انسان هايي فضايي و متفاوت با شما نيستند. پاي صحبت اين دسته از افراد که بنشينيد متوجه خواهيد شد حتي مصمم ترين انسان هاي روي زمين هم گاهي انگيزه خود را از دست مي دهند. همچنين در معاشرت با اين افراد به رموز موفقيت آن ها و انگيزه اي که براي برداشتن موانع از سر راه شان داشته اند پي مي بريد و با توجه به شرايط خاص زندگي تان از تک تک فاکتورهاي موفقيت آن ها در پيشبرد اهداف تان استفاده مي کنيد.
7) و کلام آخر: جهان را در باغچه خانه ات بساز و خودت را آن گونه خط خطي نکن که در زندان خط هايت براي هميشه ماندگار شوي...
میگنا
