استرس‌های محیطی موجب تشدید بیماری اختلال جسمانی‌سازی می‌شود
یک متخصص روانپزشکی با اشاره به اهمیت مبتلایان به اختلال جسمانی‌سازی از سوی اطرافیان گفت: استرس‌های محیطی سبب تشدید علائم گوارشی، عصبی و ادراری تناسلی در بیمار می‌شود.
دکتر عاطفه قنبری جلفایی در گفت وگو با ایسنا ، با بیان اینکه اختلال جسمانی‌سازی (somatization disorder) یک اختلال روانپزشکی مزمن است، گفت: در این بیماری فرد سال‌ها از علائم جسمانی متنوعی شکایت می‌کند که منشاء ارگانیک مشخصی برای آن پیدا نمی‌شود.
وی با اشاره به اینکه شیوع این بیماری در زنان بیشتر است، گفت: این بیماری از ۳۰ سالگی شروع می‌شود. بیماران مبتلا به این اختلال اغلب قبل از مراجعه به روانپزشک سال‌ها به سایر متخصصان مراجعه می‌کنند و تحت انواع و اقسام بررسی‌ها، آزمایشات و درمان‌های دارویی و حتی جراحی قرار می‌گیرند.
قنبری جلفایی یادآور شد: شایع‌ترین تئوری مطرح در اختلال جسمانی‌سازی این است که بیمار در مواقع استرس به جای استفاده از زبان روان (psych) و بیان احساسات، متوسل به زبان جسم (soma) می‌شود؛ چرا که در فرهنگ پیرامونش اگر بگوید سردرد و کمردرد دارد دیگران بیشتر وی را درک و از او حمایت می کنند تا زمانی که بگوید افسرده یا مضطرب است.
به گزارش پاکسان نیوز ، این عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران افزود: استرس‌های محیطی سبب تجربه علائم گوارشی، عصبی و ادراری تناسلی در بیمار می‌شود. از طرفی چنین بیمارانی به علائم جسمانی خود حساس‌تر هستند و تغییرات جسمانی را بیش از دیگران درک کرده و نسبت به آن فاجعه‌پنداری می‌کنند، مثلا نفخ خفیف یا تپش قلب را نشانه یک مشکل جدی و نیازمند پیگیری می‌پندارند.
وی در خصوص نحوه برخورد با این بیماران گفت: نخست اینکه ممکن است این بیماران در طرف مقابل احساسات منفی ایجاد کنند و فکر کنیم دروغگو هستند، باید بدانیم که این بیماران برخلاف سایر بیماران از این رده (Malingering)، به راستی این علائم را احساس می‌کنند و از آن رنج می‌برند و از علائم جسمی به عنوان روشی برای درخواست کمک بهره می‌گیرند.
این متخصص روانپزشکی گفت: بیماران مبتلا به اختلال جسمانی‌سازی در مواقع استرس یا هنگامی که توانایی انجام مسئولیت‌ها و برآوردن انتظارات دیگران را ندارند، دچار علائم جسمی می‌شوند و این علائم به آنها کمک می‌کند محبتی را که به آن نیازمندند را دریافت کنند و از پرداختن به مسئولیت‌ها معاف شوند.
قنبری جلفایی تصریح کرد: نخستین اقدام در درمان این بیماران پذیرش علائم آنهاست. بعد از آن باید به صورتی کاملا ظریف بین بروز این علائم و وقایع پراسترس زندگی رابطه برقرار کرده و بیمار از صحبت راجع به علائم جسمی به سمت ارایه شرح حال راجع به مشکلات زندگی هدایت شود.
وی یادآور شد: بهتر است بیمار ماهانه ویزیت شود و پزشک بین ویزیت‌ها مگر در صورت موارد اورژانس، بیمار را نپذیرد.
این متخصص روانپزشکی با تاکید بر اینکه تجویز داروهای ضدافسردگی مگر در موارد ابتلای همزمان به افسردگی، کمکی به رفع علائم این بیماران نمی‌کند، گفت: هدف درمانی در این بیماران رفع علائم جسمی نیست بلکه ایجاد بینش نسبت به علائم و آموزش مدیریت استرس است تا بتوانند زندگی فعال و موثری داشته باشند.
