تمام مردم مسلمان مى شوند يا اين كه كافر و پيرو مذاهب و اديان ديگر هم وجود خواهد داشت؟
براى تشكيل جامعه واحد و فراگيرى حكومت جهانى، يك موضوع ضرورى است و آن جهان بينى واحد و اعتقاد واحد است.
بايد نگرش و جهانبينى واحدى بر جامعه حاكم باشد تا انسجام و وحدتى خلل ناپذير در جامعه پديدار گردد.
بر اين اساس است كه در دوران ظهور و روزگار دولت مهدوى، جهان بينى واحدى بر جهان حاكم و راه و روش و برنامه ها نيز
يكى مى گردد و يكپارچگى واقعى در عقيده و مرام پديد مى آيد و مردمان همه يكدل و يك زبان به سوى سعادت و صلاح حركت مى كنند.
ناسازگارى و دوگانگى در انديشه ها و عقيده ها نيست؛ چنان كه در راه و روشهاى اجتماعى نيز اختلاف و چندگانگى ديده نمى شود.
امام صادق«ع» به صراحت به اين مطلب اشاره فرموده است:
«افوالله ليرفع عن الملل و الاديان الاختلاف و يكون الدين كله واحدا كما قال جل ذكره ان الدين عندالله الاسلام»؛
«به خدا قسم!... ناهماهنگى و اختلاف مذاهب و اديان از بين مى رود و فقط يك دين در سراسر گيتى حكومت مى كند؛
چنان كه خداى تبارك و تعالى فرموده است: به راستى دين در نزد خدا، اسلام است» بشارة الاسلام،
ص 265؛ بحارالانوار، ج 53، ص 4.
امام مهدى(عج) با اين اصل اساسى و زيربنايى (وحدت عقيده) در ساختن جامعه يگانه بشرى به توفيقى بزرگ
و بىمانند دست مى يابد و همه علل و عوامل ناسازگارى و برخورد و اختلاف را نفى مى كند.
راه و روش او، بر قانون جاودان حق و عدل و يكتا پرستى استوار و با فطرت و سرشت انسانها، هماهنگ و سازگار مىباشد.
او وحدتى واقعى را براساس اصول توحيد و ايدئولوژى اسلامى پى مى ريزد و همه انسانها را در زير شعار يگانه و دين واحد گرد مى آورد
ر.ك: عصر زندگى، ص 111 و 112..
امام على«ع» نيز مى فرمايد:
«تمام خير در اين روزگار است؛ در آن زمان قائم ما قيام مى كند و همه را بر (محور) يك مرام و يك عقيده گرد مى آورد
(ثم يجمعهم على امر واحد)» الغيبة نعمانى، ص 206..
با اين حال ممكن است گفته شود: براساس بعضى از آيات و روايات، يهود و نصارا از بين نمىروند و تا قيامت باقى هستند؛
پس اين اسلام نمى تواند فراگير شود؟!
در اين رابطه بايد گفت كه ما با سه دسته از آيات و روايات رو به رو هستيم؛
1. دسته اول آيات و رواياتى است كه ظاهر آنها، وجود غيرمسلمانان در دوران حكومت حضرت است؛
مانند:
«وَ قالَتِ الْيَهُودُ يَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ... وَ أَلْقَيْنا بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ»؛ مائده (5)، آيه 64.؛
يهود گفته دست خدا بسته است... (پس)كينه و دشمنى را تاقيامت ميان آنان افكنديم».
مشابه اين آيه درباره مسيحيت نيز آمده است:
«وَ مِنَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّا نَصارى أَخَذْنا مِيثاقَهُمْ فَنَسُوا حَظًّامِمَّا ذُكِّرُوا بِهِ فَأَغْرَيْنا بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ
وَ الْبَغْضاءَ إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ وَ سَوْفَ يُنَبِّئُهُمُ اللَّهُ بِما كانُوا يَصْنَعُونَ»؛ همان، آيه 14.
.
در اين آيات، دشمنى و كينه توزى تا قيامت در بين يهود و نصارا مطرح شده و نيز برترى نصارا بر كفار تا قيامت آمده است
آل عمران(3)، آيه 55: «جاعِلُ الَّذِينَ اتَّبَعُوكَ فَوْقَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِلى يَوْمِ الْقِيامَةِ».
. و مقتضاى ظاهر آيات اين است كه دين يهود و نصارا تا قيامت باقى خواهند ماند.
از بعضى از روايات نيز همين مضمون استفاده مى شود: «ابى بصير مى گويد: كه به امام صادق«ع» گفتم:
در دوره حضرت مهدى(عج) با اهل ذمه (يهود و نصارا) چگونه رفتار مى شود؟ فرمود:
«با آنان از سرآشتى و مسالمت رفتار مى كند؛ همان گونه كه پيامبر«ص» با آنان از سر مسالمت رفتار كرد
(يسالمهم كم سالمهم رسول الله)» بحارالانوار، ج 52، ص 381..
به هر حال از ظاهر اينها به دست مى آيد كه يهود و نصارا نيز در عصر ظهور وجود دارند
و تحت حكومت حضرت مهدى(عج) زندگى مى كنند.
2. دسته دوم رواياتى است كه اشاره دارد امام(عج) در همه جا دين اسلام را برپا خواهند كرد و همه مردم مسلمان خواهند شد.
هيچ خانه اى در شهر و بيابان نمى ماند مگر اين كه توحيد در آن نفوذ مى كند. اسلام به صورت يك آيين رسمى،
همه جهان را فرا خواهد گرفت. حكومت به صورت يك حكومت اسلامى در مى آيد و غير از قوانين اسلام،
چيزى بر جهان حكومت نخواهد داشت. در اين زمينه به چند روايت اشاره مىشود:
امام صادق«ع» مى فرمايد: «وقتى قائم ما قيام كند. اهل هيچ دينى باقى نمى ماند مگر اين كه اظهار اسلام مى كنند
و با ايمان مشهور و معروف مى گردند»
ارشاد مفيد، ح 2، ص 384؛ كشف الغمه، ح 2، ص 45..
«تا هر كجا كه تاريكى شب وارد شود، دين اسلام نفوذ خواهد كرد (ليدخلن هذا الدين ما دخل عليه الليل)»
منتخب الاثر، ح 57، ص 212..
در آن عصر، شرك و كفر و پليدى رخت برمىبند و آموزه هاى متعالى اسلام به همه جاى جهان ابلاغ خواهد شد:
«بى ترديد آيين محمد«ص» به هر نقطهاى كه شب و روز مى رسد، خواهد رسيد و ديگر اثرى از شرك روى زمين نمى ماند
(ليبلغن دين محمد ما بلغ الليل و النهار)» تفسير عياشى، ج 2، ص 56؛ بحارالانوار، ج 51، ص 55، ح 41..
در آن عصر دين برتر و مسلط اسلام خواهد بود و يهوديان، مسيحيان و... همه آن را خواهند پذيرفت:
«به درستى خداوند هنگام قيام قائم(عج) اسلام را بر تمامى اديان برترى خواهد داد»
كافى، ج 1، ص 433؛ ينابيع المودة، ج 2، ص 508..
و نيز «هيچ يهودى و مسيحى و صاحب دينى باقى نمى ماند، مگر اين كه داخل اسلام شده باشد
(لايبقى يهودى و لانصرانى و لاصاحب مله الاّ دخل فى الاسلام)» منتخب الاثر، ص 393، ج 10؛ بحارالانوار، ح 52، ص 61، ح 59..
امام«ع» چندگانگى و اختلافات دينى را بر طرف مى كند و وحدت عقيدتى در سايه اسلام به وجود مى آورد:
«يرفع المذاهب فلايبقى الاّ الدين الخالص»؛
يوم الخلاص، ح 2، ص 649؛ بشارة الاسلام، ص 297.؛
«همه اديان و مذاهب از روى زمين برداشته مىشود و جز دين خالص باقى مى ماند».
3. بر اساس دسته سوم روايات، امام مهدى(عج) ابتدا همگان را به دين اسلام دعوت مى كند و از آنان مى خواهد
كه همگان با رغبت و بصيرت، آن را بپذيرند و در صورت سرپيچى و باقى ماندن در كفر و ضلالت، برخورد شديدى با آنان مى كند.
عبداللَّه بن بكير از امام موسى بن جعفر«ع» در تفسير آيه
«وَ لَهُ أَسْلَمَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ طَوْعاً وَ كَرْهاً...»؛ آل عمران (3)، آيه 83. فرمود:
«آيه مذكور در شأن حضرت قائم نازل شده است. وقتى آن حضرت ظاهر شد، دين اسلام را بر يهود، نصارا، صائبين
و كفار شرق و غرب عرضه مىدارد، پس هر كس با ميل و اختيار اسلام بياورد، به نماز و زكات و ساير واجبات امرش مى كند
و هر كس از قبول اسلام امتناع ورزد، گردنش را مى زند تا اين كه در شرق و غرب زمين جز موحد و خداپرست كسى باقى نماند»
بحارالانوار، ج 52، ص 340..
امام باقر«ع» نيز مى فرمايد:
«...خدا شرق و غرب جهان را براى صاحب امر مفتوح مى كند؛ آن قدرى مىجنگد تا اين كه جز دين محمد، دينى باقى نماند»
همان، ص 390..
امام صادق«ع» فرمود:
«وقتى كه قائم قيام كند، هيچ كافر و مشركى پيدا نمى شود، مگر اين كه قيام او را انكار كرده و ناپسند مى شمرد،
ولى كار به جايى مى رسد كه اگر كافر و مشركى در شكم سنگى سخت پنهان شده باشند، آن سنگ مى گويد:
اى مؤمن در شكم من كافر است، مرا بشكن و او را بكش» بحارالانوار، ج 52، ص 324..
امام باقر«ع» نيز مى فرمايد: «قائم(عج) هر منافق شكاكى را به قتل مى رساند»
اثبات الهداة، ج 7، ص 61؛ بحارالانوار، ج 52، ص 110..
با توجه به اين احاديث، همه مردم جهان، اسلام را مى پذيرند و البته عموم آنان با علاقه و رغبت مسلمان مى شوند
و منافقان و كافران نيز با الزام حكومتى، اسلام را مى پذيرند؛ قرآن نيز به اين مطلب اشاره فرموده است:
«هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى وَ دِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ»؛ توبه (9)، آيه 33..
جمع بندى روايات
اين چند دسته از روايات و آيات، مربوط به دوره ها و مراحل مختلف حكومت حضرت مهدى(عج) است:
دسته اول اشاره به سيره و روش حضرت مهدى(عج) در ابتداى ظهور دارد
و دسته ديگر، اشاره به دوره تحكيم و تثبيت حاكميت آن حضرت.
توضيح اينكه امام«ع» در ابتداى ظهور، تنها كافرانى را كه به ظلم و فساد در زمين مشغولاند، سركوب مى كند
و يا ملزم به پذيرش اسلام و قوانين حيات بخش آن مىكند.
امام با كافرانى كه از ظلم و جور و فساد به دوراند و پذيراى حكومت دادگستر ايشان هستند،
همانند سيره پيامبر اكرم«ص» از سرمسالمت رفتار مىكند و از آنان جزيه (ماليات مخصوص) مى گيرد و به تدريج با برقرارى عدل
و فراگيرى آن در سراسر زمين و از بين بردن باطلها و بدعتها و آشكار شدن نشانه ها و آيات حق،
حجتهاى روشن الهى بر مردم، تمام مىشود و ديگر جاى هيچ عذرى براى كفر و شرك باقى نخواهد ماند
و در آن دوره مردم مسلمان خواهند شد و كفر و شرك مصداق روشن ظلم و تجاوز از حق خواهد بود كه جايى در حكومت الهى
مهدى(عج) ندارد و بايد از اساس حذف گردد.
حضرت صادق«ع» در تفسير آيه «هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدى»؛ توبه (9)، آيه 33. به فضل فرمود:
«اى مفضل! اگر پيامبر بر همه دينها غالب شده بود، از آتش پرستان، يهوديان، نصارا، ستاره پرستان و از تفرقه،
نفاق و شرك اثرى نبود. اين كه خداوند فرموده «لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ» مربوط به روز ظهور مهدى(عج) است»
بحارالانوار، ج 52، ص 330..
وضعيت اهل كتاب (يهود و نصار)
با توجه به مطالب پيش گفته، مانعى ندارد كه بگوييم:
اقليتى از يهود و نصارا در پناه حكومت حضرت مهدى(عج) با شرايط اهل ذمه وجود داشته باشد.
از امام باقر«ع» نقل شده است:
«وقتى قائم قيام كند، ميان اهل تورات به تورات و ميان اهل انجيل به انجيل حكم مى كند
و ميان اهل زبور به زبور و ميان اهل قرآن به قرآن...»
مى توان گفت اينها مربوط به مراحل آغازين ظهور است، ولى تكامل بشر به حدى مى رسد كه همگان موحد و مسلمان مى شوند
و يا حداقل آنان از عقايد شرك آلود خود (مانند تثليث و اين كه خدا پسر دارد و...) دست بر دارند تا مدتى تحت حكومت اسلامى
به زندگى خود ادامه مى دهند.
درباره آيات مربوط به وجود يهود و نصارا تا قيامت مى توان گفت: منظور از ادامه زندگى، مى تواند مربوط به دوره آخرالزمان باشد
و به جهت نزديكى ظهور امام زمان(عج) و برپايى قيامت و با يك تعبير از آن ياد شده است؛
چنان كه بسيارى از علايم آخرالزمان و علايم برپايى قيامت يكسان باشد. بنابراين يهود و نصارا تا آن دوران هستند
و با ظهور امام زمان(عج) و اقتداى حضرت مسيح«ع» به ايشان، پيروان حق طلب اديان با حق آشنا مى شوند
و همه زير پرچم امام زمان(عج) مى آيند.
منبع 