تصویر والدین از فرزند خود و چگونگی رفتار با او

همواره باید واقع بین بود. باید با کودک نابینا طوری رفتار کرد که او هیچ گونه تفاوتی با دیگر همسالان بینای خود احساس نکند. باید کودک را با نام صدا زد چرا که او هم در انتظار پاسخ مطلوبی است. وقتی به کودک نابینا نزدیک می شویم باید به خوبی از حضور خود، او را آگاه کنیم و اگر احتمال می دهیم که ما را نمی شناسد بهتر است خود را معرفی نماییم. وقتی در صدد راهنمایی فرد نابینایی هستیم باید ترتیبی دهیم که او بازوی ما را بگیرد و از ارائه کمک هایی که خود می تواند از عهده آن برآید پرهیز کنیم. از به کار بردن جملاتی از قبیل «اینجاست» «آنجاست» «برو آنطرف تر» «بگذار آن طرف»که برای او بی معناست اجتناب کرد...
http://cdn.akairan.com/akairan/aka/i...fa1/malol6.jpg

تصویر والدین از فرزند خود و چگونگی رفتار با او

باید بسیار دقیق و با معنا و مفهوم روشن برای نابینا صحبت نمود و او را راهنمایی کرد، به هنگام صحبت با کودک بهتر است روبه روی او قرار گرفت و به طور مستقیم صحبت کرد و از مکالمه غیرمستقیم و یا توسط شخص ثالث خودداری نمود. حتی الامکان از جابه جایی وسایل کودک نابینا بدون اطلاع او باید پرهیز کرد. زیرا که آنها وسایل خود را بر حسب حافظه در آنجایی که خود می دانند جست وجو و پیدا می کنند. مهمترین مسأله کودک نابینا آن است که خود را به خوبی و به طور کامل قبول کند.
در این رابطه، تشویق او و یا انتقاد از او و یا انتظار رعایت اخلاق و رفتار، نظم و ترتیب از او باید به طور عادی و همانند دیگر کودکان همسال او باشد. لذا باید همواره از مقایسه نابینا با دیگر همسالان بینای او برای ارفاق و تخفیف های نابجا به او اجتناب کرد، چه این روش خود باعث تقویت ناتوانی نابینا می شود.
تا آنجایی که ممکن است آنها را در فعالیت های مختلف شرکت دهیم، نه همه فعالیتها، بلکه در آن دسته از فعالیتهایی که می توانند در آن شرکت داشته باشند. تحرک و جهت یابی از اساسی ترین برنامه های آموزشی و توانبخشی کودک نابینا است، همواره باید توقع داشت که کودک نابینا روز به روز مستقل و خودکفا و مسئول می گردد. بنابراین در واگذاری مسئولیت ها باید توجه داشت که او نیز می تواند همانند دیگر همسالان بینای خود به تدریج از عهده مأموریت ها و مسئولیت های روزمره به خوبی برآید.
اگر چه ظاهراً نقص نابینایی کودک نمی تواند مانعی باشد برای توانایی های او از جمله راه رفتن، اما ضعف اطلاعات و شناخت مادر نسبت به کودک نابینای خود همچنین عدم آموزش لازم، احساسات و عواطف مادری گاه ناخودآگاه باعث می شود که کودک او در حرکت و راه افتادن طبیعی دچار وقفه و رکود گردد.
خانواده نقش عمده ای در رشد شخصیت فرد بازی می کند. روابط با بستگان مخصوصاً در جامعه ما یک رابطه طویل المدت و مادتصویر والدین از فرزند خود و چگونگی رفتار با او همواره باید واقع بین بود.
باید با کودک نابینا طوری رفتار کرد که او هیچ گونه تفاوتی با دیگر همسالان بینای خود احساس نکند. باید کودک را با نام صدا زد چرا که او هم در انتظار پاسخ مطلوبی است. وقتی به کودک نابینا نزدیک می شویم باید به خوبی از حضور خود، او را آگاه کنیم و اگر احتمال می دهیم که ما را نمی شناسد بهتر است خود را معرفی نماییم. وقتی در صدد راهنمایی فرد نابینایی هستیم باید ترتیبی دهیم که او بازوی ما را بگیرد و از ارائه کمک هایی که خود می تواند از عهده آن برآید پرهیز کنیم. از به کار بردن جملاتی از قبیل «اینجاست» «آنجاست» «برو آنطرف تر» «بگذار آن طرف»که برای او بی معناست اجتناب کرد. باید بسیار دقیق و با معنا و مفهوم روشن برای نابینا صحبت نمود و او را راهنمایی کرد، به هنگام صحبت با کودک بهتر است روبه روی او قرار گرفت و به طور مستقیم صحبت کرد و از مکالمه غیرمستقیم و یا توسط شخص ثالث خودداری نمود. حتی الامکان از جابه جایی وسایل کودک نابینا بدون اطلاع او باید پرهیز کرد.
زیرا که آنها وسایل خود را بر حسب حافظه در آنجایی که خود می دانند جست وجو و پیدا می کنند. مهمترین مسأله کودک نابینا آن است که خود را به خوبی و به طور کامل قبول کند.
در این رابطه، تشویق او و یا انتقاد از او و یا انتظار رعایت اخلاق و رفتار، نظم و ترتیب از او باید به طور عادی و همانند دیگر کودکان همسال او باشد. لذا باید همواره از مقایسه نابینا با دیگر همسالان بینای او برای ارفاق و تخفیف های نابجا به او اجتناب کرد، چه این روش خود باعث تقویت ناتوانی نابینا می شود.
تا آنجایی که ممکن است آنها را در فعالیت های مختلف شرکت دهیم، نه همه فعالیتها، بلکه در آن دسته از فعالیتهایی که می توانند در آن شرکت داشته باشند. تحرک و جهت یابی از اساسی ترین برنامه های آموزشی و توانبخشی کودک نابینا است، همواره باید توقع داشت که کودک نابینا روز به روز مستقل و خودکفا و مسئول می گردد. بنابراین در واگذاری مسئولیت ها باید توجه داشت که او نیز می تواند همانند دیگر همسالان بینای خود به تدریج از عهده مأموریت ها و مسئولیت های روزمره به خوبی برآید.....
منبع:تبیان