در حالیکه بیشتر کارشناسان بر نقش مهم رادیو و تلویزیون در ترویج صحیح زبان فارسی تاکید دارند، صداوسیما ظاهرا علاقه چندانی به این کارکرد رسانه که به نوعی از وظایف آن هم هست، ندارد.
چند روزی بیشتر از نقل یک خاطره رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی درباره جدیت سیدعزت الله ضرغامی رئیس سازمان صداوسیما به استفاده از کلمات فارسی نمی‌گذرد که شبکه دو در برنامه «کافه سوال» مجموعه‌ای از کلمات بیگانه را - در حالیکه معادل‌های خوب فارسی نیز برای ان وجود دارد - به خورد بینندگانش داد.
غلامعلی حدادعادل در خاطره خود گفته است: آقای ضرغامی برای من تعریف می‌کرد که یکی از همکارانش در تلویزیون اصرار به استفاده از واژه «اس ام اس» به‌جای «پیامک» داشته است و پس از چند بار تذکر باز هم به استفاده از این واژه بیگانه ادامه داده، به همین خاطر از فردای آن روز با او قطع همکاری شده است.
در همین حال شب گذشته مهمان برنامه کافه سوال شبکه دو مجموعه‌ای از کلمات بیگانه در برابر مژده لواسانی مجری برنامه در صحبت‌های خود به کار برد که حتی با کوچکترین واکنش او روبرو نشد.
نیوز پیپر (روزنامه)، ادیتور (ویرایشگر)، ویزیتور(بیننده)، تایم (زمان)، آگراندیسمان (غیرواقعی) ، و .... تنها تعدادی از کلماتی است که کارشناس شبکه دو سیما آقای دکتر سید مجید حسینی در برنامه کافه سوال در خلال صحبت‌هایش استفاده کرد.
انصافا به کار بردن این کلمات سخت‌تر است یا معادل فارسی آنها؟ آیا به کاربردن کلمات بیگانه هنوز نشانه منزلت اجتماعی است؟ آیا جناب آقای بخشی‌زاده که خود روزگاری مدیر مرکز نظارت و ارزیابی برنامه‌های صداوسیما بود و همکارانش به اصطلاح مو از ماست می‌کشیدند خودشان را اکنون در این باره مورد سوال قرار نمی‌دهند؟
شاید اگر مهندس ضرغامی که بابت به کار بردن یک کلمه «اس ام اس» عذر یک مجری را از تلویزیون خواسته این برنامه را ببیند مجبور باشد اساسا ان را تعطیل کند!
