عابدزاده را امروز دریابید؛ فردا دیر است
عابدزاده را امروز دریابید؛ فردا دیر است
احمدضا عابدزاده، روزگاری نه چندان دور، مجسمه شادی بود. لبخندهای او را همه ایرانیان به یاد دارند. اعتماد به نفس بالایش، مظهر غرور ملی بود.
وقتی که در ورزشگاه ملبورن دو گل از استرالیایی ها خورده بودیم و منتظر دریافت گل های بعدی بودیم، اینعابدزاده بود که روحیه از دست رفته را به تیم ملی ایران برگرداند. هنگامی که او با اعتماد به نفسی بی نظیر در جهان فوتبال، پیش چشم آن همه تماشاگر استرالیایی، با خنده ها و معلق زدن هایش بحران را به هیچ گرفت، نه فقط یارانش در میدان مسابقه بلکه همه ایرانیان نگران تیم ملی را امیدوار کرد که می توان در اوج ناکامی هم به موفقیت امیدوار بود.
عابدزاده سال ها محبوب ترین ورزشکار ایران بود. کسانی که بازی های او را از نزدیک دیده اند، خوب به یاد دارند که او، چه آن زمان که سنگربان استقلال بود و چه وقتی که به پرسپولیس آمد، هر گاه که وارد چمن سبز آزادی می شد، اولین بازیکنی بود که تشویق هواداران نثارش می شد. شاهرخ بیانی بت استقلالی ها بود. اما عابدزاده که پس از شاهرخ کاپیتان وارد زمین می شد، قبل از شاهرخ با تشویق استقلالی ها روبرو می شد. علی پروین هم بت قرمزها بود ولی عابدزاده برای تماشاگران پرسپولیس حتی از پروین هم محبوب تر بود.
ما با عابدزاده نخستین فتح مهم پس از انقلاب را در فوتبالمان تجربه کردیم. با عابدزاده قهرمان بازی های آسیایی پکن شدیم؛ فتح که تا پیش از آن تورنمنت، چیزی بود شبیه رویا. چه کسی فکر می کرد که کره جنوبی را ببریم؟ اما عابدزاده به کیم جو سونگ حالی کرد که گل زدن به ایران ممنوع است! هنگامی که در وقت اضافی همان بازی، عابدزاده ضربه سر بازیکن کره ای را گرفت و در ادامه، در حالی که همه فکر می کردند دروازه ایران بر روی توپ ناقص دفع شده باز می شود، در حالی که نقش بر زمین شده بود با پا توپ را دفع کرد، چه نفس ها که راحت از سینه ملت بیرون آمد!
در فینال بازی های آسیایی 1990، دو پنالتی کره شمالی را مهار کرد و ایران را به نخستین عنوانقهرمانی آسیا در دوران پس از انقلاب رساند. پیش از آن هم، در جام ملتهای 1988، پنالتی ماجدعبدالله را مهار کرد و دو پنالتی هم از چینی ها گرفت و ایران را به مقام سومی جام رساند. در جام ملتهای آسیا، در سال 1996 نیز چهار پنالتی در دو بازی مهار کرد. جلوی عربستان و کویت. ایران باز هم سوم شد. اگر عابدزاده را نداشتیم، همین دو مقام سومی هم از کیسه مان رفته بود.
اما جدا از این درخشش ها، احمدرضا عابدزاده مظهر روحیه ملی در میادین ورزشی بود؛ بزرگمردی که هیچ گاه ناامید و هراسان نمی شد. خنده مدامی که بر لبانش بود، حاکی از شوخ طبعی و شجاعت او بود. گویی او فقط از فوتبال بازی کردن لذت می برد و نتیجه برایش در درجه دوم اهمیت بود.
عقاب آسیا، نه آن زمان که در زمین بود، با یارانش مشکل داشت نه پس از اینکه دوران فوتبالش تمام شد. اگر بازوبند کاپیتانی بر بازویش بود، به راستی کاپیتان بود. رهبر دیگر بازیکنان تیم بود و آنها را رقیب خود نمی دانست. چرا خداداد عزیزی و علی کریمی و کریم باقری و مجتبی محرمی و رضا شاهرودی و دهها نفر دیگر از بزرگان فوتبال ایران، هنوز هم با عابدزاده رفیق اند؟ چونکه او را بیش و پیش از هر چیز، یک دوست، یک انسان مهربان یافتند.
فوتبال نفرت زده ایران امروز، سخت محتاج بازیکنانی چون عابدزاده است که لذت و شادی فوتبال برایش مهمتر از شکست یا پیروزی بود. در نیمه نهایی 1996 که ایران در ضربات پنالتی به عربستان باخت، عابدزاده دو پنالتی حریف را مهار کرد ولی وقتی پنالتی ششم ایران گل نشد و بازیکن عربستان آمد آخرین پنالتی تیمش را بزند، عابدزاده باز هم می خندید. گویی حساسیت بازی برایش هیچ اهمیتی نداشت. مهم نفس بازی بود و خوب بازی کردن.
آری، عقاب آسیا سال ها خوب بازی کرد و دل ملتی را با درخشش ها و لبخندها و شیرین کار ی ها و روحیه بالایش شاد کرد. اما او انگار در فوتبال ایران جایی ندارد. از خانه اش پرسپولیس بیرونش کرده اند تا مبادا به جاه طلبی این و آن لطمه ای بخورد. ترک دیار و وطن کرده و در یکی از دانشگاه های آمریکا، مربی حاشیه ای فلان تیم دانشگاهی شده است.
افشین قطبی که با بهترین مربیان دنیا کار کرده بود، از تمرینات عابدزاده به شگفت آمده بود. کسانی که با او تمرین می کنند، تازه پی می برند راز آن همه آمادگی بدنی بالا را. این نکته ای ست که دروازه بان های قبلی تیم ملی هم به آن اعتراف کرده اند. وحید طالب لو در اوج کارش، در سال 1386، پیش از برگزاری جام ملتهای آسیا، وقتی که یک جلسه با عابدزاده تمرین کرد، از کارهایی که عابدزاده در 41 سالگی انجام می داد ولی خود او از عهده انجام آنها برنمی آمد، متعجب شده بود.
حال چنین ذخیره و گنجینه باارزشی، نه مربی دروازه بان های پرسپولیس است و نه مربی هیچ تیم دیگری. علی پروین راست می گوید که خیلی ها در پرسپولیس نمی خواهند عابدزاده به این تیم برگردد. آن "خیلی ها" کینه های شخصی شان را به منافع پرسپولیس ترجیح می دهند.
هر چه هست، آنچه در چند سال گذشته بر بهترین دروازه بان سی سال اخیر فوتبال ایران رفته، نه رسم انصاف بوده نه رسم مروت. هم از این روست که عابدزاده باید در ینگه دنیا به چهار تا دانشجوی آمریکایی راه و رسم تمرین کردن را بیاموزد.
عقاب این روزها در غم پدرش به سوگ نشسته است. چهره اش را که می بینی، دیگر خالی از خنده است. موهایش تا حدی ریخته و برف پیری بر سرش نشسته. مرد بزرگ، خسته و غمگین است. دیگران هم فقط به منافع خودشان می اندیشند.
عقاب فراموش شده و مغموم در آسمان های دور پرواز کمرنگی دارد. او را از سرزمین اش رانده اند. چه کسی فکر می کرد روزی از راه برسد که عابدزاده خوش خنده و شاد و پرروحیه، این گونه خسته و شکسته باشد؟
پیش از آنکه او از میان ما برود، باید برایش کاری کرد.
پرسپولیس خانه عابدزاده است. در این خانه را بر او بگشایید. جای او در ینگه دنیا نیست. او بچه آبادان و اصفهان است. احمدرضا اهل ایران است. محبوب ترینفوتبالیست تاریخ ایران است. هیچ کس مثل او محبوب همگان نبوده است. نه قلیچ خانی، نه حجازی، نه پروین، نه دایی و نه خداداد و علی کریمی. تا که هست، قدر او را بدانیم. فردا دیر است. عابدزاده را امروز دریابید آقایان!
