نبرد ال عاقیلا، دستورات پی در پی به رومل
نبرد ال عاقیلا، دستورات پی در پی به رومل
زمینه
نبرد ال عاقیلا یک درگیری جزئی در شمال آفریقا در طول جنگ جهانی دوم بود. این محل در دسامبر 1942بین نیروهای متفقین یعنی لشکر هشتم ارتش بریتانیا و به رهبری برنارد لاو مونتگومری و نیروهای متحدین یعنی لشکر آلمانی-ایتالیایی پانزر به رهبری اروین رومل هدایت میشد و در طول محور عقب نشینی طولانی از العلمین به تونس صورت گرفت. و آن نبرد با یک عقب نشینی در محور کامل به تونس به پایان رسید.
در 4 نوامبر 1942، رومل به پایان دادن جنگ و از جان گذشتگی در العلمین تصمیم گرفت و به عقب نشینی به غرب لیبی دستور داد. در انجام این کار، او به دستور پیشوا هیتلر، برای نجات بقیه افرادش مبارز طلبید. نیروهای رومل فردا به روستای فوکا رسیدند.
نیروهای ایتالیایی زودتر (آنها از العالمین در 3-4 نوامبر کناره گیری کردند) وارد شده بودند و یک خط دفاعی تشکیل داده بودند. با این حال، ایتالیایی ها خروج خود را در همان روز از سر گرفته بودند و با حمله موفق متفقین، آلمانی ها نیز آنها را دنبال کردند. مونتگومری برخی از تشکل های خود را پس از تلاش های خود در العلمین و عمدتا با لشکر های زرهی هفتم و چهارم دنبال کرد.
بارش باران در بعد از ظهر 6 نوامبر مانع پیگیری بریتانیا از عقب نشینی نیروهای محور شد. یک خط دفاعی جدید در روز بعد در مارسا ماتروه و در110 مایل (180 کیلومتر) از غرب العلمین تشکیل شد. رومل هشداری با موضوع فرود متفقین بین توبروک، و بنغازی از پیشوا هیتلر دریافت کرد.اما در 8 نوامبر رومل کشف کرد که این اخطار اشتباه بود.
در عوض، در مراکش و الجزایر (عملیات مشعل) فرود انگلیس و آمریکا با موفقیت انجام شد.وظیفه نیروی شرقی الجزایر، فرود آمدن با 20،000 سرباز و شروع به حرکت شرق یعنی به سوی رومل بود. در مواجهه با یک لشکر از نیروهای متفقین در عقب او، او تصمیم به عقب نشینی به محدوده ال عاقیلا گرفت.
نیروهای محور سیدی باررانیدر 9 نوامبر و هالفایا پاس (در مرز لیبی و مصر) در 11 نوامبر مصر را ترک کردند. همه ی منطقه سیرنایسا بدون مقاومت جدی تخلیه شد. با این حال، رومل می خواست توبروک را تا زمانی که ممکن بود برای نجات 10 هزار سرباز نگه دارد. اما بریتانیا آن را به تاریخ 13 نوامبر کاهش داد. تلاش های مونتگمری برای به دام انداختن محاصره پادگان توبروک در آکروما و درغرب توبروک، شکست خورد و پادگان سمت بنغازی، تقریبا دست نخورده باقی ماند.
در همین احوال، منطقه درنا و فرودگاه آن مارتوبا در 15 نوامبر تسخیر شد. تسخیر مارتوبا برای بریتانیا به عنوان استقبال بود و در نتیجه آن ها قادر به ارائه پوشش هوایی برای کاروان مالت در تاریخ 18 نوامبر شدند. نیروهای متحدین در حال حاضر در 10 روز 400 مایل یعنی 640 کیلومتر عقب نشینی کرده بودند. با وجود اهمیت بندر بنغازی در زنجیره تامین محور، رومل مجبور به تخلیه شهر به منظور جلوگیری از به دام افتادن دوباره شد و متحمل جنگ ایتالیایی ها در نبرد بدا فوم در فوریه 1941 نیز شد. شوربختانه، رومل دستور تخریب تاسیسات بندر در بنغازی را داد و پس از آن نوشت:
در بنغازی، ما امکانات بندر و عامل هرج و مرج در غیرنظامیان این شهر را نابود کردیم.
بنغازی در تاریخ 20 نوامبر توسط بریتانیا اشغال شد. سه روز بعد، نیروهای محور، آجدابیا را تخلیه و به برگا عقب نشینی کردند. در عقب نشینی به برگا، نیروهای محور بسیاری از مشکلات، از جمله برتری بریتانیا در هوا که به آنها اجازه هدف قرار دادن ستون اصلی لشکر نیروهای محور را میداد، و همچنین ازدحام نیروهای متحدین در جاده ساحلی و کمبود سوخت را متحمل شدند. به خاطر تاخیر بریتانیا به هر قیمتی، معادن محور در منطقه برگا نابود شدند.
مقدمه
بدون هیچ اقدام مهمی هجده روز بین تخلیه آجدابیا در 23 نوامبر و آغاز نبرد ال عاقیلا در 11 دسامبر فاصله بود و در نتیجه، مورخان توجه کمی به این دوره میکنند. با این حال، رومل جزئیات آن را در خاطرات خود شرح داده شده است. او با مافوق سیاسی و نظامی خود اختلاف نظر داشت و در استدلال های تلخ بی ثمر با پیشوا هیتلر، گورینگ، کسلرینگ، کاوالرو و باستیکو موفق نشده بود. این ایده رومل بود که عقب نشینی به تونس در اسرع وقت انجام شود، در حالی که آنها می خواستند تا زمانی که ممکن بود در برگا بمانند.
در همین حال، بریتانیا مشکلات خود را داشت. آنها تا به حال برای تامین نیروهای خود یک مسافت طولانی از مصر به آجدابیا را پیموده بودند. از اسکندریه تا توبروک 440 مایل (710 کیلومتر) بود و یک راه آهن بین آنها وجود داشت. اما اگرچه توبروک به آجدابیا کوتاه تر یعنی 390 مایل (630 کیلومتر) بود، اما تامین نیروهای انگلیسی بسیار مشکل تر در بین این دو مناطق از طریق دریا بود. آذوقه تا به حال یا توسط جاده بالبیا منتقل میشد یا برای اولین بار به بنغازی و سپس به آجدابیا توسط دریا منتقل میشد.
برای پیشروی به ال عاقیلا، فرماندهان انگلیسی از مقاصد رومل باخبر نبودند. آنها در کمپین های قبلی دشمن که آنها را گرفته بودند و سپس به متحدین ضد حمله زدند، مستقر بودند. مونتگومری به نوسازی روحیه ارتش خود با دور کردن عادت سربازان به شکست و عقب نشینی، ادامه داد. در بردیا استراحت ارتش و فراهم آوردن یک خط دفاعی برای مواقع ضروری انجام شد.
با وجود نگرانی رومل از گرفتار شدن و پیشروی سریع متفقین در طول سیرنایسا، مونتگومری آگاه شد که یک نیروی گسترده و جدا شده می تواند آسیب پذیر باشد، چیزی که در اوایل سال های 1941 و 1942 ثابت شده بود.هنگامی که یک نیروی شناسایی در سراسر کشور فرستاده شد، آن شناسایی با سیل به تعویق افتاد و پس از آن، نیروی مبارزه قوی تر شد.
نبرد
حمله بریتانیا در برگا و ال عاقیلا با در شب 11-12 دسامبر آغاز شد. نیروهای متحدین، بعد از چند مدت درگیری، با نیروهای شناسایی بریتانیا در مردوما و 60 مایلی و 97 کیلومتری غرب ال عاقیلا و پشت خطوط محور، به دستور رومل عقب نشینی کردند. شب 12 دسامبر، به جز برخی واحد های پشتیبانی از خروج، عقب نشینی از محور آغاز شد.
در 13 دسامبر، هواپیماهای شناسایی حدود 300 دستگاه خودرو در شمال مارادا و 75 مایلی و 121کیلومتریجنوب ال عاقیلا را پیدا کردند که به معنای وجود نیروهای خطر اوت فلنکد بود و همچنان خروج ادامه داشت. در همین احوالات در شمال، حمله بریتانیا به ایتالیایی ها ادامه دار بود.
در 15-16 دسامبر، درگیری های جدایی بین دو مبارزان رخ داد.در 17 دسامبر، بخش عمده ای از نیروهای آلمانی از ال عاقیلا خارج شدند.در تاریخ 18 دسامبر، مبارزه شدید اما کوتاه مدت در نوفالیا یعنی 100مایلی و 160کیلومتریغرب ال عاقلیا که نبرد ال عاقلیا را پایان داد، انجام شد.
عواقب بعدی
رومل به بورات و با قصد عقب نشینی بیشتری به تونس خروج کرد، اما تحت فشار مافوق خود مجبور به تاسیس یک خط دفاعی جدید در بورات شد.
برگردان: شقایق
