نبرد سایپان ، پلی به سوی ایوجیما

نبرد سایپان ، پلی به سوی ایوجیما

نبرد سایپان ، یک نبرد از سری نبرد های اقیانوس آرام ، در جنگ جهانی دوم بود که در جزیره سایپان از جزایر ماریانا از 15 ژوئن تا نهم جولای سال 1944 ، صورت گرفت . ناوگان تهاجمی متفقین یک روز قبل از آغاز عملیات اورلورد در اروپا ، شروع به خروج نیروهای نظامی اش از پرل هاربور کرده بود (مورخ 5 ژوئن 1944) . لشکر دوم و چهارم دریایی و لشکر 27 پیاده نظام ایالات متحده تحت فرماندهی سپهبد هولاند اسمیت ، لشکر 43 ارتش امپراطوری ژاپن به فرماندهی ، یوشیتسوگو سایتو را شکست دادند .

زمینه :

طی نبرد های سال 1943 و نیمه اول سال 1944 ، متفقین ، جزایر سلیمان ، جزایر گیلبرت ، جزایر مارشال و شبه جزیره پاپوآن در گینه نو را گرفته بودند . اما ژاپنی ها هنوز فیلیپین ، جزایر کارولین ، جزایر پالائو و جزایر ماریانا را در دست داشتند .

این همواره قصد برنامه ریزان آمریکایی بوده است که گذرگاه های کارولین و پالائو را کنار بزنند و جزایر ماریانا و تایوان را به دست بگیرند . این باعث می شد که ارتباط ژاپنی های خود ژاپن با نیروهای ارتش ژاپن در جنوب و غرب قطع شود . بعلاوه ، ژاپن از ماریانا ، به خوبی در محدوده حملات هوایی بمب افکن های دوربرد بی-29 سوپرفورترس ، با شعاع 2400 کیلومتری آن (1500مایلی) ، قرار می گرفت .

در حالی که بخشی از طرح اصلی آمریکا نبود ، داگلاس مک آرتور ، فرمانده حکم جنوب غربی اقیانوس آرام ، این اجازه را به دست آورد که از طریق گینه نو و مورتای ، برای بدست آوردن فیلیپین ، پیشروی کند . ژاپنی ها منتظر یک حمله به محلی در محدوده خود بودند و قصد حمله به جزایر کارولین را محتمل تر می دانستند . لذا برای مستحکم کردن تقویت بخشیدن به مواضعشان ، به نیروی دریایی و برتری هوایی نیاز داشتند . لذا عملیات آ-گو که یک حمله با ناو هواپیمابر بود ، برای ژوئن سال 1944 مهیا شد .

http://www.forum.reich-history.com/a...2320749873.jpg

نبرد :

بمباران سایپان در سیزدهم ژوئن سال 1944 آغاز گشت . 15 نبردناو به بمباران ملحق شدند و 165 هزار گلوله شلیک شد . 2400 گلوله 16 اینچی (410 میلی متری) به 7 رزمناو سریع مدرن تحویل داده شدند . آتش از مسافت 10 هزار یاردی (9100 متری) و یا بیشتر بود و خدمه کشتی در بمباران ساحل بی تجربه بودند . روز بعد ، 8 نبردناو از جایی خارج پرل هاربور و 11 رزمناو زیر نظر دریا سالار جسی اولدندورف جایگزین رزمناو های سریع شدند ، اما فاقد مهمات بودند و به موقع نرسیدند .

راس ساعت 7 روز 15 ژوئن سال 1944 ، ورود به خشکی آغاز شد . در حدود ساعت 9 ، 300 نفربر آبی-خاکی و 8000 تفنگدار دریایی در ساحل غربی سایپان وارد خشکی شدند . یازده کشتی پشتیبانی آتش از تفنگداران دریایی که در ساحل پیاده می شدند ، پشتیبانی کردند . نیروی دریایی شامل نبردناو یو اس اس تن سی و نبردناو کالیفورنیا بود و رزمناو ها هم یو اس اس بیرمنگام و ایندیاناپولیس بودند ، ناوشکن ها هم یو اس اس نورمن اسکات ، مونسن ، کلاهان ، هالسی پاول ، بیلی ، رابینسون و آلبرت گرانت بودند .

آماده سازی دقیق توپخانه ژاپن با قرار دادن پرچم ها در تالاب برای تشخیص برد ، به آن ها اجازه داد که حدود 20 تانک آبی-خاکی را منهدم کنند . استراتژی ژاپن در سیم خاردار ، توپخانه ، مواضع مسلسل و خندق ها برای به حداکثر رساندن تلفات آمریکایی ها ، تمرکز داشت . با وجود اینکه ، شب هنگام لشکر دوم و چهارم دریایی آمریکا ، در حدود 6 مایل (10 کیلومتر) عرض و نیم مایل (یک کیلومتر عمق) در ساحل پیشروی کردند ، اما ضد حمله ژاپن آن ها را مجبور به عقب نشینی با تلفات سنگین کرد . در 16 ژوئن ، نیروهای لشکر 27 پیاده نظام آمریکا خود را به خشکی رساند و به سمت فرودگاهی در آس لیتو پیشروی کرد (که هم اکنون محل فرودگاه بین المللی سایپان است) . ژاپنی ها مجددا در شب ضد حمله کردند و در 18 ژوئن محل فرودگاه را به فرمان یوشیتسوگو سایتو نابود کردند .

http://www.forum.reich-history.com/a...1153843928.jpg


تهاجم به جزایر ماریانا ، فرماندهی ارشد ژاپنی ها را که منتظر حمله از جنوب بود ، متعجب ساخت . دریاسالار سوئمو تویودا ، فرمانده کل نیروی دریایی ژاپن ، فرصتی برای به کار گرفتن نیروهای آ-گو ، برای قوای دریایی ایالات متحده در اطراف سایپان ، دید . در 15 ژوئن وی فرمان حمله را صادر کرد . اما نتیجه جنگ دریای فیلیپین فاجعه ای برای ارتش امپراطوری ژاپن محسوب می شد که در آن سه ناو هواپیمابر و صد ها هواپیما از دست رفتند و پادگان جزایر ماریانا ، امیدی به تجدید قوا و تقویت نداشت .

بدون تجدید قوا ، ادامه نبرد برای مدافعین ژاپنی ، نومید کننده بود ، اما ژاپنی ها به نبرد تا آخرین نفر مصمم بودند . سایتو نیروهایش را در خط مقاومتی منطقه کوهستانی در مرکز سایپان ، روی تپه تاپوتچوآ سازماندهی کرد . نام های که از طرف آمریکایی ها برای این نبرد انتخاب شد ، نشانگر شدت جنگ است ، این نام ها عبارت اند از : حصار جهنم ، تپه قلب صورتی و دره مرگ . ژاپنی ها از حفره های زیادی ، با مخفی شدن در طول روز و و یورش هنگام شب ، به منظور به تعویق انداختن و معلق کردن حمله آمریکا استفاده کردند ، . آمریکا به مرور تاکتیک هایش را برای نابود کردن حفره ها بوسیله تیم های شعله افکن ، توسعه داد ، این تیم های شعله افکن توسط توپخانه و مسلسل پشتیبانی می شدند .

زمانی که ژنرال تفنگداران دریایی ، ژنرال رالف اسمیت از کارایی لشکر 27 ناراضی شد ، فرمانده آن ، ژنرال هلند اسمیت را برکنار کرد و به بابت این کار ، عملیات صدمه دید . به هر حال ژنرال هلند اسمیت عوارض زمینی که باید در آن پیشروی می کرد را بررسی نکرده بود . در اصل آن منطقه ، یک دره احاطه شده توسط تپه ها و صخره های تحت کنترل ژاپنی ها بود . لشکر 27 آمریکا متحمل تلفات سنگینی شد و در نهایت با یک برنامه ریزی و طرح ریزی توسط ژنرال رالف اسمیت در حالی که از لشکر 27 ، یک گردان منطقه را تحت کنترل گرفته بود ، دو گردان دیگر در حال دور زدن ژاپنی ها برای محاصره آنان بودند .

http://www.forum.reich-history.com/a...0317083569.jpg


از هفتم جولای ، ژاپنی ها دیگر جایی برای عقب نشینی نداشتند . سایتو نقشه هایی برای یک حمله نهایی بانزای آماده کرد و درباره سرانجام غیرنظامیان باقی مانده در جزیره ، سایتو گفت : " دیگر فرقی بین نظامیان و غیر نظامیان وجود ندارد ، این که با نیزه وارد جنگ شوند ، برای آن ها بهتر است تا این که تسلیم شوند . " صبح دم ، با یک گروه 12 نفره ، یک پرچم قرمز بزرگ را در مقر فرماندهی ، حمل کردند . حدود 3 هزار نفر باقی مانده افرادی که توان مبارزه داشت ، موظف به تهاجم برای آخرین حمله بودند . به طرز شگفت انگیزی ، پشت سر آن ها نیروهای زخمی که سرشان را بانداژ کرده بودند ، یا عصا به دست بود و به سختی سلاحشان را نگه داشته بودند ، می آمدند . ژاپنی ها ، چون موج هایی خروشان به سمت خطوط مقدم آمریکایی ها یورش بردند . هم نیروهای پیاده نظام و هم تفنگداران دریایی ، درگیر نبرد شدند . گردان اول و دوم هنگ 105 پیاده نظام ، تقریبا نابود شدند و 650 کشته و زخمی دادند . اگر چه مقاومت خشن این دو گردان ، بهتر از ستاد فرماندهی هنگ 105 پیاده نظام بود . عناصر گردان سوم و هنگ دهم توپخانه دریایی ، منجر به کشته شدن 4300 ژاپنی شدند و بخاطر اقداماتشان در 15 ساعت تهاجم ژاپنی ها ، سه نفر از لشکر 105 پیاده نظام آمریکا ، پس از مرگ ، مدال افتخار گرفتند . عده دیگری هم در برابر ژاپنی ها جنگیدند تا اینکه یکی از بزرگترین حملات بانزای ژاپنی ها در اقیانوس آرام ، در هم شکست .

در ساعت 16 و 15 دقیقه روز نهم جولای ، دریاسالار ترنر ، اعلام کرد که سایپان رسما امن است . سایتو به همراه فرماندهان ، هیراکوشی و ایگتا در غار خودکشی کردند ، همانطور که معاون دریاسالار ، چوئیچی ناگومو ، در پایان جنگ ، خودکشی کرده بود . وی فرمانده نیروی دریایی و کسی بود که ناوهای هواپیمابر ژاپن در پرل هاربر و میدوی را هدایت کرده بود ، او در سایپان مسئول این بود که بخش هوایی نیروی دریایی را هدایت کند .

سر آخر ، تمام پادگان سربازان ژاپنی در جزیره ، که بالغ بر 30 هزار نفر بودند ، کشته شدند . برای آمریکایی ها ، این پیروزی بسیار ارزشمندی در اقیانوس آرام بود . از بین 71000 نفر آمریکایی که وارد خاک جزیره سایپان شدند ، 2949 نفر کشته و 10464 نفر مجروح شدند .


http://www.forum.reich-history.com/a...6030222736.jpg
تصویر بالا ، پیشروی ها در نبرد سایپان را نشان می دهد .


اطلاعات کلی از نبرد


نبرد سایپان ، از رشته نبرد های اقیانوس آرام در جنگ جهانی دوم

طرفین درگیر : ایالات متحده آمریکا و امپراطوری ژاپن

تاریخ : از 15 ژوئن تا 9 جولای سال 1944

محل : جزیره سایپان از جزایر ماریانا

نتیجه : پیروزی مهاجم (آمریکا)

فرماندهان ایالات متحده : ریچموند ترنر و هلند اسمیت

فرماندهان امپراطوری ژاپن : یوشیتسوگو سایتو ، چوئیچی ناگومو ، تاکئو تاکاگی و ماتسوئی ایجوئین

نیروها : آمریکا 71000 نفر و ارتش امپراطوری ژاپن 31000 نفر

تلفات آمریکا : 3426 کشته و 10364 زخمی

تلفات ژاپن : 29000 کشته و 921 اسیر

تلفات غیر نظامی : 22000 نفر



مترجم : بهرام چوبین / انجمن تاریخ رایش